του Σταύρου Καρκαλέτση.
Επί δεκαετίες, εθνικό σπορ και χόμπυ των Νεοελλήνων ήταν (όπως και των προγόνων τους) ο εθνικός διχασμός. Μόνο εκείνος του εμφυλίου στοίχισε 70.000 νεκρούς και πισωγύρισμα της χώρας, την ώρα που η υπόλοιπη Ευρώπη ανασυγκροτούνταν πάνω στα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Από τη μια οι φασίστες ταγματασφαλίτες, δεξιοί και εθνικόφρονες, και από την άλλη σταλινιστές, τροστκιστές, αργότερα ρηγάδες και κνίτες, οραματιστές της κομμουνιστικής δικής τους νέας, διεθνιστικής τάξης. Στις παρελθούσες δεκαετίες είχαμε χοντρικά «κομμουνιστές vs εθνικοφρόνων», με τους πρώτους να υφίστανται την στρατιωτική ήττα και να παίρνουν την ρεβάνς με την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς μετά το 1974. Δημιούργημα αυτής της ηγεμονίας ήταν το πολιτικό άνδρωμα αυτού που αποκαλείται «Γενιά Πολυτεχνείου ΑΕ» και έχει τεράστιες ευθύνες, πλάι στην συντηρητική δεξιά, για το σημερινό κατάντημα της χώρας.
Η νόθα μεταπολίτευση στήθηκε πάνω στα ερείπια της κυπριακής καταστροφής των 5.000 νεκρών, 1600 αγνοουμένων και 200.000 προσφύγων. Ακολούθησαν οι ανεξέλεγκτες παπανδρεικές παροχές, με δανεικά φυσικά, που συνέτειναν στο σημερινό κατάντημα.
Όμως οι μύθοι, όλοι οι μύθοι, κάποτε ξευτίζουν. Κι αυτοί που πάνω στο αίμα των άδολων και ανυποψίαστων νιάτων στο Πολυτεχνείο έχτισαν κομματικές και πολιτικές καριέρες, με την χρεοκοπία της μεταπολίτευσης επεδίωξαν συνειδητά τη δημιουργία ενός νέου μύθου, για να αντικαταστήσουν τον ξεθωριασμένο του Πολυτεχνείου. Το τραγικότερο: Η πολιτική παράταξη των «προοδευτικών» ανθρώπων, της αποδοχής του διαφορετικού, που καμαρώνει πως καταδικάζει τον ρατσισμό, είναι οι ίδιοι που με περίσσιο φανατισμό και ρατσισμό χαρακτηρίζουν όλους ανεξαιρέτως τους αστυνομικούς με το κατ’ εξοχήν αγαπημένο του «προοδευτισμού»: «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι». Και φυσικά, όποιος δεν ασπάζεται τα πολυπολιτισμικά τους βίτσια και τη νοσταλγία τους για σταλινικά καθεστώτα και πρακτικές, είναι συλλήβδην «φασίστας» ….
¨
Από το εθνικόφρονες-κομμουνιστές, περάσαμε στο ευρύτερο αριστεροί-δεξιοί, και φτάσαμε τώρα σε «εξελιγμένα» συγκρουσιακά σχήματα, ακόμη πιο εκρηκτικά: Τώρα έχουμε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, νοικοκυραίους και μπαχαλάκηδες, χρυσαυγίτες και συριζαίους. Οι μεν κατηγορούν τους δε ως υπερπατριώτες, και εισπράττουν τον χαρακτηρισμό υπερπροδότες..
Η ανεργία σήμερα και η πείνα αύριο, είναι κακοί σύμβουλοι. Διχαστικά κηρύγματα οδηγούν τους Έλληνες σε διχαστικά διλλήμματα. Και αυτά οδηγούν όχι μόνο σε οικονομικά αδιέξοδα, αλλά σε εθνικές καταστροφές. 90 χρόνια μετά την μικρασιατική τραγωδία και 40 σχεδόν από την κυπριακή, καραδοκεί η τρίτη εθνική καταστροφή. Αντέχουμε νέο εθνικό διχασμό; Αντέχουμε την μέχρι λύσσας μανία εξόντωσης του «άλλου»; Αντέχουμε εδώ, στο λεκανοπέδιο της παρακμής, πλάι στη Νέα Σμύρνη και τη Νέα Ιωνία, νέα Λεμεσσό και νέα Χίο;
Το μείγμα, ας γίνουμε μονότονοι αλλά ας ξανακουστεί, είναι εκρηκτικό. Ανεπαρκείς πολιτικοί (που είναι ο Έλληνας Ερντογάν;) σε μια κοινωνία υπό διάλυση και τα δύο, τρία (;) εκατομμύρια αλλοδαπών να διαμορφώνουν τη δική τους κοινωνία και να σχεδιάζουν την ρεβάνς από τ’ αφεντικά. Η κατσαρόλα βράζει, όμως κανείς δεν σηκώνει το καπάκι να βγει προς τα έξω λίγη «εκτόνωση». Ο συνδυασμός των χαρακτηριστικών που περιγράφτηκαν παραπάνω, θα αποδειχθεί πανίσχυρος όσο και καταστροφικός, αν αυτά λειτουργήσουν μαζί.
Το ξεβόλεμα των Ελλήνων (δεν το ξέραμε άραγε πως τόσα χρόνια ζούσαμε με δανεικά;) τους έχει προς το παρόν κρατημένους στον αστερισμό της αδράνειας. Η πλαστική ευδαιμονία όμως μας τελείωσε, ο homo neohellenicus είναι εγκλωβισμένος στο τετράπτυχο στεγαστικό-καταναλωτικό- πιστωτική-τηλεκοντρόλ, και ένας σπινθήρας φτάνει για να ξυπνήσουν μέσα του ένστικτα όπως αυτό της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης.
Η κρίση που βιώνουμε, ναι, οδηγεί μαθηματικά στην εξέγερση. Κι αυτή στην έκρηξη. Κι επειδή στα χωριά ο Έλληνας αντέχει –ανεργία μα όχι πείνα ακόμη- στα αστικά κέντρα θ’ ανάψουν οι φωτιές. Οι Έλληνες θα ξεσηκωθούν όταν δεν θα έχουν πια να ελπίζουν σε τίποτα. Δηλαδή πολύ σύντομα. Τότε είναι που θα επελάσει το χάος. Και εκεί θα κριθούν όλα: Ή μέσα από το χάος και τη στάχτη θα αναδυθεί το νέο υποκείμενο της Ιστορίας και ένα νέο 1909, ή θα παραδοθούμε όλοι στο παρατεταμένο χάος, στην αλληλοεξόντωση, στην μητέρα όλων των καταστροφών που βιώσαμε ως έθνος και κοινωνία. Δεν χωρά τρίτο, μεσοβέζικο ενδεχόμενο. Ή αναγέννηση, ή κατεδάφιση. Γόρδιος δεσμός είναι, και ή χέρι γενναίο θα τον κόψει, ή θα μας πνίξει στη θηλιά του.
Αυτό που λείπει, κι ελπίζουμε όλοι να φανεί, είναι ένας πραγματικός Ηγέτης, που το όραμά του να μην τελειώνει στην εκταμίευση της επόμενης δόσης. Η Κύπρος σώθηκε το 2004 από την καταστροφή (σχέδιο Ανάν την βάφτισαν…) γιατί, στην κατάλληλη στιγμή και ώρα, έτυχε στο τιμόνι να μην είναι Εφιάλτες και Πηλιογούσηδες, αλλά ένας Ηγέτης.
Η έκρηξη θα γίνει, νομοτελειακά. Περιγράψαμε τι ρίχνεται στο καζάνι. Η έκρηξη πλησιάζει, για να απελευθερωθεί το νέο, ή απλώς να πεθάνουμε μαζί με το παλιό. Κι όλοι μαζί θα καούμε, ή όλοι μαζί, αναγεννημένοι, θα πορευτούμε…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου