του Σταύρου Καρκαλέτση*
Ήταν θέμα χρόνου να ξαναρχίσουν οι συνομιλίες για το κυπριακό, και είναι προφανές πως ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία πιέζουν προς τούτο όχι τόσο γιατί υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο ή και υψηλό ενδιαφέρον για την Κύπρο αυτή καθεαυτή, αλλά κυρίως λόγω του Ισραήλ και των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή, με επίκεντρο τη συριακή κρίση. Η οποία κρίση προσωρινά μοιάζει να έχει ατονήσει, όμως ο δρόμος προς την ειρήνη είναι μακρύς και σπαρμένος με –πολιτικές και άλλες- νάρκες. Αυτή η ευρύτερη κρίση που απειλεί τη Μέση Ανατολή είναι που ωθεί τις ΗΠΑ σε ένα γρήγορο κλείσιμο του Κυπριακού. Οι Αμερικανοί θεωρούν πως, αν πάμε γρήγορα σε διαμορφωμένο πλαίσιο λύσης, θα διευκολυνθούν οι ευρύτεροι επιθετικοί σχεδιασμοί τους ανατολικότερα (Συρία, Ιράν). Γεωστρατηγικά, αλλά και στην ενέργεια.
Η γραμμή του State Department, που αναπαράγεται από την αμερικανική πρεσβεία στη Λευκωσία, υποδεικνύει πως οι έρευνες και η ανάπτυξη των ενεργειακών πόρων μπορούν να συνεχιστούν παράλληλα με τις συνομιλίες. Στόχος: Στη λύση πακέτο, οι Ελληνοκύπριοι να συναινέσουν στην απώλεια του μόνου πραγματικά ισχυρού χαρτιού που έχουν: Το φυσικό αέριο, το οποίο θα ομηροποιηθεί, διερχόμενο μέσω Τουρκίας και ακυρώνοντας έτσι κάθε ελπίδα να σηκώσουν κεφάλι οι μνημονιοκρατούμενες Αθήνα και Λευκωσία.
Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση, τηρείται στάση αναμονής και οι Βρυξέλλες έχουν εκχωρήσει άτυπα την επίβλεψη της διαδικασίας σε Ουάσινγκτον και Λονδίνο. Αυτό δεν προοιωνίζει καλή πορεία για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, αφού η Μεγάλη Βρετανία εξακολουθεί, όπως πάντα, να ρέπει προς λύση φιλοτουρκική. Και για τις ΗΠΑ, όμως, η ερντογανική Τουρκία παραμένει εκνευριστικός μεν, αλλά απαραίτητος εταίρος.
Ποιος θα είναι ο καταλύτης για να δοθεί η απαραίτητη δυναμική στο «Ανάν 2» που έρχεται ολοταχώς; Αμερικανοί και Άγγλοι φαίνονται θερμοί με το θέμα της επιστροφής της Αμμοχώστου και θεωρούν πως η πρόταση αυτή μπορεί να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα, βοηθώντας σε μια τελική συμφωνία. Το αν αυτή η συμφωνία θα σημάνει την αρχή του τέλους του κυπριακού Ελληνισμού, ο οποίος έως σήμερα και για τρεις και πλέον χιλιετίες έχει αποδείξει «εμμονική» προσκόλληση στην πατρώα γη, θα το δείξει η Ιστορία. Πόσο όμως μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι; Και πόσο μπορούν οι Έλληνες να εμπιστεύονται τις ηγεσίες που –φευ- οι ίδιοι εξέλεξαν, σε Αθήνα και Λευκωσία, όταν αυτές οι ηγεσίες, και αυτοί οι ηγέτες, αποδεικνύονται καθημερινά μνημονιοπαθούσες πολιτικές φιλιππινέζες, που απλά εκτελούν «συμβόλαιο θανάτου» σε βάρος ενός ολόκληρου λαού;
Ας το πάρουμε από την αρχή, και με δεδομένο πως δεν πρέπει να παραμερίζεται από την ό,ποια ανάλυση ο βασικός «ενδιαφερόμενος», η Τουρκία. Στην Άγκυρα συζητούν το θέμα «επιστροφή Αμμοχώστου», όμως ως μέρος λύσης πακέτου, με σκληρά ανταλλάγματα που θα νομιμοποιούν το ψευδοκράτος και θα οδηγούν σε λύση χαλαρής συνομοσπονδίας δύο ισότιμων states. Ανταλλάγματα (περίπου τα πάντα…) θα ζητήσουν οι Τούρκοι όχι για να επιστραφεί η πόλη στον έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά σε κάποια διεθνή δύναμη (ευρωπαϊκή; ΝΑΤΟική;) που θα αντικαταστήσει τους κυανόκρανους του ΟΗΕ. Και έχουν κάθε λόγο να το επιδιώκουν τώρα, που οι τροϊκοκρατούμενες Ελλάδα και Κύπρος ισοπεδώνονται από τις μνημονιακές πολιτικές. Είναι ενδεικτικές οι δηλώσεις και προτροπές Τουρκοκυπρίων και Τούρκων επιχειρηματιών και καταστηματαρχών. Εκφράζουν την πλήρη υποστήριξή τους στο σχέδιο για την Αμμόχωστο και προσθέτουν ότι «...ανυπόμονα περιμένουν για το άνοιγμα της πόλης εδώ και 40 χρόνια». Η εξέλιξη αυτή ελπίζουν πως θα συμβάλει στη βελτίωση όχι μόνο της περιοχής της κατεχόμενης Αμμοχώστου, αλλά και στη στήριξη της Οικονομίας του ψευδοκράτους.
Και η Αθήνα; Μάλλον θα επιλέξει, την ώρα που θα κρίνονται όλα, να οχυρωθεί πίσω από μεγάλα λόγια «συμπαράστασης», ως συνήθως. Η Μεγαλόνησος θα «ξανα-είναι μακριά», συρόμενη σε μια διαδικασία λύσης-express, τραγικά μόνη…
Σχετικά με την παγίδα της επιστροφής της Αμμοχώστου (γιατί περί αυτού πρόκειται…) οφείλει να επισημανθεί η αμερικανοβρετανική μεθόδευση και οι υφέρποντες κίνδυνοι που εγκυμονεί. Το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου υπό την διοίκηση του ΟΗΕ ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αναβάθμιση του κατοχικού μορφώματος (είτε με τη λειτουργία του λιμανιού της Αμμοχώστου, είτε με τη διεθνή αναγνώριση του αεροδρομίου της Τύμπου), όχι μόνο δεν θα αποτελέσει διάδρομο προς τη λύση όπως διατείνονται οι σχεδιαστές της πρότασης, αλλά θα παγιώσει και μια κατάσταση δύο κρατών που «προσπαθούν» να συμβιώσουν στο ίδιο νησί. Εξαγνισμός των Τούρκων, αλλά και απεθνοποίηση των Ελλήνων, μέσω και άφθονων δολαρίων, αφού μέχρι και τεράστιο καζίνο σχεδιάζουν να στήσουν για να δελεάσουν την κυπριακή κεφαλαιοκρατία. Η ιστορική πόλη του Ευαγόρα, θεματοφύλακας και κιβωτός της ελληνικής ιδέας στην Κύπρο για αιώνες, θα καταντήσει Las Vegas και κέντρο ξεπλύματος χρήματος και συνειδήσεων.
Γιατί μιλάμε για παγίδα απεθνοποίησης; Διότι η «νέα Αμμόχωστος» θα είναι το πιλοτικό πρόγραμμα, το «θερμοκήπιο» όπου θα παραχθεί το νέο, μεταλλαγμένο είδος Κυπρίων, σε μια αεθνική Κύπρο, όπως την περιέγραψε και ευχήθηκε 30 χρόνια πίσω ο Αμερικανός διπλωμάτης Monteagle Stearns. Το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, κυπριακής και ξένης, και θα ενταφιάσει κάθε ιδέα απελευθέρωσης. Με την επιστροφή σε μια γκρίζα, υπό διεθνή κυριαρχία Αμμόχωστο, θα ανοίξουν τον τάφο της ελληνικής συνείδησης και θα θέσουν τις βάσεις της συνομοσπονδίας.
Ουσιαστικά η υπόθεση έχει δύο παραμέτρους – την πολιτική/ τεχνική και την ιδεολογική.
Ως προς το πρώτο: Ο μείζων κίνδυνος είναι να αναληφθούν δεσμεύσεις και διευθετήσεις αναφορικά με τη διοίκηση του λιμανιού της Αμμοχώστου και του παράνομου αεροδρομίου Τύμπου στα κατεχόμενα, που με ασαφείς και αόριστες εξουσίες τυπικά θα βρίσκονται υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ ή της ΕΕ, αλλά ουσιαστικά θα διοικούνται από το «συνιστών τουρκοκυπριακό κράτος», και κατ’ επέκταση από την ίδια την Άγκυρα. Μια τέτοια εξέλιξη θα συνιστά αυτομάτως αναγνώριση του ψευδοκράτους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οι μόνοι κερδισμένοι οικονομικά από τον όλο σχεδιασμό θα είναι η Τουρκία και το ψευδοκράτος, που θα αναβαθμίσουν την Οικονομία τους από τη λειτουργία του λιμένα Αμμοχώστου και του αεροδρομίου Τύμπου, επίσημα πλέον, εις βάρος των αντίστοιχων υποδομών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τόσο τα αεροδρόμια Λάρνακας και Πάφου, όσο και το λιμάνι Λεμεσού, θα πληγούν ανεπανόρθωτα, με άμεσες επιπτώσεις στο ύψος των εσόδων, αλλά και στο ευρύτερο πλαίσιο των παρεχομένων υπηρεσιών και των εργαζομένων τους.
Άλλος κίνδυνος, και ο χειρότερος: Ενεργειακός Αττίλας! Δηλαδή μια διαφαινόμενη διασύνδεση της επιστροφής μέρους της πόλης της Αμμοχώστου με την κατασκευή αγωγού διοχετεύσεως κυπριακού (και ισραηλινού;) φυσικού αερίου. Το οποίο φυσικό αέριο δεν θα ακολουθήσει το δρομολόγιο Κύπρος-Κρήτη-Πελοπόννησος-Ιταλία, αλλά μέσω του ψευδοκράτους θα περνά στην Τουρκία και θα «κουμπώνει» με τον τουρκο-αζέρικο αγωγό ΤΑΡ. Η υπόθεση «τρέχει», και στην Κωνσταντινούπολη έχει διαμορφωθεί ένα πανίσχυρο μπλοκ με επιχειρήσεις-κολοσσούς, τόσο τουρκικών όσο και εβραικών συμφερόντων. Το «επικοινωνιακό» της υπόθεσης έχουν αναλάβει επιφανείς πολιτικές προσωπικότητες από τις ΗΠΑ και όχι μόνον, που μέχρι πρόσφατα είχαν διακριθεί σε «ενεργειακές επιτυχίες» όπως το «θάψιμο» του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης. Μιλάμε για ένα ενεργειακό μέτωπο ισχυροτάτων συμφερόντων, όπου ακόμη και ο Νετανιάχου ή Ισραηλινοί πολιτικοί σκληρά αντιτουρκικής χροιάς (όπως ο Λίμπερμαν) θα είναι πολύ δύσκολο να αντισταθούν. Το λέμε αυτό, γιατί στους «κοιμωμένους των Αθηνών» (Μαξίμου, ΥΠΕΞ κτλ κτλ…) έχει επικαθήσει η βολική άποψη πως τίποτα από τα παραπάνω δεν θα γίνει, «…αφού οι Ισραηλινοί είναι σκοτωμένοι με τους Τούρκους». Επικίνδυνα αφελής άποψη, αφού καταλαβαίνει ο αναγνώστης πως αν τα οικονομικά συμφέροντα του Ισραήλ το προκρίνουν, τότε «business uber alles». Οι πολιτικοί στο Ισραήλ και στην Τουρκία θα συνεχίσουν την κοκορομαχία που καλά κρατεί, από κάτω από το τραπέζι όμως θα τρέχει η πικρή για εμάς πραγματικότητα…
Ένα τέτοιο γεγονός, μια νόθα λύση στη Κύπρο ίδια και χειρότερη με τις πρόνοιες του σχεδίου Ανάν του 2004, θα νομιμοποιεί τις διεκδικήσεις ψευδοκράτους και Τούρκων στη συνιδιοκτησία των κοιτασμάτων και θα οδηγήσει την Κυπριακή Δημοκρατία σε μόνιμο εγκλωβισμό της και ομηρία. Το φυσικό αέριο που τώρα ανακαλύπτεται στις ελληνικές θάλασσες του Κίμωνος και του Νέαρχου, από ευκαιρία θα γίνει κατάρα, υποθηκευόμενο, για να πράξει η Τουρκία το αυτονόητο: να επιστρέψει την Αμμόχωστο στους νόμιμους κατοίκους-ιδιοκτήτες της. Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Θα «μας δώσουν» την Αμμόχωστο, και θα μας ζητήσουν ολόκληρη την Κύπρο, μαζί με το φυσικό της αέριο και ό,τι άλλο!
Η έτερη παράμετρος είναι και η πιο ύπουλη: αφελληνισμός δια της σιγκαπουροποίησης της Αμμοχώστου. Αφού πρώτα θα διασπαστεί ο προσφυγικός κόσμος σε αυτούς που θα «επιστρέψουν» και σε εκείνους που θα παραμείνουν ισόβιοι πρόσφυγες, θα ακολουθήσει το μοντέλο Las Vegas που προαναφέρθηκε: Θα πέσει «τρελό χρήμα» μέσω των καζίνο, των ξενοδοχείων και της ενέργειας (αν το τερματικό υγροποίησης δεν γίνει στο Βασιλικό, αλλά κάπου στην Αμμόχωστο…), και σύντομα θα προκύψει το μεταλλαγμένο είδος Κυπρίων στο οποίο έγινε αναφορά παραπάνω. Έτσι, ο αιώνιος πόθος Άγγλων και Τούρκων να σπάσουν την εθνική συνείδηση των Ελλήνων της Κύπρου, θα περάσει τώρα με άφθονα δολάρια υπό την επίβλεψη των γνωστών ΜΚΟ που πρωταγωνίστησαν για την επιβολή του Σχεδίου Ανάν.
Τι μπορεί να γίνει; Οι Έλληνες της Κύπρου θα επιτρέψουν να εξελιχθεί η σημερινή πόλη-φάντασμα σε πόλη-τάφο του κυπριακού Ελληνισμού; Επιβάλλεται να ξεκινήσει τώρα η αφύπνιση για το «Ανάν 2» που έρχεται με προπομπό την Αμμόχωστο. Η παρακάτω επιστολή ενός φίλου, βέρου Αμμοχωστιανού, του Πάνου Ιωαννίδη, τα λέει όλα:
«Είμαι πρόσφυγας από την Αμμόχωστο, στην οποία η “λύση Ανάν” υπόσχεται επιστροφή. [...] Εάν παρασυρθώ από υποσχέσεις και χρηματικές αποζημιώσεις και λησμονήσω:
• Την 1η Διαίρεση σε Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους από τους Άγγλους,
• Τη 2η Εμφύλια Διαίρεση που κατέληξε στο ’74,
• και την 3η Διαίρεση σε Πρόσφυγες και μη Πρόσφυγες από τους Τούρκους,
Εάν, λοιπόν, τα λησμονήσω όλα αυτά και επιτρέψω στον οποιονδήποτε τυχοδιώκτη να επιτελέσει και 4η Διαίρεση των Κυπρίων σε πρόσφυγες που θα επιστρέψουν και σε πρόσφυγες που δεν θα επιστρέψουν, θα έχω συντελέσει στον τελικό χαμό της πατρίδας μου.
Γι’ αυτό τον λόγο, δηλώνω –δημόσια και έντιμα– ότι: Εάν δεν λυθεί η ανθρώπινη πλευρά του κυπριακού προβλήματος με τρόπο που να ικανοποιεί όλους ανεξαίρετα τους πρόσφυγες, εγώ δεν πρόκειται να επιστρέψω στην Αμμόχωστο, και ας με περιμένουν όλα τα εκατομμύρια του κόσμου. Ας διακηρύξουμε και ας αποδείξουμε –επί τέλους– και εμείς πως ''ου περί χρημάτων, αλλά περί Αρετής και Αξιοπρέπειας τον Αγώνα ποιούμεθα''. Γιατί, αλλιώς, θα οδηγήσουμε την Κύπρο στον αφανισμό και θα μας φτύνουν τα ίδια τα παιδιά μας»…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου