Λυκοκάπης Γιώργος
Ακριβώς έναν μήνα πριν, ο διεθνής Τύπος συζητούσε το γαλλικό “παράδοξο”: Συγκεκριμένα, αναρωτιόνταν πως από τις μαζικές διαμαρτυρίες κατά της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης της κυβέρνησης Μακρόν δεν κέρδιζε η Αριστερά του Μελανσόν, αλλά το κόμμα της Μαρίν Λεπέν. Σύμφωνα με τις τότε δημοσκοπήσεις, η Λεπέν θα κέρδιζε με 55% τον Εμμανουέλ Μακρόν, αν οι προεδρικές εκλογές πραγματοποιούνταν τότε.
Τώρα, με την Γαλλία να ζει τις χειρότερες ταραχές από το 2005, υπάρχει η αίσθηση ότι οι σοκαριστικές εικόνες των εμπρησμών και των λεηλασιών θα λειτουργήσουν ως “ούριος άνεμος” για την Λεπέν, όπως οι ταραχές του 2005 είχαν ευνοήσει το προφίλ του Νικολά Σαρκοζί. Ήταν τότε που ως υπουργός Εσωτερικών είχε χαρακτηρίσει τους εξεγερθέντες «καθάρματα», με την σκληρή του στάση να επιβραβεύεται από τους ψηφοφόρους και τον ίδιο να εκλέγεται πρόεδρος της Γαλλίας, ηγεμονεύοντας για χρόνια στο πολιτικό σκηνικό.
Όμως σήμερα δεν υπάρχει γαλλική κεντροδεξιά ή Δεξιά. Οι νεογκωλικοί Ρεπουμπλικάνοι, σκιά του κόμματος των Σαρκοζί και Σιράκ, απέσπασαν κάτω από το 5% στις προεδρικές εκλογές, ακολουθώντας την “βύθιση” των Σοσιαλιστών. Το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα του Φρανσουά Μιτεράν, υποχρεώθηκε να συνεργαστεί με τον Μελανσόν, για βγει από την χρόνια περιθωριοποίηση του.
Ο δε Μακρόν, αν και έχει υιοθετήσει μέρος της ατζέντας της Λεπέν (ειδικά στην “εκστρατεία” του κατά του πολιτικού Ισλάμ) είναι αντιπαθής στα λαϊκά στρώματα, λόγω του ελιτισμού και της αλαζονείας του. Μονίμως ψηφίζεται ως η “λογική του μικρότερου κακού” έναντι της Λεπέν (την οποία βέβαια δεν θα αντιμετωπίσει ξανά, καθώς δεν μπορεί να θέσει και πάλι υποψήφιος).
Νόμος και τάξη
Όταν έγινε γνωστή η είδηση πως ένας 17χρονος Αλγερινής καταγωγής σκοτώθηκε από πυρά αστυνομικού σε έλεγχο, ο Γάλλος πρόεδρος καταδίκασε άμεσα το περιστατικό, ο αστυνομικός συνελήφθη για εκούσια ανθρωποκτονία και ακολούθησαν μαζικές-ειρηνικές διαδηλώσεις για την αστυνομική αυθαιρεσία, οργανωμένες από την Αριστερά και συνδικάτα, με την γαλλική αστυνομία να κρατά σαφείς αποστάσεις από τους χειρισμούς του ένστολου.
Όμως, ο θάνατος του 17χρονου έδωσε το έναυσμα και σε μία βίαιη εξέγερση των νεαρών των προαστίων (κυρίως αφρικανικής και αραβικής καταγωγής, πολλοί εκ των οποίων Γάλλοι πολίτες) που σημαδεύτηκαν από σκληρές συγκρούσεις με την αστυνομία, με την χρήση πυροτεχνημάτων(!) ως όπλων, εμπρησμούς αυτοκινήτων και δημοσίων κτιρίων, με την απόπειρα εμπρησμού του σπιτιού του δημάρχου του Λ’ Άι- λε- Ροζ με φλεγόμενο αυτοκίνητο (ενώ μέσα ήταν η γυναίκα και τα παιδιά του) και ένα όργιο λεηλασιών, με τις εικόνες να κάνουν τον γύρο των social media.
Πλέον, η δημόσια συζήτηση έχει μετατοπιστεί από την αστυνομική βία και από τα χρόνια προβλήματα φτώχειας και ανέχειας των γαλλικών προαστίων, στην επιβολή του νόμου και της τάξης. Την ίδια στιγμή στιγμή ο Μακρόν δεν απέφυγε τα επικοινωνιακά αυτογκόλ: Το Ελιζέ ακόμα προσπαθεί να μαζέψει τις αλγεινές εντυπώσεις που άφησε η εικόνα του να χορεύει(!) στην συναυλία του Έλτον Τζον την στιγμή που η χώρα φλέγονταν, ενώ και η σπουδή του να αποδώσει την βία στα social media και τα video games (!) αντιμετωπίστηκε, επιεικώς, με σκεπτικισμό.
Από την πλευρά της η Μαρίν Λεπέν ζήτησε την επιβολή κατάστασης εκτάκτου ανάγκης (την οποία υποστηρίζει ένα μεγάλο μέρος των Γάλλων πολιτών) ψέγοντας ταυτόχρονα τους Μακρόν και Μελανσόν για την στάση τους, χωρίς να καταφεύγει σε εμπρηστική ρητορική τύπου Σαρκοζί. Πιθανών εκτιμά πως αρκούν οι εικόνες από τα βίντεο με τις λεηλασίες και το αποκρουστικό πλιάτσικο, εικόνες που έκαναν το #Francehasfallen ένα από τα πιο δημοφιλή trend των γαλλικών social.
Η “κανονικοποίηση” της Λεπέν
Η Λεπέν μετά την ιστορική της επιτυχία στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Ιουνίου (όπου δεκαπλασίασε τις έδρες της) κινείται στην “κανονικοποίηση” του κόμματος της, επιδιώκοντας να εκφράσει την παραδοσιακή Δεξιά (υπάρχουν εκτιμήσεις πως θα “προσαρτήσει” τους Ρεπουμπλικάνους, όπως έκανε ο Μελανσόν με τους Σοσιαλιστές) χωρίς ταυτόχρονα να χαρίζει την εργατική τάξη και τα λαϊκή στρώματα στον Μελανσόν και την Αριστερά.
Στις προεδρικές εκλογές είχε εστιάσει στην ακρίβεια και το κόστος ζωής, όχι σε ζητήματα ταυτότητας και μετανάστευσης, αφήνοντας την σχετική ατζέντα στο έτερο υποψήφιο-φαβορί της Νέας Δεξιάς Ερίκ Ζεμούρ (που τελικώς δεν έκανε την διαφορά) και στους… Ρεπουμπλικάνους, με την υποψήφια τους να φτάνει στο σημείο να υιοθετεί την γνωστή ακροδεξιά συνωμοσιολογική θεωρία της “Μεγάλης Αντικατάστασης”!
Η Λεπέν αντιτάχθηκε στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση του Μακρόν (την οποία πέρασε με διάταγμα, παρακάμπτοντας το Κοινοβούλιο) ενώ υποστήριξε και το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων. Βέβαια τα επεισόδια και οι συγκρούσεις με την αστυνομία δεν είχαν λείψει ούτε από τις κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων, ούτε από τις κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό (όπου διαδηλωτές πυρπόλησαν το αγαπημένο μπιστρό του Μακρόν και προπηλάκισαν ανιψιό της συζύγου του).
Όμως η δημόσια συζήτηση για το Ασφαλιστικό εστίαζε στον “αυταρχισμό” και την “αλαζονεία” του Μακρόν και όχι στα επεισόδια, με την πλειονότητα των Γάλλων να υποστηρίζει τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων. Την υποστήριξη της κοινής γνώμης είχαν και τα Κίτρινα Γιλέκα, με τον Μακρόν να υποχρεώνεται να ικανοποιήσει ένα μέρος των αιτημάτων τους. Τότε τα μεγαλύτερα συνδικάτα της γαλλικής αστυνομίας δεν είχαν αναφερθεί «για πόλεμο με ορδές αγρίων» και με «παράσιτα», ούτε προειδοποίησαν την κυβέρνηση πως «θα περάσουν στην αντίσταση», μια εμφυλιοπολεμική ρητορική που χρησιμοποιούν για τις ταραχές που ακόμα μαίνονται στην χώρα.
Δημοσίευση σχολίου