Σε μια πρόσφατη συνάντησή μου με Έλληνες αξιωματούχους, ήταν φανερό πως προσπαθούσαν απεγνωσμένα να αποδείξουν τις πολύτιμες συνεισφορές της χώρας τους στις πολιτικές επιδιώξεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Πιο συγκεκριμένα, αρκετοί ήταν αυτοί που επεσήμαναν τη σημασία της μεγάλης βάσης στη Σούδα της Κρήτης. Και έχουν δίκιο.
Η Σούδα έχει παίξει σημαντικό υποστηρικτικό ρόλο σε διάφορες στρατιωτικές αποστολές, συμπεριλαμβανομένου του πολέμου του Κόλπου στις αρχές της δεκαετίας του `90, καθώς και τις τρέχουσες αμερικανικές επιχειρήσεις στο Ιράκ.
Πράγματι, όταν οι κυβερνήσεις Bush και Clinton εξέταζαν ποιες ΝΑΤΟϊκές βάσεις θα έκλειναν με το τέλος του ψυχρού πολέμου, το πεντάγωνο υποτίθεται πως είπε, ότι μπορεί να δεχτεί το κλείσιμο οποιωνδήποτε βάσεων, αρκεί να παραμείνει ανοιχτή αυτή της Σούδας.
Η επιθυμία της ελληνικής κυβέρνησης να τονίσει την αξία της εν λόγω εγκατάστασης είναι κατανοητή. Όπως και το να θυμίσει την ελληνική προσφορά στους στρατηγικούς στόχους της Δύσης. Οι Έλληνες συχνά διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον θεωρεί τη Τουρκία ως έναν πιο σημαντικό της σύμμαχο. Θέλουν να υποστηρίξουν την άποψη ότι και η Ελλάδα είναι σημαντική, και μάλιστα πιο αξιόπιστη σύμμαχος, από ότι η Τουρκία. Και αν λάβουμε υπόψη τις κατά καιρούς«αυτόνομες» συμπεριφορές της Άγκυρας, όπως πρόσφατα που αντιστάθηκε στις οικονομικές κυρώσεις εναντίον του Ιράν, τότε βλέπουμε πως η Αθήνα έχει κάποιοι δίκιο.
Παρόλα αυτά, προκαλεί ανησυχία το γεγονός ότι αυτοί οι ίδιοι αξιωματούχοι δεν λαμβάνουν υπ`όψιν τους τα ρίσκα που παίρνει η χώρα τους, προσφέροντας μια τόσο δημόσια βοήθεια προς την Αμερική. Για παράδειγμα, οι ΝΑΤΟϊκές αποστολές που έχουν ορμητήριο τη βάση της Σούδας, εξυπηρετούν αμερικανικές επιδιώξεις εναντίον μουσουλμάνων αντιπάλων στη Μέση Ανατολή και στην Νοτιοδυτική Ασία. Κάποια κράτη και κάποια πολιτικά κινήματα που σε φυσιολογικές συνθήκες δεν θα θεωρούσαν την Ελλάδα ως εχθρό, τώρα έχουν λόγους να το κάνουν εξαιτίας της άφθονης βοήθειας που η Αθήνα προσφέρει στους στρατηγικούς στόχους των ΗΠΑ. Οι Έλληνες αξιωματούχοι μετατρέπουν τη χώρα τους σε στόχο.
Υπάρχουν και άλλοι σύμμαχοι των ΗΠΑ που δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τα ρίσκα που εμπεριέχει η συνεργασία τους με την πολιτική ασφάλειας της Αμερικής. Για παράδειγμα η Ρουμανία δεν επεδίωκε μόνο να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, αλλά ήταν και ιδιαίτερα πρόθυμη να παίξει το ρόλο πλατφόρμας από την οποία θα εκπορεύονται οι αμερικανικές στρατιωτικές αποστολές εναντίον της Μ. Ανατολής. Αυτή η επιθυμία είχε μια οικονομική λογική, αφού οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να πληρώσουν αρκετά χρήματα για μια τέτοια βοήθεια, χρήματα που τα έχει άμεση ανάγκη η Ρουμανία. Αλλά δεν αναλογίζονται εκεί στο Βουκουρέστι, το πόσους νέους και αχρείαστους εχθρούς δημιουργούν με αυτή τους τη στάση;
Σίγουρα, οι μικροί μας σύμμαχοι θέλουν να τα έχουν καλά με την προστάτιδα τους υπερδύναμη, θα πρέπει όμως να αντιληφτούν πως τα όποια οφέλη από μια τέτοια συνεργασία, εμπεριέχουν και κινδύνους. Τους συμβουλεύουμε να προχωρήσουν σε μια πιο νηφάλια ανάλυση του κόστους και των κερδών.
S.A.- The National Interest
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου