Ο όρος “ασασίνοι» (αγγλ. assassins) προήλθε από παραφθορά της λέξης “χασασίν» ή “χασισίν», δηλαδή “αυτός που τρώει χασίς», από τους Σταυροφόρους. Οι δολοφόνοι εκτελούσαν τις πράξεις τους υπό την επήρεια χασίς, το οποίο τους δινόταν ως μια πρόγευση για τις απολαύσεις που θα γεύονταν στους ουράνιους κήπους που περιγράφει το Κοράνιο, μετά την εκτέλεση της αποστολής τους. Στις λατινογενείς γλώσσες και στα αγγλικά, από την παραφθορά του όρου προήλθαν οι λέξεις για τον “δολοφόνο».[ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
«Ο Βελάσκεθ φώναξε τον αξιωματικό του Φερνάντο Κορτέζ και τον διέταξε να εκστρατεύσει στην απέναντι γη, όπου το άγνωστο Μεξικό. Ο Κορτέζ έφυγε από την Κούβα στις 10 Φεβρουαρίου 1519, παράπλευσε το Γιουκατάν και βγήκε στο Νότιο Μεξικό στις 8 Αυγούστου. Είχε μαζί του μερικούς καβαλάρηδες και γύρω στους πεντακόσιους πεζούς. Έκαψε τα καράβια, ώστε να μην υπάρχει δρόμος επιστροφής, και προχώρησε βόρεια – βορειοδυτικά.» HISTORY REPORT.GR, ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΠΡΟΥΣΑΛΗΣ.
«Αλλά θα είμαι ικανοποιημένος αν το έργο μου κριθεί ωφέλιμο από όσους θελήσουν να έχουν ακριβή γνώση των γεγονότων που συνέβησαν και εκείνων που θα συμβούν στο μέλλον, τα οποία, με δεδομένη την ανθρώπινη κατάσταση, θα είναι όμοια ή παραπλήσια. Έγραψα την ιστορία μου για να μείνει αιώνιο κτήμα των ανθρώπων και όχι σαν έργο επίκαιρου διαγωνισμού για ένα πρόσκαιρο ακροατήριο». ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ.
Ο πατέρας της Ιστορίας στην αρχή του έργου του μας ξεκαθάρισε ως επιστήμων και το σκοπό του έργου αυτού. «ακριβή γνώση των γεγονότων που συνέβησαν και εκείνων που θα συμβούν στο μέλλον, τα οποία, με δεδομένη την ανθρώπινη κατάσταση, θα είναι όμοια ή παραπλήσια.»
Επομένως, η μελέτη της ιστορίας δεν έχει ως στόχο την επίδειξη γνώσεων, την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, την επιλεκτική της ερμηνεία για να τονίσουμε όσα μας αρέσουν , «όσα βλέπει η πεθερά» και ν αφήσουμε τα υπόλοιπα για πάντα στο σκοτάδι που τελικά είναι το δικό μας σκοτάδι γιατί η αλήθεια βρίσκεται πάντα σε αντικειμενική ισορροπία. Η μελέτη της ιστορίας μας βοηθά να κατανοήσουμε την ανθρώπινη κατάσταση και δραστηριότητα και χρησιμοποιώντας αυτή την κατανόηση ως όχημα να οδηγηθούμε σε περισσότερο ασφαλείς μελλοντικές διαδρομές.
Ο όρος που χρησιμοποιεί ο Θουκυδίδης στο έργο του «ανθρώπινη κατάσταση» είναι από μόνος του ένας όρος πολυπαραγοντικός και ασφαλώς πολυσύνθετος. Άλλωστε, το να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του συνειδητά ( αφήνω τελείως στην άκρη το να γνωρίσει τους άλλους ) είναι έργο ζωής, το ταξίδι της ζωής..
Η ανθρώπινη δραστηριότητα λοιπόν, βασίζεται στη σχέση αίτιου κι αιτιατού. Υπάρχει δηλαδή μια αιτιώδης συνάφεια ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, αιτία κι αποτέλεσμα. Αν δεν ανοίξω τη βρύση δε θα τρέξει ποτέ νερό..Η λογική σκέψη.
Στην εποχή μας, την εποχή του κατακλυσμού της γνώσης, η αίσθηση της λογικής στον άνθρωπο αντί να αυξηθεί έχει, κατά τη γνώμη μου, αμβλυνθεί γιατί ακριβώς ο άνθρωπος είναι αδύνατο να αφομοιώσει και να μεταβολίσει δημιουργικά τη γνώση αυτή σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και με μεγάλη ταχύτητα, όπως κανείς δε μπορεί να πιεί νερό απευθείας από έναν ορμητικό καταρράκτη αλλά θα πιεί απ το παρακείμενο ρυάκι. Η κοινή λογική λοιπόν μας οδηγεί στην ασφαλή οδό που πρέπει ν ακολουθήσουμε σε όσα θέματα μας προβληματίζουν, ξεκινώντας από την επιβίωσή μας κι επεκτεινόμενοι στο Άπειρο.
Στον αντίποδα τώρα της λογικής σκέψης στέκεται οτιδήποτε δεν έχει αυτή την αιτιώδη συνάφεια ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, την απουσία δηλαδή της σχέσης αίτιου κι αιτιατού. Αυτό μπορεί να συμβαίνει ακουσίως, δηλαδή, λόγω άγνοιας ή πτώσης του αισθητηρίου της λογικής στον εσωτερικό και εξωτερικό μου κόσμο, ή εκουσίως, επειδή έχω σκοπιμότητα, θέλω κάτι να κερδίσω από αυτό, για εσωτερική ή εξωτερική κατανάλωση..
Βάζοντας τα πράγματα σ αυτή τη σειρά, φαίνεται να είναι δύσκολο για τον όποιον επιτήδειο να θέλει να μας εκμεταλλευτεί σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο. Αν δηλαδή, στεκόμαστε καλά στα μυαλά μας και σκεφτούμε λογικά, δένοντας με συνάφεια δύο καταστάσεις, δε μπορεί να μας πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο. Όλοι μας πέφτουμε θύματα εξαπάτησης και πλάνης από τον εαυτό μας ή τους άλλους καθώς οι περισσότεροι εσκεμμένα παρακάμπτουμε στο κεφάλι μας τη λογική διαδρομή..Γιατί;
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος με περισσότερα υλικά απ αυτά που χρησιμοποιεί η λογική, γιατί ακριβώς είναι προικισμένος από Τον Πλάστη του με περισσότερες δυνατότητες. Ο άνθρωπος ονειρεύεται όταν κοιμάται αλλά και ξύπνιος. Οραματίζεται ένα καλύτερο αύριο γι αυτόν και τους απογόνους του, το περιβάλλον του. Αυτή η ελπίδα του για ένα καλύτερο αύριο σε συνδυασμό με την εκμετάλλευση δια της λογικής της γνώσης που αποκτά, είναι το καύσιμο που οδήγησε την ανθρωπότητα στην πρόοδο.
Στην Ελλάδα του 2016 βέβαια, η ελπίδα αυτή και το όραμα για ένα καλύτερο αύριο περνάει πολύ δύσκολες ώρες. Δεν θα ασχοληθούμε σήμερα τουλάχιστον με τις επιμνημόσυνες δεήσεις γιατί φτάσαμε ως εδώ. Λίγο πολύ, ο καθένας μας έχει καταλήξει σ ένα συναφές, λογικό ή λογικοφανές συμπέρασμα, μια αιτία που εξηγεί αυτή την πτώση της ελπίδας ως συνέπεια της πτώσης του βιοτικού του επιπέδου. Θ ασχοληθούμε όμως με το πώς αυτή η ελπίδα μπορεί ν ανθίσει ξανά μέσα μας κι έξω μας.
Ξεκινάμε από την σκοτεινή πλευρά. Η γενικευμένη μείωση της ελπίδας στην Ελλάδα της κρίσης, οδήγησε πολλούς συνανθρώπους μας στην αυτοκτονία. Την παραίτηση, την απεμπόληση του ίδιου του δώρου της Ζωής. Ένας δρόμος χωρίς λογική δηλαδή, αδιέξοδο εντός, αδιέξοδο εκτός και αντιστρόφως. Άλλοι επέλεξαν το δρόμο της ξενιτειάς και είπαν αντίο στην πατρίδα τους και στον τρόπο ζωής τους επιλέγοντας μια άλλη χώρα στην αναζήτηση ενός καλύτερου βιοτικού επιπέδου με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Για άλλους, η μετανάστευση ήτανε μονόδρομος επιβίωσης. Είναι μια λογική ενέργεια βεβαίως, αλλά φυσικά έχει και το τίμημά της, κι αυτό είναι κάτι βαρύ και σκληρό. Το άτομο αποκόπτεται από τον κόσμο που το γέννησε από το μητρικό δέντρο και ως αποκεκομμένο στέλεχος μεταφυτεύεται αλλού. Άλλοι προσαρμόζονται καλύτερα άλλοι χειρότερα, άλλοι ποτέ. Η νοσταλγία δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη γνώση αυτή του ξεριζωμού από τη Μητέρα, από το κοινωνικό σύνολο και το φυσικό περιβάλλον που το άτομο επισύναψε τις πρώτες και πιο δυνατές κοινωνικές σχέσεις και δεσμούς. Η νοσταλγία δηλαδή είναι η ελπίδα πως κάποια μέρα θα γυρίσει πίσω στις ρίζες του, αλλά αυτό είναι δύσκολο για τους περισσότερους που στην πορεία γίνεται αδύνατο κι έτσι η μείωση πάλι της ελπίδας φέρνει τη μελαγχολία, την απογοήτευση, την πικρία.. Φτάνουμε τώρα στην κατηγορία των ανθρώπων που παρέμειναν στον τόπο τους. Αν σκεφτούμε με τον ίδιο τρόπο όπως παραπάνω θα καταλήξουμε πως η χρόνια απογοήτευση της ελπίδας αυτών των ανθρώπων από τη στιγμή που δεν εξελίσσεται σε βαριά κατάθλιψη με αυτοκτονικές τάσεις θα έπρεπε λογικά να οδηγήσει σε μια κοινωνική έκρηξη, μια πάλη με το σύστημα και το όποιο σύμπλεγμα τους έφερε στην κατάσταση χωρίς ελπίδα για το αύριο. Ούτε όμως αυτό συμβαίνει κι όλοι ψάχνουμε το γιατί..
Για να ξελαμπικάρουμε λίγο, ας κάνουμε μια βουτιά στην ιστορία. Ας πάμε λοιπόν στην ιστορία του Τάγματος των Ασασίνων τον 11ο αιώνα στη Μέση Ανατολή. Οι ηγέτες λοιπόν του ισλαμικού αυτού τάγματος δολοφόνων κάνανε κάτι απλό. Πέρα από την εκπαίδευση του δολοφόνου δίνανε στους πιστούς τους ψυχοτρόπα ναρκωτικά ώστε να τους δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση, η ψεύτικη ελπίδα δηλαδή, πως ήδη βρέθηκαν στον Παράδεισο του Ισλάμ περιτριγυρισμένοι από φαγητά και ωραίες γυναίκες, το δώρο του
Αλλάχ στους πραγματικούς του πιστούς, μια πρόγευση Παραδείσου..Αυτή ακριβώς η δημιουργία της ψεύτικης ελπίδας έφτανε για να γίνουν διαβόητοι δολοφόνοι που δύσκολα αποτύγχαναν στις αποστολές τους γιατί ακριβώς είχε ενεργοποιηθεί μέσα τους η ελπίδα με τρόπο κατευθυνόμενο ώστε να είναι οι πρόθυμοι ηλίθιοι μελλοθάνατοι για τα συμφέροντα άλλων.
Το κόλπο λοιπόν της ψευδαίσθησης πέρασε και χρησιμοποιήθηκε από κάθε καθεστηκυία τάξη σε κάθε γεωγραφικό μήκος και πλάτος του πλανήτη και σήμερα εξελίχθηκε στην επιστήμη του ελέγχου των μαζών..Μάζα φυσικά, δεν είναι το σύνολο των σκεπτόμενων λογικά ανθρώπων αλλά είναι το σύνολο των κατευθυνόμενων από ψευδαισθήσεις ανθρώπων, και μία από αυτές και ίσως η δημοφιλέστερη στη χώρα μας είναι οι προφητείες για την Ανάκτηση της Πόλης..
Το παγκόσμιο έγγραφο και άγραφο κοινωνικό συμβόλαιο που κάνει η ανθωπότητα μεταξύ της και καλύπτει όλο το φάσμα της δραστηριότητάς της είναι και ο πρώτος νόμος του Ρωμαικού Δικαίου. «DO UT DES». Δηλαδή, Δίνω για να Δώσεις, και δεν είναι μόνο νόμος του Ρωμαικού Δικαίου αλλά είναι και Θεικός Νόμος. Στην Κυριακή Προσευχή :
«και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών,
ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών.»
Είναι ο Νόμος της Θεικής Ισορροπίας. Δίνουμε για να πάρουμε, και είναι φυσικά Νόμος λογικής. Αν δε δώσουμε δεν θα πάρουμε..
Πάμε πίσω στην ψευδαίσθηση τώρα. Εμείς τί δίνουμε από αυτά που Ο Θεός μας Ζητά για να μας Δώσει την Πόλη; Αλλά πρωτίστως, τι σημαίνει “θα ξαναπάρουμε την Πόλη”;
Στο συλλογικό ασυνείδητο του λαού μας, αυτό σημαίνει αποκατάσταση της Ελληνικής Αυτοκρατορίας η οποία έχει συνδεθεί ( το αναφέρουν και οι προφητείες ) με ΕΥΜΑΡΕΙΑ, με καλύτερη ζωή , αυτή είναι πάντα η ελπίδα. Κάθεται λοιπόν ο φτωχός μέσος Έλληνας σήμερα και περιμένει να πέσει η πίτα, το ρωσικό αεροπλάνο, ο Βορειοκορεάτικος πύραυλος, ο Tomahawk, για να φάει την «πίτα» του, την Πόλη του, την ευμάρειά του. Η πίτα φυσικά δεν πέφτει για έναν πολύ απλό λόγο ότι Ο Θεός δεν είναι «κορόιδο» να ανατρέψει Ο Ίδιος Τους Νόμους που Όρισε.. Δίνεις και παίρνεις, δεν δίνεις δεν παίρνεις, αυτή τη βασική «λεπτομέρεια» φυσικά δεν μπαίνει κανείς στον κόπο να μας την εξηγήσει ίσως γιατί επιλέγει τη «μαστούρα» της λιτανείας του μάγκα. «Θεέ μου Μεγαλοδύναμε, δώσε μου λιγάκι τουμπεκί να μαστουριάσω να ξεχάσω τα προβλήματά μου» κι όχι τη Θεική Λογική.
Να λοιπόν γιατί δεν εξεγειρόμαστε..Γιατί είμαστε υπό την επήρεια «ουσιών» και όσο και να ρίχνουμε αλλού τις ευθύνες όπως μας έλεγε η μαμά μας στα πρώιμα νεανικά μας χρόνια «μη σε ρίξουν κάτι στο πότο», η τελική ευθύνη για την κατανάλωση του «ποτού» είναι αποκλειστικά δικιά μας..Φυσικά είναι πιο εύκολη η παράκαμψη της Θεικής Λογικής σκέψης απ το να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Μπορούμε να κατηγορούμε ανώφελα τους πολιτικούς που εκλέγουμε, μπορούμε να κατηγορούμε επίσης ανώφελα τους Ευρωπαίους,
τους Εβραίους, τους μασώνους, τους εξωγήινους, τους ενδογήινους αλλά το μόνο που δεν θα κατηγορήσουμε είναι τον εαυτό μας και την ψευδαίσθησή μας. Η Λογική πάντα θα παραμένει εκεί. Μας μένει η αποτοξίνωση..
Πάμε να κάνουμε άλλη μια βουτιά στην Ιστορία..
Τον Αύγουστο του 1519, αποβιβάζεται στο σημερινό νότιο Μεξικό ο διαβόητος κατακτητής ( αυτό σημαίνει κονκισταντόρ) Ερνάν Κορτές. Είχε μαζί του μερικούς καβαλάρηδες και πεντακόσιους πεζούς. Βρέθηκε εκεί, αντίθετα με τη θέληση του κυβερνήτη της Κούβας Βελάσκεθ κι αν γυρνούσε στην Κούβα ίσως να σάπιζε σε μια υγρή φυλακή..Αυτός όμως κατάφερε να νικήσει μια αυτοκρατορία εκατομμυρίων, την αυτοκρατορία των Αζτέκων που όσο και να ισχυριστούμε πως ήτανε υπανάπτυκτοι στην πολεμική τέχνη και στον πολιτισμό τους, θα έφτανε να..ουρούσαν όλοι μαζί για να τους πνίξουνε..Κι όμως τα κατάφερε. Γιατί τόλμησε και γιατί έκανε έξυπνους στρατηγικούς πολεμικούς και διπλωματικούς ελιγμούς. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ο Κορτές στην Μεξικάνικη ακτή που βγήκε ήτανε να κάψει τα καράβια του! Άλλοι λένε πως απλά τα αποσυναρμολόγησε , δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι το αίτιο και το αιτιατό. Όταν καις τα καράβια σου και είσαι σ ένα μέρος άγνωστο με εκατομμύρια εχθρικούς άγριους τριγύρω, έχεις πεντακόσιους, και είσαι και κυνηγημένος από την ίδια σου τη χώρα δεν έχεις και πολλές επιλογές. Ή θα νικήσεις, ή θα πεθάνεις. Ναι, όπως ακριβώς έκανε ο Θεμιστοκλής στη Σαλαμίνα, που έστειλε στον Ξέρξη μήνυμα να κλείσει το πίσω διάβα της Σαλαμίνας για τους Έλληνες έτσι ώστε να τους αναγκάσει να μείνουν ενωμένοι και να παλέψουν δίνοντας τα πάντα για τη νίκη. Με το γνωστό αποτέλεσμα επίσης. Πας μπροστά και μόνο. Όταν είσαι αποφασισμένος. Όταν βάλεις συνειδητά ένα τέρμα στην υποχώρηση μέσα σου και έξω σου. Αυτό έκανε και ο Θεμιστοκλής και ο Κορτές.
Τώρα λοιπόν Ελληνάκο μου , είσαι κι εσύ στη Μεξικάνικη παραλία..
Ή ανάβεις τον ναργιλέ κι όταν σου τελειώσει το λίγο χόρτο που σου απέμεινε, ξεκινάς πάλι τις «προσευχές του μάγκα» περί Πόλης όπως κάνεις μέχρι τώρα, ή καις τα καράβια σου και νικάς..
πηγή
Δημοσίευση σχολίου