Η πραγματική εξήγηση της επιθετικότητας των Τούρκων:
Η Τουρκία πρέπει να δελεαστεί για να «αφομοιωθεί»
Αν φανταστούμε την παγκόσμια σκηνή ως μια τεράστια σκακιέρα, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς πώς ακριβώς δύο έντεχνα «εξασθενημένες» χώρες, η Ελλάδα και η Κύπρος, μπορούν να διαδραματίσουν τον ρόλο του πιονιού που θα πρέπει να θυσιαστεί για να συλλάβει ο σκακιστής, μετά από μια ενδιάμεση κίνηση, την «βασίλισσα» του αντιπάλου του. Η διεθνής ελίτ της Νέας Τάξης μετακινεί εδώ και μήνες τα ευάλωτα πιόνια της (Ελλάδα και Κύπρο), δελεάζοντας την Τουρκία για την ενδιάμεση αυτή κίνηση.
Ελλάδα και Κύπρος έχουν ένα κοινό σημείο: την Τουρκία ως γείτονα τους. Φυσικά, η Τουρκία δεν έχει ακόμη πλήρως «παγκοσμιοποιηθεί», λόγω της φύσης του πολιτεύματός της, το οποίο προβλέπει ένα πολυεπίπεδο σύστημα εξουσίας (όπου μετέχουν στρατός και πολιτικοί), με αποτέλεσμα να διασφαλίζεται πάντα ο έλεγχος των πολιτικών και το αν ή όχι υπηρετούν τα συμφέροντα της χώρας. Η παγκόσμια ελίτ, η οποία κινεί τα νήματα διεθνώς, θεωρεί απηρχαιωμένο το μοντέλο του κυρίαρχου έθνους-κράτους που προωθεί τα συμφέροντα της χώρας του. Επιδιώκει την απόλυτη κυριαρχία και τον έλεγχο όλων των εθνών, φυτεύοντας κυβερνήσεις - μαριονέτες που προσποιούνται ότι κυβερνούν, αλλά στην πραγματικότητα ελέγχονται από ένα ενιαίο κέντρο εξουσίας. Η Συρία και το Ιράν είναι άλλες δύο υποψήφιες χώρες για την ίδια διαδικασία, που θα γίνει ή με την μέθοδο του Ιράκ, ή με την μέθοδο της Λιβύης. Η Τουρκία είναι επίσης υποψήφια, αλλά η διαδικασία της «παγκοσμιοποίησής» της θα γίνει με πιο «ύπουλο» τρόπο.
Τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος διαθέτουν υπερβολικά μεγάλο πλούτο σε φυσικούς πόρους για να βρίσκονται στη θέση που είναι σήμερα. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι η θέση στην οποία έχουν περιέλθει σήμερα είναι εντελώς αδικαιολόγητη από κάθε άποψη. Τεράστια κοιτάσματα, ανυπολόγιστου μεγέθους περιουσιακά στοιχεία και ορυκτό πλούτο, ικανό αριθμό (για το μέγεθός τους) επιχειρηματιών και άλλων εύπορων πολιτών κλπ. Η όλη υπόθεση «βρωμάει» σαν στημένο παιχνίδι. Παρόλα αυτά, η διεθνής ελίτ αποφάσισε να πλασάρει στην Τουρκία την εικόνα μιας «ευάλωτης» Ελλάδας και μιας «ευπαθούς» Κύπρου, και κουνάει συνεχώς μπροστά από τα μάτια της Τουρκίας ένα κόκκινο πανί, το οποίο ξέρει από παλιά ότι πάντα δελεάζει την Τουρκία να πάρει θέση επίθεσης: την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών στο Αιγαίο και την Κύπρο. Αυτό ήταν ανέκαθεν το κόκκινο πανί που πυροδοτεί και ενισχύει την επιθετικότητα της Τουρκίας.
Από την άλλη πλευρά, τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος έχουν «προετοιμάσει» κατάλληλα την Τουρκία, ανακοινώνοντας τα σχέδιά τους για εκμετάλλευση του ενεργειακού ορυκτού τους πλούτου, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζονται από το σύστημα ως δύο «εξασθενημένες» χώρες. Αυτά είναι τα δύο στοιχεία που είναι ικανά να παρασύρουν την Τουρκία για να γίνει πιο επιθετική, έτσι ώστε ένα θερμό επεισόδιο να εξελιχθεί σε ένα μικρό περιφερειακό πόλεμο. Αν η διεθνής νεοταξική ελίτ καταφέρει να δελεάσει την Τουρκία με τέτοιο τρόπο, τότε θα κατορθώσει να επιβάλει τη διάλυση της Τουρκίας, όπως έκανε και με το Ιράκ μετά τον πόλεμο του Κουβέιτ. Τότε οι ΗΠΑ άφησαν τον Σαντάμ να νομίζει ότι μπορεί να εισβάλει χωρίς πολλές απώλειες, αλλά στη συνέχεια, η διεθνής ελίτ τον καταδίωξε και του άρπαξε τη χώρα.
Σήμερα, η ίδια αυτή ελίτ στέλνει διάφορα παρόμοια μηνύματα στην Τουρκία (μέσω των ΗΠΑ, του Ισραήλ ή των ευρωπαϊκών της «παραμάγαζων»), αφήνοντάς την να πιστεύει ότι θα ανεχθούν την κλιμακούμενη επιθετικότητά της εναντίον των «εξασθενημένων» Ελλάδας και Κύπρου, οι οποίες ραγδαία διολισθαίνουν προς τη φτώχεια. Ευελπιστούν ότι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας θα δαγκώσει το δόλωμα, θα κλιμακώσει το σκηνικό με στρατιωτικά μέτρα και, στη συνέχεια, αντί να γίνουν «οι μεγάλοι ηγέτες που μεγάλωσαν το έθνος», όπως οι πρόγονοί τους οι Οθωμανοί και ο Ατατούρκ… θα ακουστεί ένα «μπουμ»! Η ελίτ θα αντεπιτεθεί μέσω άλλων «πιονιών» της, θα αρπάξει τον έλεγχο της Τουρκίας και θα της επιβάλει «κυρώσεις» για την διεξαγωγή ενός «ανήθικου πολέμου» - ακριβώς όπως έκανε και στον Σαντάμ. Μέσω αυτής της διαδικασίας, η νεοταξική ελίτ εύκολα θα «παγκοσμιοποιήσει» Τουρκία ως συνέπεια των «εσφαλμένων επιλογών» και της υπερβολικής επιθετικότητάς της.
Είναι ήδη γνωστό ότι η Τουρκία σχεδίαζε μια τέτοια επίθεση από παλιά. Το σχέδιο εκείνο, που κυκλοφορούσε στους στρατιωτικούς κύκλους της Τουρκίας, περιελάμβανε εισβολή στην Ελλάδα και την προσάρτηση μερικών νησιών της. Προφανώς, ορισμένοι Τούρκοι στρατηγοί υπέστησαν πλύση εγκεφάλου από Δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών και παρασύρθηκαν ώστε να πιστέψουν ότι θα γίνονταν οι επόμενοι εθνικοί ήρωες της Τουρκίας, αν κατάφερναν να τολμήσουν κάτι αδιανόητο μέχρι τότε. Φυσικά, οι ίδιες υπηρεσίες πληροφοριών «αμέλησαν» να πληροφορήσουν τους Τούρκους στρατηγούς για το τι θα συνέβαινε μετά την εισβολή τους στην Ελλάδα: μαζικά αντίποινα από τους Δυτικούς και η μετατροπή της Τουρκίας στην επόμενη χώρα που θα αφομοιωθεί από τους παγκοσμιοποιητές. Προσωπικά, είχα την εντύπωση ότι η Ελλάδα ήταν το πιόνι που θα θυσιαστεί, αλλά τώρα αρχίζω να υποψιάζομαι ότι η Κύπρος μπορεί να διαδραματίσει αυτό το ρόλο πολύ καλύτερα. Το γεγονός ότι η Τουρκία κατάφερε στο παρελθόν να αρπάξει το μισό νησί, μετά από μια εισβολή για την οποία δεν υπέστη ποτέ διεθνείς κυρώσεις, ίσως να αποδειχθεί ο παράγοντας που θα ενθαρρύνει τη σύγχρονη Τουρκία να προχωρήσει σε μια στρατιωτική κλιμάκωση. Το άμεσο μέλλον μας επιφυλάσσει ενδιαφέρουσες εξελίξεις.
Προς το παρόν, η Τουρκία έχει προβεί σε κάποιες αρκετά «απειλητικές» δηλώσεις σχετικά με την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου / φυσικού αερίου στην Κύπρο, καθώς και την επέκταση των ελληνικών θαλάσσιων ζωνών. Αν τελικά υλοποιήσουν κάποιες από αυτές τις απειλές τους, αυτό θα σημάνει το ταξίδι χωρίς επιστροφή για την Τουρκία. Μια χώρα που δεν ανήκει ακόμα στην ομάδα των «παγκοσμιοποιημένων» θυμάτων δεν επιτρέπεται να τολμήσει να «αγγίξει» κάτι που ανήκει στη διεθνή ελίτ της Νέας Τάξης, αν δεν το επιτρέψει η ίδια η ελίτ για δικούς της λόγους. Κατά κανόνα και μονίμως, συμβαίνει πάντα το αντίθετο (δηλ. οι παγκοσμιοποιητές αρπάζουν τις χώρες που δεν έχουν ακόμη «αφομοιωθεί» και τις καθιστούν ιδιοκτησία τους).
Αν η Τουρκία θέλει να παραμείνει κυρίαρχη χώρα και όχι χώρα-«πιόνι», όπως έγιναν η Ελλάδα και η Κύπρος, τότε θα πρέπει να επιδείξει μεγάλη προσοχή σε όλες τις πιθανές «παγίδες» που ενδεχομένως να της παρουσιαστούν ως «καλές ευκαιρίες».
πηγή
Δημοσίευση σχολίου