Του ΚΩΣΤΑ ΜΑΥΡΙΔΗ
Ως Ευρωπαίοι πολίτες προσβλέπαμε -και συνεχίζουμε να θέλουμε- σε μια Ευρώπη που δυστυχώς, δεν έχει ανταποκριθεί ως τώρα στις προσδοκίες μας. Φυσικά, πιστεύουμε στην Ευρώπη αφού, άλλωστε, με κριτήρια πολιτισμού ανήκουμε στην Ευρώπη.
Είναι ιστορικά αυταπόδεικτο. Ωστόσο, στη σύγχρονη εποχή της παγκοσμιοποίησης και σε καθαρά πολιτειακό επίπεδο οργάνωσης, εμείς ως Κυπριακή Δημοκρατία εναποθέσαμε δικαιολογημένα με την ένταξή μας ψηλές προσδοκίες στην Ε.Ε. ως προς δύο τουλάχιστον κατευθύνσεις.
Πρώτον, ότι θα λειτουργούσε ως χώρος προστασίας και εφαρμογής αρχών και αξιών με βάση το δίκαιο και τις δημοκρατικές αρχές που συνθέτουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό –που έχει τις ρίζες του και στον ελληνικό πολιτισμό– για να έχει καθοριστικό ρόλο στην επίλυση του εθνικού προβλήματος με αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενάντια στην κατοχή και άσκηση βίας των κατοχικών στρατευμάτων και νέων απειλών εκ μέρους της Τουρκίας.
Δεύτερον, ότι η Ε.Ε. θα λειτουργήσει ως ένας κοινός χώρος σύνδεσης και αλληλεγγύης των πολιτών των κρατών-μελών στη βάση της ευρωπαϊκής ιδιότητας και ταυτότητας. Επιπλέον, ιδιαίτερα ως Δημοκρατικό Κόμμα, ότι αυτός ο κοινός χώρος της ευρωπαϊκής κοινωνίας και οικονομίας, θα λειτουργήσει εξισορροπητικά ανάμεσα στην οικονομία της αγοράς και του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους και των εποπτικών αρχών.
Δεν μειώνουμε τα θετικά που έχουν προκύψει λόγω της Ε.Ε. αλλά, ταυτόχρονα βιώνουμε τελευταίως την απογοήτευση και στους δύο πιο πάνω τομείς. Αν κάναμε αυτή τη συζήτηση στην Κεντρική ή Βόρεια Ευρώπη, η απογοήτευση δεν θα ήταν βιωματική αλλά μια απόμακρη είδηση εν πολλοίς εικονική επειδή συμβαίνει αλλού. Στην Κύπρο είναι η ωμή πραγματικότητα που ζει καθημερινά η κοινωνία.
Η Ευρώπη που δεν θέλουμε λοιπόν είναι εκείνη η Ευρώπη που ασκώντας πολιτική προβαίνει σε εκβιασμούς. Για παράδειγμα, πέραν από τα κουρέματα καταθέσεων που ουσιαστικά επιβλήθηκαν, ανακυκλώνεται ως πρόταση το απευθείας εμπόριο των κατεχομένων και άλλα τέτοια που αντιστρατεύονται τη νομιμότητα του κυπριακού κράτους, με την οποία εντάχθηκε στην Ε.Ε. Συγκεκριμένα, στην Ε.Ε. έχει ενταχθεί ολόκληρη η επικράτεια περιλαμβανομένων των κατεχομένων. Και αυτό έχει σφραγιστεί με δεσμευτικές αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην ίδια όμως Ευρώπη, είδαμε ευρωπαίους επιτρόπους τη μια μέρα να εμφανίζονται εκπρόσωποι της συλλογικής ευρωπαϊκής ιδέας και την επόμενη μέρα, μετά τη λήξη της θητείας τους, να είναι στο μισθολόγιο τουρκικών συμφερόντων. Είδαμε ευρωπαίους αξιωματούχους να προωθούν και να επιβάλλουν στην Κύπρο, εκείνα που είναι αδιανόητα για άλλους εταίρους εντός της Ε.Ε.
Θέλουμε μια Ευρώπη, ένα κόσμο. Όχι μια Ευρώπη, σε δύο κόσμους. Ο διαχωρισμός της Ευρώπης σε οικονομικές ζώνες αναπόφευκτα θα επιφέρει και την πολιτική διάσπαση.
Πάντως, η Κύπρος διαθέτει σήμερα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ενεργειακό πλούτο που την καθιστά πολύτιμο εταίρο για την Ε.Ε. και όχι μόνο. Από την άλλη, με όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Κυπριακή ΑΟΖ με επίκεντρο την ενέργεια, αν κάποιος θεωρεί το Μνημόνιο σαν απλά ένα οικονομικό σχέδιο για να διασωθούμε και τίποτα άλλο, καλό είναι να το ξανασκεφτεί… Το 2004 καταφέραμε ως λαός με τη στάση μας στο δημοψήφισμα να αποτρέψουμε την συγκαλυμμένη συνωμοσία Τουρκίας και Αγγλίας για παρέμβαση στον υποθαλάσσιο ενεργειακό πλούτο της Κύπρου (ενώ πλείστοι από τους σημερινούς παρελαύνοντες στα ΜΜΕ, τότε αλληθώριζαν). Σήμερα έφτασε η ώρα για την ευκαιρία αιώνων.
Η δυνατότητα υπάρχει αλλά τα λόγια δεν αρκούν. Η Τουρκία θα κάνει τα πάντα για να το αποτρέψει. Και χρειάζεται ηγεσία που να πιστεύει στην πράξη (όχι στα λόγια που ΤΩΡΑ όλοι ανταγωνίζονται!) στην αξιοποίηση αυτής της ιστορικής ευκαιρίας ώστε η Κύπρος να απεγκλωβιστεί από την Τουρκική θηλιά. Η Κύπρος για να αξιοποιήσει αυτή την ιστορική ευκαιρία πρέπει πρώτα να απαλλαγεί από την πολιτική της ηττοπάθειας και του φόβου τώρα και να περάσει στην πολιτική του ορθολογισμού. Γιατί ΤΩΡΑ κρίνονται πολλά.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου