Τούρκος… μια ειδική υποκατηγορία, ένα υβρίδιο του ανθρωπίνου είδους με ειδικά διακριτά χαρακτηριστικά. Το κυριότερο εκ των οποίων είναι η σχεδόν αδυναμία συνεννόησης. Και όχι χωρίς λόγο. Βασικότερη αιτία της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει όσο περνούν οι δεκαετίες και πλησιάζει να εορτάσει τα 100 χρόνια αυτού που -καταχρηστικώς όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια- ονόμασε τότε “Τουρκική Δημοκρατία”, το αιώνιο σύνδρομο καταδίωξης που τον κατατρύχει. Με βάση τα διαχρονικά συμπλέγματα που κουβαλάει.
Ρατσιστικός λόγος; Όχι. Η περιγραφή αφορά την εικόνα του σύγχρονου Τούρκου όπως την εκπροσωπεί η ηγεσία του. Με αποτέλεσμα να δυσφημούνται αδίκως Τούρκοι πολίτες που ακόμα και αηδιάζουν με την κατάσταση, δεν μπορούν όμως να κάνουν και πολλά. Τούρκοι που δεν διαφέριυν από εμάς, ή μπορεί να είναι και καλύτεροί μας ενίοτε. Με διάφορα κριτήρια.
Διότι οι ισχυροί αυτής της γης τους έχουν αφήσει απροστάτευτους. Διότι πέρα από καμιά δήλωση συμπαράστασης, εάν βρεθεί κανείς “φιλοξενούμενος” του ισλαμοφασιστικού βαθέως κράτους απέναντι, δεν μπορεί να περιμένει τίποτα περισσότερο. Διότι οι ασιατικές ορδές που επέλασαν από τη στέπα και κατέλαβαν ένα κρίσιμο γεωπολιτικό σταυροδρόμι, δεν είχαν τίποτα άλλο πέραν της βαρβαρότητας να επιδείξουν, όπως αποδείχθηκε.
Η απουσία πολιτισμού μπορεί να οδήγησε στην οικειοποίηση του ελληνικού, δεν έλυσε όμως το βασικό πρόβλημα. Ότι δυσκολεύονταν να ανταποκριθούν σε όσα θα επέτασσε ο έλεγχος ενός τέτοιου διεθνούς κόμβου. Η ανεπάρκεια δεν κρύβεται και οδηγεί σε περιπέτειες που δεν έχουν καλό τέλος.
Κάπου εκεί εθίστηκαν στο ακατάσχετο ψέμα. “Τουρκικός πολιτισμός” λένε τις ελληνικές αρχαιότητες! Κι ας έχουν ακόμα και αναφορές στην ελληνική γλώσσα! Κάπως έτσι έχουμε φθάσει πλέον σε όλα να απαντούν “δικό μου είναι“. Δεν είναι μόνο ο πολιτισμός. Φαίνεται ότι τα ελλείμματά τους είναι πολλά περισσότερα…
Το βασικό πρόβλημα είναι λοιπόν το διαχρονικό σύνδρομο καταδίωξης και σε όσα αυτό τους έχει οδηγήσει. Η ανεξέλεγκτη συμπεριφορά στο εσωτερικό οδήγησε και σε μαζική κλεπτοκρατία. Πέραν των φασιστικών χαρακτηριστικών, κεμαλική ή ισλαμιστικής εκδοχής. Οι κρίσεις μεγαλομανίας βαίνουν επιδεινούμενες και επηρεάζουν αποφασιστικά την κρίση της τουρκικής ηγεσίας. Γιατί;
Διότι φαίνεται πως στην προσπάθειά τους να πείσουν για κάτι που είναι αναντίστοιχο με την πραγματικότητα, επειδή κατά βάθος -πολύ βάθος- το αντιλαμβάνονται σε κάποιες εκλάμψεις και αυτό υπονομεύει το ηθικό τους, έχουν αναπτύξει έναν μηχανισμό που πρώτα από όλα πείθεις τον ίδιο σου εαυτό ότι έχεις δίκιο. Σε όλα. Έτσι, ο ασθενής τέτοιας αρρώστιας, επιχειρηματολογεί φανατισμένα ότι ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση και ότι 1+1 κάνει… ό,τι θέλετε, εκτός από “2”.
Αν δηλαδή αποφασίσεις ότι είσαι ο πάπας της Ρώμης, λογικό είναι κάποια στιγμή να αρχίσεις να κυκλοφορείς με λευκά ράσα. Το πρόβλημα είναι ότι στην κοινωνία, ελληνική ή τουρκική, θα σε… μαζέψει ο μπόγιας κάποια στιγμή. Μικρό το κακό. Άκακη αυτή η τρέλα. Άρα το πραγματικό πρόβλημα στην περίπτωσή μας, είναι ότι στο διεθνές περιβάλλον -από καταβολής κόσμου- “μπόγιας” δεν υπάρχει.
Άρα τον “πάπα” δεν θα τον μαζέψουν. Κι αν αποφασίσει να πάρει μια ματσέτα και να απειλεί στον δρόμο όποιον δεν συμπεριφέρεται όπως θα συμπεριφερόταν αν έβλεπε τον… Φραγκίσκο (σ.σ. όσοι σκέφτηκαν μεταφορά σε επίπεδο ποντίφικα του γνωστού ελληνικού “αστείου” όταν συναντάς ιερωμένο… ντροπή τους!), είναι βέβαιο ότι πολλοί δύστυχοι θα άρχιζαν τους τεμενάδες. Για λόγους αυτοσυντήρησης και αυτοπροστασίας.
Όπως κάτι ορφανά γελοίων και ιδεοληπτικών προσεγγίσεων που μεσουρανούσαν στην Ελλάδα προ 20ετίας, τα οποία παρουσιάζουν παρόμοια σύνδρομα. Προσπαθούν ακόμα και σήμερα να πείσουν ότι κατά βάθος δεν ήταν τόσο ανόητοι όσο δείχνουν, πετώντας ασύλληπτες κοτσάνες. Παρόλα αυτά έχουν πολλούς που τους ακούνε, ακόμα και ανάμεσα στη σύγχρονη ηγετική ελίτ.
Όταν βρίσκονται δε μεταξύ τους, συμφωνούν σε πέντε λεπτά… ότι έχουν δίκιο, αλλά η κοινωνία δεν είναι ώριμη για να καταλάβει τις υψηλές διανοητικές τους συλλήψεις. Σαν πολύ δουλειά να έχει πέσει για τον μπόγια. Μάλλον γι’ αυτό δεν βγαίνει στον δρόμο ο τεμπελαράς.
Αυτή είναι μια κατάσταση που κλιμακώνεται. Όσο δεν κινητοποιείται “μπόγιας”, τόσο ο “ποντίφικας” που λέγαμε παραπάνω την ψωνίζει περισσότερο και παθαίνει χειρότερες κρίσεις μεγαλείου. Το πρόβλημα είναι όμως ότι όσο την ψωνίζει, τόσο πιο ανυπόφορος γίνεται και στο τέλος από κάπου θα την βρει…
Κι εκεί που κατηγορούσαμε τους δικούς μας πολιτικούς για κατευνασμό, αυτό το τουρκικό υβρίδιο του ανθρωπίνου είδους πέτυχε το ακατόρθωτο. Είναι πλέον τόσο εξόφθαλμη και προβλέψιμη κάθε ακραία συμπεριφορά και ενέργεια, ώστε το να υποχρεούσαι να απαντήσεις για να μην εγγραφούν υποθήκες σε βάρος σου, έχει αρχίσει να μην ισχύει και τόσο.
Διότι ενώ κάποτε όλοι ανταγωνίζονταν ποιος θα… εκτονώσει με “διπλωματικές μαλάξεις” την τουρκική τεστοστερόνη, μη χαθεί το πολύτιμο τουρκικό οικόπεδο… και το πολύτιμο τουρκικό DNA για τη Δύση, πλέον βλέπουν τον τρελό του χωριού. Ο οποίος οδηγείται στο ψυχιατρείο εάν ξεφύγει. Αλλιώς γίνεται ανεκτός. Και του λένε όλοι “ναι” μην τον κακοκαρδίσουν…
Σήμερα ο Τούρκος ηγέτης έχε εξελιχθεί στους κορυφαίους ευεργέτες του ελληνικού έθνους. Έχει κάνει τα πάντα για να αποδείξει ότι τόσες δεκαετίες που γκρίνιαζε η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ για την Τουρκία, είχε δίκιο. Κάθε μέρα προσθέτει επιχειρήματα στην ελληνική φαρέτρα με τα παθολογικά ψεύδη που περιέχουν ακόμα και οι επίσημες ανακοινώσεις των τουρκικών υπουργείων. Θεωρώντας τους παντες κρετίνους που θα τα πιστέψουν!
Να πούμε για τις τουρκικές φρεγάτες που ήρθαν με μπόλικη καθυστέρηση νοτιοανατολικά της Κρήτης προχθές και παρίσταναν ότι συντονίζουν έρευνα και διάσωση ενώ κανείς δεν τους έδινε σημασία; Και πως να τους δώσει όταν διεκδικούσαν ευθύνη 60 ναυτικά μίλια νοτιοανατολικά της Κρήτης; Κατά τα άλλα κατηγορείται η Ελλάδα για μαξιμαλισμό που εμποδίζει την εξεύρεση λύσης…
Οι πάντες βλέπουν και πλέον οι πάντες ξέρουν. Τα διακυβεύματα είναι επίσης τέτοια που δεν αφήνουν περιθώρια για παιχνιδάκια. Μήπως θυμόμαστε τι έπαθε ο σύντροφος Καντάφι που επίσης την είχε ψωνίσει λιγάκι και το έπαιζε… Αφρικάρχης και όχι μόνο! Το παιχνίδι στη Μεσόγειο έχει αγριέψει. Τον Καντάφι φοβούνταν, ισλαμοφασίστας τους προέκυψε.
Το τέλος δεν το έχουμε δει ακόμα. Όλα δείχνουν όμως, ότι αυτή τη φορά δεν θα είναι καλό. Η ιστορία προσφέρει χρήσιμα παραδείγματα. Ίσως αυτά είδε και εν γνώσει της ανεπάρκειάς του, προβλέποντας όσα έρχονται, πάνω στον πανικό του, επέλεξε τη φυγή προς τα εμπρός.
Για να στρέψει έξω την προσοχή και όχι στις εσωτερικές αντιφάσεις του τουρκικού, δήθεν έθνους, που καταπιέζει δεκάδες μειονοτήτων έχοντάς τους δώσει με το ζόρι την ταμπέλα “Τούρκος”. Και έχει μετατρέψει ολόκληρη την περιφέρεια σε… ροντέο. Σε τρελοκομείο.
Τουρκική στρατηγική τύφλωση. Αντί να χρησιμοποιήσει την πρόθυμη -λόγω… απροθυμίας πολιτικής να αντισταθεί- Ελλάδα, για να γίνει πραγματικά δεκτός στη Δύση, θεωρεί πως θα διασωθεί κοιτώντας προς Ρωσία και Κίνα. Να έχουν συμφέρον να κρατούν το τεχνητό τους κράτος στη ζωή, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ.
Αυτό όμως σημαίνει ότι το συμφέρον της Τουρκίας εξυπηρετείται από το γενικευμένο μπάχαλο. Πόσο καιρό ακόμα θα την αφήσουν να παίζει αυτό τον ρόλο; Έως ότι ξεκαθαρίσουν οι νέες ισορροπίες σε έναν πλανήτη που εναγωνίως τις αναζητά. Χωρίς να αποκλείεται ότι θα εξευρεθούν πάνω στο κουφάρι του ταραξία. Με το θανατηφόρο πλήγμα να το δέχεται από τους νέους “στρατηγικούς συμμάχους”.
Κυριακή σήμερα. Περάστε από καμιά εκκλησία και ανάψτε κερί μην πάθει τίποτα ο Ρετζέπ Ταγίπ. Διότι αν τον χάσουμε… χαθήκαμε. Ο μεγάλος σύμμαχος και ευεργέτης του Ελληνισμού. Όταν παλιότερα λέγαμε “ο Θεός της Ελλάδος“, δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε τέτοια τύχη.
Όχι το ότι στα ξεκινήματα τα ορφανά που λέγαμε παραπάνω τον έβλεπαν ως παράδειγμα ισλαμικής μετριοπάθειας και σύνεσης. Ευτυχώς που δεν την πατήσαμε. Γιουσουφάκια στο σαράι θα ήμασταν. Κι αυτό θαύμα του Θεού της Ελλάδας είναι. μεγάλη η χάρη του. Καλημέρα σας.
Διότι φαίνεται πως στην προσπάθειά τους να πείσουν για κάτι που είναι αναντίστοιχο με την πραγματικότητα, επειδή κατά βάθος -πολύ βάθος- το αντιλαμβάνονται σε κάποιες εκλάμψεις και αυτό υπονομεύει το ηθικό τους, έχουν αναπτύξει έναν μηχανισμό που πρώτα από όλα πείθεις τον ίδιο σου εαυτό ότι έχεις δίκιο. Σε όλα. Έτσι, ο ασθενής τέτοιας αρρώστιας, επιχειρηματολογεί φανατισμένα ότι ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση και ότι 1+1 κάνει… ό,τι θέλετε, εκτός από “2”.
Αν δηλαδή αποφασίσεις ότι είσαι ο πάπας της Ρώμης, λογικό είναι κάποια στιγμή να αρχίσεις να κυκλοφορείς με λευκά ράσα. Το πρόβλημα είναι ότι στην κοινωνία, ελληνική ή τουρκική, θα σε… μαζέψει ο μπόγιας κάποια στιγμή. Μικρό το κακό. Άκακη αυτή η τρέλα. Άρα το πραγματικό πρόβλημα στην περίπτωσή μας, είναι ότι στο διεθνές περιβάλλον -από καταβολής κόσμου- “μπόγιας” δεν υπάρχει.
Άρα τον “πάπα” δεν θα τον μαζέψουν. Κι αν αποφασίσει να πάρει μια ματσέτα και να απειλεί στον δρόμο όποιον δεν συμπεριφέρεται όπως θα συμπεριφερόταν αν έβλεπε τον… Φραγκίσκο (σ.σ. όσοι σκέφτηκαν μεταφορά σε επίπεδο ποντίφικα του γνωστού ελληνικού “αστείου” όταν συναντάς ιερωμένο… ντροπή τους!), είναι βέβαιο ότι πολλοί δύστυχοι θα άρχιζαν τους τεμενάδες. Για λόγους αυτοσυντήρησης και αυτοπροστασίας.
Όπως κάτι ορφανά γελοίων και ιδεοληπτικών προσεγγίσεων που μεσουρανούσαν στην Ελλάδα προ 20ετίας, τα οποία παρουσιάζουν παρόμοια σύνδρομα. Προσπαθούν ακόμα και σήμερα να πείσουν ότι κατά βάθος δεν ήταν τόσο ανόητοι όσο δείχνουν, πετώντας ασύλληπτες κοτσάνες. Παρόλα αυτά έχουν πολλούς που τους ακούνε, ακόμα και ανάμεσα στη σύγχρονη ηγετική ελίτ.
Όταν βρίσκονται δε μεταξύ τους, συμφωνούν σε πέντε λεπτά… ότι έχουν δίκιο, αλλά η κοινωνία δεν είναι ώριμη για να καταλάβει τις υψηλές διανοητικές τους συλλήψεις. Σαν πολύ δουλειά να έχει πέσει για τον μπόγια. Μάλλον γι’ αυτό δεν βγαίνει στον δρόμο ο τεμπελαράς.
Αυτή είναι μια κατάσταση που κλιμακώνεται. Όσο δεν κινητοποιείται “μπόγιας”, τόσο ο “ποντίφικας” που λέγαμε παραπάνω την ψωνίζει περισσότερο και παθαίνει χειρότερες κρίσεις μεγαλείου. Το πρόβλημα είναι όμως ότι όσο την ψωνίζει, τόσο πιο ανυπόφορος γίνεται και στο τέλος από κάπου θα την βρει…
Κι εκεί που κατηγορούσαμε τους δικούς μας πολιτικούς για κατευνασμό, αυτό το τουρκικό υβρίδιο του ανθρωπίνου είδους πέτυχε το ακατόρθωτο. Είναι πλέον τόσο εξόφθαλμη και προβλέψιμη κάθε ακραία συμπεριφορά και ενέργεια, ώστε το να υποχρεούσαι να απαντήσεις για να μην εγγραφούν υποθήκες σε βάρος σου, έχει αρχίσει να μην ισχύει και τόσο.
Διότι ενώ κάποτε όλοι ανταγωνίζονταν ποιος θα… εκτονώσει με “διπλωματικές μαλάξεις” την τουρκική τεστοστερόνη, μη χαθεί το πολύτιμο τουρκικό οικόπεδο… και το πολύτιμο τουρκικό DNA για τη Δύση, πλέον βλέπουν τον τρελό του χωριού. Ο οποίος οδηγείται στο ψυχιατρείο εάν ξεφύγει. Αλλιώς γίνεται ανεκτός. Και του λένε όλοι “ναι” μην τον κακοκαρδίσουν…
Σήμερα ο Τούρκος ηγέτης έχε εξελιχθεί στους κορυφαίους ευεργέτες του ελληνικού έθνους. Έχει κάνει τα πάντα για να αποδείξει ότι τόσες δεκαετίες που γκρίνιαζε η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ για την Τουρκία, είχε δίκιο. Κάθε μέρα προσθέτει επιχειρήματα στην ελληνική φαρέτρα με τα παθολογικά ψεύδη που περιέχουν ακόμα και οι επίσημες ανακοινώσεις των τουρκικών υπουργείων. Θεωρώντας τους παντες κρετίνους που θα τα πιστέψουν!
Να πούμε για τις τουρκικές φρεγάτες που ήρθαν με μπόλικη καθυστέρηση νοτιοανατολικά της Κρήτης προχθές και παρίσταναν ότι συντονίζουν έρευνα και διάσωση ενώ κανείς δεν τους έδινε σημασία; Και πως να τους δώσει όταν διεκδικούσαν ευθύνη 60 ναυτικά μίλια νοτιοανατολικά της Κρήτης; Κατά τα άλλα κατηγορείται η Ελλάδα για μαξιμαλισμό που εμποδίζει την εξεύρεση λύσης…
Οι πάντες βλέπουν και πλέον οι πάντες ξέρουν. Τα διακυβεύματα είναι επίσης τέτοια που δεν αφήνουν περιθώρια για παιχνιδάκια. Μήπως θυμόμαστε τι έπαθε ο σύντροφος Καντάφι που επίσης την είχε ψωνίσει λιγάκι και το έπαιζε… Αφρικάρχης και όχι μόνο! Το παιχνίδι στη Μεσόγειο έχει αγριέψει. Τον Καντάφι φοβούνταν, ισλαμοφασίστας τους προέκυψε.
Το τέλος δεν το έχουμε δει ακόμα. Όλα δείχνουν όμως, ότι αυτή τη φορά δεν θα είναι καλό. Η ιστορία προσφέρει χρήσιμα παραδείγματα. Ίσως αυτά είδε και εν γνώσει της ανεπάρκειάς του, προβλέποντας όσα έρχονται, πάνω στον πανικό του, επέλεξε τη φυγή προς τα εμπρός.
Για να στρέψει έξω την προσοχή και όχι στις εσωτερικές αντιφάσεις του τουρκικού, δήθεν έθνους, που καταπιέζει δεκάδες μειονοτήτων έχοντάς τους δώσει με το ζόρι την ταμπέλα “Τούρκος”. Και έχει μετατρέψει ολόκληρη την περιφέρεια σε… ροντέο. Σε τρελοκομείο.
Τουρκική στρατηγική τύφλωση. Αντί να χρησιμοποιήσει την πρόθυμη -λόγω… απροθυμίας πολιτικής να αντισταθεί- Ελλάδα, για να γίνει πραγματικά δεκτός στη Δύση, θεωρεί πως θα διασωθεί κοιτώντας προς Ρωσία και Κίνα. Να έχουν συμφέρον να κρατούν το τεχνητό τους κράτος στη ζωή, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ.
Αυτό όμως σημαίνει ότι το συμφέρον της Τουρκίας εξυπηρετείται από το γενικευμένο μπάχαλο. Πόσο καιρό ακόμα θα την αφήσουν να παίζει αυτό τον ρόλο; Έως ότι ξεκαθαρίσουν οι νέες ισορροπίες σε έναν πλανήτη που εναγωνίως τις αναζητά. Χωρίς να αποκλείεται ότι θα εξευρεθούν πάνω στο κουφάρι του ταραξία. Με το θανατηφόρο πλήγμα να το δέχεται από τους νέους “στρατηγικούς συμμάχους”.
Κυριακή σήμερα. Περάστε από καμιά εκκλησία και ανάψτε κερί μην πάθει τίποτα ο Ρετζέπ Ταγίπ. Διότι αν τον χάσουμε… χαθήκαμε. Ο μεγάλος σύμμαχος και ευεργέτης του Ελληνισμού. Όταν παλιότερα λέγαμε “ο Θεός της Ελλάδος“, δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε τέτοια τύχη.
Όχι το ότι στα ξεκινήματα τα ορφανά που λέγαμε παραπάνω τον έβλεπαν ως παράδειγμα ισλαμικής μετριοπάθειας και σύνεσης. Ευτυχώς που δεν την πατήσαμε. Γιουσουφάκια στο σαράι θα ήμασταν. Κι αυτό θαύμα του Θεού της Ελλάδας είναι. μεγάλη η χάρη του. Καλημέρα σας.
Δημοσίευση σχολίου