Μια ανάλυση που φιλοδοξεί να εξηγήσει γιατί το ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοί του επιμένουν τόσο πολύ στη Συρία. Βάζει επίσης στο φως της ημέρας τις αιτίες της αναταραχής, σε όλο το αζιμούθιο, των "Δυνάμεων του Άξονα του Καλού", ΝΑΤΟ/ΗΠΑ/Ισραήλ/Ισλαμικού Κράτους.
Στη Συρία, οι συριακές ένοπλες δυνάμεις, αδυνατισμένες από μια ατελείωτη σύγκρουση για πάνω από έξι χρόνια, αγωνίζονται να ανοικοδομηθούν σύμφωνα με ένα νέο ασύμμετρο στρατιωτικό δόγμα. Με την εξαίρεση των μονάδων των πεζοναυτών, η ανακατασκευή των χαμένων μονάδων καθυστερεί πολύ. Η ενίσχυση από τις πολιτοφυλακές της Λαϊκής Άμυνας αποδείχθηκε σοφή, παρά τις βαριές απώλειες των τελευταίων στο έδαφος, έλλειψη κατάλληλης εκπαίδευσης και εμπειρίας.
Ωστόσο, τις προκλήσεις τις οποίες θα αντιμετωπίσει ο Συριακός Αραβικός Στρατός (SAA) είναι τόσο περίπλοκες όσο και απίθανες για μια χώρα πέμπτης σειράς: συνέχιση των στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον αμέτρητων ανταρτικών στρατών που υποστηρίζονται από όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ και τους συνεργάτες τους της Ανατολής· πόλεμος κατά της τρομοκρατικής οργάνωσης Ισλαμικού Κράτους (Νταές) και της Αλ Κάιντα· να περικυκλώσει μια πιθανή επέκταση των κουρδικών πολιτοφυλακών στα βόρεια· να αντιμετωπίσει τις περαιτέρω εισβολές του ισχυρού Τούρκου γείτονα· να αντιμετωπίσει την ανατροπή και τον οικονομικό πόλεμο που διεξάγεται από τη Σαουδική Αραβία και την περιφερειακή ομάδα της· να αντιμετωπίσει τον Ισραηλινό Γολιάθ και τον ισχυρό σύμμαχο του, τις ΗΠΑ, στο Γκολάν και σε άλλα μέρη· να υπερασπιστεί τη Δαμασκό και την μεσογειακή ακτή· τέλος να εξασφαλίσει την επιβίωση του κρατικού μηχανισμού.
Περιττό να πούμε ότι αυτά τα καθήκοντα υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητες όλων των στρατών των αραβικών χωρών μαζί. Παρ 'όλα αυτά, η στρατηγική ευφυΐα της συριακής ηγεσίας έχει ολοκληρώσει τον πρωταρχικό στόχο της επιβίωσης. Η ιρανική βοήθεια, μαζική στην οικονομία και την υλικοτεχνική υποστήριξη του πολέμου, και έπειτα η υποστήριξη των ρωσικών αεροδιαστημικών δυνάμεων ήταν καθοριστικοί παράγοντες για την επιβίωση της συριακής κυβέρνησης.
Η συριακή στρατιωτική ιεραρχία εξακολουθεί να υφίσταται. Οι υπηρεσίες πληροφοριών, πλεονάζουσες πριν από τον πόλεμο, ενώθηκαν για να αντιμετωπίσουν την αποστασία ορισμένων πρακτόρων που αποτέλεσαν τη βάση που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία ορισμένων ανταρτικών στρατών, όπως εκείνος που είναι γνωστός με το όνομα του Ελευθέρου Συριακού Στρατού ή SFA. Από τις 49 υφιστάμενες, περισσότερο ή λιγότερο επίσημες υπηρεσίες πληροφοριών, μόνο μια κατόρθωσε να διαδραματίσει πρωταρχικό ρόλο για την επιβίωση του συριακού Κράτους: οι υπηρεσίες πληροφοριών της Πολεμικής Αεροπορίας. Οι τελευταίες, ωστόσο, φέρονται να έχασαν περισσότερο από το 60% του προσωπικού τους στις μάχες μεταξύ 2011 και 2016.
Ο πόλεμος στη Συρία είναι ένα πολύ σκληρό μάθημα της realpolitik και της γεωστρατηγικής σε ωμή κατάσταση.
Πάνε δεκαετίες που η Ουάσιγκτον, επηρεασμένη από το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, προσπαθεί να εξοντώσει τη Συρία.
Η Δαμασκός δεν απαλλάσσεται όμως από όλα τα βρώμικα κόλπα που της καταλογίζονται αυτά τα τελευταία 30 χρόνια, και ως εκ τούτου, ορισμένοι πιστεύουν ότι οι Σύροι κατάφεραν να δημιουργήσουν εχθρούς από όλες τις πλευρές. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε την στρατηγική προοπτική μιας χώρας με λιγοστούς πόρους, της οποίας μέρος του εδάφους της έχει καταληφθεί από το Ισραήλ στο νότο.
Η Συρία του Χαφέζ αλ-Άσαντ, πατέρα και προκάτοχου του σημερινού προέδρου, ήταν δύσπιστη όσον αφορά την Τουρκία στο Βορρά, την οποία παρομοίαζε με το ΝΑΤΟ, και το Ιράκ στα ανατολικά, με το οποίο ήταν σε ιδεολογική και πολιτική αντιπαλότητα.
Ωστόσο, η μεγαλύτερη απειλή για τη Συρία προερχόταν από το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, του οποίου οι σχεδόν απεριόριστες οικονομικές δυνατότητες , μπορούσαν να αποκτήσουν τα πάντα που βρίσκονταν πάνω και κάτω από το έδαφος της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας επί εκατό φορές.
Η υβριδική επιχείρηση επίπεδου II πίσω από αυτό που ονομάζεται «Αραβική Άνοιξη» τελμάτωσε στη Λιβύη πριν να εξοντωθεί στη Συρία. Ο στόχος της αλλαγής του καθεστώτος δια της βίας, πρώτη προτεραιότητα των αντιπάλων της Συρίας, εξακολουθεί να ισχύει, αλλά το γεωπολιτικό και στρατηγικό πλαίσιο έχει βιώσει μια ριζική αλλαγή τόσο στο επίπεδο στην περιοχή αυτή όσο και στο πλανήτη.
Χρειάστηκε στο ΝΑΤΟ μια σύγκρουση στα δυτικά βήματα της ιστορικής Ρωσίας για να προσπαθήσει να διώξει τους Ρώσους από το Λεβάντε. Μάταια. Ο πόλεμος στην Ουκρανία αντιλήφτηκε καλά ως μια υπαρξιακή απειλή από τους Ρώσους, αλλά αντί να υποχωρούν από το Λεβάντε, γαλβανίστηκαν περισσότερο από ποτέ και είναι πεπεισμένοι για την ορθότητα της εμπλοκής τους στη Συρία. Από την αρχή, ήταν σαφές για τη Μόσχα ότι μια πτώση της Συρίας θα οδηγούσε σε πόλεμο εναντίον του Ιράν, και ότι αν έπεφτε η Τεχεράνη, οι θύρες του νατοϊκού Τζιχάντ θα έπεφταν σαν τσουνάμι στο Καύκασο και όλη τη Κεντρική Ασία, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια την ακεραιότητα της Ρωσίας. Αυτές οι μισθοφορικές δυνάμεις, χρησιμοποιώντας ή κάνοντας κατάχρηση της τεράστιας εγγενούς ιδεολογικής δύναμης του Ισλάμ, θα χρησιμεύσει επίσης για να σχίσει την κινεζική γεωγραφία από τα δυτικά σύνορα της.
Η ουκρανική εκτροπή αν και δεν απέτυχε εντελώς, τουλάχιστον οδήγησε σε ένα είδος στάτους κβο σε βάρος της νατοϊκής αυτοκρατορίας. Στον απόηχο, η Ουκρανία ως Κράτος-έθνος δεν υφίσταται πλέον, ή παραμένει μόνο με το όνομα της.
Εδώ είναι που εκτελείται μια δεύτερη εκτροπή προς την άλλη πλευρά: ο Ειρηνικός γίνεται ο νέος στρατηγικός άξονας.
Στρεφόμενη προς την Ανατολική Θάλασσα της Κίνας και τη Κορεατική Χερσόνησο, η Ουάσιγκτον είχε προσαρμόσει καλά τους υπολογισμούς της. Κρατώντας πλάγια τα στρατηγικά βάθη της Ρωσίας και πιέζοντας την Κίνα, το πρώτο εργοστάσιο στον κόσμο.
Η εστίαση στην Ανατολική Θάλασσα της Κίνας ήταν διττή: αφενός μεν, να παρεμποδίσει τη μετατροπή του κινεζικού ναυτικού από μια παράκτια αμυντική δύναμη σε δύναμη κρούσης ανοικτής θάλασσας· αφετέρου δε, να περικυκλώσει τη χρήσιμη και πολυπληθή κινεζική παραλιακή ζώνη. Ωστόσο, η αποτυχία στη Συρία και η επιστροφή της Ρωσίας ως ενεργούς δύναμης στη Μέση Ανατολή διέταζε την εστίαση στην κορεατική χερσόνησο.
Η Βόρεια Κορέα δεν έχει πραγματικούς συμμάχους. Το μόνο μάθημα το οποίο έμαθαν οι Βορειοκορεάτες από το πρώτο Πόλεμο της Κορέας (1950-1953) είναι ότι μπορεί να υπολογίζουν μόνο στον εαυτό τους. Ανέπτυξαν ένα στρατιωτικό δόγμα τόσο επιθετικό όσο και αυτάρκεις. Πάνω απ 'όλα, ετοιμάζονται για έναν πόλεμο εξόντωσης για πάνω από 60 χρόνια. Μια σύγκρουση στην κορεατική χερσόνησο δεν έχει νόημα παρά μόνο εάν η Ουάσιγκτον θέλει να εξαλείψει το βιομηχανικό και οικονομικό ανταγωνισμό της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας. Η Βόρεια Κορέα δεν έχει τίποτα να χάσει. Υποστηρίζει επίμονα τη Συρία.
Ο κύκλος ολοκληρώθηκε.
Δημοσίευση σχολίου