του Γιάννη Σιδέρη
Η πλέον επικρατούσα σχολή σκέψης στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, την οποία ουδόλως υποβάθμιζε όχι μόνο η ιμπεριαλιστική αστερόεσσα αλλά και η Μέκκα του πρώην υπαρκτού, η Μόσχα, θεωρεί ότι αυτό που πρωτεύει είναι η εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων, ανεξαρτήτως εάν βρίσκεται σε αρμονία με το διεθνές δίκαιο (σ.σ. Η περίπτωση του Αφγανιστάν με τις διάδοχες επιθέσεις, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα).Μια άλλη σχολή σκέψης υπογραμμίζει ότι οδηγεί σε τεράστιες περιπέτειες μια πολιτική εκτός διεθνούς ηθικής και δικαίου. Ουσιαστικά αυτή την πολιτική ακολουθούσαμε, τουλάχιστον, μετά την μεταπολίτευση έως τώρα και είδαμε τα αποτελέσματα…
Η γείτων και σύμμαχος Τουρκία με την οποία συνομιλούμε πολύ πλέον, έχει παραβιάσει το διεθνές δίκαιο πολλαπλώς ανά τους αιώνες, δημιουργώντας έτσι τη δική της σχολή στην διεθνή πολιτική σκακιέρα: Από τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων , των Κούρδων, μέχρι την Κύπρο, εστιάζει στην εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος . Δεν κάνει εύκολα τυχοδιωκτικές ενέργειες, όπως το Ισραήλ, αλλά είναι ένα κράτος –διαχρονικός παραβάτης.
Ένα μέρος της ελληνικής πολιτικής σκηνής και οι «ακόλουθοί του», που περιλαμβάνει διεθνιστές (αριστεράς και δεξιάς προέλευσης) διαμαρτύρονται κάθε τόσο για την φρικτή, αναμφίβολα, πολιτική του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων. Οι αριστεροί διαδηλώνουν κιόλας γι’ αυτό. Οι ίδιοι δεν έκαναν ποτέ μια διαδήλωση για την Κύπρο, για την Αμμόχωστο, για τις εκκλησίες που δεν λειτούργησαν στα κατεχόμενα τα Χριστούγεννα, για τις απειλές της Τουρκίας , τους θανάτους Σολωμού και του άλλου στην Πράσινη Γραμμή (Αυτά είναι φρικώδης εθνικισμός γι’ αυτούς! )
Ισραήλ και η Τουρκία είχαν συνάψει εδώ και περίπου 15 χρόνια στρατηγική συμφωνία για στρατιωτική, τεχνολογική και οικονομική συνεργασία, ανατρέποντας εις βάρος των Αράβων τις ισορροπίες στην περιοχή. Τώρα η Τουρκία κάνει πόλεμο κατά του Ισραήλ στηρίζοντας τους Άραβες, τους οποίους η ίδια είχε καθηλώσει κατά την εποχή της συνεργασίας τους. (Τώρα ανακάλυψε και καταγγέλλει ότι το Ισραήλ σφάζει τους παλαιστίνιους, ενώ όσο συμμαχούσαν προφανώς τους έραινε με ροδοπέταλα …).
Η συμφωνία Ισραήλ –Τουρκίας είχε αποβεί και εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων, καθώς το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι στήριξε την Τουρκία, στο Κυπριακό, στο Αιγαίο και γενικότερα στις διεθνείς σχέσεις, παρεμβαίνοντας, με την δύναμη που διαθέτει, στα κέντρα λήψης αποφάσεων σε ΗΠΑ και Ευρώπη.
Μετά την κρίση στις σχέσεις τους η Τουρκία ξεδίπλωσε εμφαντικότερα την εξωτερική της πολιτική που την θέλει ως «Κέντρο» και όχι ως μακρύ χέρι των ΗΠΑ. Κινείται αυτόνομα στα βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή αναλαμβάνει διαμεσολαβητικό ρόλο, κάνει παιχνίδι με τις τουρκικές μειονότητες και θεωρεί ότι ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη θα «λύσει» υπέρ της τα προβλήματα στο Αιγαίο, ελέγχοντας και την Ελλάδα.
Η Ελλάδα έκρινε ότι είχε συμφέρον να αντιδράσει. Επειδή το Ισραήλ είναι οργανωμένο και ισχυρό διπλωματικά, κράτος έκανε την πρώτη κίνηση. Άμεσα ανταποκρίθηκε Παπανδρέου, που είδε ως νέα ευκαιρία στην εξωτερική πολιτική την κρίσης τις σχέσεις Τουρκίας –Ισραήλ (αναφέρομαι στο αιματηρό επεισόδιο με τον στολίσκο, στο οποίο ήταν μπλεγμένες και οι μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας…)
Η προσέγγιση είχε άμεσα αποτελέσματα. Η Κύπρος νοιώθει ήδη πιο ασφαλής καθώς κατάφερε να ορίσει τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες, αδιαφορώντας για τις απειλές της Τουρκίας, ενώ πολλά κράτη (και με την βοήθεια του Ισραήλ) είναι στο πλευρό των Ελληνοκυπρίων. Η Ελλάδα θεωρεί ότι ήδη έχει αρχίζει να ξεδιπλώνεται αφανώς η βοήθεια του εβραϊκού λόμπι στα οικονομικά ( Επίσης να σημειωθεί επίσης ότι στις ασκήσεις του ΝΑΤΟ τα συμμαχικά αεροπλάνα δεν πετάνε ανατολικά του 25ου μεσηβρινού επειδή το θέλει η Τουρκία ,και τα μόνα που πέταξαν ήταν τα ισραηλινά σε κοινή άσκηση με Έλληνες πιλότους!).
Η συνεργασία κακοφαίνεται σε ορισμένους κύκλους καθώς στην Ελλάδα φωνάζουμε για τους παλαιστίνιος περισσότερο από όσο οι ίδιοι οι Άραβες! Όμως όσοι κατηγορούν την κυβέρνηση γι’ αυτή την συνεργασία δεν λένε τίποτα για το γεγονός ότι η Τουρκία κάνει συμμαχίες εναντίον της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ και την Αλβανία στηρίζοντας τους «τσάμηδες», τους «μακεδόνες» κλπ.
Έτσι κι αλλιώς η ταύτιση της Ελλάδας με τους Άραβες ποτέ δεν πρόσφερε τίποτα, και το χειρότερο, ποτέ δεν συγκίνησε ποτέ τους Άραβες, οι οποίοι δεν δείχνουν και ιδιαίτερη εχθρότητα στο Ισραήλ. Το μεγάλο στοίχημα για τη χώρα μας είναι να διατηρήσει την αυτονομία της πολιτικής της, χωρίς να εμπλακεί στις κατά καιρούς τυχοδιωκτικές ενέργειες του Ισραήλ και απεμπολήσει τον ηθικό της εξοπλισμό. Προς το παρόν το καταφέρνει. Βρίσκεται σταθερά υπέρ της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους, αλλά πλέον δεν «υιοθετεί» τους παλαιστίνιους, τους οποίους έχουν «αποκληρώσει» όλοι οι άραβες.
Το κατά πόσο η Ελλάδα δεν θα «πνιγεί» μέσα σε αυτή την συμμαχία, και θα διατηρήσει την αυτονομία της εξωτερικής της πολιτικής, θα μας το δείξει ίσως το επόμενα καταδικαστικό για το Ισραήλ ψήφισμα του ΟΗΕ και η θέση που θα πάρει η χώρα μας σε αυτό…
ΠΗΓΗ
Η πλέον επικρατούσα σχολή σκέψης στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, την οποία ουδόλως υποβάθμιζε όχι μόνο η ιμπεριαλιστική αστερόεσσα αλλά και η Μέκκα του πρώην υπαρκτού, η Μόσχα, θεωρεί ότι αυτό που πρωτεύει είναι η εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων, ανεξαρτήτως εάν βρίσκεται σε αρμονία με το διεθνές δίκαιο (σ.σ. Η περίπτωση του Αφγανιστάν με τις διάδοχες επιθέσεις, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα).Μια άλλη σχολή σκέψης υπογραμμίζει ότι οδηγεί σε τεράστιες περιπέτειες μια πολιτική εκτός διεθνούς ηθικής και δικαίου. Ουσιαστικά αυτή την πολιτική ακολουθούσαμε, τουλάχιστον, μετά την μεταπολίτευση έως τώρα και είδαμε τα αποτελέσματα…
Η γείτων και σύμμαχος Τουρκία με την οποία συνομιλούμε πολύ πλέον, έχει παραβιάσει το διεθνές δίκαιο πολλαπλώς ανά τους αιώνες, δημιουργώντας έτσι τη δική της σχολή στην διεθνή πολιτική σκακιέρα: Από τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων , των Κούρδων, μέχρι την Κύπρο, εστιάζει στην εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος . Δεν κάνει εύκολα τυχοδιωκτικές ενέργειες, όπως το Ισραήλ, αλλά είναι ένα κράτος –διαχρονικός παραβάτης.
Ένα μέρος της ελληνικής πολιτικής σκηνής και οι «ακόλουθοί του», που περιλαμβάνει διεθνιστές (αριστεράς και δεξιάς προέλευσης) διαμαρτύρονται κάθε τόσο για την φρικτή, αναμφίβολα, πολιτική του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων. Οι αριστεροί διαδηλώνουν κιόλας γι’ αυτό. Οι ίδιοι δεν έκαναν ποτέ μια διαδήλωση για την Κύπρο, για την Αμμόχωστο, για τις εκκλησίες που δεν λειτούργησαν στα κατεχόμενα τα Χριστούγεννα, για τις απειλές της Τουρκίας , τους θανάτους Σολωμού και του άλλου στην Πράσινη Γραμμή (Αυτά είναι φρικώδης εθνικισμός γι’ αυτούς! )
Ισραήλ και η Τουρκία είχαν συνάψει εδώ και περίπου 15 χρόνια στρατηγική συμφωνία για στρατιωτική, τεχνολογική και οικονομική συνεργασία, ανατρέποντας εις βάρος των Αράβων τις ισορροπίες στην περιοχή. Τώρα η Τουρκία κάνει πόλεμο κατά του Ισραήλ στηρίζοντας τους Άραβες, τους οποίους η ίδια είχε καθηλώσει κατά την εποχή της συνεργασίας τους. (Τώρα ανακάλυψε και καταγγέλλει ότι το Ισραήλ σφάζει τους παλαιστίνιους, ενώ όσο συμμαχούσαν προφανώς τους έραινε με ροδοπέταλα …).
Η συμφωνία Ισραήλ –Τουρκίας είχε αποβεί και εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων, καθώς το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι στήριξε την Τουρκία, στο Κυπριακό, στο Αιγαίο και γενικότερα στις διεθνείς σχέσεις, παρεμβαίνοντας, με την δύναμη που διαθέτει, στα κέντρα λήψης αποφάσεων σε ΗΠΑ και Ευρώπη.
Μετά την κρίση στις σχέσεις τους η Τουρκία ξεδίπλωσε εμφαντικότερα την εξωτερική της πολιτική που την θέλει ως «Κέντρο» και όχι ως μακρύ χέρι των ΗΠΑ. Κινείται αυτόνομα στα βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή αναλαμβάνει διαμεσολαβητικό ρόλο, κάνει παιχνίδι με τις τουρκικές μειονότητες και θεωρεί ότι ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη θα «λύσει» υπέρ της τα προβλήματα στο Αιγαίο, ελέγχοντας και την Ελλάδα.
Η Ελλάδα έκρινε ότι είχε συμφέρον να αντιδράσει. Επειδή το Ισραήλ είναι οργανωμένο και ισχυρό διπλωματικά, κράτος έκανε την πρώτη κίνηση. Άμεσα ανταποκρίθηκε Παπανδρέου, που είδε ως νέα ευκαιρία στην εξωτερική πολιτική την κρίσης τις σχέσεις Τουρκίας –Ισραήλ (αναφέρομαι στο αιματηρό επεισόδιο με τον στολίσκο, στο οποίο ήταν μπλεγμένες και οι μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας…)
Η προσέγγιση είχε άμεσα αποτελέσματα. Η Κύπρος νοιώθει ήδη πιο ασφαλής καθώς κατάφερε να ορίσει τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες, αδιαφορώντας για τις απειλές της Τουρκίας, ενώ πολλά κράτη (και με την βοήθεια του Ισραήλ) είναι στο πλευρό των Ελληνοκυπρίων. Η Ελλάδα θεωρεί ότι ήδη έχει αρχίζει να ξεδιπλώνεται αφανώς η βοήθεια του εβραϊκού λόμπι στα οικονομικά ( Επίσης να σημειωθεί επίσης ότι στις ασκήσεις του ΝΑΤΟ τα συμμαχικά αεροπλάνα δεν πετάνε ανατολικά του 25ου μεσηβρινού επειδή το θέλει η Τουρκία ,και τα μόνα που πέταξαν ήταν τα ισραηλινά σε κοινή άσκηση με Έλληνες πιλότους!).
Η συνεργασία κακοφαίνεται σε ορισμένους κύκλους καθώς στην Ελλάδα φωνάζουμε για τους παλαιστίνιος περισσότερο από όσο οι ίδιοι οι Άραβες! Όμως όσοι κατηγορούν την κυβέρνηση γι’ αυτή την συνεργασία δεν λένε τίποτα για το γεγονός ότι η Τουρκία κάνει συμμαχίες εναντίον της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ και την Αλβανία στηρίζοντας τους «τσάμηδες», τους «μακεδόνες» κλπ.
Έτσι κι αλλιώς η ταύτιση της Ελλάδας με τους Άραβες ποτέ δεν πρόσφερε τίποτα, και το χειρότερο, ποτέ δεν συγκίνησε ποτέ τους Άραβες, οι οποίοι δεν δείχνουν και ιδιαίτερη εχθρότητα στο Ισραήλ. Το μεγάλο στοίχημα για τη χώρα μας είναι να διατηρήσει την αυτονομία της πολιτικής της, χωρίς να εμπλακεί στις κατά καιρούς τυχοδιωκτικές ενέργειες του Ισραήλ και απεμπολήσει τον ηθικό της εξοπλισμό. Προς το παρόν το καταφέρνει. Βρίσκεται σταθερά υπέρ της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους, αλλά πλέον δεν «υιοθετεί» τους παλαιστίνιους, τους οποίους έχουν «αποκληρώσει» όλοι οι άραβες.
Το κατά πόσο η Ελλάδα δεν θα «πνιγεί» μέσα σε αυτή την συμμαχία, και θα διατηρήσει την αυτονομία της εξωτερικής της πολιτικής, θα μας το δείξει ίσως το επόμενα καταδικαστικό για το Ισραήλ ψήφισμα του ΟΗΕ και η θέση που θα πάρει η χώρα μας σε αυτό…
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου