Από την αρχή των ειρηνευτικών προσπαθειών, η απαίτηση για άνευ όρων εκεχειρία αποδείχθηκε ατελέσφορη - Υπάρχει όμως ένα ακλόνητο ρωσικό επιχείρημα που έπεισε τον Αμερικανό πρόεδρο να κατευθύνει τις προσπάθειες του σε μία συνολική ειρηνευτική λύση για την Ουκρανία
Η διεθνής κοινότητα διχάζεται έντονα για την προσέγγιση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, Donald Trump σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Στη σύνοδο στην Αλάσκα στις 15/8/2025, ο Trump έκανε μια στρατηγική μετατόπιση που πολλοί στη Δύση επέκριναν, μα ίσως για τους λάθος λόγους: αντί να επιμείνει σε άμεση και άνευ όρων εκεχειρία, πρότεινε να ξεκινήσουν απευθείας συνομιλίες για μια συνολική ειρηνευτική συμφωνία.
Πολλοί αναλυτές βλέπουν αυτήν την κίνηση ως μια πράξη ρεαλισμού – και όχι ως «υποχώρηση στον Putin».
Από την εκεχειρία στην ειρήνη - Ρεαλιστική προσέγγιση ή πολιτική υποχώρηση;
Από την αρχή των ειρηνευτικών προσπαθειών, η απαίτηση για άνευ όρων εκεχειρία αποδείχθηκε ατελέσφορη.
Η Ρωσία ουδέποτε αποδέχτηκε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και δικαίως, καθότι η στρατιωτική πίεση αποτελεί το κύριο διαπραγματευτικό της όπλο.
Η επίμονη δυτική ρητορική για άμεση παύση πυρός, χωρίς παράλληλη διαπραγμάτευση ουσιαστικών όρων ειρήνης, απέτυχε να αναγνωρίσει αυτήν τη βασική στρατηγική πραγματικότητα.
Ο Trump πλέον παραδέχεται ότι μια εκεχειρία χωρίς συμφωνία είναι ασταθής και ενδέχεται να οδηγήσει σε παγωμένη σύγκρουση, η οποία δεν εξυπηρετεί ούτε την Ουκρανία ούτε την Ευρώπη.
Αντιθέτως, μια ολιστική συμφωνία ειρήνης, όσο δύσκολη και αν είναι, θα μπορούσε να φέρει πραγματική σταθερότητα.
Η ρωσική στρατιωτική υπεροχή είναι το ακλόνητο ρωσικό επιχείρημα, που έπεισε τον ρεαλιστή Αμερικανό πρόεδρο να επιζητήσει μία συνολική ειρηνευτική διευθέτηση για την Ουκρανία.
Η ειρήνη δεν έρχεται με μονομερείς όρους και τελεσίγραφα
Η επίμονη απαίτηση από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και δυτικά think tanks για πλήρη ρωσική υποχώρηση δεν συνάδει με την πραγματική ισορροπία ισχύος στο πεδίο της μάχης.
Ο ρωσικός στρατός διατηρεί την πρωτοβουλία, ενώ ο ουκρανικός βρίσκεται σε φάση φθοράς, χωρίς σοβαρή προοπτική ανάκαμψης χωρίς άμεση στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ – κάτι που έχει ξεκάθαρα αποκλειστεί από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Το να επιμένει κανείς σε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που προϋποθέτουν ότι η Ρωσία θα αποδεχθεί την πλήρη ατζέντα του Κιέβου είναι πολιτικά αφελές ή σκόπιμα παραπλανητικό.
Το γεγονός ότι η Μόσχα έχει αποσύρει ορισμένες απαιτήσεις (π.χ. πλήρης ουκρανική αποχώρηση από Kherson και Zaporizhia) δείχνει ότι υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης, αρκεί η Δύση να εγκαταλείψει τους μονομερείς όρους.
Βέβαια το πιθανότερο είναι πως στο διπλωματικό πόκερ, που βρίσκεται σε εξέλιξη, η Ρωσία προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, διευρύνοντας ταυτόχρονα τα στρατιωτικά κεκτημένα και μεταφέροντας την πίεση στην ουκρανική πλευρά, η οποία μοιραία θα πρέπει να φανεί αδιάλλακτη για να μην εξοντωθεί.
Ο Trump ξέρει…
Ο Αμερικανός πρόεδρος είναι ταυτόχρονα και ένας άκρως επιτυχημένος επιχειρηματίας, που έχει φέρει επανάσταση στα παγκόσμια τεκταινόμενα με τη συναλλακτική εξωτερική πολιτική.
Ο ρεαλιστής Trump γνωρίζει ότι η Ουκρανία δεν έχει καμία πιθανότητα να νικήσει τη Ρωσία.
Κατά τον πρόεδρο των ΗΠΑ ο Zelensky έχει μόνο μία επιλογή: την συνθηκολόγηση σε μια συμφωνία, γιατί αν συνεχίσει θα είναι μόνος και δεν έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει.
«Είτε συνθηκολογείς, είτε συνεχίζεις μόνος και καταστρέφεσαι» ξεκαθάρισε ο Trump στον Ουκρανό πρόεδρο.
Είναι η πραγματική αποτύπωση της στρατηγικής ισχύος: είτε υποχωρείς και δέχεσαι τις απαιτήσεις της Ρωσίας είτε ξεκινάς έναν πόλεμο μόνος στην ουσία με μια στρατιωτική υπερδύναμη που δεν μπορείς να νικήσεις.
Ο Trump γνωρίζει ότι οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να ξεκινήσουν έναν πόλεμο εγγυώμενες την ασφάλεια της Ευρώπης – επισημαίνοντας μάλιστα ότι οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια πιο σφοδρή αντιπαράθεση, όχι μόνο με τη Ρωσία αλλά και με τον Παγκόσμιο Νότο.
Η πολεμική παράνοια της ΕΕ - Σχέδια για δύναμη «αποτροπής» στην Ουκρανία
Ένα από τα πιο ανησυχητικά σημεία της πρόσφατης ευρωπαϊκής ρητορικής είναι η ιδέα να αποσταλεί στρατιωτική «δύναμη αποτροπής» στην Ουκρανία μετά από εκεχειρία, χωρίς όμως πλήρη ειρηνευτική συμφωνία.
Αυτή η πρόταση, προερχόμενη από την λεγόμενη «ευρωπαϊκή συμμαχία των προθύμων», είναι είτε πολιτική παραφροσύνη είτε υποκρισία.
Καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση – ούτε η Πολωνία, ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο – δεν είναι έτοιμη να πολεμήσει απευθείας τη Ρωσία.
Ακόμα και όσοι προτείνουν την ανάπτυξη δυνάμεων, δηλώνουν ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με εγγυημένη αμερικανική υποστήριξη, την οποία η διοίκηση Trump έχει ρητά απορρίψει.
Επομένως, μια τέτοια αποστολή είτε δεν θα υλοποιηθεί ποτέ, είτε αποτελεί πρόσχημα για να αποτραπεί η επίτευξη συμφωνίας.
Το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και η επικίνδυνη υποκρισία για την Ουκρανία
Μια ακόμα επίμονη «κόκκινη γραμμή» για τη Μόσχα είναι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Ενώ η Δύση επιμένει ότι η πορεία ένταξης πρέπει να παραμείνει ανοιχτή, είναι σαφές ότι ούτε υπάρχει βούληση, ούτε δυνατότητα για πραγματική ενσωμάτωση.
Οι δηλώσεις «ακλόνητης υποστήριξης» προς την Ουκρανία δεν ανησυχούν τη Ρωσία – και είναι εξαιρετικά επικίνδυνες, αν πείθουν την Ουκρανία ότι όντως μπορεί να βασιστεί σε αυτές.
Πρόκειται για ρητορική που ενδέχεται να παρατείνει τη σύγκρουση, οδηγώντας σε περαιτέρω αιματοχυσία.
Η ρεαλιστική στρατηγική του Trump
Ο Donald Trump σήμερα αναλαμβάνει τον ρόλο του μεσολαβητή, εμπλεκόμενος σε μια μορφή «διπλωματίας του εκκρεμούς», με συνάντηση με τον Ουκρανό ομόλογό του Volodymyr Zelensky.
Αντί να αφήσει τον υπουργό Εξωτερικών ή τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας να ηγηθούν, επιλέγει να εκθέσει το κύρος του ίδιου του αξιώματός του, επιχειρώντας να βρει μια λύση.
Και αν τελικά ο Putin δεχτεί να περιορίσει τις απαιτήσεις του σε αντάλλαγμα για αποκατάσταση σχέσεων με τις ΗΠΑ υπό τον Trump θα πρόκειται για μια επιτυχία που ίσως μόνο ένας Αμερικανός πρόεδρος, όπως ο νυν, θα μπορούσε να πετύχει, επισημαίνει σε ανάλυσή του ο Anatol Lieven ειδικός σε θέματα Ευρασίας στο Quincy Institute.
Το αν η Ουκρανία θα αποδεχθεί έναν συμβιβασμό – όπως την απόσυρση των δυνάμεών της από μέρη του Donetsk, με αντάλλαγμα ρωσική υποχώρηση από περιοχές στο Kharkiv – παραμένει αβέβαιο.
Το Κίεβο αρνείται προς το παρόν, αλλά η συνέχιση του πολέμου μπορεί να αποβεί τελικά περισσότερο επιζήμια.
Είναι δύσκολο να δεχτείς συμβιβασμούς όταν πολεμάς για την κυριαρχία σου.
Αλλά η ειρήνη δεν επιτυγχάνεται μόνο με ηρωισμό, αλλά και με ρεαλισμό.
Και εκεί φαίνεται ότι, τουλάχιστον προς το παρόν, ο Trump έχει επιλέξει να ευθυγραμμιστεί με την πραγματικότητα.
Η γέφυρα του ειρηνοποιού Trump
Είτε συμφωνεί κανείς με τον Donald Trump ή όχι, η επιλογή του να προσεγγίσει την ειρήνη μέσω άμεσων διαπραγματεύσεων και όχι εκεχειριών - βιτρίνας φαίνεται να βασίζεται σε στέρεη στρατηγική λογική.
Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από αφηγήματα και επιφανειακές δηλώσεις στήριξης, η προσέγγισή του ενδέχεται να αποτελεί τη μοναδική γέφυρα προς ένα τέλος στην αιματοχυσία – και στην αρχή μιας νέας, έστω και εύθραυστης, ειρήνης στην Ευρώπη.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Η διεθνής κοινότητα διχάζεται έντονα για την προσέγγιση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, Donald Trump σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Στη σύνοδο στην Αλάσκα στις 15/8/2025, ο Trump έκανε μια στρατηγική μετατόπιση που πολλοί στη Δύση επέκριναν, μα ίσως για τους λάθος λόγους: αντί να επιμείνει σε άμεση και άνευ όρων εκεχειρία, πρότεινε να ξεκινήσουν απευθείας συνομιλίες για μια συνολική ειρηνευτική συμφωνία.
Πολλοί αναλυτές βλέπουν αυτήν την κίνηση ως μια πράξη ρεαλισμού – και όχι ως «υποχώρηση στον Putin».
Από την εκεχειρία στην ειρήνη - Ρεαλιστική προσέγγιση ή πολιτική υποχώρηση;
Από την αρχή των ειρηνευτικών προσπαθειών, η απαίτηση για άνευ όρων εκεχειρία αποδείχθηκε ατελέσφορη.
Η Ρωσία ουδέποτε αποδέχτηκε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και δικαίως, καθότι η στρατιωτική πίεση αποτελεί το κύριο διαπραγματευτικό της όπλο.
Η επίμονη δυτική ρητορική για άμεση παύση πυρός, χωρίς παράλληλη διαπραγμάτευση ουσιαστικών όρων ειρήνης, απέτυχε να αναγνωρίσει αυτήν τη βασική στρατηγική πραγματικότητα.
Ο Trump πλέον παραδέχεται ότι μια εκεχειρία χωρίς συμφωνία είναι ασταθής και ενδέχεται να οδηγήσει σε παγωμένη σύγκρουση, η οποία δεν εξυπηρετεί ούτε την Ουκρανία ούτε την Ευρώπη.
Αντιθέτως, μια ολιστική συμφωνία ειρήνης, όσο δύσκολη και αν είναι, θα μπορούσε να φέρει πραγματική σταθερότητα.
Η ρωσική στρατιωτική υπεροχή είναι το ακλόνητο ρωσικό επιχείρημα, που έπεισε τον ρεαλιστή Αμερικανό πρόεδρο να επιζητήσει μία συνολική ειρηνευτική διευθέτηση για την Ουκρανία.
Η ειρήνη δεν έρχεται με μονομερείς όρους και τελεσίγραφα
Η επίμονη απαίτηση από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και δυτικά think tanks για πλήρη ρωσική υποχώρηση δεν συνάδει με την πραγματική ισορροπία ισχύος στο πεδίο της μάχης.
Ο ρωσικός στρατός διατηρεί την πρωτοβουλία, ενώ ο ουκρανικός βρίσκεται σε φάση φθοράς, χωρίς σοβαρή προοπτική ανάκαμψης χωρίς άμεση στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ – κάτι που έχει ξεκάθαρα αποκλειστεί από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Το να επιμένει κανείς σε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που προϋποθέτουν ότι η Ρωσία θα αποδεχθεί την πλήρη ατζέντα του Κιέβου είναι πολιτικά αφελές ή σκόπιμα παραπλανητικό.
Το γεγονός ότι η Μόσχα έχει αποσύρει ορισμένες απαιτήσεις (π.χ. πλήρης ουκρανική αποχώρηση από Kherson και Zaporizhia) δείχνει ότι υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης, αρκεί η Δύση να εγκαταλείψει τους μονομερείς όρους.
Βέβαια το πιθανότερο είναι πως στο διπλωματικό πόκερ, που βρίσκεται σε εξέλιξη, η Ρωσία προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, διευρύνοντας ταυτόχρονα τα στρατιωτικά κεκτημένα και μεταφέροντας την πίεση στην ουκρανική πλευρά, η οποία μοιραία θα πρέπει να φανεί αδιάλλακτη για να μην εξοντωθεί.
Ο Trump ξέρει…
Ο Αμερικανός πρόεδρος είναι ταυτόχρονα και ένας άκρως επιτυχημένος επιχειρηματίας, που έχει φέρει επανάσταση στα παγκόσμια τεκταινόμενα με τη συναλλακτική εξωτερική πολιτική.
Ο ρεαλιστής Trump γνωρίζει ότι η Ουκρανία δεν έχει καμία πιθανότητα να νικήσει τη Ρωσία.
Κατά τον πρόεδρο των ΗΠΑ ο Zelensky έχει μόνο μία επιλογή: την συνθηκολόγηση σε μια συμφωνία, γιατί αν συνεχίσει θα είναι μόνος και δεν έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει.
«Είτε συνθηκολογείς, είτε συνεχίζεις μόνος και καταστρέφεσαι» ξεκαθάρισε ο Trump στον Ουκρανό πρόεδρο.
Είναι η πραγματική αποτύπωση της στρατηγικής ισχύος: είτε υποχωρείς και δέχεσαι τις απαιτήσεις της Ρωσίας είτε ξεκινάς έναν πόλεμο μόνος στην ουσία με μια στρατιωτική υπερδύναμη που δεν μπορείς να νικήσεις.
Ο Trump γνωρίζει ότι οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να ξεκινήσουν έναν πόλεμο εγγυώμενες την ασφάλεια της Ευρώπης – επισημαίνοντας μάλιστα ότι οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια πιο σφοδρή αντιπαράθεση, όχι μόνο με τη Ρωσία αλλά και με τον Παγκόσμιο Νότο.
Η πολεμική παράνοια της ΕΕ - Σχέδια για δύναμη «αποτροπής» στην Ουκρανία
Ένα από τα πιο ανησυχητικά σημεία της πρόσφατης ευρωπαϊκής ρητορικής είναι η ιδέα να αποσταλεί στρατιωτική «δύναμη αποτροπής» στην Ουκρανία μετά από εκεχειρία, χωρίς όμως πλήρη ειρηνευτική συμφωνία.
Αυτή η πρόταση, προερχόμενη από την λεγόμενη «ευρωπαϊκή συμμαχία των προθύμων», είναι είτε πολιτική παραφροσύνη είτε υποκρισία.
Καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση – ούτε η Πολωνία, ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο – δεν είναι έτοιμη να πολεμήσει απευθείας τη Ρωσία.
Ακόμα και όσοι προτείνουν την ανάπτυξη δυνάμεων, δηλώνουν ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με εγγυημένη αμερικανική υποστήριξη, την οποία η διοίκηση Trump έχει ρητά απορρίψει.
Επομένως, μια τέτοια αποστολή είτε δεν θα υλοποιηθεί ποτέ, είτε αποτελεί πρόσχημα για να αποτραπεί η επίτευξη συμφωνίας.
Το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και η επικίνδυνη υποκρισία για την Ουκρανία
Μια ακόμα επίμονη «κόκκινη γραμμή» για τη Μόσχα είναι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Ενώ η Δύση επιμένει ότι η πορεία ένταξης πρέπει να παραμείνει ανοιχτή, είναι σαφές ότι ούτε υπάρχει βούληση, ούτε δυνατότητα για πραγματική ενσωμάτωση.
Οι δηλώσεις «ακλόνητης υποστήριξης» προς την Ουκρανία δεν ανησυχούν τη Ρωσία – και είναι εξαιρετικά επικίνδυνες, αν πείθουν την Ουκρανία ότι όντως μπορεί να βασιστεί σε αυτές.
Πρόκειται για ρητορική που ενδέχεται να παρατείνει τη σύγκρουση, οδηγώντας σε περαιτέρω αιματοχυσία.
Η ρεαλιστική στρατηγική του Trump
Ο Donald Trump σήμερα αναλαμβάνει τον ρόλο του μεσολαβητή, εμπλεκόμενος σε μια μορφή «διπλωματίας του εκκρεμούς», με συνάντηση με τον Ουκρανό ομόλογό του Volodymyr Zelensky.
Αντί να αφήσει τον υπουργό Εξωτερικών ή τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας να ηγηθούν, επιλέγει να εκθέσει το κύρος του ίδιου του αξιώματός του, επιχειρώντας να βρει μια λύση.
Και αν τελικά ο Putin δεχτεί να περιορίσει τις απαιτήσεις του σε αντάλλαγμα για αποκατάσταση σχέσεων με τις ΗΠΑ υπό τον Trump θα πρόκειται για μια επιτυχία που ίσως μόνο ένας Αμερικανός πρόεδρος, όπως ο νυν, θα μπορούσε να πετύχει, επισημαίνει σε ανάλυσή του ο Anatol Lieven ειδικός σε θέματα Ευρασίας στο Quincy Institute.
Το αν η Ουκρανία θα αποδεχθεί έναν συμβιβασμό – όπως την απόσυρση των δυνάμεών της από μέρη του Donetsk, με αντάλλαγμα ρωσική υποχώρηση από περιοχές στο Kharkiv – παραμένει αβέβαιο.
Το Κίεβο αρνείται προς το παρόν, αλλά η συνέχιση του πολέμου μπορεί να αποβεί τελικά περισσότερο επιζήμια.
Είναι δύσκολο να δεχτείς συμβιβασμούς όταν πολεμάς για την κυριαρχία σου.
Αλλά η ειρήνη δεν επιτυγχάνεται μόνο με ηρωισμό, αλλά και με ρεαλισμό.
Και εκεί φαίνεται ότι, τουλάχιστον προς το παρόν, ο Trump έχει επιλέξει να ευθυγραμμιστεί με την πραγματικότητα.
Η γέφυρα του ειρηνοποιού Trump
Είτε συμφωνεί κανείς με τον Donald Trump ή όχι, η επιλογή του να προσεγγίσει την ειρήνη μέσω άμεσων διαπραγματεύσεων και όχι εκεχειριών - βιτρίνας φαίνεται να βασίζεται σε στέρεη στρατηγική λογική.
Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από αφηγήματα και επιφανειακές δηλώσεις στήριξης, η προσέγγισή του ενδέχεται να αποτελεί τη μοναδική γέφυρα προς ένα τέλος στην αιματοχυσία – και στην αρχή μιας νέας, έστω και εύθραυστης, ειρήνης στην Ευρώπη.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου