Η σύλληψη και καταδίκη του απεσταλμένου του ψευδομουφτή Μέτε στη Ρόδο ,όπως και αυτή ενός Τούρκου υπήκοου ο οποίος έπαιξε τον ρόλο “μπράβου” εναντίον νόμιμου μουφτή στο νησί, είναι μια θετική ένδειξη ,ότι ο νόμος σ΄ αυτή τη χώρα έχει αρχίσει να λειτουργεί. Ειδικά σ΄ όσους αμφισβητούν όχι μόνο τον νόμο αλλά και την ίδια την εθνική κυριαρχία της χώρας στην οποία ζουν πολύ καλά.
Δεν είναι μυστικό ,γιατί κανείς δεν το κρύβει. ΄Οπως ήδη εχει γράψει το onalert η Τουρκία συστηματικά προσπαθεί να δημιουργήσει θέμα μειονότητας στα Δωδεκάνησα. Οι εξτρεμιστικοί κύκλοι της Θράκης οι οποίοι έχουν διαρκή και μοναδικό στόχο την τουρκοποίηση της περιοχής έχουν αρχίσει να επιχειρούν το ίδιο και στα Δωδεκάννησα, αρχίζοντας από Ρόδο και Κω.
Η “επιχείρηση” γίνεται όπως και στη Θράκη. Μέσω “συλλόγων” και δημοσιεύσεων σαν κι αυτή που παραθέτουμε.
Το κείμενο εχει μεταφραστεί από τα tourkikanea.gr
“Πως χάθηκαν τα Δωδεκάνησα ;
Τα ευρισκόμενα δίπλα στην τουρκική ακτή του Αιγαίου Δωδεκάνησα έμειναν περίπου 400 χρόνια υπό Οθωμανική κυριαρχία. Στα νησιά αυτά όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν μη μουσουλμάνοι, υπήρχε επίσης και σημαντικός πληθυσμός μουσουλμάνων.
Η ονομασία Δωδεκάνησα προερχόταν από το σύστημα διοίκησης που είχε εφαρμόσει στην περιοχή το Οθωμανικό κράτος. Σύμφωνα με το σύστημα που εφάρμοσε στην περιοχή το Οθωμανικό κράτος, σε κάθε 10 σπίτια έβγαινε ένας εκπρόσωπος, και το σύνολο των εκπροσώπων εξέλεγε μια επιτροπή γερουσίας 12 ατόμων
Στην περιοχή ο αριθμός των νήσων με επαρκή μέγεθος είναι 14, ενώ αν προστεθούν και τα μικρότερα ο αριθμός αυτός φτάνει στα 20 ή και ακόμη περισσότερα.
Τα Δωδεκάνησα που επί αιώνες ήταν στην Οθωμανική κυριαρχία, άλλαξαν μοίρα μετά την κατάληψη της Τρίπολης από τους Ιταλούς.
Οι Ιταλοί αποτυχαίνοντας στην κατάληψη της Τρίπολης, θέλοντας να υποχρεώσουν το Οθωμανικό κράτος σε υπογραφή ειρήνης, κατέλαβαν αυτά τα νησιά του Αιγαίου, για να πάρουν την Τρίπολη.
Το Οθωμανικό κράτος λαμβάνοντας υπόψη πως όπου να είναι θα άρχιζε Βαλκανικός πόλεμος υποχρεώθηκε να υπογράψει συμφωνία με τους Ιταλούς και τους άφησε την Τρίπολη. Στην συμφωνία υπήρχε ένα ακόμη αξιοπρόσεκτο σημείο. Το Οθωμανικό κράτος ζήτησε από τους Ιταλούς να παραμείνουν ως κατακτητές στα Δωδεκάνησα. Με αυτό τον τρόπο θα εμποδιζόταν μια πιθανή κατάληψη από την Ελλάδα κατά τον Βαλκανικό Πόλεμο. Αλλά δεν πήγαν όλα σύμφωνα με το σχέδιο.
Με το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, Οθωμανοί και Ιταλία βρέθηκαν σε διαφορετικές συμμαχίες που συγκρούστηκαν μεταξύ τους.
Το 1923 μετά από πόλεμο 4 ετών το οθωμανικό κράτος άφησε τα νησιά αυτά στην Ιταλία.
Έτσι τα νησιά αυτά που για προσωρινά για να μην περάσουν στην Ελλάδα είχαν αφεθεί στην Ιταλία, πλέον πέρασαν στην κυριαρχία της Ιταλίας.
Μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου τέθηκε πάλι στην επικαιρότητα το θέμα των κατεχόμενων από την Ιταλία Δωδεκανήσων.
Η Ιταλία έχασε τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο. Κατά τις συνομιλίες ειρήνης το 1946 στο Παρίσι, τέθηκε το θέμα τα νησιά αυτά να παρθούν από την Ιταλία και να αποδοθούν στην Ελλάδα.
Η Ιταλία ηττημένη στον πόλεμο δεν είχε δυνατότητα άρνησης απέναντι στα κράτη που νίκησαν. Δικαιολογία για την απόδοση των νήσων στην Ελλάδα ήταν η παρουσία του πλειοψηφούντος εκεί ελληνικού πληθυσμού.
Στο συνέδριο ειρήνης του Παρισίου όπου λήφθηκε η σχετική με τα Δωδεκάνησα απόφαση, είχε κληθεί επίσημα και η Τουρκία. Αλλά η κυβέρνηση του Ισμέτ Ινονού αποφάσισε να μην πάρει μέρος στο συνέδριο . Ο Ινονού ανέφερε πως η Τουρκία καθώς δεν είχε πάρει μέρος στον πόλεμο δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει οποιοδήποτε κέρδος. Υπό αυτή την κατάσταση η σχετική με τα Δωδεκάνησα απόφαση βγήκε σύμφωνα με αυτά που ήθελε η Ελλάδα.
Κι όμως αν μετείχε στο συνέδριο μια τουρκική επιτροπή θα μπορούσε ίσως να πάρει τουλάχιστον τα νησιά που βρίσκονται πολύ κοντά στις τουρκικές ακτές. Διότι η λήψη αποφάσεων με βάση τον πληθυσμό ήταν παρανομία ενάντια στην Τουρκία, και αυτό ήταν κάτι που μπορούσε να τεθεί. Η Τουρκία σε αυτό το θέμα μπορούσε να αναζητήσει τα δίκια της.
Για παράδειγμα η κατοικούμενη σε ποσοστό κοντά στο 80% από Τουρκομουσουλμάνους περιοχή της Δυτικής Θράκης με την συνθήκη της Λοζάννης αφέθηκε στην Ελλάδα. Αυτό έδειχνε πως η πληθυσμιακή ισορροπία από μόνη της δεν αποτελούσε επαρκές κριτήριο.
Αλλά η μη συμμετοχή της Τουρκίας στο συνέδριο εξάλειψε εξ αρχής αυτές τις πιθανότητες.
Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 η Ιταλία υπέγραψε την συνθήκη των Παρισίων. Με αυτή την συνθήκη τα Δωδεκάνησα αφέθηκαν στην Ελλάδα υπό τον όρο του αφοπλισμού".
Ιστοσελίδα YUNTURK
πηγή
Δημοσίευση σχολίου