Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
«Στείλτε μου τις επιστολές που έχουν αίσιο τέλος
θα γίνει αυτό που λένε αυτές στο τέλος».
Αυτό έλεγε μέσα από τη φυλακή ο ποιητής στους φίλους του. Τι θαυμάσια αισιοδοξία. Μέσα στη φυλακή. Ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους. Είναι αισιόδοξος. Με ελπίδα για το μέλλον.
Εμείς δεν είμαστε μέσα στη φυλακή. Βρισκόμαστε σε ένα μικρό νησί, σαν παράδεισο. Ανάμεσα στις μυρωδιές του λεμονιού και του γιασεμιού που σμίγουν με τους καπνούς από τις σούβλες.
Αλλά δεν έχουμε την αισιοδοξία που είχε ο ποιητής μέσα στη φυλακή. Είμαστε απελπισμένοι. Λέγαμε συνεχώς «μην πάψεις να ελπίζεις στην πατρίδα σου», αλλά φαίνεται ότι η πατρίδα μας έπαψε να ελπίζει σε εμάς. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ ότι μπορεί και η πατρίδα μας να ελπίζει και ότι μπορεί να πάψει να ελπίζει σε εμάς, έτσι δεν είναι;
Σίγουρα εσείς δεν ακούσατε καθόλου. Πώς φωνάζει. Πώς καλεί για βοήθεια. «Σώστε με», λέει. Σαράντα τέσσερα χρόνια αλυσοδεμένη. Σαράντα τέσσερα χρόνια αιχμάλωτη. Κλαίει όσο κοιτάει το χάλι μας. Αγωνιζόμαστε ανεπιτυχώς.
Τυφλοί και κουφοί μέσα σε ένα μαντρί. Τα γαϊδούρια της Καρπασίας στη μια πλευρά. Και εμείς στην άλλη. Έχουμε τα πάντα όμως. Και κομμουνιστές και σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες. Έχουμε αριστερούς, δεξιούς. Μεταλλαγμένους αριστερούς. Υποστηρικτές του κρατισμού και φιλελεύθερους. Έχουμε αμέτρητες οργανώσεις πολιτών. Συνδέσμους, κοινότητες και πολιτικά κόμματα. Έχουμε τα πάντα εκτός μόνο από ένα μέτωπο αντίστασης! Οι κόλακές μας είναι περισσότεροι απ’ όλους!
Είναι πολλοί ακόμα εκείνοι από εμάς που επαναλαμβάνουν το τροπάρι ότι «καλύτερος Τούρκος είναι ο νεκρός Τούρκος» ή «όπως δεν μπορεί γίνεται νηστεία με χοιρινό κρέας, δεν μπορεί να γίνει φίλος ένας Έλληνας». Δεν είναι λίγοι και εκείνοι που λένε ότι «οι Ελληνοκύπριοι θα μας σφάξουν αν φύγει ο τουρκικός στρατός από το νησί». Ακόμα είναι πιο πολλοί εκείνοι που θέλουν εγγυήσεις από εκείνους που δεν θέλουν.
Όσοι από εμάς διαμαρτύρονται ακόμα τοποθετούν μαύρο στεφάνι μπροστά στην πόρτα των υπηρετών και όχι του πρέσβη. Χρεοκοπήσαμε μωρέ, χρεοκοπήσαμε. Αφόρητη έγινε η ζωή σε τούτο το παραδεισένιο νησί.
Ε εσείς πολίτες που λέτε τραγούδια εν μέσω των καπνών της σούβλας. Είστε ευτυχισμένοι; Εσείς που μαζεύετε ελιές στα χωράφια και σταφύλια στα αμπέλια. Εσείς που κάνετε ζιβανία. Εσείς που υποδέχεστε και φιλοξενείτε κάθε ξένο που έρχεται στο χωριό με ένα ποτήρι ζιβανία. Εσείς μάστορες που χορεύετε βάζοντας στο κεφάλι σας ποτήρια που φτάνουν μέχρι το ταβάνι. Είστε ευτυχισμένοι; Δεν σας νοιάζει καθόλου η πατρίδα σας που έπαψε να ελπίζει σε εσάς;
Ακούγονται ήχοι πυροβολισμών, βομβών και κανονιών από τις γειτονικές μας χώρες. Η γύρω μας περιοχή είναι ζώνη πυρός. Στις θάλασσές μας σεργιανίζουν μπόλικα καράβια με διάφορες σημαίες. Το αντιλαμβάνεστε ότι οδεύουμε προς ένα άγνωστο μέλλον; Είναι σκοτεινό αυτό το τούνελ. Κανένα φως δεν φαίνεται στην άκρη του. Μια φωνή στο βορρά. Μια φωνή στο νότο. Δύο χορωδίες. Δεν υπάρχει μια κοινή φωνή!
Κανείς δεν έχει έστω και το παραμικρό σημάδι από την αισιοδοξία του ευρισκόμενου στη φυλακή ποιητή.
! Μήπως οι άγγελοι θα στείλουν τις επιστολές με αίσιο τέλος σε αυτό το νησί; Τότε να σημειώσω από τώρα τη διεύθυνσή μου: Mersin 10, Turkey…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου