Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ* Νέα Υόρκη
Κόκκινη γραμμή! Εγγυήσεις, κατοχικός στρατός! Να φύγουν!
Πράσινη γραμμή! Εγγυήσεις, κατοχικός στρατός! Να φύγουν!
Δυο “γραμμές” που ενόσω ήμουν Κύπρο τις είχα σχεδόν ξεχάσει. Είχα σχεδόν ξεχάσει ότι έκανα “πόλεμο” όταν κατά λάθος (ναι, κατά λάθος) οι καθηγητές δεν έβαζαν δίπλα από το όνομα μου το Ε (Εκτοπισμένος)! Ήρθα στις ΗΠΑ για να ξεχάσω εντελώς όσα σχεδόν είχα ξεχάσει. Εδώ, η Ομογένεια “Δεν Ξεχνά”!
– 2017: Ένώ βλέπαμε πως η Τουρκική εισβολή και κατοχή μετατράπηκαν σε υπερατλαντικό “ρομαντισμό” των Ομογενών και όχι σε διαχρονική στρατηγική της Κυπρου, ήρθε ένας συνονόματος από το πουθενά να τα βάλει με τον κατακτητή και Άιντε, πάλι άρχισε η ελπίδα να κτυπά την πόρτα:
– “Γιατί θέλετε στρατεύματα στην Κύπρο; Θα τα χρησιμοποιήσετε;” (Νίκος Κοτζιάς, ΥΠΕΞ Ελλάδας, Κραν Μοντανά, 2017)
. – “Ναι, αν χρειαστεί”! (Μελβούτ Τσαβούσογλου, ΥΠΕΞ Τουρκίας, Γκραν Μοντανά, 2017).
Η ελπίδα ζωντάνεψε για τα καλά! Το φίδι αναγκάστηκε να βγει από την τρύπα του. Κι όμως, κάποιοι “δικοί” μας ξανάχωσαν το φίδι στην τρύπα του. Κάποιες “διάνοιες”, οι “όπως-όπως-τώρα-λύση”, άρχισαν να τον πολεμούν, απεγκλωβίζοντας τους Τούρκους από το αδιέξοδο και δίνοντας ξανά στους ξένους το άλλοθι να κάνουν την πάπια όποτε ακούνε Τουρκική εισβολή και κατοχή. Πόσο κουζουλοί μπορεί να είμαστε (Μιχάλης Ιγνατίου); Πόσο αλήθεια αξίζουμε τελικά να διοικούμαστε μόνοι μας;
Αποτέλεσμα αυτού, στο Κυπριακό επήλθε “ύπνωση”, πιο επικίνδυνη από ποτέ, με τις “διάνοιες” να σπρώχνουν τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να αποδεκτεί τα “τουριστικά στρατεύματα” της “καλοσυνάτης Τουρκίας” που ήρθε για να “επιβάλει” την “ειρήνη”! Τα χάπια μου! Εκεί που έπρεπε να “κλείσουμε” την Τουρκία στην γωνιά έχοντας το όπλο που ενεργοποίησε ξανά ο Νίκος Κοτζιάς, το θέατρο του παραλόγου ξανάρχισε.
Έφαγα τον κόσμο να βρω αυτό το “μαγικό” χάπι κουζουλάδας για να γίνω κι εγώ “ρεαλιστής”, “in” και “διάνοια”, για να γίνω κι εγώ μέρος του “φιλοτουρκικού φρούτου” και του “γλωσσαρίου” των “απίστευτα καρτισμένων” συναδέλφων που παίρνουν τα “εύσημα” από τους ξένους και σάλιο από τους ντόπιους. Πουθενά! Αχ, καημένε Έλληνα, αχ καημένε Κύπριε! Περασμένα μεγαλεία που διηγώντας τα να κλαις. Αν μας μείνει φυσικά ιστορία να διηγηθούμε!
Και φυσικά, με το Κυπριακό σε “ύπνωση”, o ΥΠΕΞ της Ελλάδας έπρεπε να τρέξει αλλού. Τώρα, αν σωστά έτρεξε προς Μακεδονία ή όχι, αυτό είναι άλλο θέμα. Άποψη μου, δεν ήταν καιρός για Μακεδονικό την ώρα που η γη βράζει κυριολεκτικά (κλιματολογική αλλαγή) και μεταφορικά (παγκόσμιες αναταταραχές, ειδικά στην Μέση Ανατολή). Όμως, αφού εμείς τον “πολεμήσαμε”, έπρεπε να δει κι άλλες δουλειές ο άνθρωπος. Εδώ όμως, κάτι δεν πήγε καλά:
Αντιλαμβάνομαι πως ο Νίκος Κοτζιάς ήθελε να διαφυλάξει τα σύνορα της Ελλάδας αποδίδοντας περισσότερη σημασία στο σύνταγμα των Σκοπίων και πολύ λιγότερη σημασία στο ονοματολογικό. Όμως, κανένας πολιτικός δεν μπορεί να προχωρά σε συμφωνία την ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού αντιδρά (Κύπρος ακούς;). Και η κυβέρνηση Τσίπρα “έγραψε” τον λαό χοντρά, δυο φορές, μια το 2015 με το δημοψήφισμα για τα μνημόνια και μια πρόσφατα, με την έντονη διαφωνία του στο θέμα του σύνθετου ονόματος για τη γειτονική χώρα. “Πολιτική” που κλείνει τα αυτιά στον λαό, παύει να είναι πολιτική! Κύριε Κοτζιά, εδώ έπρεπε να ενεργήσετε αλλιώς. Η “φωνή” του λαού ήταν ξεκάθαρη. Και υπήρχαν ευκαιρίες εξόδου από την διαδικασία αυτή.
Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν άλλες επιλογές, και από την στιγμή που (ορθά ή λάθος) η Ελλάδα μπήκε στο “παιχνίδι” του ονόματος, τότε η επικοινωνία με τον λαό θα έπρεπε να είναι καθημερινή για να του εξηγηθούν οι “λόγοι”, πριν προλάβουν τα όποια ξένα και ντόπια “κοράκια” να λαϊκίσουν δεξιά κι αριστερά. Η ενότητα και η όποια περιουσία του λαού προέχουν, και αυτά δεν διαφυλάκτηκαν.
Κύριε ΥΠΕΞ της Ελλάδος, φίλε της Κύπρου, Νίκο Κοτζιά, “φωνάξαμε”, συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε, όμως νιώσαμε πως επιτέλους, υπάρχει ελπίδα για αυτή την δίσμυρη κουκίδα που ονομάζεται Κύπρος. Δυστυχώς, αυτή η ελπίδα πάει να χαθεί εσαεί πίσω από τις κλειστές πόρτες των Βρυξελλών, πίσω από τις “ουδέτερες” πόρτες του ΟΗΕ, μπροστά από τις “δεξιές” και “αριστερές” πόρτες της Κύπρου, μέσα στις “λέξεις” των “δυόμιση γλωσσαριακών διδακτόρων”. Και το πιο άσχημο, απουσιάζουν οι “Ρούμπιν Χουντ” που θα σπάσουν αυτές τις πόρτες της “φυλακής”!
Κλείνω με ένα μεγάλο παράπονο και μια τεράστια ανησυχία: Πέρυσι, όταν η Ομογένεια σας βράβευσε με το “Βραβείο Ελευθερίας”, σας έδωσα (σ)το χέρι μια φωτογραφία που ήταν κρεμμασμένη στο πατρικό μου σπίτι από το 1974 και μετά, με μια χειρόγραφη παράκληση:
“200,000 άνθρωποι, μαζί τους η οικογένεια μου κι εγώ, αφήσαμε την ψυχή μας σε αυτό το χώμα! Μην σταματήσετε να ψάχνετε μαζί μας. Η Κύπρος σας έχει ανάγκη”.
Κρίμα Νίκο Κοτζιά! Αν μπορούσες να παλέψεις και να μείνεις, μέγα λάθος (σου) τότε. Αν όχι (Αλέξη;), τότε η μόνη ελπίδα που απομένει είναι ο λαός και η δύναμη του να βρουν (επιτέλους) αυτόν/ούς που θα παλέψουν για την ελευθερία του, ενάντια σε κάθε είδους “βιασμό” και “θανάτου”!
Νίκος Αντωνιάδης (Ε)
Υ.Γ.1: Αλέξη Τσίπρα, ξεκίνησες για να γίνεις ο ήρωας ενός ταλαιπωρημένου αλλά περήφανου Ελληνικού λαού. Έχασες τον δρόμο!
Υ.Γ.2: Προς Αβέρωφ Νεοφύτου, Άντρο Κυπριανού και Αλέξη Τσίπρα: Όταν η “υγιής” δεξιά και η “υγιής” αριστερά κλείνουν το “στόμα” στην Τουρκική κατοχή και εισβολή, όταν “κτυπούν” όσους δικούς μας άνοιξαν το στόμα τους να πούνε καθαρά την αλήθεια, τότε κάποιος άλλος πετάγεται και το ανοίγει δυναμώνοντας τη θέση του στον κόσμο. Αυτός ο “άλλος” ονομάζεται ακροδεξιά (εθνικισμός) και απλώνεται μέρα με τη μέρα. Ακόμη δεν χωράει το μυαλό μου πως δεν χωράει στο μυαλό τους αυτή η απλή “λεπτομέρεια” που επιφέρει καταστροφή στον κόσμο (μας). Πιο πρόσφατο παράδειγμα, το “στόμα” του ακροδεξιού Σαλβίνι, ΥΠΕΣ της Ιταλίας, που “τόλμησε” να τα χώσει στην Ευρώπη μιλώντας για Τουρκική εισβολή και κατοχή σε χώρα-μέλος της. Το “στόμα” Σαλβίνι έπρεπε να είναι η διαχρονική, Εθνική μας στρατηγική (και όχι η “πολιτική” της ακροδεξιάς)!
*Δρ. Νίκος Αντωνιάδης Επίκουρος Καθηγητής Μάρκετινγκ (CUNY / CSI)
Σύμβουλος Πολιτικού Μάρκετινγκ
Συντάκτης ikypros.com και LA Voice
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου