Τελικά ο «Μεγάλος Μάστρος» (“Buyuk Usta”), o Ταγίπ Ερντογάν και η χώρα του, η επίσης «Μεγάλη Τουρκία» (“Buyuk Turkiye”), έχουν πολύ κοντά πόδια, όπως αποδεικνύεται από τα πράγματα. Ειδικά δε τη Δευτέρα, 27 Ιουνίου, αποδείχθηκε και δημόσια πως πόδια δεν έχουν καθόλου. Διότι τη μέρα εκείνη ο νεο-χαλίφης της Άγκυρας και η χώρα του, έπεσαν μπρούμυτα μπροστά στους μεγαλύτερους σήμερα εχθρούς του Ισλάμ, που είναι οι Εβραίοι και οι Ρώσοι Ορθόδοξοι.
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Εκεί που τα τελευταία έξι χρόνια -από το 2010 στην περίπτωση του Ισραήλ- και επτά μήνες στη περίπτωση της Ρωσίας- από το Νοέμβριο του 2015- ο Ερντογάν έφτυνε αλαζονικά και συστηματικά, στις 27 Ιουνίου έγλυφε μανιωδώς στα τέσσερά του.
Με ταυτόχρονες ανακοινώσεις σε Ιερουσαλήμ και Άγκυρα στις 27 Ιουνίου είχαμε, «επιτέλους», την αποκατάσταση των Ισραηλινό-Τουρκικών σχέσεων που είχαν διαρρηχθεί από το 2010. Την ίδια μέρα, στο Κρεμλίνο, ο Ρώσος Πρόεδρος λάμβανε επιστολή από τον Τούρκο Πρόεδρο -γραμμένη στο 1000 δωματίων και βάλε Προεδρικό Παλάτι του Ταγίπ, που ουσιαστικά έκλεγε «Τσάρε μου, ήμαρτον-συγχώρεσέ με εμένα και τη χώρα μου για την κατάρριψη του Ρωσικού μαχητικού στην Συρία τον περασμένο Νοέμβριο».
Στην περίπτωση του Ισραήλ, ο Ερντογάν υποχώρησε στο πιο σημαντικό ζήτημα της διαμάχης του με το Ισραήλ και για το οποίο άρχισε τον «καυγά» του με το εβραϊκό κράτος, που ήταν ο αποκλεισμός της Παλαιστινιακής Γάζας. Για το ζήτημα αυτό και με αφορμή τη συμφωνία της 27ης Ιουνίου, γράφονται και λέγονται πολλά, στη δε Τουρκία ο Έρντογάν παρουσιάζεται ως ο μουσουλμάνος ηγέτης που «έσπασε» τον αποκλεισμό της Γάζας επειδή οι Ισραηλινοί, στο πλαίσιο του συμβιβασμού, αποδέχθηκαν τη χαλάρωση του αποκλεισμού από το εξωτερικό, πάντοτε όμως κάτω από τον αυστηρό έλεγχο ασφάλειας του Ισραήλ.
Στην ουσία, όμως, η αποδοχή από τον Ερντογάν των όρων του Ισραήλ για παροχή μερικής υλικής βοήθεια προς τη Γάζα είναι, ταυτόχρονα, και αποδοχή της νομιμότητας του αποκλεισμού της Γάζας από το Ισραήλ διότι το ζήτημα άπτεται της ασφάλειάς του. Είναι ακριβώς για το λόγο αυτό που οι Παλαιστίνιοι της Γάζας αλλά και της Δυτικής Όχθης δεν βγήκαν να χαιρετίσουν την Τουρκική «νίκη», κατά των «γιαχούτηδων» (απαξιωτικός αραβικός όρος για τους Εβραίους), πέραν μιας νερόβραστης ανακοίνωσης από τον αρχηγό της Χαμάς.
Γιατί έβαλε την ουρά στα σκέλια ένας Ερντογάν που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του; Και τί σημαίνει η συγκεκριμένη αυτή αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας, για τους γείτονες της Τουρκίας και την ευρύτερη περιοχή; Κάθε σημαντική πολιτική απόφαση προκύπτει από «αδήριτες ανάγκες». Στην περίπτωση του Ταγίπ αυτές αφορούν πρωτίστως την επιβίωσή του και του ισλαμιστικού του καθεστώτος το οποίο έχει ταυτιστεί με το πρόσωπό του. Και τα δύο είναι απόλυτα συνυφασμένα με την οικονομία και τη συνεχή ανάπτυξη της χώρας. Και από εκεί αντλείται η εσωτερική νομιμοποίηση του καθεστώτος, δηλ. του Ερντογάν.
Ο Ερντογάν και το κόμμα του θα είχαν προ πολλού εκπαραθυρωθεί από την εξουσία, εάν την τελευταία δεκαπενταετία η Τουρκία δεν είχε εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης εν μέσω, ειδικά, της παγκόσμιας (και συνεχιζόμενης) οικονομικής κρίσης. Το γεγονός αυτό «μάκρυνε» κατά πολύ τα πόδια του Ερντογάν, εξέθρεψε την αλαζονεία του αλλά και επιβεβαίωσε την «πίστη» του πως ο Αλλάχ είναι μαζί του και τον ανταμείβει συνεχώς για το «έργο» του (“dawa”).
Ας θυμηθούμε εδώ πως πριν τους ισλαμιστές, τα τέλη της δεκαετίας του 1990, η τουρκική οικονομία είχε καταρρεύσει και την έσωσε ο θεοφοβούμενος Ερντογάν και το σινάφι του με τον ίδιο να ανταμείβεται με πλούτη και εξουσία. Όμως, όπως και με την περίπτωση της «προτεσταντικής ηθικής», αν ο Κύριος δεν σε ανταμείβει με υλικά αγαθά, αυτό σημαίνει πως έχεις πάρει λάθος δρόμο και θα πρέπει να τον αλλάξεις.
Πραγματολογικά, ο σουννιτικός τζιχαντισμός του Ερντογάν – διότι περί αυτού πρόκειται-οδήγησαν την Τουρκία σε στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό στη Συρία, στο Ιράκ, στο «να σκοτώνει το λαό του» -τους Κούρδους της Τουρκίας- στη ρήξη με το Ισραήλ, με την Αίγυπτο και πρόσφατα με τη Ρωσία. Με την τελευταία η Τουρκία , ως πάλαι ποτέ Οσμανλικό Χαλιφάτο, είχε 13 πολέμους και τους έχασε όλους.
Ο σουννιτικός τζιχαντισμός της Άγκυρας (“our jihadist NATO ally”, την αποκάλεσαν αμερικάνοι) της βγήκε μπούμερανγκ με τελευταίο παράδειγμα το σουννιτικό τζιχαντιστικό μακελειό στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας. Δεν είναι τυχαίο πως οι τζιχαντιστές «σύμμαχοι» του Ερντογάν έπληξαν το συγκεκριμένο αεροδρόμιο και έδρα των Τουρκικών Αερογραμμών. Γνωρίζουν, όπως και ο ομοϊδεάτης τους Ερντογάν, πως η οικονομία αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του καθεστώτος. (Αυτή υπήρξε, παρεμπιπτόντως, και η πραγματική κληρονομιά που άφησε ο Μπιν Λάντεν προς τους απανταχού τζιχαντιστές.)
Χωρίς μια συνεχώς εύρωστη οικονομία, το νεο-χαλίφικο όραμα το Ερντογάν θα πάρει την άγουσα για τα τάρταρα. Ποιο είναι αυτό; Κοντολογίς να προεδρεύει ο ίδιος μιας «εκ νέου Μεγάλης Τουρκίας» (“Yenidun Buyuk Turkiye”) το 2023, να είναι η Τουρκία ανάμεσα στα 5 ισχυρότερα κράτη του κόσμου και συνεπώς να είναι ο Ταγίπ ο αδιαμφισβήτητος «ευμενής» και «μεγαλοπρεπής» ηγεμόνας από τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι και τον Περσικό Κόλπο.
Και εσωτερικά να έχει κτίσει το μεγαλύτερο τζαμί στην Πόλη (το οποίο έχει ήδη αρχίσει και που θα φέρει το όνομα του και που θα αφήνει πίσω την Αγιά Σοφιά και το Μπλε Τζαμί), και να έχει φτιάξει εκείνα τα υπόλοιπα φαραωνικά έργα- όπως ένα νέο «Ελλήσποντο» στον Βόσπορο- που να αλλάζουν καθοριστικά το πρόσωπο της Τουρκίας. Και να εξαφανίσει, βέβαια, την άθεη ιδεολογία του «κρυφοεβραίου» Κεμάλ.
Για όλα αυτά χρειάζεται χρήμα- τον τερματισμό της διασπάθισής του- και την αλλαγή πορείας και την επάνοδο στο μαντρί του ΝΑΤΟ. Δεν είναι τυχαίο πως όλες αυτές οι εξελίξεις λαμβάνουν χώρα παραμονές της 67ης συνόδου του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία. Οι ευρωατλαντιστές διαμήνυσαν στον Μπουγιούκ Ηγέτη πως δεν θέλουν να τους παρασύρει σε πόλεμο με τη Μόσχα. Ουσιαστικά υπέδειξαν στον Ερντογάν πως, και για σκοπούς νατοϊκής στρατηγικής, έπρεπε να κλείσει τα «αντιδυτικά» του μέτωπα. Σε αυτό συνέβαλε και το Ισραήλ.
Εκτιμώ πως παράλληλα με τις δικές του διαπραγματεύσεις, το Ισραήλ συνέβαλε σημαντικά στην εξομάλυνση των σχέσεων Άγκυρας και Μόσχας. Η Ιερουσαλήμ διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με το Κρεμλίνο εδώ και χρόνια -ένα γεγονός που βρίσκεται κάτω από το ραντάρ- και το οποίο πρέπει να μελετήσουν σοβαρά ιδιαίτερα στη Λευκωσία, αν υπάρχουν βέβαια εκεί πρόσωπα που βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, πέραν δηλ. του περιβόητου «διακοινοτικού» διαλόγου.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για τον Ελληνισμό; Για την Ελλάδα δεν θα μακρηγορήσω. Η χώρα είναι ήδη μια δουλοπαροικία στο έλεος των δανειστών της. Και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Έλληνα ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά, η Ελλάδα δεν μπορεί επηρεάσει τα διεθνή δρώμενα. Μια από τις χειρότερες συνέπειες αυτής της συνθήκης είναι η απώλεια της αποτρεπτικής στρατηγικής της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας.
Η ασφάλεια της Ελλάδας σήμερα βασίζεται στα διεθνή θεσμικά της πλεονεκτήματα και στην καλή πίστη κρατών, μεταξύ των οποίων και το Ισραήλ. Η Ελλάδα απλά παρακολουθεί τις εξελίξεις ανάμεσα σε Άγκυρα, Ιερουσαλήμ και Μόσχα. Εύχεται να μην την αφήσουν πίσω τα πράγματα και ελπίζει πως στο χρονικό διάστημα που, αναπόφευκτα, θα επικρατεί μια «ψυχρή ειρήνη» ανάμεσα στις τρεις αυτές πρωτεύουσες, να μπορέσει να αναπτύξει μια συγκροτημένη στρατηγική έναντι στην Άγκυρα. Όμως με τις παρωχημένες ιδεολογίες που κυριαρχούν στην ελληνική νομενκλατούρα, κάτι τέτοιο είναι μάλλον ανέφικτο.
Το κυπριακό κράτος- η Κυπριακή Δημοκρατία δηλαδή- βρίσκεται σε μια σχετικά καλύτερη κατάσταση έναντι των εξελίξεων από ό,τι η Ελλάδα. Και αυτό διότι έχει πολύ πιο προχωρημένες διακρατικές σχέσεις με Ρωσία και Ισραήλ από την Ελλάδα – αλλά και με την Αίγυπτο . Η τελευταία παραμένει χώρα κλειδί για την Κύπρο – στρατηγικά και ενεργειακά – και, εκ των πραγμάτων, εξισορροπητής έναντι σε μια αναθεωρητική και βουλιμική Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Όπως ήδη προανάφερα, για μεγάλο χρονικό διάστημα θα υφίσταται μια «ψυχρή ειρήνη» ανάμεσα σε Τουρκία και τα στα άλλα δύο κράτη, τη Ρωσία και το Ισραήλ. Στη περίπτωση του Ισραήλ, ειδικά, τα πράγματα δεν πρόκειται θα επανέλθουν ποτέ στην προηγούμενη τους κατάσταση αναφορικά και με την Κύπρο. Το βέτο που η Ιερουσαλήμ παραχωρούσε μέχρι το 2010 στην Άγκυρα αναφορικά με την Κύπρο δεν ισχύει πλέον. Αυτό είναι το μεγαλύτερο χαρτί που διαθέτει η Λευκωσία.
Ειδικά δε αν επιβιώσει και το καθεστώς Άσσαντ, η συνομολόγηση ΑΟΖ και με τη Συρία θα πρέπει να γίνει ύψιστη προτεραιότητα για την κυβέρνηση Αναστασιάδη. Εάν η κυβέρνηση Αναστασιάδη δεν αυτοευνουχησθεί παραδίδοντας την κυπριακή κυριαρχία στο βουλιμικό τζιχαντιστή Ερντογάν, η Κύπρος θα παραμείνει παίκτης και διαμορφωτής του στρατηγικού περιβάλλοντος στην Ανατολική Μεσόγειο.
Αν όχι, αν ο Αναστασιάδης συνεχίσει να διαπραγματεύεται την υπόσταση του κυπριακού κράτους και συνεχίσει τη νεφελώδη αντίληψή του για τα διεθνή δρώμενα -και πως διασφαλίζεται η συνέχεια και επιβίωση κρατών και λαών- θα πάρει την απάντησή του και πριν από το 2018, όταν θα ξαναδιεκδικήσει την Προεδρία.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου