Αυτό είναι το Big Deal Σαμαρά - Σημίτη ... “ Ποιος κυβερνάει επιτέλους αυτόν τον τόπο; ”

Θα είναι ο Κώστας Σημίτης, ο επόμενος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.


«Τελικά αποτελεί ευχάριστη έκπληξη ο Αντώνης Σαμαράς στη θέση του πρωθυπουργού», φέρεται να είπε πριν από μερικές ημέρες ο πρώην πρωθυπουργός και αρχιτέκτονας της ένταξης της Ελλάδας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση Κώστας Σημίτης σε επικοινωνία που είχε με τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Κώστας Σημίτης εκδηλώθηκε με θετικό τρόπο για τον Αντώνη Σαμαρά.

Νωρίτερα ο πρώην πρωθυπουργός σε δείπνο που είχε με γνωστό δημοσιογράφο έλεγε ότι τα όσα κάνει ο Σαμαράς είναι στην σωστή κατεύθυνση. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά: Ο Κώστας Σημίτης δίνει τις εντολές και ο Αντώνης Σαμαράς εκτελεί πιστά. Το «γιατί» θα το δούμε παρακάτω.

Εκείνον τον Νοέμβρη

Μετά την παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου στις αρχές Νοεμβρίου του 2011 και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η διαδικασία αναζήτησης υπηρεσιακού πρωθυπουργού, ακόμη και παραδοσιακοί πολέμιοι του «συστήματος Σημίτη» υποστήριζαν ότι σε εκείνη της φάση της πολιτικής κρίσης που είχε ξεσπάσει μετά την πρόταση για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, μόνο το «σύστημα Σημίτη» ήταν εκείνο, το οποίο θα μπορούσε να βγάλει την Ελλάδα από την συγκυριακή πολιτική κρίση … μέσα στην κρίση χρέους. Τελικά, στα τέλη εκείνου του Νοέμβρη, επελέγη ή μάλλον επιβλήθηκε πρωθυπουργός.

Ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος προφανώς και εμφανώς για ψηφοθηρικούς λόγους, είχε υψώσει την αντιμνημονιακή «παντιέρα», αντιλήφθηκε ότι το πολιτικό του μέλλον περνούσε μέσα από τη συναίνεση στη «λύση Παπαδήμου» και από την υποταγή στους δανειστές, την οποία υπέβαλε ως διαπιστευτήριο και μάλιστα εγγράφως. Εξάλλου είχε λάβει τα μηνύματα, ότι το δαιδαλώδες σύστημα – στυλοβάτης της μνημονιακής πολιτικής, αυτό που τον βοήθησε στη συνέχεια να γίνει πρωθυπουργός θα ήταν απέναντί του. Έτσι στήριξε την κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου και βέβαια υπέγραψε όσες εγγυήσεις ζήτησαν οι πιστωτές της χώρας. Η απαίτησή του Αντώνη Σαμαρά για διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών γρήγορα μετά την παραίτηση Παπανδρέου και την επιβολή Παπαδήμου, στην πραγματικότητα δεν ελήφθη ποτέ σοβαρά.

Το «σύστημα Σημίτη», το οποίο εκπροσωπήθηκε από τον ευπατρίδη των Τραπεζών και πρώην αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δεν είχε φυσικά ποτέ ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στον Αντώνη Σαμαρά και στις ικανότητές του. Εξάλλου, όπως γνωρίζει πολύ καλά το Periodista, εκείνη τη χρονική περίοδο, την περίοδο της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ, υπό τον δοτό πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, στις ξένες διπλωματικές αντιπροσωπείες επικρατούσε μεγάλη ανησυχία, όχι τόσο για τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά, όσο για το περίγυρό του και τον κύκλο των συμβούλων του, κάποιοι εκ των οποίων ήταν και είναι γνωστοί για τις ακραίες, έως γραφικές θέσεις τους, οι οποίες από ξένες διπλωματικές αντιπροσωπείες εκλαμβάνονταν ως απειλή για τη σχέση των χωρών τους με την Αθήνα. Αξιωματούχοι ξένων πρεσβειών θεωρούσαν (και θεωρούν) επικίνδυνους για την πορεία της σταθερότητας της χώρας κάποιους από τους συμβούλους του Αντώνη Σαμαράς, τους οποίους επίσης χαρακτήριζαν "επικίνδυνα γραφικούς".

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα έλεγε τότε σε ιδιωτικές συζητήσεις ένα πρόσωπο, το οποίο κυκλοφορεί με άνεση στους διαδρόμους του υπουργείου Εξωτερικών: «Η μακρά πολιτική απομόνωση του Αντώνη Σαμαρά, δηλαδή η περίοδος που δεν τον πλησίαζε κανένας, τον οδήγησε στο να “ψωνίσει” συμβούλους από το πανέρι».

Αυτός ήταν και ένας λόγος για τον οποίο το «σύστημα Σημίτη», το οποίο έχει εδώ και πολλά χρόνια αναλάβει εργολαβικά την υπόθεση της πορείας της ελληνικής οικονομίας, δεν εμπιστευόταν τον Αντώνη Σαμαρά. Ωστόσο εξαιτίας και της ολοκληρωτικής κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ (εκείνη την περίοδο εξάλλου ήταν ακόμη πρόεδρος ο Γιώργος Παπανδρέου) δεν «έβλεπε» άλλη λύση στον ορίζοντα ή άλλο πολιτικό πρόσωπο να υλοποιήσει την πολιτική Σημίτη. Σε κάθε περίπτωση ο Αντώνης Σαμαράς στήριξε τον Λουκά Παπαδήμο, στήριξε με πάθος και θέρμη την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου, δεν απαίτησε άμεσα εκλογές και πίεσε προς την άνοιξη, όταν και τελικά προκηρύχθηκαν τον περασμένο Μάιο. Στην πολιτική, όμως, όπως είναι γνωστό τίποτα δεν γίνεται χωρίς ανταλλάγματα.

Η μεγάλη δέσμευση

Ο Αντώνης Σαμαράς, αντιλήφθηκε ότι ένας λάθος χειρισμός, θα μπορούσε να σβήσει το όνειρο για την ιστορική ρεβάνς, δηλαδή για μια δυναμική επιστροφή μετά το γκρεμοτσάκισμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αυτή η ρεβάνς εκτός από την επικράτηση στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, θα ισοδυναμούσε και με την εκλογή στην πρωθυπουργία. Το «σύστημα Σημίτη» έδωσε τον λόγο του και τον τήρησε. Ενεργοποίησε όλον τον παλαιό σημιτικό μηχανισμό για να στηρίξει την πρωτιά της Νέας Δημοκρατίας, κατά τη δεύτερη προεκλογική περίοδο, πριν από τις εκλογές της 17ης Ιούνη. Εξάλλου, όλο το κατεστημένο είχε εκπλαγεί από το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Δεν περίμεναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόταν δεύτερος, ούτε ότι η Νέα Δημοκρατία θα κατέγραφε ιστορικό χαμηλό ποσοστό, της τάξης περίπου του 18%.

Εκείνα τα αποτελέσματα περιέπλεξαν την υπόθεση σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια. Πρώην σύμβουλοι και καθοριστικοί «παίκτες» της περιόδου της διακυβέρνησης Σημίτη, πρώην εκσυγχρονιστές οι οποίοι «δούλευαν» και «δουλεύουν» για λογαριασμό της Δημοκρατικής Αριστεράς, τεχνοκράτες, ιδιοκτήτες εταιρειών πολιτικής επικοινωνίας και άνθρωποι του χρηματιστηρίου, ήρθαν σε επαφή με το περιβάλλον του Αντώνη Σαμαρά, μεταφέροντας τις επιθυμίες και τις προτάσεις του Κώστα Σημίτη. «Δεν θα διαταράξεις την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική και εμείς θα σε βοηθήσουμε να βγει το κόμμα σου πρώτο».

Στο παιχνίδι μπήκαν και εκδότες, ενώ πολιτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ «έστελναν» ψηφοφόρους, μανάδες και πατεράδες στη Νέα Δημοκρατία για να μην βγει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι και παραθρησκευτικές οργανώσεις και παρακλάδια της εκκλησίας ενεργοποιήθηκαν και ιερείς σε πόλεις και χωριά έπιασαν δουλειά «Οι κομμουνιστές θα σας πάρουν τα σπίτια» έλεγαν στα κηρύγματά τους. Αλίμονο.

Το βράδυ που ο Αντώνης Σαμαράς, προεκλογικά, μίλησε στην άδεια πλατεία Συντάγματος, μπορούσε να διακρίνει κανείς με πολύ μεγάλη ευκολία ανθρώπους του Κώστα Σημίτη και στελέχη του πάλαι – ποτέ εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, τζογαδόρους – χρηματιστηριάκηδες, «παιδιά της χρηματιστηριακής φούσκας» στο πλήθος … οι οποίοι προσέτρεξαν για ψυχολογική υποστήριξη, προς τον … επόμενο πρωθυπουργό, ο οποίος σκυθρωπός μιλούσε αντιλαμβανόμενος ότι η συγκέντρωση συνιστούσε φιάσκο μεγαλύτερο και από τη συγκέντρωση του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Μα ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;

Τελικά, μετά από μία προεκλογική περίοδο κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού, η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να πετύχει ανάπηρη πρωτιά, καταγράφοντας ακόμη και σε συνθήκες πόλωσης, μικρό για τα δεδομένα της ιστορίας του κόμματος, ποσοστό, κάτω από το 30%. Όμως, το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν ικανό να λύσει τα χέρια για την συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατικής Αριστεράς.

Ο Αντώνης Σαμαράς είχε πετύχει τον στόχο του: έγινε επιτέλους πρωθυπουργός. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πόνταρε στην πολιτική του διάσωση μέσω της συμμετοχής του στη συγκυβέρνηση και στην συνέχιση της πολιτικής του. Ο Φώτης Κουβέλης (και αυτό κρατήστε το για τη συνέχεια) δέχτηκε στις παρασκηνιακές συζητήσεις – πέραν από τις πιέσεις συγκεκριμένων επιχειρηματικών κύκλων - την πρόταση που του έγινε: «Αν μακροημερεύσει η κυβέρνηση αυτή, θα σε κάνουμε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας το 2015».

Όμως, είχε έρθει η ώρα και για τον Αντώνη Σαμαρά να υλοποιήσει τη δική του υπόσχεση: Να κάνει υπουργό Οικονομικών άνθρωπο του «συστήματος Σημίτη», σε μία κυβέρνηση όχι τρικομματική, αλλά επί της ουσίας τετρακοματική, με τον «αόρατο άρχοντα» Κώστα Κινήματα να κινεί τα νήματα και το Βερολίνο και την Φρανκφούρτη τις μαριονέτες στην Αθήνα.

Πρώτη επιλογή: Βασίλης Ράπανος (δεν «έκατσε», για λόγους που θα αναλύσουμε σε άλλη δημοσίευση).

Δεύτερη επιλογή: Γιάννης Στουρνάρας, το πολιτικά «υιοθετημένο παιδί» του Κώστα Σημίτη και ένας εκ των αρχιτεκτόνων της ένταξης της Ελλάδας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση.

Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι η επιλογή - επιβολή του Γιάννη Στουρνάρα, έγινε κατόπιν συγκεκριμένων εισηγήσεων, ακόμη και ανθρώπους, οι οποίοι θεωρούσαν ότι η παρουσία του στο υπουργείο Οικονομικών θα τους διευκόλυνε, ακόμη και αν δεν είχαν την καλύτερη γνώμη για εκείνον. Ο Αντώνης Σαμαράς πέραν της ικανοποίησης της επιθυμίας του να διαβεί τις πύλες του Μεγάρου Μαξίμου, χωρίς στην πραγματικότητα να διαθέτει κανένα σχέδιο εξόδου από την κρίση, και διακρίνοντας ότι το πολιτικό μέλλον για τον ίδιο, εξαιτίας της προαποφασισμένης οικονομικής πολιτικής, την οποία θα ασκούσε ο Γιάννης Στουρνάρας, αντιλήφθηκε ότι μελλοντικά ο μοναδικός δρόμος για την πολιτική διάσωση θα ήταν η προσχώρησή του στο «σύστημα Σημίτη», όπως και έγινε.

Δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει το εξής: Μία από τις δεσμεύσεις, επίσης, τις οποίες ανέλαβε ο Αντώνης Σαμαράς ήταν εκείνη των χειρισμών στην υπόθεση του σκανδάλου με τα «μαύρα ταμεία» του γερμανικού κολοσσού SIEMENS: Θα γινόταν αποκλειστικά καθ’ υπόδειξη του «συστήματος Σημίτη». Το σκάνδαλο με τις μίζες της SIEMENS, σημάδεψε ανεξίτηλα την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον Κώστα Σημίτη. Πρόκειται για την περίοδο της ολοκληρωτικής εφόρμησης των γερμανικών οικονομικών συμφερόντων στη χώρα μας. Η υπόθεση έπρεπε να «κλείσει» γρήγορα. Για αυτόν ακριβώς το λόγο και χωρίς ο Αντώνης Σαμαράς να μπορεί να πει «Όχι», μία από τις πρώτες πρωτοβουλίες του Γιάννη Στουρνάρα, υπήρξε ο εξωδικαστικός συμβιβασμός του ελληνικού δημοσίου με την SIEMENS, ο οποίος ως σκανδαλώδης, ευτυχώς δεν προχώρησε.

Το τρίγωνο της εξουσίας

Το τελευταίο χρονικό διάστημα ο Κώστας Σημίτης, ο Γιάννης Στουρνάρας και ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκονται σε διαρκή τηλεφωνική επαφή, με τον Κώστα Σημίτη να δίνει το γενικό πρόσταγμα, τον Γιάννη Στουρνάρα να υλοποιεί και τον Αντώνη Σαμαρά να ακολουθεί τα κελεύσματα … της εξουσίας του «Κύκλου της Φρανκφούρτης».

Μάλιστα, όπως λένε, καλά πληροφορημένοι κύκλοι ο Αντώνης Σαμαράς ελάχιστη σχέση έχει πια με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και σε αυτό εξαιρετικά σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν οι εισηγήσεις, κυρίως του στενού του συνεργάτη Χρύσανθου Λαζαρίδη, για την επεξεργασία σεναρίων και σχεδίων περί της δημιουργίας ενός φιλοευρωπαϊκού ή Ευρωδημοκρατικού κόμματος. Παλαιοί αστοί νεοδημοκράτες, σε σουαρέ των βορείων προαστίων, δεν αναφέρουν καν πλέον τον Αντώνη Σαμαρά ως πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, αλλά ως αρχηγό της "Πολιτικής Άνοιξης".

Το κόμμα αυτό, θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει ασφαλώς και το «σύστημα Σημίτη», μόνο που δεν είναι βέβαιο ότι θα ηγείται ο Αντώνης Σαμαράς και δεν είναι βέβαιο αν θα προκύψει, εφόσον βέβαια «γεννηθεί» κάτι νέο, με παλαιά υλικά, από τον χώρο της Κεντροαριστεράς. Τα πράγματα περιπλέκουν οι φήμες για δημιουργία «κόμματος Στουρνάρα».

Οι διακινητές, βέβαια, αυτής της σεναριολογίας δεν εννοούν ότι ο Γιάννης Στουρνάρας θα ηγείται απαραίτητα ενός πολιτικού φορέα, αλλά ότι αυτός ο φορέας θα έχει ως βασικό άξονα λειτουργίας την οικονομική πολιτική που υλοποιεί ο Γιάννης Στουρνάρας, κατόπιν υποδείξεως του λεγόμενου «συστήματος Σημίτη».

Το πρώτο Crash Test πάντως πραγματοποιήθηκε: Ο Γιάννης Στουρνάρας βγήκε και εξαπέλυσε τα βέλη του στο σύστημα Καραμανλή, με αποτέλεσμα να υπάρξουν οι γνωστές αντιδράσεις. Το βέβαιο είναι ότι δεν ρώτησε τον Αντώνη Σαμαρά. Αντιθέτως στις επαφές που έχουνε, ο Αντώνης Σαμαράς ζήτησε συμβουλές τόσο από τον Κώστα Σημίτη, όσο και από τον Γιάννη Στουρνάρα για το πώς θα χειριστεί τις εσωκομματικές αντιδράσεις. Και έτσι έλαβε μια πολύ σημαντική δέσμευση …

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ

Πέραν των τελευταίων κυβερνήσεων, ένα πρόσωπο το οποίο έχει διαδραματίσει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο, σε ότι έχει τουλάχιστον να κάνει με την επιβαλλόμενη στον ελληνικό λαό καταστροφική νεοφιλελεύθερη πολιτική, δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια.

Το «σύστημα Σημίτη» επιδιώκει να διασφαλίσει εσαεί και την πολιτειακή κάλυψη της υλοποίησης του λαοκτόνου μοντέλου οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζει στην Ελλάδα. Εξάλλου, η Προεδρία της Δημοκρατίας, υπό τον Κάρολο Παπούλια, όποτε χρειάστηκε διευκόλυνε τις τελευταίες κυβερνήσεις με την υπογραφή Προεδρικών Διαταγμάτων … ακόμη και από το Βερολίνο.

Η «υπογραφή» του Προέδρου της Δημοκρατίας παραμένει ένα ισχυρότατο όπλο στα χέρια του «συστήματος Σημίτη», το οποίο διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της Ελλάδας μέσω της πρόσδεσης της χώρας μας στο άρμα του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης. Η «δικτατορία των αγορών» ή η «δικτατορία των τεχνοκρατών», νομιμοποιούνται «δημοκρατικά» μέσου του θεσμού και όχι βέβαια μέσω του λαού.

Πριν από λίγο καιρό το Periodista αποκάλυψε ότι δεν «προχωράει» η περίπτωση του Φώτη Κουβέλη για την Προεδρία της Δημοκρατίας, έπειτα από συμφωνία του Αντώνη Σαμαρά με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και μετά τη συγκατάθεση του Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος εντός της κυβέρνησης εκφράζει την τάση Σημίτη, η οποία κινεί τα νήματα.

Τώρα ο Αντώνης Σαμαράς έχει συμφωνήσει: Όταν έρθει η ώρα θα προτείνει τον Κώστα Σημίτη για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Αν αυτή η κυβέρνηση μακροημερεύσει ο Κώστας Σημίτης θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, με την στήριξη του Αντώνη Σαμαρά.
πηγή