Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης πρέπει να αποφασίσει. Ή θα φύγει προς τα εμπρός ή θα φύγει προς τα πίσω. Φεύγοντας προς τα εμπρός θα πάρει ρίσκο. Αλλά θα έχει το κράτος ως εργαλείο άμυνας έναντι του βουλιμικού ισλαμοφασισμού της Άγκυρας και των χειροκροτητών της. Θα έχει και την μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού μαζί του. Ο λαός έχει και νου και αντίληψη και βλέπει καθημερινά τα νταΐλίκια του τζιχαντιστικού διδύμου Έρντογαν- Νταβούτογλου και της συνομοταξίας του να εκδηλώνονται με τον “Βάρβαρο, ή με το κάθε ενεργούμενο “ογλάνι” της Άγκυρας στην Κύπρο, όπως τον αρτηριοσκληρωμένο Έρογλου που τελευταία πρωτοστατεί.
Με την φυγή προς τα εμπρός, μόνο για ένα πράγμα μπορεί να είναι σίγουρος ο Νίκος Αναστασιάδης. Αυτό είναι το ακατάλυτο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όσο και να κτυπιούνται στην Άγκυρα, όσο και να απειλούν, όσους “Βαρβάρους” και να διαθέτουν, όσους νεροκουβαλητές σε Δύση και Ανατολή να έχουν εξαγοράσει, ξεγελάσει ή πείσει, το κράτος του 1960 οι Τούρκοι δεν μπορούν να το καταλύσουν.
Αν επιλέξει την φυγή προς τα πίσω ο Νίκος Αναστασιάδης δεν θα μπορέσει να αλλάξει τους συντελεστές ισχύος στην περιοχή. Και νομοτελειακά θα προσκυνήσει, αρχίζοντας από τον Έρογλου. Όχι όμως προτού ταπεινωθεί επανειλημμένα από όλους τους εταίρους του στην Δύση και τελευταίο τον συνεχιστή του Ντάουνερ, τον Άϊντε. Αυτός είναι που θα του φέρει την “φόρμουλα” για να βάλει από κάτω το όνομα του. Μαζί και με την “υπόσχεση” για Νόμπελ ειρήνης (αλλά και αυτό 50:50, διότι οι …αρχές δεν πρέπει να παραβιάζονται).
Η Τουρκία του τζιχαντιστικού διδύμου έχει καταλήξει ότι μόνο μέσω του καταναγκασμού, δηλαδή την απειλή χρήσης βίας, θα πετύχει τον στόχο της. Πιστεύει ότι βρήκε την μέθοδο με τον “Βάρβαρο” και την “βήμα, βήμα” κλιμάκωση. Πιστεύει ότι θα αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό η πίεση πάνω στον Αναστασιάδη και το περιβάλλον του, αρχίζοντας με τον Πρόεδρο του ΔΗΣΥ, (του οποίου τη διαχείριση ανέλαβαν εργολαβικά άλλοι), τον ΥΠΕΞ και ορισμένων άλλων “έξω κυβερνητικών” ταγών του τόπου, που τελικά θα “κλατάρουν”, κατά το λαϊκότερον. Το τουρκικό αυτό σενάριο συμπεριλαμβάνει και “ελεγχόμενο” μικρό επεισόδιο με πρωταγωνιστή τον “Βάρβαρο”. Το “ελεγχόμενο” μικροεπεισόδιο θα χρησιμοποιηθεί για την έξτρα πίεση που προκαλεί ένας “πανικός” σε περίπτωση που η καμήλα δεν γονατίσει μόνη της με όσα θα έχουν προηγηθεί. Αυτή η πίεση για το τελικό “κλατάρισμα” προέρχεται και από την Δύση και αποτελεί τη πιό ύπουλη εκδοχή της. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πως παίζονται και εξελίσσονται αυτά τα παιγνίδια των κρατών, διότι περί παιγνιδιών (games) πρόκειται, μέχρι να επικρατήσουν τα γερά νεύρα ή να επέλθει το “κλατάρισμα”.
Όσο παράξενα και να ακούγεται στους πλείστους αναγνώστες της στήλης, αλλά ειδικά και σίγουρα στους νεοταξικούς και τους μεταμοντέρνους “ρεαλιστές”, στην ´Αγκυρα πιστεύουν πως βρίσκονται στο παρά πέντε να χάσουν το πλεονέκτημα του μονοπωλίου ισχύος στην Κύπρο -κοντολογίς να χάσουν, σταδιακά την Κύπρο, πολιτικά, αν δεν δράσουν δυναμικά και επιβληθούν μια και καλά τώρα με τον “Βάρβαρο” ως εργαλείο.
Να πως κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα. Πίστεψαν ότι τα “άστρα ευθυγραμμίστηκαν” το 2004 με το κρατοκτόνο Σχέδιο Αννάν (το οποίο ακόμη και ο περιβόητος Χάνεϊ παραδέχθηκε πως ήταν “unwisely generous to the Turks”) και πως ό,τι δεν κατάφεραν με τον πόλεμο και την κατοχή από το 1974, θα το πετύχαιναν δια της “πειθούς” και με τη βοήθεια της λεγόμενης “διεθνούς κοινότητας”. Σε στρατηγικό πεδίο το 2004 οι Τούρκοι απέτυχαν διπλά, παρόλο ότι κέρδισαν μεσοπρόθεσμα την μάχη τη εικόνας και των εντυπώσεων (“with a lot of help from their friends”, όπως λέει και το τραγούδι). Δεν κατέλυσαν τον κράτος και μαζί δεν εξασφάλισαν την εσαεί στρατιωτική τους παρουσία στην Κύπρο, όπως προνοούσε το Αννάν (και ευτυχώς αντελήφθη το ΑΚΕΛ του Χριστόφια το 2004 αλλά φαίνεται να ξεχνά σήμερα). Μπήκε και η Κυπριακή Δημοκρατία, ολόκληρη η επικράτεια, στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ το 2004 υπήρξε μια πολιτικά καταστροφική εξέλιξη για τη Τουρκική εξωτερική πολιτική. Δημιουργούσε προϋποθέσεις για τον τερματισμό των τουρκικών φασιστικών πράξεων, αντιλήψεων και εκβιασμών έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτές οι προϋποθέσεις παραμένουν εν δυνάμει και αποτελούν διεθνές θεσμικό τροχοπέδη για την Άγκυρα που δεν θεραπευθεί εφόσον δεν καταλύεται η ΚΔ.
Ακολούθησαν και άλλες τέτοιες πολιτικά καταστροφικές εξελίξεις για την ´Αγκυρα στην ευρύτερη περιοχή, από τότε μέχρι σήμερα, που περιόριζαν και περιορίζουν τις επιλογές της Άγκυρας και έπληξαν ταυτόχρονα την αξιοπιστία της ως “Μεγάλη” και ηγεμονική δύναμη. Και είναι τις αθροιστικές τους συνέπειες, που δεν περιορίζονται μόνο στην Κύπρο, που προσπαθούν να θεραπεύσουν οι Τούρκοι ισλαμιστές τούτη την περίοδο με τον πολιτικό εκβιασμό μέσω του “Βάρβαρου” και την Κύπρο ως “πειραματόζωο”. Αυτή η διάσταση είναι κρίσιμη και πρέπει να την αντιληφθεί ο Κύπριος Πρόεδρος και οι σύμβουλοι του και πρέπει να αποτελεί απαραίτητο μέρος της διαπραγματευτικής τους στρατηγικής.
Η “Yenidun Buyuk Turkiye”, δηλαδή “Η Εκ Νέου Μία Μεγάλη Τουρκία”, που οραματίζονται οι Ισλαμιστές, δεν πάει πουθενά με ένα αυτόνομο και συγκροτημένο κράτος στην Κύπρο. Τα Τουρκικά πολιτικά νταΐλίκια έναντι του Ισραήλ απέτυχαν και αποτυγχάνουν και επιπλέον άνοιξαν τον δρόμο για την συνομολόγηση της διμερούς συμφωνίας ΑΟΖ με την Κύπρο, ένα γεγονός μείζονος στρατηγικής σημασίας. Ναι, άλλο Κύπρος και άλλο Ισραήλ. Αλλά ο πολιτικός εκβιασμός ένας είναι και έτσι γίνεται αντιληπτός από τον έξω κόσμο. Όταν αποτυγχάνει υπάρχουν πολιτικές συνέπειες. Όπως με την Συρία την Αίγυπτο και πρόσφατα με την Λιβύη για να περιοριστώ μόνο στις τρείς αυτές χώρες, ως προς την Τουρκία.
Στην Άγκυρα γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι περιφερειακές γεωπολιτικές εξελίξεις σε συνδυασμό με τα συναφή ενεργειακά ζητήματα στην άμεση περιοχή, που σηματοδοτούνται με πολιτικο-οικονομικές συνεργασίες και συνασπισμούς, ανοίγουν όχι ένα αλλά πολλά παράθυρα ευκαιρίας απεγκλωβισμού της Κύπρου από τον δικό της θανάσιμο εναγκαλισμό. Η Κύπρος πρωτοστατεί στις εξελίξεις αυτές. Και για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της ΚΔ η Λευκωσία διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο παίκτη- διαμορφωτή του στρατηγικού της περιβάλλοντος. Μια φυγή του Αναστασιάδη προς τα εμπρός θα ενισχύσει αυτή την εξέλιξη. Μια φυγή προς τα πίσω θα δώσει στην ´Αγκυρα την ευκαιρία που απεγνωσμένα, ναι απεγνωσμένα, αναζητεί για ξαναγίνει κυρίαρχη του πολιτικού παιγνίου στην Κύπρο, όπως και στις παραμονές του 2004, που σήμερα δεν είναι. Μια τέτοια φυγή θα αποτελέσει και την τελική ταπείνωση για τον Νίκο Αναστασιάδη. Μόνο που με τις συνέπειες της θα πρέπει να ζήσει ο λαός στο διηνεκές.
Η φυγή προς τα εμπρός ενέχει, επαναλαμβάνω, ρίσκο που μπορεί να είναι και ένα επεισόδιο στην ΑΟΖ. Η Άγκυρα θα μπει και σε τέτοιο πειρασμό σε μια απέλπιδα προσπάθεια. Αλλά για να κερδίσει πρέπει να καταλύσει το κράτος. Αλλιώς δεν γίνεται.
Σε μια τέτοια περίπτωση χρειάζεται ψυχραιμία. Θα είναι ένα ακόμη νταΐλίκι του τζιχαντιστικού διδύμου που θα αποτύχει. Όπως και τα υπόλοιπα μέχρι σήμερα στην Κύπρο αλλά και πρόσφατα στην ευρύτερη περιοχή.
Υ.Γ. Επειδή υπάρχει εύλογο ενδιαφέρον ως προς την “Yenidun Buyuk Turkiye” των Έρντογάν- Νταβούτογλου και των ισλαμιστών και επειδή όσο αλλάζουν τα πράγματα τόσο παραμένουν τα ίδια, συστήνω ανεπιφύλακτα το παρακάτω βιβλίο που μόλις πρόσφατα, 2014, κυκλοφόρησε από το Harvard University Press. “Ataturk in the Nazi Imagination” του Stefan Ihrig. Καθόλου τυχαία, το βιβλίο κυκλοφορεί και στο διαδίκτυο σε μορφή PDF. Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται αλλά οι ομοιότητες δεν μπορούν να αγνοούνται.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου