Η Ελλάδα διαθέτει μια οικονομία αρνητικού αθροίσματος, ούτε καν μηδενικού. Το μοντέλο αυτό αν και μη βιώσιμο κατάφερε να ανδρωθεί χάρη στις εισροές από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και φθηνό δανεισμό. Το κράτος και οι ιδιώτες δανείζονταν ή επιδοτούνταν και δημιουργούσαν ζήτηση για εισαγόμενα, δημιουργώντας θέσεις εργασίας στο δημόσιο ή το εισαγωγικό εμπόριο.
Μοιραία για να βγει η χώρα από την κατάσταση χρεοκοπίας, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα πρέπει να αλλάξουν επαγγελματική δραστηριότητα από το δημόσιο και τον τομέα του εισαγωγικού εμπορίου, σε άλλους παραγωγικούς και εξωστρεφείς. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει η πολιτεία να βοηθήσει τους παραγωγικούς εξαγωγικούς κλάδους που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας.
Οι περισσότεροι από το 1,5 εκατ. των ανέργων προέρχονται από τους τομείς του εισαγωγικού εμπορίου που περιόρισαν τις δραστηριότητες, επειδή μειώθηκε η κατανάλωση και οι εισαγωγές. Η αδικία είναι πως προέρχονται μόνο από τον ιδιωτικό τομέα και όχι αναλογικά και από το δημόσιο. Κάνεις δεν αλλάζει επάγγελμα ή τρόπο ζωής αν μπορεί να βιοπορίζεται ως έχει. Ούτε επίσης οι αλλαγές αυτές στις ζωές χιλιάδων ανθρώπων γίνονται με διοικητικές αποφάσεις.
Οι αλλαγές αυτές ορίζονται από τις ανάγκες και η αντιμετώπιση της ανεργίας είναι μια από τις βασικές ανάγκες που έχουν ήδη δρομολογήσει τις απαραίτητες αλλαγές στην ελληνική οικονομία προκειμένου να περάσει από το παρασιτικό μοντέλο σε κάποιο περισσότερο παραγωγικό. Τις αδυναμίες του ελληνικού μοντέλου που χρεοκόπησε τις είχε εντοπίσει ο καθηγητής Παναγιώτης Κονδύλης από το 1992, όταν έγραφε "Ό όρος ΄παρασιτικός καταναλωτισμός΄ χρησιμοποιείται εδώ στην κυριολεξία του για να δηλώσει ότι η σημερινή Ελλάδα, όντας ανίκανη να παραγάγει η ίδια όσα καταναλώνει και μην έχοντας αρκετή αυτοσυγκράτηση —και αξιοπρέπεια— ώστε να μην καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα μπορεί να παραγάγει η ίδια, προκειμένου να καταναλώσει παρασιτεί, και μάλιστα σε διπλή κατεύθυνση: παρασιτεί στο εσωτερικό, που υποθηκεύει τους πόρους του μέλλοντος μετατρέποντάς τους σε τρέχοντα τοκοχρεολύσια, και παρασιτεί προς τα έξω, που έχει επίσης δανεισθεί υπέρογκα ποσά όχι για να κάνει επενδύσεις μελλοντικά καρποφόρες αλλά κυρίως για να πληρώσει με αυτά τεράστιες ποσότητες καταναλωτικών αγαθών, τις οποίες και πάλι εισήγαγε από το εξωτερικό΄΄.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανίσει πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα έστω και πλασματικό. Δηλαδή, δεν επιστρέφει το ΦΠΑ στις εξαγωγικές επιχειρήσεις, αλλά πληρώνει τα εφάπαξ των εργαζομένων στο δημόσιο που συνταξιοδοτεί. Στην περίπτωση αυτή κάνει ακριβώς τα αντίθετα απ’ όσα πρέπει να κάνει για να βγάλει τη χώρα από τη χρεοκοπία. Έτσι απλά καθυστερεί το μοιραίο, που μπορεί να είναι μια κατάρρευση...
2) Καί τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιός ποιός ποιός θα φαγωθεί....
Στην ελληνική βερσιόν του τραγουδιού τα πράγματα είναι πιο απλά αλλά και πιο άγρια. H διαμάχη για το ποιός... ποιός...θα φαγωθεί μετατρέπεται, σε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα, σε εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στα δύο φύλα. Οριζόντια λύση και όποιον πάρει ο χάρος, κερδίζει όποιος φωνάξει περισσότερο. Ο κλήρος πέφτει στα αγόρια, ή ο κλήρος πέφτει στά κορίτσια που ήταν σαν...σαν..σκυλόψαρα! Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς εξελισσόταν η σύγκρουση αυτή, το σίγουρο είναι ότι δεν είχε το χάπυ έντ του Θαύματος που είχε το γαλλικό τραγούδι αλλά πολλές γρατζουνιές, μελανιές και κάποια βαριά τιμωρία απο την δασκάλα-συνοδό του πούλμαν.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου