Εξέπληξε πολλούς ο τόνος των δηλώσεων του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα στην τουρκική εφημερίδα Χουριέτ. Όχι εμένα. Ήταν κάτι που ανέμενα και η ανάλυσή μου στηριζόταν περισσότερο στο δόγμα «και η υπομονή έχει τα όριά της». Άλλοι αντικαθιστούν τη λέξη υπομονή με τη λέξη βλακεία,
αλλά ας είμαστε σοβαροί διότι μιλούμε για κρίσιμα εθνικά θέματα που αφορούν την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της Ελλάδας και της Κύπρου. Επειδή απέναντί μας βρίσκεται η Τουρκία, μία χώρα άκρως επιθετική που διοικείται από επικίνδυνους και φανατικούς πολιτικούς οι οποίοι κυριαρχούνται από κακό εθνικισμό, πρέπει να αντιμετωπίζουμε με την απαιτούμενη σοβαρότητα τις σχέσεις με τη γείτονα χώρα.
Είναι ευχάριστη έκπληξη οι δηλώσεις του Έλληνα υπουργού, ιδιαίτερα εάν στοχεύουν σε αλλαγή πολιτικής και στρατηγικής. Η μόνη επιβεβαίωση θα είναι αυτές καθ’ αυτές οι πράξεις που λογικά θα αντικαταστήσουν τα λόγια. Διότι εάν η τουρκική Κυβέρνηση συνεχίσει την ίδια τακτική -και μην περιμένετε καμία αλλαγή-, η Αθήνα είναι αναγκασμένη να αλλάξει στάση και να μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας, τόσο για τις μέχρι τώρα επαφές και συζητήσεις, όσο και για την άτυπη «συμφωνία κορυφής» μεταξύ του πρωθυπουργού της Ελλάδας και του Ταγίπ Ερντογάν αμέσως μετά την εκλογή του κ. Παπανδρέου, τον Οκτώβριο του 2009.
Το μέγα ερώτημα είναι αυτό: Ποια βήματα έπρεπε να κάνουν οι δύο πρωθυπουργοί στο πλαίσιο της διαδικασίας για μηδενικά προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών; Πρέπει να γνωρίζει ο λαός τις υποχωρήσεις που ήταν διατεθειμένες να κάνουν οι δύο κυβερνήσεις και επίσης είναι πολύ σημαντικό να πληροφορηθούμε που έκανε πίσω η Αθήνα και γιατί δεν «ανταποκρίθηκε» η Άγκυρα. Η διαδικασία μου θύμισε την υπόθεση του Κυπριακού. Όλοι οι Ελληνοκύπριοι ηγέτες ξεκινούσαν τις διαπραγματεύσεις κάνοντας βήματα πίσω σε σημαντικές πτυχές για να επιδείξουν δήθεν καλή θέληση, αλλά η μόνιμη απάντηση των Τούρκων ήταν ότι αν και καλοδεχούμενες οι υποχωρήσεις, δεν ήταν γενναίες! Ήταν μία ανόητη τακτική εκ μέρους της ελληνοκυπριακής πλευράς που δυστυχώς συνεχίζεται και σήμερα.
Ο χρόνος θα δείξει εάν η συνέντευξη του κ. Δρούτσα δόθηκε επειδή έχει φτάσει στο αμήν με τις απειλές της Τουρκίας ή εάν είναι μία κίνηση τακτικής υπό το βάρος της επίθεσης που δέχεται ο πρωθυπουργός για την αρνητική στάση του στο θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).
Η αναβλητικότητα που δείχνει η Αθήνα είναι επικίνδυνη για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, και δεν είναι περίεργο ότι οι πάντες -εκτός των συνεργατών του- πιστεύουν ότι ο κ. Παπανδρέου έδωσε υπόσχεση στον κ. Ερντογάν ότι δεν θα προχωρήσει στο θέμα της ΑΟΖ. Εάν δόθηκε αυτή η υπόσχεση πρέπει πάραυτα να ακυρωθεί, και δικαιολογίες θα βρει πολλές ο πρωθυπουργός. Είναι μικρή δικαιολογία ότι οι Τούρκοι έχουν αλώσει την περιοχή του Καστελόριζου για να επιβάλουν τετελεσμένα; Ο ίδιος δεν είπε στη Βουλή ότι η Άγκυρα επιδιώκει να ελέγξει την ελληνική ΑΟΖ μέσω της κρίσης στην Λιβύη;
Ο κ. Παπανδρέου είναι υποχρεωμένος εκ των γεγονότων να αλλάξει τη λάθος τακτική του έναντι της Τουρκίας, που υιοθέτησε στο πλαίσιο της πολυπολιτισμικής θεωρίας την οποία εισήγαγε παγκόσμια το Δημοκρατικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα έλεγα πως ως θεωρία δεν είναι άσχημη εάν οι γείτονές σου είναι Ελβετοί ή Καναδοί. Δυστυχώς, στην Ελλάδα και την Κύπρο έλαχαν γείτονες οι Τούρκοι, οι οποίοι -σε αντίθεση με εμάς που δεν ζητούμε τίποτα- απαιτούν ελληνικά και κυπριακά εδάφη.
Τουλάχιστον ο Πρόεδρος Χριστόφιας άρχισε έστω και αργά να αντιλαμβάνεται ότι οι υποχωρήσεις τον οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στη φάκα. Αν και δεν τις έχει αποσύρει ακόμα επίσημα, ξέρει ότι δεν έχει άλλη επιλογή. Ας ελπίσουμε ότι μαζί με τον κ. Παπανδρέου θα πράξουν αυτό που οι πάντες θεωρούν ορθό και πρέπον...
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Δημοσίευση σχολίου