Του Γιώργου Γεωργιάδη
(άνεργου πολεμικού ανταποκριτή)
Μια νοσοκόμα στη Μανάγκουα, είπε σε Αμερικάνα δημοσιογράφο. ''Μήπως έπρεπε να έχει σκοτωθεί ενας συμπατριώτης σου δημοσιογράφος απο την αρχή του πολέμου στη Νικαράγουα, για να βρεθεί λύση...''
Η ταινια ''αποστολη στη Νικαραγουα'' ηταν παντα απο τις αγαπημενες μου ταινιες, με θεμα τους πολεμικους ανταποκριτες.
Τη θυμηθηκα χτες καθως έφευγα απο τα γραφεία της ενωσης, έχοντας συμπληρώσει την αιτηση για συμμετοχή στις εκλογες. Οχι γιατι ειναι η πρωτη φορα που ειμαι υποψήφιος. Ουτε γιατι η οικονομική κριση έκανε τη διετια που ολοκληρωνεται για την ΕΣΗΕΑ να μοιαζει, κόλαση.
Αλλα να, είναι η πρώτη φορά μετά απο 30 χρόνια, στη δουλειά, που ειμαι άνεργος. Που ζω στους δρομους της πόλης μου, πολλα απο αυτά που έκανα θεμα όταν ταξιδευα για ρεπορτάζ σε αλλες χώρες.
Βασανίζει το μυαλο μου, ενα ερώτημα. Φταίει η κριση που φτάσαμε ως εδω η εμείς που φτάσαμε τη χώρα ως την κρίση;
Περπατάω δίπλα στα άδεια μαγαζιά, αυτά που δεν έβαλαν λουκέτο, αλλα που δεν εχουν ουτε εναν πελάτη. Κοιταζω σε καθε γωνία και μια διμοιρια.
Μυριζει ο αέρας, χημικά και σάπια σκουπίδια. Που ήμουν ολα αυτά τα χρόνια; ΄Εψαχνα την αλήθεια της Γιουγκοσλαβίας,του Ιράκ,της Ρουάντα, της Παλαιστίνης...κι έχασα τη δική μου αλήθεια;
ΟΧΙ, δεν την έχασα. Ειναι εδώ μπροστά μου και θα παλέψω γιαυτήν.
Γιατι πιστεύω οτι δεν πρέπει να χαθεί τίποτα, για να βρεθεί η λυση. Γιατί πάντα πιστευα οτι ''νειάτα ειναι ο χρόνος που μου απομένει''. Γιατι τώρα, χωρίς δουλειά, χωρίς έσοδα, χωρίς ψεύτικους φίλους,νοιώθω πιο αισιόδοξος απο ποτέ.
Κάποτε, ανέπνεα δακρυγόνα ,καλύπτοντας το ρεπορτάζ .Τώρα, ως διαδηλωτής.
Έβγαζα φωτογραφίες τους αστέγους .Τώρα τους προσφέρω τα μισά από τα υπάρχοντα μου. Έγραφα για τους πεινασμένους ,που έψαχναν τους κάδους απορριμμάτων. Τώρα τους πλησιάζω και μιλάμε .Γιατί πλέον ,μιλάμε την ίδια γλώσσα .
ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣΑ πάντοτε για τους εκπροσώπους μου ,γιατί δεν τους εμπιστευόμουν. Τώρα συμμετέχω.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου