Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές , η τύχη της Κύπρου αποφασίζεται, όχι στις απερίγραπτες “διαπραγματεύσεις” και την πραξικοπηματικώς συγκληθείσα διάσκεψη της Γενεύης, αλλά στην Αγκυρα, στις διαβουλεύσεις των στενών συμβούλων του Ερντογάν. Θα δεχτούν το “πακέτο” που τους προτείνουν οι δυτικοί για Μέση Ανατολή και Κύπρο, ή όχι.
Ελπίζουμε, έστω την υστάτη, η ελληνική κυβέρνηση και ιδίως ο κ. Κοτζιάς, αναμφισβήτητα από τους ικανότερους, πιθανώς ο πιο μορφωμένος από τους Υπουργούς της, να αντιληφθούν ότι η πολιτική τους στο κυπριακό είναι τρομερά επικίνδυνη όχι μόνο για την Κύπρο και την Ελλάδα, αλλά και για τους ίδιους. Να βρουν το θάρρος και την ευθυκρισία να την επανεξετάσουν. Ελπίζουμε ότι θα το πράξουν, δυστυχώς δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι.
Ως έχουν τα πράγματα, από την απόφαση του “Σουλτάνου” κινδυνεύει να κριθεί σε μεγάλο βαθμό η τύχη των Ελλήνων Κύπρου και Ελλάδας. Ιστορικά, το κυπριακό απετέλεσε μείζονα παράγοντα εξελίξεων στην Ελλάδα, προκαλώντας την ανατροπή Παπανδρέου (1965), τη δικτατορία (1967), την πτώση της και την εκτόξευση της κεντροαριστεράς σε ηγεμονική δύναμη (1974). Με το ελληνικό κράτος να πνέει τα λοίσθια, αντιλαμβάνεται κανείς πως μια καταστροφική λύση στο κυπριακό μπορεί να αποτελέσει χαριστική βολή σε ότι απομένει από την ελληνική δημοκρατία και το ελληνικό κράτος.
Οι κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδος, πολύ μεγάλο μέρος του όλου πολιτικού κόσμου και της άρχουσας τάξης, έχουν πρακτικά αποδεχθεί, με τις θέσεις που υποστηρίζουν, ή την ανοχή τους, την κατάλυση της κυριαρχίας του κυπριακού λαού στο νησί, όπως και του δημοκρατικού πολιτεύματος. Εκεί που υπάρχει ακόμα διαφωνία είναι ως προς το μέλλον των εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων Ελλάδας, Βρετανίας και Τουρκίας.
Η διαφωνία αντανακλά και τον εμφύλιο που ξέσπασε στην “Αυτοκρατορία”.
Το κυπριακό δεν είναι ελληνοτουρκική διαφορά, είναι αποικιακό πρόβλημα. Η ελληνοτουρκική σύγκρουση είναι αποτέλεσμα, όχι αιτία του αποικιακού προβλήματος. ‘Οπως είπε ο Κίσσινγκερ, όποιος κυβερνά το Γιβραλτάρ, την Κύπρο, την Κρήτη και τη Μάλτα, βασιλεύει στον κόσμο.
Ο έλεγχος της Κύπρου είναι το κλειδί για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Ο έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου, που παρεμβάλλεται μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, “θερμών θαλασσών” και Ρωσίας, ένα από τα κλειδιά για την παγκόσμια κυριαρχία. Αυτό είναι το κυπριακό.
‘Οποιος επιθυμεί να κυριαρχεί στη Μέση Ανατολή και παγκοσμίως πρέπει να κυριαρχεί στην Κύπρο. ‘Οποιος ετοιμάζει μεγάλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, ασχολείται υποχρεωτικά με τον έλεγχο της Κύπρου και της Τουρκίας πριν κάνει τον πόλεμο. Με τρέχοντες όρους “λύνει το κυπριακό”. Γι’ αυτό είναι ψωμοτύρι οι απόπειρες κατάλυσης του κυπριακού κράτους
- παρολίγον εισβολή Τουρκίας, αποτραπείσα με σοβιετική παρέμβαση, 1964
- πραξικόπημα και εισβολή του 1974, υπό γενική διεύθυνση Κίσσινγκερ,
- σχέδιο Ανάν, 2004.
- διάσκεψη Γενεύης, 2017
Η τεράστια στρατηγική σημασία του νησιού δεν επιτρέπει να δοθεί στους κατοίκους του να το κυβερνήσουν. Η Κύπρος “δεν πρέπει να αναμένει ποτέ να γίνει πλήρως ανεξάρτητη” δήλωσε στη Βουλή των Κοινοτήτων ο Βρετανός Υπουργός Αποικιών Χόπκινς (1954). ‘Οπως λέει ο Υπουργός Εξωτερικών Κοτζιάς στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων (21.1.17), το νέο κράτος θα είναι 50-50% μεταξύ πλειοψηφίας και μειοψηφίας, άρα θα χρειάζεται ξένοι να παίρνουν τις αποφάσεις, δεν θα έχει δικό του στρατό και δικαίωμα αυτοάμυνας, όπως όλα τα άλλα φυσιολογικά κράτη στον κόσμο και η κυριαρχία θα ασκείται από “διεθνή αστυνομική δύναμη”.
Από τον καιρό του Περικλέους Επιταφίου, η δημοκρατία ορίζεται ως το “κράτος των περισσοτέρων” και η δικτατορία ως το κράτος της μειοψηφίας. Το κράτος που περιγράφει ο Υπουργός είναι, για τη νομική και την πολιτική επιστήμη, δικτατορία και αποικία.
Πρακτικά είναι ένας τρόπος να γίνει πόλεμος, λόγω της ενσωματωμένης αδικίας και αστάθειας, αλλά και λόγω της ύπαρξης τρίτων δυνάμεων που, όποτε θελήσουν, θα τινάξουν στον αέρα αυτό το κομφούζιο σχέσεων κυριαρχίας. Κι ο πόλεμος είναι η καλύτερη μέθοδος για να φύγουν μόνοι τους, σαν τρελλοί από το νησί οι γηγενείς του κάτοικοι, αφήνοντας πλήρως ελεύθερο προς χρήση τον πιο χρήσιμο βράχο του πλανήτη. Το κράτος παρακολουθεί τον Δήμο, όχι το αντίθετο.
Αν φαίνονται υπερβολικά αυτά, στους καλοζωϊσμένους Κυπρίους και στους πρώην καλοζωϊσμένους Ελλαδίτες μικροαστούς, ας πάνε μια βόλτα να ρωτήσουν τους Σύρους τι τους έπιασε και θαλασσοπνίγονται μαζί με τα μωρά τους.
Το 2004 ο “διεθνής παράγων”, η Αυτοκρατορία ήταν περισσότερο ενωμένος στη μεγάλη επιδίωξη της υπερεθνικής ολοκλήρωσης δια της παγκοσμιοποιητικής πολτοποίησης. Τώρα οι οπαδοί του Χάντιγκτον πήραν το πάνω χέρι από αυτούς του Φουκουγιάμα. Η διάλυση της Τουρκίας ή, τουλάχιστο, ο απόλυτος έλεγχός της, εκτιμούν ότι είναι απαραίτητα και μάλιστα σύντομα, πριν ίσως νέο Αρμαγεδώνα στη Μέση Ανατολή. “Οι βάσεις μας στην Κύπρο είναι πιο σημαντικές από ποτέ άλλοτε στην ιστορία”, δήλωσε προ ημερών ο Βρετανός Υπουργός ‘Αμυνας. Γιατί αφεντικό; Τι πρόκειται να γίνει που νάναι πιο σημαντικό από την ίδρυση του Ισραήλ, την κρίση του Σουέζ, τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, ή το 1974;
Θέλουν λοιπόν το οικόπεδο “Κύπρος” καθαρό, χωρίς τις εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα του 1960, που τους ήταν χρήσιμα μια άλλη εποχή. Εκεί κόλλησε η Γενεύη.
Το γιατί φλεγόμαστε εμείς από επιθυμία να καταργήσουμε τις εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα τώρα, είναι απορίας άξιον. Αν φτιάχναμε ανεξάρτητο-κυρίαρχο κράτος στην Κύπρο, θα ήταν κατανοητό. Αλλά με προτεκτοράτο το νησί και χωρίς δυνατότητα σύναψης συμμαχίας με την Αθήνα, που θα βασιστεί η Ελλάδα να βοηθήσει τους ‘Ελληνες αν, ό μη γένοιτο, κάτι δεν πάει καλά κι αρχίσουν να τους σφάζουν;
Μία 50-50% Κύπρος, σημαίνει περίπου ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, απώλεια δηλαδή του μεγαλύτερου πλεονεκτήματος από την ένταξη Κύπρου και Ελλάδας στην ΕΕ. Στην ΕΟΚ(ΕΕ) μας έβαλε ο Καραμανλής για να θεωρηθεί μια επίθεση κατά της Ευρώπης, μια επίθεση κατά της Ελλάδος.
Σημ. Ο χώρος δεν επαρκεί για την ανάλυση του καίριου θέματος των τουρκικών στρατευμάτων. Για τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη βλ. http://www.konstantakopoulos.gr/2017/01/18/
Δημοσίευση σχολίου