Το E - learning κερδίζει συνεχώς έδαφος στα γερμανικά σχολεία και πανεπιστήμια. Υπεύθυνος της διαδικτυακής εκπαίδευσης του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου, είναι ο Έλληνας Νικόλας Αποστολόπουλος. Η αγγλική έκφραση E-learning μεταφράζεται στα ελληνικά ως «ηλεκτρονική ή διαδικτυακή εκπαίδευση» ή ακόμη ως «προγράμματα διαδικτυακής επιμόρφωσης, μαθήματα εμπλουτισμένα με τεχνολογία» κ.ου.κ.
Στην ουσία E-learning σημαίνει αξιοποίηση ψηφιακών μέσων για την παρουσίαση και διανομή διδακτικού υλικού, αλλά και διευκόλυνση της επικοινωνίας μεταξύ μαθητών και δασκάλων. Αυτή η μορφή της εκπαίδευσης κερδίζει στη Γερμανία όλο και περισσότερο έδαφος.
Υπεύθυνος της Διαδικτυακής Εκπαίδευσης στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου είναι ο καθηγητής Νικόλας Αποστολόπουλος. 34.000 φοιτητές σπουδάζουν στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βερολίνου από αυτούς οι 22.000 χρησιμοποιούν καθημερινά ψηφιακά προγράμματα διδασκαλίας του πανεπιστημίου. Υπεύθυνο για την παροχή αυτών των υπηρεσιών είναι το Κέντρο Ψηφιακών Συστημάτων του πανεπιστημίου....
Ιδρυτής και διευθυντής του Κέντρου είναι από το 1998 ο καθηγητής Νικόλας Αποστολόπουλος. Η άποψή του, όταν ξεκίνησε να ασχολείται με την ηλεκτρονική εκπαίδευση, θυμάται ο κ. Αποστολόπουλος, ήταν κάπως ακραία. Πίστευε ότι η νέα τεχνολογία μπορεί να υποκαταστήσει τον δάσκαλο και τον καθηγητή. Η εμπειρία όμως του έδειξε, ότι στη διαδικασία μάθησης δεν αρκεί η χρήση μόνον υπολογιστή ή άλλων οπτικοαουστικών μέσων.
Αυτά τα μέσα είναι χρήσιμα όταν πρόκειται για μαθήματα ρουτίνας, όπως τα αποκαλεί ο κ. Αποστολόπουλος, δηλαδή όταν ο μαθητής και ο φοιτητής πρέπει να επαναλάβουν κάτι για να το μάθουν. Η άμεση επαφή όμως με τους διδάσκοντες είναι απαραίτητη. Γιατί; Ο κ. Αποστολόπουλος εξηγεί: «ο δάσκαλος και ο καθηγητής στην άμεση επαφή με τον μαθητή και τον φοιτητή καταλαβαίνει, εάν ο μαθητής ή ο φοιτητής δεν έχουν καταλάβει αυτό που πρέπει να μάθουν. Έτσι μπορεί να τους δώσει πρόσθετες πληροφορίες και να τους βοηθήσει να το μάθουν. Είμαι της άποψης, ότι τα μαθήματα κλασσικών σπουδών και τους βασικούς κανόνες της νομικής, χρειάζεται να τους εξηγήσει κανείς σε διαλογική συζήτηση.»
Στο τότε Δυτικό Βερολίνο ο Νικόλας Αποστολόπουλος ήρθε το 1967, δηλαδή σε μια εποχή έντονων πολιτικών αναταραχών. Η συμμετοχή του στις κινητοποιήσεις των φοιτητών, οι συζητήσεις για τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας τον έχουν επηρεάσει βαθύτατα και χαρακτηρίζουν τον τρόπο σκέψης του. Γεγονός που φαίνεται όταν πχ. παρουσιάζει το όραμά του για τη μελλοντική χρήση του διαδικτύου στον εκπαιδευτικό τομέα, διότι μέσω της διαδικτυακής μάθησης: «θα δίνουν όλοι ένα μέρος από τις γνώσεις τους, κάτι που θα μας φέρει το αποτέλεσμα που επιθυμούμε: δηλαδή να έχουμε ικανοποιητικό εκπαιδευτικό επίπεδο μέχρι και την τελευταία άκρη του κόσμου, και στις χώρες του τρίτου κόσμου, ακόμα και στην Αφρική.»
Και ασφαλώς και σε απόμερες περιοχές τις Ελλάδας. Ο κ. Αποστολόπουλος, έχει εποπτεία για του τι συμβαίνει στην Ελλάδα, επειδή συνεργάζεται με το Πολυτεχνείο Αθηνών και με το Ευγενίδιο Ίδρυμα σε κοινά προγράμματα ηλεκτρονικής εκπαίδευσης. Έτσι στην ερώτηση κατά πόσο έχουν κατανοηθεί στην Ελλάδα οι ευκαιρίες που προσφέρει η διαδικτυακή εκπαίδευση απαντά πως «δυστυχώς η τεχνολογία μέσα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια είναι ένα μεγάλο οικονομικό βάρος. Διότι μέχρι τώρα τα περισσότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα νόμιζαν, ότι το μεγάλο βάρος είναι το ανθρώπινο υλικό, δηλαδή να έχει κανείς πολλούς και καλούς δασκάλους. Είναι και αυτό. Αλλά δεν ήταν προετοιμασμένοι για μια ψηφιακή επανάσταση. Δεν υπάρχει η κατάλληλη υποδομή, ώστε να υπάρχουν τα κατάλληλα προγράμματα.»
Αυτή η υποδομή δεν σημαίνει μόνον γρήγορο ίντερνετ, που αποτελεί προϋπόθεση για αρκετά προγράμματα και την πρόσβαση στο διαδίκτυο, αλλά και αρκετούς υπολογιστές.
«Η παιδεία δεν έχει δημοκρατικό χαρακτήρα», υποστηρίζει ο καθηγητής Αποστολόπουλος, «αν δεν έχουν όλοι οι μαθητές και φοιτητές πρόσβαση στην αναγκαία υλικοτεχνική υποδομή».
Στα δεκάδες προγράμματα διαδικτυακής επιμόρφωσης που έχουν αναπτυχθεί υπό την αιγίδα του Νικόλα Αποστολόπουλου προστέθηκαν και δύο που έχουν ως αντικείμενο την πρόσφατη ιστορία. Πρόκειται για δύο ηλεκτρονικά αρχεία. Το ένα αφορά 600 μαρτυρίες ατόμων που είχαν υποχρεωθεί σε καταναγκαστική εργασία στην περίοδο της ναζιστικής Γερμανίας. Το άλλο αρχείο συγκεντρώνει μαρτυρίες από 52.000 επιζώντες του ολοκαυτώματος. Πρόκειται για το ηλεκτρονικό αρχείο της Shoah Foundation, του Ιδρύματος για το Ολοκαύτωμα, του γνωστού Αμερικανού σκηνοθέτη Στίβεν Σπίλμπεργκ, το οποίο όπως μας είπε ο κ. καθηγητής: «Είναι ενδιαφέρον γιατί υπάρχει σε πάνω από 50 γλώσσες. Έχουμε και ελληνικές μαρτυρίες, τις οποίες μπορεί κανείς να τις δει στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου... διότι δεν το παρουσιάζουμε στη διαδικτυακή κοινότητα.»
Και αυτό όχι μόνον για να αποφευχθεί μια κακόβουλη χρήση αυτών των μαρτυριών, αλλά και διότι για τους περισσότερους επιζώντες δεν ήταν εύκολο να μιλήσουν για όλα όσα έζησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πρόσβαση στο αρχείο έχουν κυρίως ερευνητές και εδώ και μερικούς μήνες και μαθητές, οι οποίοι μπορούν με τη βοήθεια ειδικευμένου προσωπικού και του αναλυτικού ευρετηρίου να διαβάσουν και να δουν σε βίντεο τις μαρτυρίες που τους ενδιαφέρουν.
Αυτό το αρχείο ο καθηγητής Νικόλας Αποστολόπουλος φιλοδοξεί να το φέρει και στην Ελλάδα σε περίπτωση που βρεθεί ένας φορέας που θα πληροί τις προϋποθέσεις που θέτει το Ίδρυμα του Ολοκαυτώματος.
Δημοσίευση σχολίου