Ως γνωστόν, κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χίτλερ, όταν δεν κατάφερε να καταλάβει την Μεγάλη Βρετάνια, μέσω της επιχείρησης «Θαλάσσιος Λέων», αποφάσισε να ακολουθήσει μια περιφερειακή στρατηγική, προκειμένου να γονατίσει τους εχθρούς του.
Έτσι, σχεδίασε να αποκόψει την Μεγάλη Βρετάνια από τις πήγες πρώτων υλών της (πετρέλαιο), στην Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, από όπου αντλούσε την δύναμη και τα καύσιμα, τα οποία της επέτρεπαν να συνεχίζει να μάχεται και να κινεί τον στρατό της.
Για τον λόγο αυτό, μαζί με τον πόλεμο που σχεδίασε να εξαπολύσει κατά της Ρωσίας, ο Χίλερ αποφάσισε παράλληλα να υλοποιήσει και μια περιφερειακή στρατηγική, η οποία θα εξουθένωνε τους Βρετανούς και η οποία πίστευε πως θα τους ανάγκαζε να υποταχτούν στο τέλος στην θέληση του.
Με βάση τον σχεδιασμό αυτό, αποφασίστηκε η κατάληψη της Τυνήσιας, της Λιβύης και της Αίγυπτου από Γερμανικά στρατεύματα.
(Με την κατάληψη των χωρών αυτών, θα κέρδιζε η Γερμάνια τα πετρέλαια τους, τα οποία θα στερούσε αντίστοιχα από τους Βρετανούς).
Παράλληλα, αποφασίστηκε η αξιοποίηση των ισλαμιστών της περιοχής της Μέσης Ανατολής, και των καταπιεσμένων από τους Βρετανούς Αράβων, στην προσπάθεια ξεσηκωμού τους και με την βοήθεια τους, να επιτευχθεί η κατάληψη των χωρών τους από τις δυνάμεις του Άξονα.
Για την υλοποίηση των παραπάνω στόχων, απεστάλη μια ισχυρή εκστρατευτική δύναμη στην Βόρεια Αφρική (Τυνήσια), το Afrika Corps, υπό την διοίκηση της «Αλεπούς της Ερήμου», του Γερμανού στρατάρχη Έρβιν Ρομέλ.
Ταυτόχρονα, οι Γερμανοί ήρθαν σε επαφή με τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ, τον Χουσεΐνι (και θείο του Γιασέρ Αραφάτ, για τον οποίο ο ίδιος είχε εκφράσει τον αμέριστο θαυμασμό του).
(Άλλωστε, είναι ευρύτερα γνωστή, η στενή σχέση των Ναζί με το Ισλάμ, τόσο στην διάρκεια του Α’ όσο και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο γνωστός απόγονος, σημαντικής τραπεζικής οικογένειας της Γερμανίας, o οικονομολόγος Max fon Openheim, είχε προτείνει την χρήση του Ισλάμ ως εργαλείο, τόσο στον Α’, όσο και στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στην υπηρεσία της Γερμανίας.
Κάτι που πρότεινε και ο Γερμανός πολιτικός, Εμπερχαντ φον Στορερ, σαν εργαλείο για σχεδία τους, για εξέγερση των 200 εκατομμυρίων μουσουλμάνων, που διαβιούσαν όντως στις γαλλοαγγλικές αποικίες και των 40 εκατομμυρίων μουσουλμάνων που ζούσαν στην ΕΣΣΔ.
Σκοπός ήταν ο ξεσηκωμός τους και η αγκίστρωση εκεί των συμμαχικών στρατευμάτων ή σε περίπτωση που οι χώρες αυτές γινόταν ανεξάρτητες, να γίνουν νέοι σύμμαχοι των Γερμανών και γεωπολιτικά τους εργαλεία.
Δεν πρέπει επίσης κανείς να ξεχνά άλλωστε, πως και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο σειχουισλάμης, ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης των μουσουλμάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ύστερα από παρότρυνση του Τούρκου Σουλτάνου και του Κάιζερ της Γερμανίας, κήρυξε τζιχάντ κατά των συμμάχων της Αντάντ).
Ο Ρόμελ, προέλασε νικηφόρα ως την Αίγυπτο, αλλά στην μάχη του Ελ Αλαμέιν, ηττήθηκε από τα βρετανικά στρατεύματα και αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Οι συμμαχικές δυνάμεις, μετά και την είσοδο και των ΗΠΑ στον πόλεμο, κατάφεραν τελικά να απελευθερώσουν οριστικά όλη την Βόρεια Αφρική, από τις δυνάμεις του Άξονα.
Στην Μέση Ανατολή, οι Γερμανοί αρχικά σχεδίαζαν, να χρησιμοποιήσουν τις αποικίες του υποτελούς σε αυτούς γαλλικού δωσιλογικού καθεστώτος του Βίσυ (Συρία, Λίβανο), προκειμένου να εισβάλουν στις βρετανικές αποικίες της περιοχής (π.χ. Ιράκ, Ιορδανία).
Όμως, οι Βρετανοί τους πρόλαβαν, επιτιθέμενοι πρώτοι και καταλαμβάνοντας τελικά, αυτοί πρώτοι τις αποικίες των Γάλλων. Έτσι, οι Γερμανοί άλλαξαν τακτική. Ήρθαν σε επαφή, με την βοήθεια του Χουσεΐνι (και στενού συνεργάτη του ιδρυτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Χασάν αλ Μπάνα), με τους Άραβες εθνικιστές στο Ιράκ.
Στις 11 Απρίλη του 1941, πραγματοποιήθηκε στρατιωτικό πραξικόπημα στο Ιράκ, με την βοήθεια των Γερμανών.
Οι Άγγλοι, φοβούμενοι μια ιρακινογερμανική συμμαχία, αποβίβασαν στρατεύματα στην Βασόρα, ενώ η πραξικοπηματική κυβέρνηση του Ιράκ, απάντησε με αποκλεισμό της αεροπορικής βάσης των Βρετανών στην Χαμπανίγια.
(Οι Γερμανοί σκόπευαν, αν πετύχαινε το πραξικόπημα, το οποίο σχεδίασαν στο Ιράκ, να οργανώσουν και σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής, πραξικοπήματα-«εξεγέρσεις»-«επαναστάσεις», με την βοήθεια του Χουσείνι, των Αράβων εθνικιστών, αλλά και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, κατά της Βρετανικής κυριαρχίας, προκειμένου να πάρουν οι ίδιοι τον έλεγχο των περιοχών αυτών, των πληθυσμών και των ορυκτών τους πόρων).
Οι δυο πλευρές, συγκρούστηκαν στις 2 Μαΐου του 1941, ενώ οι Γερμανοί τάχθηκαν αμέσως στο πλευρό του Ιράκ, προμηθεύοντάς το (μέσω της αεροπορίας τους), με όπλα δια μέσου της Συρίας. Οι Βρετανοί από την πλευρά τους, έστειλαν στρατεύματα από την Παλαιστίνη και την Υπεριορδανία. Μετά από σκληρές μάχες, στις 30 Μαΐου, η Βαγδάτη συνθηκολόγησε και το Ιράκ βρέθηκε πάλι κάτω από τον πλήρη έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας.
Με τον τρόπο αυτό, η περιφερειακή στρατηγική του Άξονα (και η «Αραβική Άνοιξη» που σχεδίασε), απέτυχε τελικά παταγωδώς και σε συνδυασμό με την ήττα της Γερμανίας στο μέτωπο της Ευρώπης (από ΕΣΣΔ-ΗΠΑ), οδήγησέ στην οριστική του ήττα.
Και στην εποχή μας όμως, η Γερμάνια, μετά την υποταγή της ΕΕ, μέσω μνημονίων, σχεδίασε να επιτύχει για άλλη μια φορά την κατάληψη των πετρελαϊκών πηγών της Μέσης Ανατολής και της Βορείας Αφρικής και να τις χρησιμοποιήσει προς όφελος της.
Για τον λόγο αυτό, συμμάχησε με το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία, μεγάλους χορηγούς των ισλαμιστών (π.χ. του ISIS, της Αλ Κάιντα και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας) παγκοσμίως (όπως ήταν παλαιοτέρα ο σειχουισλάμης, ο Τούρκος Σουλτάνος-χαλίφης και ο Μουφτής της Ιερουσαλήμ) και σχεδίασε να επιτύχει την δημιουργία αγωγών σε ελεγχόμενα από αυτή κράτη, τα οποία θα μετέφεραν το πετρέλαιο που χρειάζονταν η Γερμάνια.
Έτσι, υποστήριξε τις εξεγέρσεις (ισλαμικά πραξικοπήματα στην πραγματικότητα με την βοήθεια και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας) της «Αραβικής Άνοιξης», που διοργάνωσαν Κατάρ-Σαουδική Αραβία, αλλά και η Τουρκία, σε χώρες της Βόρειας Αφρικής (Τυνήσια, Λιβύη, Αίγυπτο, ακριβώς τις ίδιες χώρες που είχε [ή είχε προσπαθήσει να] καταλάβει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Ρόμελ).
Στην Μέση Ανατολή, υποστήριξαν επίσης τα σχέδια των Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας, για την δημιουργία και την πραξικοπηματική επιβολή του ισλαμικού κράτους στην περιοχή, για την δημιουργία φιλικών προς αυτή πετρελαϊκών αγωγών (όπως ακριβώς έκαναν με το πραξικόπημα στο Ιράκ το 1941).
Όμως, τα σχέδια των Γερμανών στην περιοχή, προκάλεσαν, όπως ακριβώς και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την αντίδραση των Αγγλοαμερικάνων και των Ρώσων, οι οποίοι είτε έστειλαν στρατό στην Μέση Ανατολή κατά των ισλαμιστών μισθοφόρων της Γερμανίας, του ISIS (σε Ιράκ-Συρία), είτε βοήθησαν στην πτώση των νέων ισλαμιστικών δικτατορικών κρατών της περιοχής (σε Τυνήσια, Λιβύη, Αίγυπτο.
Φαίνεται λοιπόν, πως με τον ίδιο τρόπο, όπως ακριβώς στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η περιφερειακή στρατηγική της Γερμανίας, απέτυχε και πάλι παταγωδώς (στις ίδιες ακριβώς με τότε περιοχές), και σε συνδυασμό με την ήττα της Γερμανίας στο μέτωπο της Ευρώπης (από Ρωσία-ΗΠΑ, π.χ. στην Ουκρανία ή την Γεωργία), κάτι που πιθανώς θα οδηγήσει, για άλλη μια φορά, την Γερμάνια στην οριστική απαξίωση της και ήττα.
Δημοσίευση σχολίου