του Νικηφόρου Φωκά *
Η συμμαχία με το Ισραήλ έγινε. Το πώς έγινε είναι μια άλλη ιστορία. Η ιστορία αυτή δεν είναι ακόμη εντελώς σαφής, αλλά πάντως δεν είναι άσχετη με την οικονομική κατάρρευση της χώρας, την χειροτέρευση των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ (που σπάει την μακροχρόνια τριπλή «συμμαχία φάντασμα» των Η.ΠΑ., Τουρκίας και Ισραήλ), των γενικότερων εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των εξελίξεων στον ενεργειακό τομέα σε σχέση με την ΑΟΖ, αλλά και την πιθανή επίθεση του Ισραήλ εναντίον του Ιράν.
Η Ελλάς, για πρώτη ίσως φορά στην πρόσφατη ιστορία της, εγκαταλείπει τις αρχές της στήριξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αρχών του διεθνούς δικαίου που το Ισραήλ, κατά κοινή ομολογία, παραβιάζει στην Παλαιστίνη (βλ. π.χ. τα πολλά βέτο των Η.Π.Α. στο Συμβούλιο Ασφαλείας, αλλά και τις επανειλημμένες καταδίκες του Ισραήλ από την Γενική Συνέλευση των Η.Ε.). Έτσι, η Ελλάς προχωρεί σε μία συμμαχία προκειμένου να αποκομίσει πρακτικά οφέλη που έχουν σχέση με την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) ενόψει της συνεργασίας Ισραήλ-Κύπρου, αλλά ίσως και με τα άλλα εθνικά θέματα που συνδέονται κυρίως με εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας (Αιγαίο, Θράκη, Μακεδονικό).
Επίσης, η Αθήνα εγκαταλείπει την παραδοσιακή σχέση φιλίας με τις Αραβικές χώρες για να συνάψει μια στενή σχέση συνεργασίας (όχι μόνο στον ενεργειακό αλλά και στον αμυντικό τομέα), προκειμένου να εξασφαλίσει την στήριξη του Ισραήλ και, με την βοήθεια του Εβραϊκού λόμπυ, των Η.Π.Α. Είναι εκκωφαντική η σιωπή της Χώρας για τις συνέπειες του εμφυλίου πολέμου και της πιθανής επικράτησης των Ισλαμιστών στην Συρία για το ένα εκατομμύριο Σύρων Ορθοδόξων Χριστιανών. Η στήριξη τους, όπως και η στήριξη των Χριστιανών στο Ιράκ και στην Αίγυπτο, περιορίστηκε σε λεκτικό επίπεδο (παρά το γεγονός ότι η σύνοδος των πρεσβυγενών πατριαρχείων της Ανατολής κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» αναμένεται να είναι ένας βαρύς και σκληρός χειμώνας για τους Χριστιανούς της Μ. Ανατολής ...).
Στο επίπεδο των αρχών της λοιπόν, η Ελλάς κάνει μια μεγάλη παραχώρηση. Ενώ φαίνεται ότι αυτή η παραχώρηση μπορεί να φέρει οφέλη, σωστότερη είναι, κατά την γνώμη μου, η θέση ότι η Ελλάς είναι πολύ μικρή σε ποσοτικά μεγέθη (αλλά και μεγάλη σε ποιοτικά μεγέθη) για να κάνει μια τόσο μεγάλη και ξαφνική στροφή χωρίς να ζημιωθεί. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο αν αυτή η στροφή την δέσει ακόμη περισσότερο με μια λεόντεια συμφωνία στο άρμα των Η.Π.Α. και δυσκολέψει ακόμη πιο πολύ μια στοιχειωδώς ισορροπημένη πολιτική απέναντι σε χώρες με τις οποίες η Ελλάς έχει κοινή θρησκευτική και πολιτιστική παράδοση (και σε κάποιο βαθμό και κοινά συμφέροντα), όπως η Ρωσία.
Έτσι, πρέπει να δούμε πως αυτή η συμμαχία θα μας βγει σε καλό η τουλάχιστον όχι σε (πολύ) κακό, πως θα μεγιστοποιήσουμε τα οφέλη και θα ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανές ζημιές. Για αυτό τον λόγο, πρέπει να δούμε προσεκτικά τα υπέρ και τα κατά. Κάνω μια σύντομη και ενδεικτική καταγραφή ώστε να καταλήξω στο τι δέον γενέσθαι επειγόντως από την κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις επικείμενες εκλογές.
Τα υπέρ είναι πλέον γνωστά. Συνοψίζονται στα αποτελέσματα από την στήριξη από το Ισραήλ και πιθανόν από τις Η.Π.Α. στην ανακήρυξη της ΑΟΖ από την Ελλάδα και ίσως στα άλλα εθνικά μας θέματα. Προϋποθέτουν όμως να κηρύξουμε την ΑΟΖ επειγόντως (σε την κατάλληλη διπλωματική προετοιμασία) και να αρχίσουμε τις έρευνες και την εκμετάλλευση, όπως έκανε η Κύπρος, αλλά και να ακολουθήσουμε μια πιο δραστήρια πολιτική υπεράσπισης των θέσεων μας στα άλλα εθνικά θέματα.
Οφείλουμε επίσης να εξισορροπήσουμε άμεσα τις διεθνείς μας σχέσεις, επιδιώκοντας (προσεκτικά, στα πλαίσια της ΕΕ) μια προσέγγιση με την Ρωσία. Διαφορετικά, αφού ο συσχετισμός δυνάμεων είναι σε βάρος μας, μπορεί να βρεθούμε σύντομα δεμένοι πισθάγκωνα από τους νέους συμμάχους μας σε μια λεόντεια συμμαχία όπου και θα έχουμε πολλές υποχρεώσεις αλλά όχι δικαιώματα. Το ίδιο ισχύει για τα φημολογούμενα οικονομικά οφέλη από την συμμαχία μας με το Ισραήλ. Οφείλουμε να τα εξετάσουμε άμεσα αλλά και να είμαστε πολύ προσεκτικοί ώστε να αποφύγουμε ετεροβαρείς συμφωνίες.
Τα κατά της συμμαχίας αυτής δεν συζητούνται αρκετά, όπως δεν συζητούνται τα θέματα του Ισραήλ ακόμη ανάμεσα και στους φίλους του Ισραήλ ακόμη και στις Η.Π.Α.. Όποιοι επικρίνουν τους χειρισμούς της κυβέρνησης του Ισραήλ, αν είναι Εβραίοι, αποκαλούνται Εβραίοι που μισούν τους εαυτούς τους και, αν δεν είναι Εβραίοι, αντισημίτες. Το ίδιο γίνεται και στο Ισραήλ σε σημείο παραλογισμού αφού η κριτική συχνά απευθύνεται ακόμη και σε διακεκριμένα μέλη των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων! Παρά την απουσία μιας δημόσιας συζήτησης, όπου φίλοι και λογικοί άνθρωποι μπορούν να διαφωνήσουν καλόπιστα είναι αδιανόητη, ένα είναι σίγουρο. Θα προκαλέσουμε την οργή της Τουρκίας (και του Ισλαμικού κόσμου) που δεν ξέρουμε πως θα εκδηλωθεί.
Όταν ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός προ ετών είχε μιλήσει για συμμαχία Ελλάδος-Ισραήλ, πολλοί είχαν γελάσει. Δεν γελούν πλέον, αλλά ακόμη αγνοούν το δεύτερο σκέλος της πρόβλεψης αυτής, ότι δηλαδή η συμμαχία αυτή θα προκαλέσει την επίθεση της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδος, πράγμα που θα οδηγήσει σε μία γενικευμένη σύρραξη με ανάμιξη της Ρωσίας και των Η.Π.Α.
Προς το παρόν, η Τουρκία περιορίζεται σε φραστικές επιθέσεις. Πως μπορούμε όμως να είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα συνεχισθεί ιδίως ενόψει της ρευστότητας της κατάστασης στην γείτονα χώρα αλλά και σε όλη την Μ. Ανατολή; Και αν αυτό δεν είναι σίγουρο, δεν πρέπει να ετοιμαζόμαστε για όλα τα ενδεχόμενα;
Επίσης, είναι βέβαιο ότι με την συμμαχία αυτή θα βρεθούμε μπλεγμένοι στην επίθεση του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, που είναι βέβαιο ότι επίκειται, ίσως πριν από το τέλος του έτους η αμέσως μετά. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι ακριβώς θα επακολουθήσει. Ξέρουμε όμως ότι το Ιράν απείλησε να κλείσει τα Στενά του Ορμούζ από όπου περνά το 1/3 της παγκόσμιας παράγωγης πετρελαίου, η τιμή του πετρελαίου εξακολουθεί να ανεβαίνει με άμεσες δυσμενείς συνέπειες στις προσπάθειες οικονομικής ανάκαμψης ανά τον κόσμο και οι Η.Π.Α. δήλωσαν ότι δεν θα επιτρέψουν το κλείσιμο των Στενών του Ορμούζ (και ήδη στέλνουν δυνάμεις).
Πιθανολογείται ότι οι Ισραηλινοί (και οι Αμερικανοί?) θα κάνουν χειρουργικές επεμβάσεις και θα προσπαθήσουν να επιτύχουν τους στόχους τους χωρίς γενικευμένο πόλεμο. Όμως, και αν ακόμη το Ιράν δεν έχει την δύναμη να διεξαγάγει ένα γενικευμένο πόλεμο (έχοντας χάσει κατά πάσα πιθανότητα και το στήριγμα της Συρίας), μπορεί κάλλιστα να εξεγείρει τους Μουσουλμάνους ανά τον κόσμο και να σπείρει την τρομοκρατία. Είναι σαφές ότι οι Η.Π.Α. θα συνδράμουν το Ισραήλ. Τι θα κάνει η Ρωσία, θα εγκαταλείψει το Ιράν και την Συρία στην τύχη τους; Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ανασφάλειας ευνοείται ο περιορισμός των λαϊκών ελευθεριών και δυσχεραίνεται ακόμη πιο πολύ η οικονομική ανάκαμψη.
Ενόψει αυτών των πιθανών εξελίξεων, οφείλουμε να καταλήξουμε σύντομα με αμοιβαίους συμβιβασμούς σε μια κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας. Είτε ένα κόμμα έχει αυτοδυναμία στην Βουλή είτε όχι θα χρειαστούν ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις (και όχι μόνο στα οικονομικά θέματα). Η σταθεροποίηση της οικονομία με διατήρηση της κοινωνικής συνοχής (που σημαίνει να δώσουμε έμφαση στην ανάπτυξη και στην δικαιότερη κατανομή των βαρών) έχει προτεραιότητα. Αλλά ενόψει του απειλητικού διεθνούς περιβάλλοντος οφείλουμε παράλληλα να ενισχύσουμε το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων (που σημαίνει ενδυνάμωση του αγωνιστικού φρονήματος, εντατικοποίηση της εκπαίδευσης και στοχευόμενες και λελογισμένες εξοπλιστικές δαπάνες).
Επιμύθιο
Στα θέματα αρχής υπάρχει και τούτο, που αργά η γρήγορα θα προκύψει και για την Ελλάδα. Σε πρόσφατη επίσκεψη του Αρχιραβίνου του Ισραήλ στην Κύπρο, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου έκανε μια δήλωση ανάλογη μιας παλαιότερης δήλωσης του Βατικανού ότι οι Εβραίοι δεν ευθύνονται για την σταύρωση του Ιησού (προσθέτω, η για τις διώξεις των Αποστόλων η της Εκκλησίας). Η δήλωση αυτή επαναλαμβάνει το αυτονόητο (που βέβαια ο φανατισμός κάνει πολλούς να το ξεχνούν), ότι δηλαδή δεν νοείται συλλογική ποινική ευθύνη για ένα έγκλημα που τέλεσε κάποιος άλλος. Αυτό όμως έχει δυο προϋποθέσεις που πρέπει να συνοδεύουν την δήλωση. Πρώτα, ότι τα μέρη αποκηρύσσουν αυτό το έγκλημα (διαφορετικά, μπορεί να έχουν ποινική ευθύνη ως ηθικοί αυτουργοί η πολιτική η ηθική ευθύνη). Και έπειτα απαιτείται τα μέρη να απέχουν από ενέργειες που υπονομεύουν ένα από τα μέρη (στην συγκεκριμένη περίπτωση, την Εκκλησία). Δικαίως, το Ισραήλ έχει αυτή την απαίτηση σε σχέση με το ολοκαύτωμα. Το ίδιο οφείλουν να απαιτούν και οι Χριστιανοί σε σχέση όχι μόνο με την σταύρωση του Ιησού, αλλά και τις διώξεις των Αποστόλων και της Εκκλησίας (οι τελευταίες συνεχίζονται από διάφορες θρησκευτικές, αντιθρησκευτικές και παραθρησκευτικές οργανώσεις).
πηγή
Δημοσίευση σχολίου