ΝΑ ΒΑΨΩ ρίζα ή να αγχωθώ για τον Τσιτουρίδη; Δεν ξέρω, προβληματίζομαι! Κάνω ένα ντιμπέιτ με τον εαυτό μου κι άκρη δεν βρίσκω! Τι είναι πιο σημαντικό, η βαφή ή η ίντριγκα των ψηφοδελτίων; Και τα δυο ταυτόχρονα δεν μπορώ να τα αντιμετωπίσω. Όπως δεν μπορώ ταυτόχρονα να περπατάω και να μασάω τσίχλα- κι ας τα σκούρυνα δύο τόνους! Ποσώς με βοήθησε η γενναία αυτή απόφαση, κύριε Πρωθυπουργέ μου! Το μυαλό μου πλέον είναι όπως το κράτος που διατείνεστε ότι παραλάβατε: Καμένη γη!
Και επειδή το τοπίο δένει με το τσαντοπάπουτσο, είπατε να μετατρέψετε σε καμένη γη ΚΑΙ την προεκλογική σας εκστρατεία. Οι Βατοπεδινοί- άλλοι εντός, άλλοι εκτός, άλλοι επί τα αυτά!.... Ο ένας γαμπρός του Έβερτ, ο άλλος κουμπάρος του Πρωθυπουργού, κάτι περισσευούμενα βαφτιστήρια, γενικώς πήραν τα κάστρα πήραν τα, πήρανε τα δερβένια και χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!
Κάθονταν οι υποψήφιοι μπαστακωμένοι στα κινητά τους με το ringtone:
«Δώδεκα κι ούτ΄ ένα τηλεφώνημα, τον αριθμό της μοναξιάς μου δεν χτυπάς και μεγαλώνει η απόσταση για μααααας»...
Ο κύριος Αριστοτέλης Παυλίδης ήταν συνεχώς σε σύσκεψη! Δέκα μέρες τώρα, ούτε για να πλύνει τα χέρια του, να φάει ένα τοστ ανάμεικτο δεν σηκώθηκε από την καρέκλα των διαβουλεύσεων. Τον έψαχναν οι δημοσιογράφοι, «είναι σε σύσκεψη» απαντούσαν οι συν αυτώ:
«Δώδεκα κι ούτ΄ ένα τηλεφώνημα, μες στου μυαλού μου το αβάσταχτο κενό, μοιάζεις με όνειρο που φεύγεις μακρινόοοοοοο»...
Ο κύριος Δούκας απειλούσε ότι αν δεν τον βάλουνε, τον απύλωτο- λέει- θα έχει ο στόμας του. Θα κάψει κόσμο και ντουνιά (διότι ως γνωστόν εμείς οι απλοί ψηφοφόροι πρέπει να μαθαίνουμε την αλήθεια για τα σκάνδαλα μόνο όταν και αν συμφέρει τον εκάστοτε υποψήφιο, όχι γιατί το δικαιούμαστε). Έμεινε κι αυτός με τον φορτιστή στο χέρι:
«Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο, που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνόοοο»...
Μόνο ο θείος καθάρισε μόνος του. Νέο αίμα στην πολιτική, πατημένα τα 80 έχει πολλά να δώσει στην πολιτική ζωή του τόπου. Αυτός το ανακοίνωσε μόνος του, έβγαλε το φιρμάνι και έτρεχαν από πίσω στη Ρηγίλλης με την ηλεκτρική σκούπα την μπουκωμένη (ούτε φίλτρο σου λέει δεν ξέρουν ν΄ αλλάζουν) να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Μίλησε θείος, μόκο ο ανιψιός. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι:
«Δώδεκα κι η ελπίδα μου κρεμάστηκε σ΄ ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό, δώδεκα κι ούτ΄ ένα τηλεφώνημα δεν το αντέχω το μαρτύριο αυτόοοοοο»...
ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ το μανό δεύτερο χέρι ή να αφήσω τα δάχτυλα ελεύθερα; Πού ξέρεις, όλο και κάπου παίζει να μου φανούν χρήσιμα... Ένα χειροκρότημα, μια μούντζα, ένα άπλωμα φύλλου για τυρόπιτα! Αν και το χέρι μου έχει αποκτήσει αυτόνομη προσωπικότητα. Έχει αναπτύξει δικές του πρωτοβουλίες! Του βγαίνει αβίαστη η μούντζα, αφ΄ εαυτού της ένα πράγμα! Μεγάλη, πλατιά, χορταστική, γεμίζει το στόμα σου! Μόνο στην Ελλαδίτσα θα μπορούσε να εφευρεθεί μια τόσο θεϊκή, τόσο εύγλωττη κίνηση! Ποιο αγχολυτικό και ποιο ψυχοφάρμακο χαρά μου; Μια μούντζα ισούται με μια ώρα στον καναπέ του ψυχαναλυτή!
Να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα ή να δω ντιμπέιτ;
Δεν ξέρω, προβληματίζομαι! Ένα μπουφανάκι να έχω να ρίξω στην πλάτη και το ΦΠΑ δεν κρατάει τίποτα, το διαπερνάνε η βροχή και το τουλούμι! Το δευτεριάτικο ντιμπέιτ με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς ακούνητους, αμίλητους κι αγέλαστους! Να κάνει ο καθένας σόλο καριέρα σαν να μην υπάρχει ο διπλανός του! Συγγνώμη, το σκυλοβαρέθηκα. Το έχω δει το εργάκι, ξέρω ποιος είναι ο δολοφόνος.
Και γενικά όλη αυτή η ντιμπεϊτολογία πολύ με εξουθένωσε. Αντί να μιλήσουμε για κοινωνία, οικονομία (γιατί στη συνέντευξη Παπανδρέου δεν άκουσα έναν συνάδελφο, ΕΝΑΝ λέμε, να ρωτήσει για Υγεία και Παιδεία), καθόμαστε κι ασχολούμαστε αν θα είναι οι δυο τους όρθιοι ή καθιστοί. Αυτή είναι η μέγιστη καΐλα του ελληνικού λαού στην παρούσα φάση.
Εγώ θα πρότεινα να είναι όρθιοι, να κάνουν ένα σπαγκάτ στον αέρα, μετά αραμπέσκ και μετά να προσγειωθούν στο πόντιουμ με μια μεγαλοπρεπή φούρλα! Και το φινάλε επιθεώρησης να κλείσει με ένα πα-ντε-ντε, με τις Ουλάνοβες της πολιτικής σκηνής!
Ρε σεις, πλάκα μου κάνετε; Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εγώ θα ασχοληθώ με το στάιλινγκ του ντιμπέιτ; Πάμε καθόλου καλά; Σιγά μην πάω και στα μαγαζιά για να τους διαλέξω γραβάτες με ασορτί μποξεράκι!
ΟΙ ΜΕΡΕΣ πλησιάζουν, η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει... Και μια που σήμερα τη σελίδα την κάναμε μουσικοχορευτική, ας κλείσουμε με της Χαρούλας τη φωνή, του Θάνου τη μουσική και της Λίνας τους στίχους. Σπέσιαλ αφιερωμένο σε όλους τους πολιτικούς άνδρες:
Τη μοναξιά σου είδα και φοβήθηκα Στο βλέμμα σου το σκοτεινό θυμήθηκα Την περασμένη μου ζωή πόσο με τρόμαξες...
Κι είπα να τρέξω να κρυφτώ Και τώρα που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, Αρχίζω να μετράω κι εγώ!
Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ
