Η Τουρκία, μόνον με δικτατορία μπορεί να σταθεί. Ένα πλήθος δεκάδων εθνοτήτων, μόνον με τη βία μπορεί να παρουσιάζει -έστω και επίπλαστη- ενότητα.
Δεν υπάρχουν σοβαροί αναλυτές που να πιστεύουν στην προσχηματική εξήγηση, ότι η Δύση υποστηρίζει την Τουρκία, αφενός διότι πρόκειται για κράτος ισλαμικής δημοκρατίας, ενός πολιτεύματος που μπορούσε να εξαχθεί στις ισλαμικές χώρες, και αφετέρου ότι θα μπορούσε -λόγω του ισλάμ- να επηρεάσει τους Άραβες και να τους φέρει κοντύτερα στη Δύση.
Και τα δύο προσχηματικά επιχειρήματα δεν είναι άξια λόγου για σοβαρό σχολιασμό. Όχι μόνον διότι οι Ασιάτες επί χιλιάδες χρόνια διοικούνται δικτατορικά, και θέλουν άλλες τόσες χιλιάδες χρόνια για να εκδημοκρατισθούν, αλλά και διότι αν ακόμη αυτό ήταν εύκολο, δεν είναι η Τουρκία εκείνη που μπορεί να τους επηρεάσει.
Οι Άραβες, απελευθερώθηκαν μόλις την δεκαετία του 1930 από την οθωμανική αυτοκρατορία, είναι νωπές δε οι μνήμες της καταπιεστικής πολιτικής των Τούρκων έναντί τους. Ενώ, καθ’ όλη τη διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας οι μουσουλμάνοι είχαν πλήθος προνομίων, τους Άραβες -καίτοι μουσουλμάνοι- τους συμπεριφέρθηκαν όπως και τους «γκιαούρηδες» (έτσι εξακολουθούν να μας αποκαλούν ακόμη οι τουρκόφρονες της Θράκης).
Η Τουρκία, μόνον με δικτατορία μπορεί να σταθεί. Ένα πλήθος δεκάδων εθνοτήτων, μόνον με τη βία μπορεί να παρουσιάζει -έστω και επίπλαστη- ενότητα. Η διαφορά είναι πως αντικαταστάθηκε η στρατιωτική δικτατορία με ισλαμική. Τουλάχιστον, όσο καιρό ο στρατός δεν αντεπιτίθεται. Και δεν είναι σίγουρο αν θα ξαναποκτήσει τη δύναμη να το πράξει, και πότε.
Η Τουρκία, αφενός διοικείται από φανατικούς θρησκόληπτους ισλαμιστές, αφετέρου δεν έχει και άλλη επιλογή, από τη στιγμή που κατέστη σαφές πως οι πόρτες της Ευρώπης είναι κλειστές. Άλλωστε, μπορεί οι ΗΠΑ και η Ευρώπη να θέλουν κοντά τους τούς Τούρκους, αλλά το σύστημα έχει άλλα σχέδια, αφού με όπλο τον μουσουλμανισμό διαλύει τα κράτη, δημιουργώντας πολυάριθμα μικρά προτεκτοράτα (όσοι πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θα γλιτώσουν, ας παρακολουθήσουν καλύτερα σε βάθος όσα συμβαίνουν).
Προς επίρρωση των παραπάνω -που και άλλη φορά μας δόθηκε η ευκαιρία να εκθέσουμε- έρχεται και ένα άρθρο του κ. Χρήστου Μηνάγια στο Geostrategy, που ακολουθεί τον ίδιο δρόμο ανάλυσης. Γράφει ότι το σημαντικότερο πρόβλημα της Τουρκίας εστιάζεται στο ποιος κατέχει την εξουσία της χώρας. Στο παρελθόν, το στρατιωτικό κατεστημένο ρύθμιζε και έλεγχε όλες τις εξελίξεις αφήνοντας μικρά περιθώρια ελιγμών στις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Σήμερα, παρόλο που η στρατοκρατία ηττήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη νέα πολιτική πραγματικότητα, η νοσηρή αντίληψη περί εξουσίας εξακολουθεί να υπάρχει στη χώρα με αποτέλεσμα να δημιουργείται η εντύπωση ότι η δικτατορία των τουρκο-ισλαμιστών στρατηγών αντικαταστάθηκε από την δικτατορία των τουρκο-ισλαμιστών πολιτικών.
Αν κρίνουμε από τις έως τώρα συμπεριφορές του τουρκικού πολιτικού συστήματος καθίσταται σαφές ότι η δυσλειτουργία των δημοκρατικών θεσμών της χώρας είναι διαχρονική και εστιάζεται: στο κουρδικό πρόβλημα, στο στρατιωτικό κατεστημένο, στη σημαντική απήχηση της θρησκευτικο-πολιτικής αντίληψης του κινήματος Γκιουλέν, στους φορείς ασφαλείας και ΜΜΕ, στην επιδίωξη του πρωθυπουργού Ερντογάν να αλλάξει το πολίτευμα της χώρας από προεδρευόμενη σε μια μορφή προεδρικής ή ημιπροεδρικής δημοκρατίας και τέλος στην ωφελιμιστική πολιτική των Τούρκων έναντι της Δύσης και τη συμμόρφωσή τους με τους δυτικούς δημοκρατικούς θεσμούς μόνο στο επίπεδο που αυτοί κρίνουν σωστό.
Επομένως, καλό είναι οι πολιτικοί μας, να αφήσουν τις προφάσεις, μιλώντας για δήθεν βήματα εκδημοκρατισμού που σημειώνει η Τουρκία. Οφείλουν να αντιμετωπίζουν τους Τούρκους ομολόγους τους ως δικτάτορες, με ό,τι συνεπάγεται αυτός ο όρος. Τα «γλυκανάλατα» και τα περί δήθεν «ελληνοτουρκικής φιλίας» παραπληροφορούν τον λαό για τις πραγματικές προθέσεις των «συμμάχων» μας, έναντί μας.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου