Αλέξης Τσίπρας: η διεθνοποίηση μιας επιστροφής.

 

Του Σωτήρη Σιδέρη
Το διεθνές ενδιαφέρον προκαλεί η στόχευση του Αλέξη Τσίπρα να επανακάμψει στην πολιτική αρένα θέτοντας ψηλά στην ιδεολογική ιεράρχηση το αίτημα της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας για κοινωνικό κράτος και δημοκρατία. Ήδη τα ποσοστά ενός κόμματος που δεν υπάρχει ακόμη, τρομάζουν φίλους και αντιπάλους. Ξένα κόμματα , πρεσβείες και διεθνείς αναλυτές παρακολουθούν βήμα προς βήμα τις κινήσεις του. Ο ελληνικός λαός αναζητά απελπισμένα κάποιον να τον βγάλει από τον βούρκο, να αναχαιτίσει την προσπάθεια πολτοποίησης των θεσμών και να ισορροπήσει την οικονομική πολιτική. Δεν θέλει επανάσταση, θέλει αλλαγή πορείας. Το ηγετικό κενό στην κεντροαριστερά μοιάζει με άβυσσο , οπότε ο Τσίπρας είναι η μοναδική λύση ή έστω μια επιλογή ανάγκης.

Μετά την στροφή που έκανε στην υπόθεση Νοβάρτις και με το βιβλίο που ετοιμάζει, ο πρώην πρωθυπουργός, θέλει να κλείσει τους λογαριασμούς με το παρελθόν του. Άλλωστε έχουν μιλήσει όλοι για το παρελθόν, εκτός από τον ίδιο. Ο Τσίπρας θέλει να ανοίξει μια νέα σελίδα, αρκεί να μην προκαλεί σύγχυση με απόψεις περί “δημοκρατικού καπιταλισμού”. Υπάρχει μήπως ένα βουβό , υπόγειο προς το παρόν κίνημα, που δεν έχει αποκωδικοποιήσει ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας; είναι τόσο απλή η υπόθεση της επιστροφής, ή θα προκαλέσει μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση στην κεντροαριστερά; υπάρχει πείραμα Τσίπρα που ανάγκασε και τους Τάιμς Νέας Υόρκης να ασχοληθούν με την επιστροφή του;

Τα βήματα, η ολιγαρχία και η αριστερή κατάθλιψη

Μια ματιά στην Ελλάδα και στον διεθνή περίγυρο, είναι αρκετή για προκαλέσει κατάθλιψη σε όσους εμφορούνται από προοδευτικές ιδέες και βλέπουν την μεγάλη κρίση της φιλελεύθερης δημοκρατίας, την όσμωση δεξιάς -ακροδεξιάς και μεγάλου κεφαλαίου. Ακριβώς αυτή η όσμωση εξελίσσεται σε μεγάλη πολιτική και κοινωνική κρίση. Οπότε καλό είναι ο Τσίπρας να εγκαταλείψει τα περί “δημοκρατικού καπιταλισμού”, την στιγμή που ο καπιταλισμός έχει γίνει ολιγαρχικός, επιθετικός όσο ποτέ και οδεύει σε τυραννία. Ο κόσμος χρειάζεται ένα αντίπαλο δέος και αυτό δεν είναι ο “δημοκρατικός καπιταλισμός”, αλλά ο έλεγχος του ασύδοτου, πολεμικού και ολιγαρχικού καπιταλισμού. Αυτό γίνεται μόνο με νέες δομές υπέρ των αδύναμων, με εξωτερική πολιτική που θα απλώνεται και στους τέσσερις ορίζοντες, με αυτονόμηση της χώρας από τους πολεμοκάπηλους και με στροφή στο κράτος δικαίου και την αντιμετώπιση των ανισοτήτων.

Η διεθνής εικόνα είναι καταθλιπτική. Το γερμανικό SPD πνέει τα λοίσθια. Το σοσιαλιστικό κόμμα Γαλλίας έχει εξαερωθεί. Στην Ιταλία και σε άλλες χώρες κυβερνά η ακροδεξιά, ενώ η ανατολική Ευρώπη που θα ζούσε το μύθο της μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, βουλιάζει στον αυταρχισμό, την διαφθορά και την κρίση δημοκρατίας, ενώ οι ανισότητες και οι πόλεμοι προκαλούν τρόμο .
Πουθενά δεν έχουμε ένα υγιές πρότυπο “δημοκρατικού καπιταλισμού” και αναφορές στο παρελθόν μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν ταιριάζουν με την σημερινή πραγματικότητα.

Ο Τσίπρας ως παράγοντας διεξόδου

Από την στιγμή που ο ίδιος ο Τσίπρας παραδέχεται ότι υπάρχει διαχωριστική γραμμή μεταξύ των λαών και των ολιγαρχών, μεταξύ της δικτατορίας του κεφαλαίου και της δημοκρατίας, ας πλεύσει με αυτή την πυξίδα. Ως πρώτο βήμα , ο Αλέξης Τσίπρας ίδρυσε το Ινστιτούτο του και με τη καθοριστική βοήθεια του αεικίνητου συμβούλου του Βαγγέλη Καλπαδάκη, φρόντισε να το μετατρέψει σε ένα πολυπαραγοντικό εργαλείο με προσεκτικές κινήσεις εντός και εκτός Ελλάδας.

Με τις παρεμβάσεις του στο Συμβούλιο της Ευρώπης, με το ταξίδι του στο Χάρβαντ, τις τοποθετήσεις του σε συνέδρια και με αρθρογραφία επανέκαμψε στο δημόσιο βίο. Σταδιακά άρχισε να τοποθετείται και για την κατάσταση στην Ελλάδα με αποκορύφωμα τη θέση του για την βαλκανοποίηση της χώρας από τους υποτιθέμενους φανατικούς Ευρωπαίους της εγχώριας δεξιάς και εφευρέτες του “Μένουμε Ευρώπη”. Αυτούς που ωρύονταν υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ πάση θυσία και τελικά μετέτρεψαν την Ελλάδα σε βαλκανικό φυλάκιο του παρασιτικού καπιταλισμού.

Είναι λάθος να λέγεται ότι ο Τσίπρας μιλά εκ του ασφαλούς. Έχει στοχοποιηθεί και είναι στόχος και σήμερα όσο λίγοι πολιτικοί στην Ευρώπη. Κανένας πολιτικός δεν είναι ασφαλής, σε όποια θέση και αν βρίσκεται, γιατί κρίνεται από το τι λέει και τι κάνει. Επί πρωθυπουργίας του, ο Τσίπρας μπορεί να έκανε σοβαρά πολιτικά λάθη, αλλά κανείς δεν τόλμησε να κάνει λόγο για “ Τσίπρα Α.Ε”, ούτε τώρα μπορεί κανείς να τον καταγγείλει ως διαπλεκόμενο.

Το τι ισχυρίζεται ο καθένας δεν είναι φυσικά πειστικός, αν δεν συνοδεύεται από στοιχεία και τέτοια στοιχεία κανείς ποτέ δεν κατέθεσε. Ακόμη και η ΝΔ με την εκτός ελέγχου και εκτός λογικής προπαγάνδα της δεν κατάφερε να στιγματίσει τον Τσίπρα. Τα λάθη που έκανε ήταν δικά του, στοίχισαν και στον ίδιο και στο κόμμα του και κρίθηκε γι αυτά περισσότερο από κάθε άλλον πολιτικό, ακόμη και από τον ανεκδιήγητο Κώστα Καραμανλή που χρεοκόπησε τη χώρα και τους επόμενους δύο πρωθυπουργούς τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά που έσυραν στην συνέχεια την Ελλάδα στο βυθό της ανεπάρκειάς τους.

Είναι προοδευτικό πείραμα ή ένα ακόμη λάθος;

Υπό άλλες συνθήκες κανείς δεν θα έδινε ιδιαίτερο βάρος στο τι κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Ωστόσο συμβαίνει το αντίθετο. Πολλοί στην Ευρώπη και οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, ίσως βλέπουν ένα νέο προοδευτικό πείραμα στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, καθώς η ακροδεξιά δικτυώνεται και σε συνεργασία με τη δεξιά, επιτίθεται κατά κύματα. Μήπως υπάρχει μια δυναμική που ούτε ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός έχει αποκωδικοποιήσει;
Ο Τσιπρας θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει τον κύκλο του και δεν θέλει να ηγηθεί του κόμματος του οποίου είναι βουλευτής. Θέλει ίσως και πάλι να συνενώσει διάφορα κομμάτια και να προσελκύσει πρόσωπα που θα δώσουν μια αύρα επανίδρυσης της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Είναι ένα πείραμα γιατί αυτή την στιγμή δεν υπάρχει κάποιο ισχυρό κίνημα το οποίο θα μετατρέψει σε κόμμα εξουσίας, ούτε καν γνωρίζει πως , πότε και με ποιούς θα πορευθεί. Άρα σε αυτή τη φάση, την πλέον εύκολη, ο πρώην πρωθυπουργός εκφωνεί λόγους, λέει λίγα πράγματα και φροντίζει να μην έχει μέτωπα με κανένα κόμμα από το ΠΑΣΟΚ μέχρι το ΚΚΕ. Αν ο Τσίπρας μπορεί να διαβάσει τις διαθέσεις του κόσμου σωσστά, τότε έχει ήδη διανύσει πολύ δρόμο. Αν όμως τα μηνύματα που θα εκπέμψει θα είναι απλά μια ακόμη στροφή προς την απόλυτη ενσωμάτωση στο σύστημα, θα δεχθεί συντριπτικό χτύπημα και δεν θα ξαναβρεί ζωτικό πολιτικό χρόνο.

Ο Τσίπρας, θέλει να αποφύγει τριβές, άρα έχει επιλέξει τακτική, όχι όμως σχέδιο. Έχει επιλέξει αντίπαλο. Είναι η ΝΔ και ο Μητσοτάκης και η ακροδεξιά. Αλλά αυτά δεν κάνουν αυτόματα ένα σφριγηλό κόμμα. Απαιτείται σχέδιο, προσωπικότητες με οργανωτικές δεξιότητες, ιδεολογικό τμήμα που να χαράξει τον δρόμο πάνω στον οποίο θα οικοδομηθεί το πολιτικό σχέδιο και το πρόγραμμα. Απαιτούνται επίσης πολλά χρήματα που δεν υπάρχουν, προς το παρόν. Απαιτείται επίσης και μια απόφαση με μεγάλο ηθικό εκτόπισμα. Ο Τσίπρας θα εγκαταλείψει την έδρα του ή θα πάρει μαζί του βουλευτές , με τον κίνδυνο να κατηγορηθεί για αποστασία; βέβαια, αν εκφυλιστεί εντελώς ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως δεν μείνει ούτε ο Φάμελλος αν δει ότι ο Τσίπρας μπορεί να οδηγήσει την Αριστερά και πάλι στον προθάλαμο της εξουσίας.

Ο πρώην πρωθυπουργός δεν θα πάρει μαζί του τον Πολάκη και τον Παππά. Δεν θέλει ούτε να ακούει το αντίθετο, οπότε πιθανότατα ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει ως κόμμα με τους δύο και όσους πάνε μαζί τους . Αλλά και πάλι ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, καθώς όλο το σύστημα τον περιμένει...

Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε στους ΝΥ Times, στο περιθώριο του συνεδρίου του Ινστιτούτου του. Ο αρθρογράφος της εφημερίδας Michelle Goldberg μιλάει για τα δίκτυα της διεθνούς ακροδεξιάς, την επεξεργασία κοινών πολιτικών και μηνυμάτων και δίνει την πραγματική εικόνα της Δύσης. Ότι δηλαδή δείχνει να κυριαρχεί ιδεολογικά, ενώ αντίθετα η Αριστερά είναι κατακερματισμένη και αδύναμη. Ο αρθρογράφος δείχνει να εντυπωσιάζεται από τις κινήσεις του Τσίπρα , ενώ ο πρώην πρωθυπουργός απολογείται εκ μέρους όλων των Αριστερών κομμάτων σημειώνοντας:

“Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε χάσει το όραμά μας για το μέλλον και την ικανότητά μας να πείσουμε τους ανθρώπους ότι αν οι προοδευτικοί αναλάβουν τη διακυβέρνηση, το μέλλον τους θα είναι διαφορετικό.” Πολύ σωστή προσέγγιση, που αν γίνονταν το 2023 ίσως η μετέπειτα πορεία της χώρας και του ιδίου να ήταν διαφορετική.
Ποτέ δεν είναι αργά όμως και λίγοι είναι αλήθεια πολιτικοί, έχουν και μια δεύτερη ευκαιρία. Η δεύτερη ευκαιρία του Τσίπρα είναι τώρα, όχι μετά τις εκλογές, γιατί μετά όλα θα είναι διαφορετικά στη χώρα και στην πολιτική. Τώρα με αντίπαλο τον Μητσοτάκη, είναι η στιγμή, όχι να παρηγορήσει, αλλά να εμπνεύσει ή έστω να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας.
Είναι προφανές ότι σταδιακά θα αυξηθεί το διεθνές ενδιαφέρον για τον Τσίπρα, οπότε και οι δικές του ευθύνες αυξάνονται. Η αμφισημία και η αναποφασιστικότητα θα του στοιχίσουν και θα στοιχίσουν και σε όσους ελπίζουν σε έναν δεύτερο γύρο...

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.