του Γιάννη Νικολάου *
Μεγάλες αλήθειες, κι ακόμη μεγαλύτερα ψέματα για τις προεδρικές στην Κύπρο. Η προεκλογική εκστρατεία έχει ήδη αρχίσει προ καιρού. Ευτυχώς! (προσωπική μου εκτίμηση). Και αυτό διότι αν τα διάφορα κόμματα χειριστούν με σοβαρότητα και υπευθυνότητα το όλο ζήτημα έχουν, ακόμη, τον καιρό να καταλήξουν σε αποφάσεις, να τις χειριστούν και να τις εφαρμόσουν. Από την άλλη όμως, δυστυχώς, δεν φαίνεται να υπάρχει πραγματική βούληση από τις δυνάμεις που θα μπορούσαν να δώσουν μια διαφορετική, εναλλακτική πρόταση εξουσίας, τουτέστιν ο λεγόμενος «ενδιάμεσος χώρος» ή «τρίτος πόλος».
Και ήδη μερικά δεδομένα είναι τόσο εμφανώς σπαραξικάρδια που από τη μια προκαλούν μεγίστη απογοήτευση και από την άλλη αναδεικνύουν όλο και περισσότερο πλέον την ευθύνη των απλών πολιτών. Και ως εκ τούτου: έκαστος εφ’ ώ ετάχθη...
Ποια είναι λοιπόν η εικόνα σήμερα σε σχέση με τις επικείμενες προεδρικές εκλογές;
1). Ο Νίκος Αναστασιάδης είναι πανηγυρικά υποψήφιος του ΔΗΣΥ και μάλιστα έχει πλέον αποκτήσει σημαντικό προβάδισμα έναντι οποιουδήποτε ανθυποψηφίου. Κι αυτό πρώτα απ’ όλα διότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ άλλος υποψήφιος και δεύτερο έχει καταφέρει να αυτοπροβληθεί σαν ο «Μεσσίας» στην σύχρονη πολιτική σκηνή, σαν «σωτήρας» ο οποίος θα απαλλάξει τον τόπο και τον λαό από τα δεινά που επέφερε η καταστροφική, δήθεν, πολιτική Χριστόφια και ΑΚΕΛ.
Παρένθεση: Γιατί ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης και ο «επίσημος» ΔΗΣΥ, για να χρησιμοποιήσουμε μια προσφιλή της εποχής εκείνης ορολογία, ήταν ο βασικός υποστηριχτής της πολιτικής που σήμερα αποκαλεί καταστροφική; Δεν είναι μήπως ο Νίκος Αναστασιάδης που κατηγορούσε τον Δημήτρη Χριστόφια (ακόμη κι όταν έδωσε τις γενναιόδωρες προσφορές του στους Τούρκους) ότι «καθυστερεί να δώσει ώθηση στις διαπραγματεύσεις»; Τον έσπρωχνε ουσιαστικά σε ακόμη περισσότερες «προσφορές» (ή μήπως διολισθήσεις;) Κι ας μη γυρίσουμε στην εποχή του δημοψηφίσματος για το σχέδιο ΑΝΑΝ που είναι (ή τουλάχιστον πρέπει να είναι) ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής μας σκέψης και συμπεριφοράς.
2). Το ΑΚΕΛ και το Προεδρικό εκφράζουν λύπη κι επικρίνουν όλους τους υπόλοιπους διότι άρχισαν πολύ νωρίς την προεδρολογία. Ο Άντρος Κυπριανού, μάλιστα, δήλωσε τις προάλλες από τηλεοράσεως ότι ούτε λίγο ούτε πολύ έχουν αποφασίσει κατά πόσο ο Δημήτρης Χριστόφιας θα είναι ξανά υποψήφιος, αλλά το κρατούν μυστικό! «Γνωρίζουμε τις σκέψεις του Προέδρου, γνωρίζουμε και τι του έχουμε πει εμείς» δήλωνε ο κ. Κυπριανού. Σαφώς και γνωρίζουν τι θα κάνουν στο ΑΚΕΛ. Σαφώς και έχουν ξεκινήσει την στρατηγική οργάνωσή τους, καταρτίζουν και τις τακτικές κινήσεις τους, αλλά θέλουν όλους τους υπόλοιπους να μένουν με σταυρωμένα τα χέρια. Διότι γνωρίζουν πως το ΑΚΕΛ ως το πιο οργανωμένο και συμπαγές κόμμα στην Κύπρο, χρειάζεται ελάχιστο χρόνο δημόσιας δράσης για να «μαντρώσει» όλους τους δικούς του ψηφοφόρους και να περάσει στον δεύτερο γύρο με όποιον υποψήφιο επιλέξει να κατέλθει στις εκλογές, ακόμη και με τον νυν πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια τον οποίο όλη η αντιπολίτευση (όλη, αλήθεια;) θεωρεί «καταστροφέα», και του οποίου η δημοτικότητα έχει πέσει στο ναδίρ.
Και βέβαια απ’ εκεί και πέρα έχοντας περάσει στον δεύτερο γύρο, η κομματική μηχανή του ΑΚΕΛ είναι ήδη έτοιμη για «ποδοσφαιροποίηση» των εκλογών, για διαχωρισμό του λαού σε «εμείς και οι άλλοι», θα θυμηθούμε ξανά πραξικοπηματολογίες, προδότες, αυτούς που έφεραν τους Τούρκους, θα θυμηθούμε τους S-300, θα θυμηθούμε αποκλεισμούς, θα αλλάξει μορφή και η οικονομική κρίση και θα γίνει λαϊκά στρώματα από τη μια και έχοντες και κατέχοντες από την άλλη (μπορεί να γραφεί ολόκληρο βιβλίο στη βάση των «αντιπαραθέσεων» για τις προεδρικές εκλογές) που θα μετατρέψουν και πάλι το σκηνικό σε μια κόντρα 50 – 50 η έκβαση της οποίας θα εκλέξει πρόεδρο με διαφορά μερικών εκατοντάδων ψήφων. Και βέβεαια σε πολιτικό επίπεδο σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, μπορεί να μην έχει και ιδιαίτερη σημασία ποιος θα είναι τελικά ο νικητής μιας τέτοιας αναμέτρησης! Όπως, ίσως, για κάποιους δεν είχε καθόλου σημασία (κριτήριο πάντα το Κυπριακό) ποιος θα ήταν ο νικητής των εκλογών του 2008, όταν έχασε ο Τάσσος Παπαδόπουλος και βρέθηκαν στον Β΄ γύρο Χριστόφιας – Κασουλίδης.
Ο Άντρος Κυπριανού είπε τις προάλλες στην τηλεόραση ότι το ΑΚΕΛ όταν έρθει η ώρα θα έχει διαβουλεύσεις με όλα τα κόμματα εκτός από τον ΔΗΣΥ διότι – προσέξτε το επιχείρημα - διότι ο ΔΗΣΥ έχει δικό του υποψήφιο! Αν δηλαδή ο Νίκος Αναστασιάδης δεν είχε εξαγγείλει ήδη επισήμως και δημόσια υποψηφιότητα το ΑΚΕΛ θα διαβουλευόταν με τον ΔΗΣΥ για να συνεργαστούν στις προεδρικές εκλογές; Ουδέν περαιτέρω σχόλιο. Ή καλύτερα ας αξιολογήσουν και ας κρίνουν αναλόγως οι του «ενδιάμεσου χώρου»...
3). Το ΑΚΕΛ (και πάλι ξεκάθαρη, δημόσια δήλωση του Αντρου Κυπριανού) ακολουθεί διαχρονική πολιτική στο Κυπριακό και δεν πρόκειται να την αλλάξει για να συνάψει συνεργασίες με άλλα κόμματα με τα οποία θέλει να συνεργαστεί (η πρόσκληση απευθύνεται κυρίως προς ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, με τα οποία το ΑΚΕΛ θεωρεί και δηλώνει δημόσια ότι είναι πιο «κοντά» ιδεολογικοπολιτικά και άρα τα θεωρεί δυνάμει εταίρους ενόψει εκλογών). Άρα τα άλλα κόμματα είναι που πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους για να συνεργαστούν με το ΑΚΕΛ. Εκτός βέβαια κι αν θεωρούν ότι όντως είναι «κοντά» ιδεολογικοπολιτικά με το ΑΚΕΛ και άρα δεν θα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα για σύναψη μιας τέτοιας συνεργασίας. Τώρα βέβαια είοναι απορίας άξιον, πόσο κοντά με τις θέσεις που δηλώνουν ότι πρσβεύουν στο Κυπριακό ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ είναι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, η εκ περιτροπής προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος, η παραμονή των εποίκων, η αναγνώριση δικαιωμάτων στους σφετεριστές των ελληνικών περιουσιών στα κατεχόμενα (άκου... «χρήστες»! ΈΛΕΟΣ!), η παραχώρηση ελευθεριών στους Τούρκους ωσάν να είναι Ευρωπαίοι πολίτες χωρίς να έχει ενταχθεί η Τουρκία στην Ε. Ε., η πολιτική ισότητα με τον εξωραϊσμό του «όπως προνοούν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ» (δηλαδή αντί 50 – 50, να είναι για παράδειγμα 70 – 30, αλλά το 70 να ισούται με το 30), κ.λπ, κ.λπ.
4). Ο «ενδιάμεσος χώρος» εξακολουθεί να βολοδέρνει, και αυτό απλούστατα διότι το «επίσημο» ΔΗΚΟ εξακολουθεί να προσδοκά συνεργασία είτε με το ΑΚΕΛ είτε με τον ΔΗΣΥ! Κι αν είναι απορία μεγάλη «γιατί, άραγε;», είναι απορία μεγίστη «γιατί οι υπόλοιποι ανέχονται ακόμη αυτή την φαιδρότητα;»
Μια φαιδρότητα που έχει σχεδόν εξανεμίσει κάθε προοπτική σύμπηξης ενός «τρίτου πόλου» με σοβαρές προοπτικές και πιθανότητες να περάσει στον δεύτερο γύρο και να διεκδικήσει με αξιώσεις την προεδρία και κατ’ επέκταση αλλαγή πλεύσης στο Κυπριακό. Ή μήπως τελικά αυτός είναι ο στόχος κάποιων; Να βρεθεί δηλαδή ο λαός και πάλι μπροστά στο τελικό δίλημμα: ΑΚΕΛ (ενδεχομένως Χριστόφιας) από τη μια και «επίσημος» ΔΗΣΥ, δηλαδή Αναστασιάδης από την άλλη; Για κάποιους (για τους ίδιους κάποιους που πανηγύρισαν όταν απέτυχε να περάσει στον Β΄ γύρο ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος), αυτός είναι σίγουρα βασικός στόχος. Για κάποιους όμως που αυτοπροσδιορίζονται στο χώρο του «τρίτου πόλου»;
Ή μήπως οι Δούριοι Ίπποι όπως και τα φαντάσματα (βλέπε: «ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ») δεν φεύγουν ποτέ για πάντα; Μεγίστη, ως εκ τούτου, η απογοήτευση. Μεγίστη, ταυτόχρονα και η ευθύνη των απλών πολιτών πλέον.
Ας αναζητήσει ο καθένας μας από μόνος του ποιες είναι οι αλήθειες και ποια τα ψέματα στο σκηνικό των επικείμενων προεδρικών εκλογών κι ας πράξει κατά συνείδηση, με την σκέψη στο κληροδότημα που θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές.
Έκαστος εφ’ ώ ετάχθη...
πηγή
Δημοσίευση σχολίου