Πριν μερικές ημέρες είδε το φως της δημοσιότητας το βίντεο που παραθέτουμε στη συνέχεια το οποίο δείχνει αφενός τη δοκιμή του Probe Rocket System (ή SORS), και αφετέρου στη δοκιμή ενός υβριδικού κινητήρα, τα οποία αμφότερα πρόκειται να χρησιμοποιηθούν στην προγραμματισμένη για το 2023 (σημειώνουμε ότι το 2023 συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη δημιουργία της σύγχρονης Τουρκίας, η οποία «αντικατέστησε» την Οθωμανική αυτοκρατορία, και έχουν ανακοινωθεί μια σειρά από εμβληματικές κινήσεις/προγράμματα, για να εορταστεί τόσο η συγκεκριμένη επέτειος όσο και να τονιστεί το «μεγαλείο» της Τουρκίας) διαστημική αποστολή ενός βολιστήρα (probe) στη Σελήνη!
Γράφει ο Σώζων Λεβεντόπουλος
Πέρα από το αν η συγκεκριμένη πρόθεση είναι εντός του τεχνολογικά εφικτού ή όχι, ή αν η συγκεκριμένη τεχνολογία που επιδείχθηκε μπορεί πράγματι να χρησιμοποιηθεί για διαστημικές αποστολές εκτός περιγήινης τροχιάς (για παράδειγμα τα SpaceShipOne και Two χρησιμοποιούν αυτήν την τεχνολογία, αλλά για διαφορετικής μορφής αποστολές, οπότε οι προκλήσεις που θα πρέπει να λυθούν είναι πάρα πολλές για τόσο μικρό χρονικό διάστημα) υπάρχουν κάποιες σημαντικές παρατηρήσεις που μάλλον διέφυγαν:
- Η πρώτη αφορά στην ικανότητα της Τουρκίας, ακόμη και σε δυσχερείς οικονομικές συγκυρίες να προχωρά διάφορα προγράμματα τα οποία παράγουν απτά αποτελέσματα, άσχετα αν αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα ή όχι.
- Η δεύτερη και σημαντικότερη αφορά στο τι μπορεί να κρύβει το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ένας πύραυλος αντί να πάει στη Σελήνη, μπορεί κάλλιστα να επιστρέψει πίσω στη Γη!
Ας δούμε λίγο αυτή τη δεύτερη πιθανότητα…
Η Τουρκία εδώ και περίπου δυο δεκαετίες προσπαθεί να αποκτήσει βαλλιστικούς πυραύλους (κατά καιρούς χρησιμοποιεί ως παράδειγμα ή δικαιολογία το Ιράν – ανάλογα με το ποιος ακούει – το οποίο διαθέτει πυραύλους με εμβέλεια περίπου 2500 χλμ.). Η αρχή έγινε στα τέλη του ’90 με το κινέζικο σύστημα WS-1, το οποίο στην Τουρκία έλαβε την ονομασία Kasirga (σ.σ. “Τυφώνας” στα ελληνικά).
Σύμφωνα με – ανεπιβεβαίωτες – πληροφορίες η Τουρκία έλαβε μια πυροβολαρχία WS-1 απευθείας από την Κίνα, ενώ το πρόγραμμα προέβλεπε και τη μεταφορά τεχνολογίας/τεχνογνωσίας. Την εγχώρια ανάπτυξη ανέλαβε η ROKETSAN, η οποία έχει παραδώσει τουλάχιστον 5 πλήρεις πυροβολαρχίες, με το σύστημα να εμφανίζεται επίσημα στις 30 Αυγούστου 2006 κατά την παρέλαση για την «Ημέρα της Νίκης» στην Άγκυρα.
Το σύστημα έχει μέγιστο βεληνεκές τα 100+ χλμ., και χρησιμοποιείται ως συμπληρωματικό του συστήματος πολλαπλών εκτοξευτών πυραύλων ΠΕΠ Τ-122 το οποίο έχει βεληνεκές 40 χλμ. Ένα άλλο αναφερόμενο σύστημα είναι το TOROS (Topcu Roketi Sistemi – Πυραυλικό Σύστημα Πυροβολικού) το οποίο βασίζεται σε σχετική ανάπτυξη από το TUBITAK – SAGE και την ΜΚΕΚ μιας οικογένειας πυραύλων με βεληνεκές μέχρι τα 100 χλμ.
Δεν είναι σίγουρο ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι διαφορετικό από αυτό του Kasirga ή απλά αποτελεί εγχώρια ανάπτυξη. Να σημειώσουμε ότι και τα δυο συστήματα διαθέτουν εκδόσεις με κατευθυνόμενα και μη πυρομαχικά.
Το πρόγραμμα J-600T Yildirim (Ανεμοστρόβιλος) είναι και αυτό αποτέλεσμα της συνεργασίας της Τουρκίας με την Κίνα (ενδεχόμενα από ένα σημείο και μετά και με το Πακιστάν) και σχεδιαστικά βασίζεται στο σύστημα Β-611 το οποίο αναπτύχθηκε από την CASIC (China Aerospace Science and Industry Corporation).
Στην αρχική του μορφή το σύστημα είχε βεληνεκές περίπου 150 χλμ, όμως η ROKETSAN, η οποία έχει αναλάβει την περαιτέρω ανάπτυξη και εγχώρια κατασκευή έχει προχωρήσει σε αναβαθμίσεις που – σύμφωνα με σχετικές δηλώσεις – έχουν αυξήσει την εμβέλεια του πυραύλου στα περίπου 900 με 1000 χλμ., ενώ μια έκδοση με βεληνεκές 2.500 χλμ. βρίσκεται υπό ανάπτυξη.
Το τελευταίο σύστημα είναι το Bora (ή Khan στην εξαγωγική έκδοση) το οποίο έχει βεληνεκές περίπου 400 χλμ., και αφορά σε κατευθυνόμενο (GPS/INS) πυραυλικό σύστημα (σε αντίθεση με το Yildirim, κάθε εκτοξευτής του συστήματος Bora φέρει 4 εγκιβωτισμένους πυραύλους έτοιμους προς χρήση, σε αντίθεση με τον ένα του πρώτου). Αναφορές θέλουν την ROKETSAN (κατασκευάστρια και αυτού του συστήματος) να έχει σε ανάπτυξη έκδοση με βεληνεκές άνω των 1000 χλμ.
Εφόσον τα αναφερόμενα βεληνεκή των περίπου 1000 χλμ., είναι ακριβή (υπάρχει το δυσάρεστο ενδεχόμενα να είναι επίτηδες υποτιμημένα!) τότε το σύνολο σχεδόν της ελληνικής επικράτειας είναι εντός βεληνεκούς, με τους εκτοξευτές να βρίσκονται περίπου στο ύψος του Αφιόν Καραχισάρ. Η εύρεση αυτών των εκτοξευτών θα είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, όπως έδειξε και η αντίστοιχη προσπάθεια των Αμερικανών στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου να βρουν και να καταστρέψουν τους ιρακινούς Scud.
Γενικά λοιπόν η Τουρκία διαθέτει ένα μεγάλο αριθμό τακτικών βαλλιστικών πυραύλων (Tactical Ballistic Missile) και έναν σχετικά ικανό αριθμό (σημειώνεται εδώ ότι τα νούμερα είναι μια εξαιρετικά πρόχειρη εκτίμηση που προέρχεται από ανοικτές πηγές) βαλλιστικών πυραύλων θεάτρου επιχειρήσεων (Theater Ballistic Missile – TBM), και ειδικότερα του τύπου των Short Range Ballistic Missile – SRBM.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι η ανάπτυξη πυραύλων με μεγαλύτερο βεληνεκές (άνω των 1000 χλμ., οπότε πλέον μιλάμε για Medium Range Ballistic Missiles – MRBMs ή ακόμα και παραπάνω) δεν στοχεύει στη Ελλάδα, η οποία όπως είδαμε «καλύπτεται» ήδη από τα υπάρχοντα συστήματα (τα υπό ανάπτυξη αντίστοιχα με βεληνεκές 1000+ χλμ., απλά θα δώσουν τη δυνατότητα στην Τουρκία να τα χρησιμοποιήσει από θέσεις βαθιά στην Ανατολία, με ότι αυτό συνεπάγεται στην ικανότητά μας να τα βρούμε και να τα καταστρέψουμε).
Οπότε το σημαντικό ερώτημα είναι εναντίον ποιου «εχθρού» (εντός και εκτός εισαγωγικών) μπορεί να στρέφεται η Τουρκία; Σε αυτήν την ερώτηση μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν σε αυτή τη φάση, αλλά σίγουρο είναι ότι μια Τουρκία η οποία έχει στην κατοχή της MRBM ή ακόμα και ICBM πρόκειται να θέσει σε άλλη βάση τις οποίες απαιτήσεις έχει.
Ένα ακόμα χειρότερο σενάριο (ναι υπάρχει και τέτοιο) είναι ότι η Τουρκία θα θελήσει να γίνει και πυρηνική δύναμη, ώστε το πυραυλικό δυναμικό που αναπτύσσει αυτή τη στιγμή μπορέσει να εξοπλιστεί με πυρηνικές κεφαλές. Αν και η απόκτηση πυρηνικής ικανότητας θεωρείται εξαιρετικά δύσκολη, δεν είναι και αδύνατη, και η συνεργασία με το Πακιστάν (ήδη πυρηνική δύναμη) μπορεί να επεκταθεί (αν δεν έχει επεκταθεί ήδη) και σε αυτόν τον τομέα.
Καταλήγοντας βλέπουμε ότι η Τουρκία ακολουθεί πιστά ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα το οποίο θεωρεί ότι μπορεί να την οδηγήσει σε περιφερειακή υπερδύναμη. Καθώς οι διάφορες χώρες δεν φαίνονται πρόθυμες να τηρήσουν μια ενιαία και σκληρή στάση απέναντι στις βλέψεις και ορέξεις της Τουρκίας με μέτρα πραγματικά αποτρεπτικά, τότε η Τουρκία θα συνεχίσει να εφαρμόζει – με όλα τα πισωγυρίσματα που κατά καιρούς παρατηρούνται – ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και μια συγκεκριμένη πορεία.
Από την άλλη, η Ελλάδα θα πρέπει για μια ακόμη φορά να διαδραματίσει το ρόλο του κυματοθραύστη σε μια μελλοντική ανεξέλεγκτη Τουρκία και δραστικές κινήσεις θα πρέπει να γίνουν άμεσα, ώστε να είμαστε μπροστά και όχι πίσω από τις εξελίξεις.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλά αντιβαλλιστικά συστήματα, ενώ και οι χώρες που τα παράγουν δεν είναι σίγουρο ότι θα τα διαθέσουν. Ενδεικτικά αναφέρονται τα THAAD και τα αντιτορπιλικά τύπου Arleigh Burke τα οποία εξοπλισμένα με τον SM-6 μπορούν να παρέχουν Ballistic Missile Defense (BMD).
Τελικά σε λίγα χρόνια μπορεί να μην λέμε ότι κινδυνεύουμε από το πυρηνικό και πυραυλικό πρόγραμμα του Ιράν, αλλά από τα αντίστοιχα της Τουρκίας!
Δημοσίευση σχολίου