Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Το μοντέλο Κύπρου, είναι αυτό που οικοδομεί η Τουρκία την επεκτατική της πολιτική. Με πολύ υπομονή και μεθοδικά -και με την εκ των έσω προδοσία- κατάφεραν να εισβάλουν στην Κύπρο και να δημιουργήσουν διά της ισχύς των όπλων ένα εγκάθετο καθεστώς, κατοχικό και πλήρως εξαρτημένο, το οποίο εποίκισε μετά το εθνικό ξεκαθάρισμα. Με το χρόνο και την υποχωρητικότητα της ελληνικής κυπριακής πλευράς και την «αποστασιοποίηση» της Αθήνας (της μητσοτακικής και άλλης δεξιάς και του σημιτικού λεγόμενου εκσυγχρονιστικού ρεύματος) από τα τεκταινόμενα, βαθμηδόν η Άγκυρα εδραίωνε τα κατοχικά δεδομένα. Έθετε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων κι άλλα ζητήματα. Και κάθε πρωτοβουλία, κάθε διαδικασία διαπραγμάτευσης κέρδιζε και ένα κομμάτι από τις αξιώσεις της. Και ένα δεύτερο, τρίτο και πολλά άλλα, για να επαναρχίσει η διαδικασία του λεγόμενου διακοινοτικού διαλόγου, το απόλυτο βασικά άλλοθι της κατοχικής δύναμης: Διενήργησε εισβολή, κατέχει τμήμα της χώρας αλλά οι συζητήσεις γίνονται μεταξύ των δυο κοινοτήτων για… συνταγματικά ζητήματα.
Η εικόνα από το 1974 και εντεύθεν (πολύ πριν για να είμαστε σωστοί) αναδεικνύει, από την μια την Τουρκία με σχέδιο και μεθοδικότητα για επέκταση και πνεύμα κατακτητή και από την άλλη, στην αντίπερα όχθη, η ελληνική πλευρά χωρίς όραμα και σχεδιασμό. Ουρά των εξελίξεων και εκ των υστέρων κινήσεις διαχειριστικού χαρακτήρα.
Ούτε μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, την ένταξη στην Ε.Ε. το 2004 άλλαξε κάτι, και η διαχείριση γίνεται με όρους της δεκαετίας του ΄70 ( ακόμη και σήμερα με τις εμμονές στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και την πολιτική του κατευνασμού). Είχε τελειώσει ο «ψυχρός πόλεμος» και το Κυπριακό παρέμεινε ανεπηρέαστο.
Η Τουρκία έχει ως μοντέλο την Κύπρο και το χρησιμοποιεί και για άλλες περιπτώσεις, στα πλαίσια της επεκτατικής, ιμπεριαλιστικής της πολιτικής. Μοντέλο, που για να καταστεί εφαρμόσιμο περιλαμβάνει βαθμηδόν υπονόμευση του κράτους, της διεκδίκησης, του γκριζαρίσματος, της κατάκτησης. Και μετά; Ατελείωτες επαναλαμβανόμενες διαδικασίες διαπραγμάτευσης μέχρι να υπάρξει πλήρης παράδοση.
Το ίδιο γίνεται και στην κυπριακή ΑΟΖ, όπου η ανενόχλητη δράση της κατοχικής Τουρκίας την έχει αποθρασύνει. Διαχρονικά οι κυβερνήσεις στην Κύπρο δεν δημιούργησαν μια δύναμη αποτροπής. Δεν ενίσχυσαν την άμυνα της, αν και οι πολίτες συνεισφέρουν σε ειδικό ταμείο. Και το γεγονός αυτό δεν αφαιρεί μόνο την αποτρεπτική δύναμη, αλλά στέλνει και μηνύματα. Η κρίση που προκαλεί η Τουρκία με την Ελλάδα έχει κινητοποιήσει κράτη και Διεθνείς Οργανισμού καθώς στο βάθος είναι η σύγκρουση. Στην Κύπρο τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει και γι αυτό δεν ασχολούνται με το «κέντημα», που κάνει η Τουρκία στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά και στο έδαφος.
Τα όσα βιώνουμε αυτές τις ημέρες είναι απόρροια της μη αντίδρασης στις προκλήσεις στην Κύπρο. Τώρα υιοθετείται η ίδια τακτική στη θαλάσσια περιοχή της Ελλάδος.
Η Άγκυρα δοκίμασε τις αντοχές της Αθήνας. Μια και δυο και τρεις φορές και αντελήφθη πως μπορούσε να προχωρήσει. Δίνεται η εντύπωση -και μακάρι να είναι λάθος η εκτίμηση- πως στο αθηναϊκό κράτος, οι σημερινοί πολιτικοί ένοικοι του Μαξίμου και της Βασιλίσσης Σοφίας δεν αντιλαμβάνονται την τουρκική πολιτική. Ενδεχομένως να βόλευε να υποβαθμίζονται οι τουρκικές κινήσεις, βόλευε να θεωρούνται μπλόφα οι εξαγγελίες. Ο Ερντογάν, ό,τι εξήγγειλε τα έχει εφαρμόσει. Στην Κύπρο, τη Συρία, στη Λιβύη. Τώρα έφθασε η ώρα της αλήθειας και για την Ελλάδα. Και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Το γεγονός ότι στον Έβρο δοκίμασε και απέτυχε κι αυτό πρέπει να γίνει και στη θαλάσσια περιοχή. Η Τουρκία δεν είναι αήττητη, φτάνει το πιστέψουν.
Η Τουρκία παίζει με τη σημειολογία (η χθεσινή κακόγουστη φιέστα την Αγία Σοφία) και με τους συμβολισμούς. Η Άγκυρα, ωστόσο, κάνει κινήσεις στη σκακιέρα έχοντας υπόψη της τη μεγάλη εικόνα της περιοχής.
Τι πρέπει να γίνει; Επιβάλλεται να αναθεωρήσουμε τη στάση μας έναντι της τουρκικής πολιτικής. Μαζί πρέπει να κινηθούν Ελλάδα και Κύπρος, που αντιμετωπίζουν κοινό κίνδυνο. Μαζί στο πολιτικό, διπλωματικό πεδίο αλλά και στο στρατιωτικό. Ο Εμανουέλ Μακρόν, είπε προχθές ενώπιον του Προέδρου της Κύπρου, πως δεν μπορεί να αφεθεί τα ζητήματα της ασφάλειας μας σε άλλους παίκτες. Συνεπώς, χρειαζόμαστε συμμαχίες, που θα περιλαμβάνουν και πολιτική και αμυντική συνεργασία. Ο Μακρόν έκανε λόγο και για κυρώσεις, για τις οποίες κάποια στιγμή έμεινε μόνη η Λευκωσία να τις ζητά.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου