Τελικά, λέει, επέστρεψαν στην Κύπρο με τη βοήθεια της πρεσβείας της Κυπριακής Δημοκρατίας μερικοί πολίτες μας που είχαν μείνει εγκλωβισμένοι στο Ιράν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Εγκλωβίστηκαν στην Τεχεράνη. Ούτε το τηλεφώνημα στο υπουργείο εξωτερικών της ΤΔΒΚ ωφέλησε, ούτε στην πρεσβεία της Τουρκίας στην Τεχεράνη. Όταν απελπίστηκαν, αποτάθηκαν στο Υπουργείο Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, λέει.
«Πηγαίνετε αμέσως στην πρεσβεία της Κύπρου στην Τεχεράνη», τους είπαν. Πήγαν. Η ελληνοκυπριακή πρεσβεία ενδιαφέρθηκε πολύ γι’ αυτούς, λέει. Κάλεσαν ταξί. Μετά από ένα ταξίδι 24 ωρών έφτασαν στην πρωτεύουσα της Αρμενίας, Ερεβάν. Και εκεί τους υποδέχθηκε ο πρέσβης της Κύπρου. Αμέσως διευθέτησε ένα αεροπλάνο. Ύστερα οι δύο νέοι προσγειώθηκαν υγιείς στο αεροδρόμιο Λάρνακας. Ευτυχώς που τα έγραψε ο αγαπητός μου φίλος Σερχάτ Ιντζιρλί και τα μάθαμε. Όμως, υπάρχουν ακόμα μερικές σημαντικές λεπτομέρειες που μετέφερε ο Σερχάτ. Να σας τα μεταφέρω και αυτά χωρίς να τα παραλείψω.
Οι Τουρκοκύπριοι νέοι είπαν το εξής στον Ελληνοκύπριο πρέσβη κάποια στιγμή: «Για να πω την αλήθεια, δίστασα πολύ να έρθω σε εσάς, επειδή εμείς είμαστε Τουρκοκύπριοι και εσείς είστε Ελληνοκύπριοι». Κατόπιν τούτου, ο πρέσβης είπε το εξής: «Αυτό που με ενδιαφέρει είναι τα διαβατήρια που κρατάς, όχι η εθνική σου καταγωγή, επιπλέον είσαι πολίτης της ΕΕ, είναι καθήκον μας να σε στείλουμε πίσω στη χώρα».
Βλέπετε τη διαφορά ανάμεσα στο να είναι κανείς μια οντότητα στον κόσμο και να είναι απομονωμένος από τον κόσμο; Ιδού ένα γεγονός που αποτελεί δίδαγμα για όλους μας. Ο Κύπριος πρέσβης δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε Έλληνες και Τούρκους. Όπως συμπεριφέρεται σε έναν Ελληνοκύπριο, συμπεριφέρεται ίσα και σε έναν Τουρκοκύπριο. Ιδού, αυτό είναι ουσιαστικά που νοσταλγώ σε μια ενιαία ανεξάρτητη Κύπρο.
Μια Κύπρο στην οποία όλοι οι πολίτες να είναι ίσοι και να τυγχάνουν ίσης μεταχείρισης. Ούτως ή άλλως δεν ήμουν ποτέ ζεστός για μια δικοινοτική, διζωνική δομή. Η διζωνικότητα τι άλλο είναι από διχοτόμηση; Όμως, μόλις το πεις αυτό, σου βάζουν αμέσως τη ρετσινιά του πολέμιου της λύσης. Τι έγινε, λέει; Αυτή είναι η μόνη εφικτή λύση, λέει. Δεν μπορεί να υπάρξει αλλιώς. Το να ονειρεύεσαι κάτι περισσότερο ισοδυναμεί με το να ζητάς το ανέφικτο, λέει. Καλά τότε, αφού λέτε έτσι, ας είναι έτσι.
Ξέρω πως και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζετε. Και πάλι όμως, πιστεύω με όλη μου την ψυχή πως μια μέρα θα γίνουμε μια μάζα που θα σμίξουν ως κοινωνία οι Έλληνες, οι Τούρκοι, οι Αρμένιοι και οι Μαρωνίτες σε αυτό το νησί. Διότι αυτό που κάνουμε τώρα είναι τρέλα. Παραφροσύνη. Και γι’ αυτό τον λόγο χάσαμε τα άτομα που αγαπούσαμε πιο πολύ. Οι μέρες που ζούσαμε μαζί στην ίδια γειτονιά είναι οι πιο γλυκές αναμνήσεις μέσα στην ψυχή μου.
Από το 1974 εμείς οι Τουρκοκύπριοι είμαστε ένα τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Αν δεν ακουμπήσουμε την πλάτη μας στην Κυπριακή Δημοκρατία, θα μείνουμε στον δρόμο που ξεκινήσαμε.
Περνούμε από τα τελωνεία με το διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας ως Κύπριοι. Και αν στριμωχτούμε κάπου, οι Αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι οι πιο ασφαλείς Αρχές στις οποίες μπορούμε να αποταθούμε. Όσοι ανάμεσά μας επιμένουν στα δύο κράτη, είναι μόνο εκείνοι που νέμονται τα αγαθά αυτού του πειρατικού οικοδομήματος. Δεν αναφέρομαι μόνο στις εστίες της μαφίας, υπάρχουν και άλλες εστίες. Οι βουλευτές στη βουλή μας; Μήπως δεν είναι και εκείνοι ικανοποιημένοι; Πού αλλού θα βρουν μισθό πέραν των έξι χιλιάδων ευρώ;
Ευτυχώς που υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία που μπορούμε να λέμε πως είμαστε πολίτες της. Και να είστε ευχαριστημένοι που έμεινε όρθια χάρη στην ελληνοκυπριακή κοινότητα που είπε «όχι» στο Σχέδιο Ανάν. Αν δεν έλεγε «όχι» σε εκείνο το σχέδιο, θα την είχαμε χάσει και εκείνην τώρα. Δυστυχώς ακόμα λυπούνται εκείνοι που δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Δεν ξέρουν ότι θα χάναμε και αυτή τη Δημοκρατία και δεν θα μας απέμενε απολύτως κανένα καταφύγιο.
Η Τουρκία δεν θα εκπλήρωνε ποτέ τις δεσμεύσεις της που υπήρχαν σε εκείνο το σχέδιο. Όμως, πού να το ξέρουν αυτό εκείνοι που ακόμα χύνουν δάκρυα επειδή δεν έγινε δεχτό το σχέδιο; Δεν γνώρισαν ποτέ τους Τούρκους πολιτικούς. Ποιαν υπόσχεσή τους κράτησαν και θα την κρατούσαν και αυτήν;
Η Τουρκία δεν μας απελευθέρωσε το 1974, Μας απομόνωσε από τον κόσμο. Όμως, καθίσαμε πάνω στα λάφυρα και δεν μας νοιάζει. Πότε καταλαβαίνουμε πιο πολύ ότι είμαστε απομονωμένοι από τον κόσμο; Όταν πάμε στο εξωτερικό!
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου