Επικαλούμενη το άρθρο 33 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ περί ειρηνικής επίλυσης διαφορών (στο οποίο παραπέμπει εμμέσως και η UNCLOS, ιδιαίτερα στο άρθρο 38), η Λιβύη επιλέγει να καταθέσει μονομερώς τις εξωτερικές της συντεταγμένες χωρίς προηγούμενη οριοθέτηση με όλα τα γειτονικά κράτη, επικαλούμενη την αρχή της ευθυδικίας αλλά απορρίπτοντας στην πράξη θεμελιώδεις κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας.
Οι συντεταγμένες αγνοούν πλήρως τα νησιωτικά δικαιώματα (πάγια λιβυκή θέση) υποστηρίζοντας την τουρκική θέση περί μηδενικής επήρειας των ελληνικών νησιών. Ενισχύεται έτσι η στρατηγική της Τουρκίας περί εφαρμογής της δικής της αντίληψης για «μέση γραμμή» αποκλειστικά μεταξύ ηπειρωτικών ακτών.
Εμφανίζεται η πάγια λιβυκή διεκδίκηση με το παράνομο κλείσιμο του Κόλπου της Σύρτης με ευθεία γραμμή βάσης, ώστε να χαρακτηριστεί ολόκληρη η έκταση ως «εσωτερικά ύδατα», καθεστώς κυριαρχίας σχεδόν όπως της ξηράς, μετατοπίζοντας την επήρεια της Λιβύης εις βάρος Ελλάδας, Μάλτας και Ιταλίας.
Εμφανίζονται επίσης Ζώνη προστασίας αλιείας χωρίς νομική βάση στην UNCLOS, συνολικού εύρους 74νμ (!) που νοτίως Κρήτης φτάνει και ξεπερνάει τη μέση απόσταση.
Το σημείο 1 ως στρατηγική επιλογή
Το σημείο 1 (12,1νμ από ελληνική ακτή) θα αναμενόταν να συμπίπτει με τη προέκταση του τ-λ MoU (κόκκινη γραμμή) που εκφράζει μηδενικά νησιωτικά δικαιώματα, όμως τοποθετείται βόρεια του τ-λ κι εκτός της νότιας προβολής των ακτών της Κρήτης.
Ο μέγιστος κύκλος του 1 αποδεικνύει ότι είναι σημείο μέσης απόστασης μόνο μεταξύ ηπειρωτικών ακτών Λιβύης – Ελλάδας, αγνοώντας την επήρεια της Τουρκίας η οποία χάνει 33νμ από τη (κόκκινη) γραμμή μηδενικών νησιωτικών δικαιωμάτων. Η Τουρκία παγίως είναι γενναιόδωρη στη μοιρασιά ξένων δικαιωμάτων σε τρίτους. Δια μέσω της χλαραξης αυτής δωρίζει ελληνικά δικαιώματα στη Λιβύη, όπως δώριζε κυπριακά δικαιώματα σε Αίγυπτο, Ισραήλ, Λίβανο, Συρία.
Η Τουρκία, αν και κατευθύνει τη διαδικασία, επιδιώκει να επιβάλει τετελεσμένα στην περιοχή νοτίως της Κρήτης δια μέσω της Λιβύης, αποφεύγοντας να εμφανιστεί ως άμεσα εμπλεκόμενη δύναμη. Αν το σημείο 1 ήταν στο αναμενόμενο ύψος της κόκκινης γραμμής θα παρήγαγε τουρκικά δικαιώματα άρα και απαίτηση υπεράσπισής τους από την Τουρκία.
Επιλέγει τη χρήση της Λιβύης ως proxy και την ανάθεση στην TPAO ερευνών για λογαριασμό της Λιβύης, ώστε αν χρειαστεί να εμπλακεί θα αφορά την προστασία των μέσων της TPAO που θα ενεργούν για λογαριασμό της Λιβύης, κι αν χρειαστεί να υποχωρήσει δεν θα εμφανίζεται ως υποχώρηση τουρκικών θέσεων.
“Hence, according to the list of maritime boundary coordinates, the northern limits of Libyan continental shelf from cast to west starts with points B and A, which are eastern and westerm points of the maritime boundary agreed between Libya and Türkiye in accordance with the 2019 Memorandum of Understanding. Then point A extends to the median line between the mainland coasts of Libya and Greece, which runs from points 1 to 12”.
Θέσεις της Λιβύης όπως αναφέρονται στο A/79/916:
Το MoU Λιβύης–Τουρκίας του 2019 είναι έγκυρο και καταχωρισμένο στον ΟΗΕ.
Ούτε η Ελλάδα ούτε η Αίγυπτος έχουν δικαιώματα στις θαλάσσιες περιοχές του Μνημονίου.
Η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία του 2020 θεωρείται άκυρη και αντίθετη στο διεθνές δίκαιο και την ευθυδικία.
Οι άδειες ερευνών Ελλάδας–Αιγύπτου παραβιάζουν τα δικαιώματα της Λιβύης.
Το ελληνικό MSP του 2025 παραβιάζει τη λιβυκή υφαλοκρηπίδα.
Η ελληνική ΑΟΖ στο Ιόνιο (Απρ. 2025) παραβιάζει το διεθνές δίκαιο.
Η Λιβύη απορρίπτει τις μαξιμαλιστικές αξιώσεις Ελλάδας και Αιγύπτου.
Εκφράζει ετοιμότητα για διαπραγμάτευση με βάση την ευθυδικία.
(*) Lawfare (law + warfare) η στρατηγική χρήση του δικαίου ως εργαλείο γεωπολιτικής επιβολής ενδεικτικά από Τουρκία:
• Μονομερείς νομικές πράξεις (π.χ. κατάθεση συντεταγμένων),
• Επιλεκτική ερμηνεία διεθνούς δικαίου διεθνών
• Παραγωγή νομικής επίφασης (μέσω συμφωνιών με μορφώματα όπως το ψευδοκράτος, τη κυβέρνηση Λιβύης που έχει υπό ομηρία, τη διοίκηση Τζολάνι της Αλ Νούσρα, μπλοκάρισμα οριοθετησεων Ελλάδας – Αλβανίας, Κύπρου – Λιβάνου)
• Απονομιμοποίησης ανταγωνιστικών ενεργειών (αδειοδοτήσεις Κυπριακής Δημοκρατίας και Ελλάδας).
Η Κύπρος ως πρότυπο εφαρμογής
Η Τουρκία ανέπτυξε το υπόδειγμα lawfare πρώτα στην Κύπρο:
Αναγνώρισε μονομερώς το ψευδοκράτος ως “κυρίαρχο” φορέα,
Συνήψε διμερή “συμφωνία” οριοθέτησης ΑΟΖ Τουρκίας–”ΤΔΒΚ”,
Παραχώρησε στην TPAO άδειες για έρευνες νότια της Κύπρου,
Επικαλέστηκε τα “δικαιώματα” του ψευδοκράτους σε περιοχές που, σύμφωνα με την τουρκοκυπριακή αφήγηση, είχαν μειωμένη επήρεια βόρεια και νότια και στις υπόλοιπες ακτές (Δ, Α, ΒΑ, ΝΑ) αποδεχόταν μηδενική επήρεια.
Η Τουρκία επιχείρησε να εξάγει αυτή τη νομική κατασκευή σε τρίτα κράτη:
Η Τουρκία με γενναιόδωρες παραχωρήσεις εις βάρος της Κύπρου, πρότεινε συμφωνίες με Αίγυπτο, Ισραήλ, Λίβανο χωρίς επιτυχία. Πέτυχε να μπλοκάρει τη συμφωνία Κύπρου–Λιβάνου και Ελλάδας – Αλβανίας μέσω πολιτικής πίεσης και ναρκοθέτησης διαπραγματεύσεων. Προσπαθεί τώρα να επιτύχει συμφωνία οριοθέτησης με το συριακό καθεστώς του Τζολάνι (Αλ Νούσρα), ώστε να παραχθεί ψευδο-νομική συναίνεση με μηδενική επήρεια της Κύπρου.
Η Λιβύη ως πεδίο εξαγωγής του μοντέλου
Υπογραφή MoU (νομιμοφανής αρχή),
Ανάθεση ερευνών στην TPAO σε υφιστάμενη οικοπεδοποίηση μέσης απόστασης
Κατάθεση πλήρους σειράς συντεταγμένων που θέτουν τη βάση για νέα οικοπεδοποίηση, η οποία θα εκχωρηθεί στην TPAO.
Σκοπός: να παραχθεί τετελεσμένο μηδενικής νησιωτικής επήρειας με proxy τη Λιβύη για την εξυπηρέτηση τουρκικής ερμηνείας (mavi vatan)
Τελικός στόχος: Η Ελλάδα, η ΝΑ Μεσόγειος και το μισό Αιγαίο (με φόντο την ομηρία των ανατολικών νησιών).
Όλη η παραπάνω στρατηγική οδηγεί στην εμπέδωση διεθνώς της άποψης ότι τα νησιά δεν δικαιούνται θαλάσσιες ζώνες (ΑΟΖ / Υφαλοκρηπίδα).
Το ζητούμενο για την Ελλάδα και τους συμμάχους της δεν είναι μόνο η άρνηση αποδοχής των νομικών κατασκευών, αλλά η έγκαιρη αναγνώριση του μηχανισμού παραγωγής τους και η στρατηγική εξουδετέρωσή του σε κάθε στάδιο: πολιτικό, νομικό, επιχειρησιακό, επικοινωνιακό. Η αποκάλυψη του τουρκικού lawfare δεν είναι πράξη αντίδρασης, αλλά στρατηγικό καθήκον προάσπισης της κυριαρχίας και του διεθνούς δικαίου.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου