Δεν υπάρχει δεύτερος, κυριολεκτικά, με το θράσος του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, ο οποίος δε διστάζει, ακόμα και στην Ουάσιγκτον, να χρησιμοποιεί τα πιο απίθανα επιχειρήματα. Όχι βέβαια ότι πείθει, ας μην κάνουμε το σφάλμα να τους θεωρούμε όλους χαζούς, όμως επιβιώνει (για λογαριασμό της Τουρκίας), εκμεταλλευόμενος την αστάθεια της περιοχής και της ασυνάρτητης σε μεγάλο βαθμό αμερικανικής πολιτικής.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Η ενημέρωση των δημοσιογράφων στο State Department έβγαλε ένα «διαμάντι». Αυτό της γνήσιας έκπληξης και σε ένα βαθμό αμηχανίας της εκπροσώπου, όταν της ανέφεραν το εκπληκτικό επιχείρημα του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών για την – καταρχήν – επιλογή κινέζικου συστήματος αντιαεροπορικής άμυνας από την Άγκυρα.
Με… γνήσιο «παράπονο», ο πονηρός ανατολίτης, είπε κατά τη διάρκεια των επαφών του, ότι από το 2009 που είχαν ξεκινήσει οι συνομιλίες της Τουρκίας με την Κίνα, «δεν είχε θέσει κανείς θέμα»! Ακόμα και το «σε παρακαλώ παιδάκι μου, μη βάζεις τα χεράκια σου στην πρίζα», στην περίπτωση αυτή μοιάζει πιο… σοφιστικέ και δυσνόητο! Πως τη γλίτωσε το ΝΑΤΟ που η Τουρκία δεν είχε κανέναν άλλο Νταβούτογλου και επί Ψυχρού Πολέμου ζητούσε από τη Σοβιετική Ένωση κάποιο σύστημα πρώτης γραμμής, χωρίς να καταλαβαίνει γιατί οι άλλοι ενοχλούνται…
«Είναι δύσκολο να πιστέψεις, ότι δεν θα είχαμε [οι ΗΠΑ] ανησυχίες σχετικά με μια δυνητική συμφωνία για ένα σύστημα που δεν είναι διαλειτουργικό με το ΝΑΤΟ και [μάλιστα] με μια εταιρία [China Precision Machinery Import and Export Corp.] που τελεί υπό καθεστώς αμερικανικών κυρώσεων σε βάρος της», είπε η εκπρόσωπος, αδειάζοντας τον Νταβούτογλου, ο οποίος το έριξε στο χιούμορ κατά τη διάρκεια των δηλώσεων με τον Τζον Κέρι και κάθε τόσο υπενθύμιζε το πόσες… κοινές αξίες έχει η Τουρκία με τις ΗΠΑ.
Πρόκειται για τον ορισμό της «θρασύδειλης» πολιτικής, η οποία όμως είναι εξόχως επικίνδυνη για την Ελλάδα και συνολικότερα αποσταθεροποιητική για την ευρύτερη περιοχή. Για την Ελλάδα που δεν ξέρει να «χτίζει» συμμαχίες αλλά προτιμά να προσπαθεί να ισορροπήσει παριστάνοντας σε όλους το «καλό παιδί», είναι συνταγή αυτοκτονίας.
Ο λόγος είναι απλός. Η τακτική του γενικώς και αορίστως «καλού παιδιού» στα μάτια σοβαρών χωρών με εστίαση σε αυτό που θεωρούν εθνικό συμφέρον, σε κάνει να φαίνεσαι γραφικός και αναξιόπιστος. Οπότε, μη αξιόπιστος σύμμαχος – εταίρος για τα πραγματικά «χοντρά παιχνίδια» στο επίπεδο της γεωπολιτικής.
Ταυτόχρονα, η ανάλωση με διπλωματικούς ελιγμούς χωρίς ουσία, δεν σου επιτρέπει να δεις το αυτονόητο: Ότι σε μια περίοδο που έχεις «χαρτιά» για να ανταλλάξεις, είτε αυτό είναι οι υδρογονάνθρακες που πολλοί θέλουν να μπουν στο «παιχνίδι», είτε ακόμα και το ίδιο σου το πρόβλημα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού πολλά ζητήματα είναι ανοικτά ανάμεσα στις δυο όχθες του Ατλαντικού, απλά στέκεσαι και παρακολουθείς παθητικά.
Με απλά λόγια. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν ορισμένοι, είναι ότι τα θύματα θα είναι καταρχήν δύο, το Καστελόριζο, όπου η Τουρκία επιδιώκει καταφανώς να υποχρεώσει την Ελλάδα σε αναδίπλωση-υποχώρηση υπό την απειλή στρατιωτικής εμπλοκής (υδρογονάνθρακες) και το Κυπριακό. Και αυτά, παρότι για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες, υπάρχουν αποφασιστικοί παράγοντες που θα μπορούσαν να ενισχύσουν την ελληνική πλευρά πολύ σοβαρά.
Αυτό που δεν μάθαμε ΠΟΤΕ να κάνουμε, είναι να συζητάμε μεταξύ μας πρώτα, να καθορίζουμε το τι δίνουμε (το πάρε-δώσε είναι ο πιο θεμελιώδης κανόνας των διακρατικών σχέσεων) και στη συνέχεια να το προσφέρουμε διεκδικώντας ανταλλάγματα. Αντιθέτως, η Τουρκία το κάνει, προσφέρει στα μέτωπα κύριου ενδιαφέροντος των ΗΠΑ (π.χ. Συρία και Ιράν, παρότι έχει γίνει ρεζίλι και τα μαζεύει άρον-άρον αυτή την εποχή) και στη συνέχεια θα ζητήσει ανταλλάγματα σε θέματα όπως το Καστελόριζο και το Κυπριακό.
Κι αφού «αντιπροσφορά» ουδέποτε υπήρξε από ελληνικής πλευράς, ακόμα κι αν δεν το επιθυμούν π.χ. οι ΗΠΑ, επειδή γνωρίζουν ότι όλοι κάτι δίνουν, θα επιλέξουν να δώσουν στο «λιγότερο κακό», τόσο υπό την έννοια της προτεραιότητας του θέματος (κάτι που είναι νούμερο ένα σε Ελλάδα-Κύπρο, ίσως είναι νούμερο τρία στις ΗΠΑ) όσο και στην εκτίμηση της αντίδρασης που θα υπάρξει. Τόσο απλό. Όσο όμως πιο απλό, τόσο πιο αδικαιολόγητοι είμαστε…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου