Με τη λήξη της φετινής σχολικής χρονιάς, πολλά νέα δεδομένα θα μπορούσαν άμεσα να ενσωματωθούν στην γνωστή καταλογογραφία των «εκλάμψεων», άλλα κυρίως των γηραιών και γι’ αυτό διπλά επίμονων, αγκυλώσεων του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.
Η δίκη όμως, εις βάρος της δασκάλας και πρώην διευθύντριας του 132ου ΔΣ Αθηνών, κας Στέλλας Πρωτονοταρίου, που προσφάτως αναβλήθηκε για τις 22/1/2010 στο 1ο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, σηματοδοτεί μία, κατά την άποψή μας, ανεπιθύμητη και γεμάτη ερωτηματικά «πρωτοτυπία»: ομιλούμε για τη δίωξη στην οποία επιμένει το Υπουργείο Παιδείας έναντι μίας δασκάλας και των παιδαγωγικών πρωτοβουλιών που αυτή ανέπτυξε επί 9 χρόνια στην διεύθυνση του 132ου.
Είναι πια πολυάριθμα τα δημοσιεύματα –τόσο στον καθημερινό τύπο, όσο και στον ακαδημαϊκό χώρο– γύρω από το «πόθεν», το «γιατί», το «πώς», άλλα και το «δια ταύτα» των δράσεων, που σχεδίασε και υλοποίησε ο Σύλλογος Διδασκόντων του συγκεκριμένου σχολείου με επικεφαλής την κα Στέλλα Πρωτονοταρίου κατά τα σχολικά έτη 1999-2007, που σχεδόν πλεονάζει η επανάληψή τους.......
Ας αρκεστούμε μόνον στα «στοιχειώδη»: Τα πολλαπλά φαινόμενα ενδοσχολικής βίας, σημαντικής μαθητικής διαρροής και επαναλαμβανόμενης παραβατικής συμπεριφοράς πολλών παιδιών του εν λόγω σχολείου σε συνδυασμό με τις έντονες δυσκολίες των αλλοδαπών μαθητών του (το 70% περίπου του συνολικού μαθητικού δυναμικού – 12 εθνοτήτων) στην εκμάθηση των νέων ελληνικών, την αποχή και διστακτικότητα των γονιών τους, αλλά και τις αυξημένες ανησυχίες των Ελλήνων γονέων για το πόσο διάτρητο είναι το συγκεκριμένο μορφωτικό περιβάλλον, εξώθησε το σύνολο του εκπαιδευτικού προσωπικού του 132ου στην υιοθέτηση μιας σειράς καινοτόμων πρακτικών – όπως:
1) Η δημιουργία βιωματικών εργαστηρίων για μαθητές και γονείς για την προσωπική και κοινωνική τους ανάπτυξη, 2) η εκπόνηση επιμορφωτικών σεμιναρίων για δασκάλους και γονείς σε συνεργασία του σχολείου με τον Τομέα Πρόληψης για την Α’βάθμια εκπαίδευσή του ΚΕΘΕΑ, 3) η προώθηση της πολύγλωσσης διατύπωσης (στα ελληνικά, αλβανικά και αραβικά) για τις ενδοσχολικές ανακοινώσεις και τις τετ α τετ ενημερωτικές συναντήσεις με τους μετανάστες γονείς, 4) η επί 5ετία διδασκαλία της αλβανικής, της ελληνικής και αραβικής γλώσσας σε αλλοδαπούς μαθητές και γονείς εκτός σχολικού ωραρίου και τέλος, 5) η αντικατάσταση της καθιερωμένης πρωινής προσευχής με στίχους από το ποίημα-προσευχή του Γ. Ρίτσου «Πρωινό άστρο».
Εκτός από το ΚΕΘΕΑ κι ασφαλώς τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου (στο 7μελές ΔΣ, του οποίου μετά την πιο ενεργητική συμμετοχή όλων των γονέων, εκλέχθηκαν 4 μετανάστες γονείς), το 132ο ΔΣ Αθηνών συνεργάστηκε εκ του πλησίον για την πραγματοποίηση των ανωτέρω προγραμματισμών του, με την Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Αθηναίων, το Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο της Αθήνας, το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο και άλλα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα, το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας, ορισμένες περιβαλλοντολογικές οργανώσεις, τη UNISEF κ.α.
Στο ερώτημα «ποιά ήταν τα αποτελέσματα αυτής της ανοιχτής και συνάμα κινητικής από κάθε άποψη ‘τοποθέτησης’ του 132ου στον κοινωνικό του περίγυρο» σε άμεση ακτίνα καταγραφής επισημάνθηκαν τα εξής: συρρίκνωση της παραβατικότητας και της διαρροής των μαθητών εκτός του σχολείου, ενίσχυση του πνεύματος συνεργασίας μεταξύ των παιδιών και των γονιών τους, βελτίωση της επίδοσης των αλλοδαπών μαθητών στα νέα ελληνικά, σημαντική μείωση της προκατάληψης και της ξενοφοβίας των γονέων, σύσφιξη στις σχέσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών και επιπλέον, σαφής πρόοδος του επιστημονικού τους έργου (οι εκπαιδευτικοί παρουσίασαν τη δουλειά τους σε Πανεπιστήμια, στο Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας και έκαναν δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά και βιβλία).
Ακόμη, για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στο 132ο ΔΣ Αθηνών συνέρρευσαν: ποικίλες βραβεύσεις (ενδεικτικά: «1ο βραβείο στο Φεστιβάλ Κιν/.φου της Ολυμπίας», «1ο διεθνές βραβείο Mentor Foundation»), ομάδες φοιτητών κι ερευνητών που βίωσαν και μελέτησαν από πρώτο χέρι τη σχολική του ζωή και τέλος, συγχαρητήριες επιστολές από Πανεπιστημιακά ιδρύματα και άλλους φορείς.
Όμως εκτός των απτών και πολλαπλώς επιβεβαιωμένων θετικών αποτελεσμάτων του λεγόμενου κι αλλιώς "πειράματος του 132ου”, σημειώθηκαν ορισμένες κάθε άλλο –όπως φάνηκε ακολούθως– αμελητέες «παρενέργειες». Με σημείο εκκίνησης ανώνυμα αρχικά δημοσιεύματα από μέρος των ΜΜΕ (ενδεικτικά: εφημερίδα Το Παρόν 20/4/2008, επωνύμως: στο περιοδικό Στόχος 24/4/2008 και στο ΤΗΛΕΑΣΤΗ 22/4/2008), διατυπώθηκαν έντονες επικρίσεις για τις μεθόδους και τις στοχεύσεις των εκπαιδευτικών πρωτοβουλιών του 132ου, η επιχειρηματολογία των οποίων ανακύκλωνε το λιγότερο κατασκευασμένες, το περισσότερο, εσκεμμένα ψευδείς ισχυρισμούς:
«Σε ελληνικό σχολείο, από Έλληνες δασκάλους, διδάσκεται τα απογεύματα η αλβανική γλώσσα σε όσους το επιθυμούν και κυρίως σε παιδιά Αλβανών μεταναστών με τη βοήθεια των σχολικών βιβλίων της γειτονικής χώρας, τα οποία παρουσιάζουν τους "κακούς" Έλληνες ως... δολοφόνους που κατέσφαξαν τους... δύστυχους Τσάμηδες!»
(Εφημερίδα Το Παρόν, 20/4/2009)
Εδώ ακριβώς εντοπίζεται, κατά τη γνώμη μας, η πιο κρίσιμη πτυχή του όλου θέματος. Το Υπουργείο Παιδείας, όντας ενημερωμένο έγκυρα και έγκαιρα για το περιεχόμενο των πρωτοβουλιών του 132ου, αντί να αξιοποιήσει την εμπειρία του στο επίκαιρο, όσο ποτέ άλλοτε, παιδαγωγικό μέλημα της διαπολιτισμικότητας, διενεργώντας ενδεχομένως μία πρωτόλεια έστω αξιολόγησή του, απέστρεψε την προσοχή του από τα πρώτα καταγεγραμμένα –από τόσους ακαδημαϊκούς φορείς– αποτελέσματά του και αναγνώρισε ως αποκλειστικό υποβολέα των επόμενων βημάτων του, τις «παρενέργειες» που σημειώσαμε προηγουμένως.
Και ποια ήταν αυτά τα «βήματα»; Η απομάκρυνση της κας Στέλλας Πρωτονοταρίου από τη διεύθυνση του 132ου: η δίωξη και η αντικατάστασή της –μετά τις κρίσεις των διευθυντών του 2007– από τον κο Εμμανουήλ Γιουτλάκη, ο οποίος είναι και ο μοναδικός μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη της συναδέλφου του!
Παρά τη σωρεία ψηφισμάτων συμπαράστασης που έχει δεχθεί η κα Στέλλα Πρωτονοταρίου από τη ΔΟΕ, την ΟΛΜΕ, από δεκάδες ανά την επικράτεια Διδασκαλικούς Συλλόγους και Ενώσεις Λειτουργών της Μέσης Εκπαίδευσης, την Πανελλήνια Ένωση Σχολικών Συμβούλων και πλήθους άλλων ακαδημαϊκών και κοινωνικών φορέων (λ.χ. «ο Συνήγορος του Παιδιού»), το ΥΠΕΠΘ πλέει σε άλλου μήκους κύματος.
Όπως σημειώνουν σε σχετική ανακοίνωσή τους οι δάσκαλοι του 132ου: «Πώς είναι δυνατόν σε ένα πολιτισμένο κράτος να ανατίθεται σκόπιμα η διεύθυνση ενός τέτοιου σχολείου σε κάποιο διευθυντή, ο οποίος δημόσια δηλώνει, ότι σκοπός του είναι να σταματήσει αναγκαίες και θετικές κατά κοινή ομολογία παιδαγωγικές πρωτοβουλίες που λειτούργησαν για εννέα χρόνια;»
Δεν είναι να απορεί περαιτέρω κανείς: για το ΥΠΕΠΘ φαίνεται, πως η ικανοποίηση των μορφωτικών αναγκών των μαθητών δεν αποτελεί πρωταρχικό κριτήριο για τη στάση του απέναντι στις πρωτοβουλίες των εκπαιδευτικών. Κι ας έρχεται κάτι τέτοιο σε ριζική αντίθεση με σχετικά ΦΕΚ (Φ. 10/20/Γ1/708) ή και με δημοσιοποιημένες εισηγητικές του εκθέσεις –όπως του Ν. 1566/85.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, ας αναρωτηθεί εκ νέου ο νοήμων πολίτης, που αγανακτεί με την καχυποψία μεγάλου μέρους του εκπαιδευτικού μας δυναμικού έναντι της προοπτικής να αξιολογηθεί το επιστημονικό–διδακτικό του έργο, για τα αληθινά αίτια αυτής της καχυποψίας.
Η δίωξη στο πρόσωπο της δασκάλας κας Στέλλας Πρωτονοταρίου, είναι αρκούντως εύγλωττη για το τι εννοεί το ΥΠΕΠΘ στις μέρες μας «αξιολόγηση εκπαιδευτικού έργου».
Η δίκη όμως, εις βάρος της δασκάλας και πρώην διευθύντριας του 132ου ΔΣ Αθηνών, κας Στέλλας Πρωτονοταρίου, που προσφάτως αναβλήθηκε για τις 22/1/2010 στο 1ο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, σηματοδοτεί μία, κατά την άποψή μας, ανεπιθύμητη και γεμάτη ερωτηματικά «πρωτοτυπία»: ομιλούμε για τη δίωξη στην οποία επιμένει το Υπουργείο Παιδείας έναντι μίας δασκάλας και των παιδαγωγικών πρωτοβουλιών που αυτή ανέπτυξε επί 9 χρόνια στην διεύθυνση του 132ου. Είναι πια πολυάριθμα τα δημοσιεύματα –τόσο στον καθημερινό τύπο, όσο και στον ακαδημαϊκό χώρο– γύρω από το «πόθεν», το «γιατί», το «πώς», άλλα και το «δια ταύτα» των δράσεων, που σχεδίασε και υλοποίησε ο Σύλλογος Διδασκόντων του συγκεκριμένου σχολείου με επικεφαλής την κα Στέλλα Πρωτονοταρίου κατά τα σχολικά έτη 1999-2007, που σχεδόν πλεονάζει η επανάληψή τους.......
Ας αρκεστούμε μόνον στα «στοιχειώδη»: Τα πολλαπλά φαινόμενα ενδοσχολικής βίας, σημαντικής μαθητικής διαρροής και επαναλαμβανόμενης παραβατικής συμπεριφοράς πολλών παιδιών του εν λόγω σχολείου σε συνδυασμό με τις έντονες δυσκολίες των αλλοδαπών μαθητών του (το 70% περίπου του συνολικού μαθητικού δυναμικού – 12 εθνοτήτων) στην εκμάθηση των νέων ελληνικών, την αποχή και διστακτικότητα των γονιών τους, αλλά και τις αυξημένες ανησυχίες των Ελλήνων γονέων για το πόσο διάτρητο είναι το συγκεκριμένο μορφωτικό περιβάλλον, εξώθησε το σύνολο του εκπαιδευτικού προσωπικού του 132ου στην υιοθέτηση μιας σειράς καινοτόμων πρακτικών – όπως:
1) Η δημιουργία βιωματικών εργαστηρίων για μαθητές και γονείς για την προσωπική και κοινωνική τους ανάπτυξη, 2) η εκπόνηση επιμορφωτικών σεμιναρίων για δασκάλους και γονείς σε συνεργασία του σχολείου με τον Τομέα Πρόληψης για την Α’βάθμια εκπαίδευσή του ΚΕΘΕΑ, 3) η προώθηση της πολύγλωσσης διατύπωσης (στα ελληνικά, αλβανικά και αραβικά) για τις ενδοσχολικές ανακοινώσεις και τις τετ α τετ ενημερωτικές συναντήσεις με τους μετανάστες γονείς, 4) η επί 5ετία διδασκαλία της αλβανικής, της ελληνικής και αραβικής γλώσσας σε αλλοδαπούς μαθητές και γονείς εκτός σχολικού ωραρίου και τέλος, 5) η αντικατάσταση της καθιερωμένης πρωινής προσευχής με στίχους από το ποίημα-προσευχή του Γ. Ρίτσου «Πρωινό άστρο».
Εκτός από το ΚΕΘΕΑ κι ασφαλώς τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου (στο 7μελές ΔΣ, του οποίου μετά την πιο ενεργητική συμμετοχή όλων των γονέων, εκλέχθηκαν 4 μετανάστες γονείς), το 132ο ΔΣ Αθηνών συνεργάστηκε εκ του πλησίον για την πραγματοποίηση των ανωτέρω προγραμματισμών του, με την Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Αθηναίων, το Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο της Αθήνας, το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο και άλλα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα, το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας, ορισμένες περιβαλλοντολογικές οργανώσεις, τη UNISEF κ.α.
Στο ερώτημα «ποιά ήταν τα αποτελέσματα αυτής της ανοιχτής και συνάμα κινητικής από κάθε άποψη ‘τοποθέτησης’ του 132ου στον κοινωνικό του περίγυρο» σε άμεση ακτίνα καταγραφής επισημάνθηκαν τα εξής: συρρίκνωση της παραβατικότητας και της διαρροής των μαθητών εκτός του σχολείου, ενίσχυση του πνεύματος συνεργασίας μεταξύ των παιδιών και των γονιών τους, βελτίωση της επίδοσης των αλλοδαπών μαθητών στα νέα ελληνικά, σημαντική μείωση της προκατάληψης και της ξενοφοβίας των γονέων, σύσφιξη στις σχέσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών και επιπλέον, σαφής πρόοδος του επιστημονικού τους έργου (οι εκπαιδευτικοί παρουσίασαν τη δουλειά τους σε Πανεπιστήμια, στο Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας και έκαναν δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά και βιβλία).
Ακόμη, για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στο 132ο ΔΣ Αθηνών συνέρρευσαν: ποικίλες βραβεύσεις (ενδεικτικά: «1ο βραβείο στο Φεστιβάλ Κιν/.φου της Ολυμπίας», «1ο διεθνές βραβείο Mentor Foundation»), ομάδες φοιτητών κι ερευνητών που βίωσαν και μελέτησαν από πρώτο χέρι τη σχολική του ζωή και τέλος, συγχαρητήριες επιστολές από Πανεπιστημιακά ιδρύματα και άλλους φορείς.
Όμως εκτός των απτών και πολλαπλώς επιβεβαιωμένων θετικών αποτελεσμάτων του λεγόμενου κι αλλιώς "πειράματος του 132ου”, σημειώθηκαν ορισμένες κάθε άλλο –όπως φάνηκε ακολούθως– αμελητέες «παρενέργειες». Με σημείο εκκίνησης ανώνυμα αρχικά δημοσιεύματα από μέρος των ΜΜΕ (ενδεικτικά: εφημερίδα Το Παρόν 20/4/2008, επωνύμως: στο περιοδικό Στόχος 24/4/2008 και στο ΤΗΛΕΑΣΤΗ 22/4/2008), διατυπώθηκαν έντονες επικρίσεις για τις μεθόδους και τις στοχεύσεις των εκπαιδευτικών πρωτοβουλιών του 132ου, η επιχειρηματολογία των οποίων ανακύκλωνε το λιγότερο κατασκευασμένες, το περισσότερο, εσκεμμένα ψευδείς ισχυρισμούς:
«Σε ελληνικό σχολείο, από Έλληνες δασκάλους, διδάσκεται τα απογεύματα η αλβανική γλώσσα σε όσους το επιθυμούν και κυρίως σε παιδιά Αλβανών μεταναστών με τη βοήθεια των σχολικών βιβλίων της γειτονικής χώρας, τα οποία παρουσιάζουν τους "κακούς" Έλληνες ως... δολοφόνους που κατέσφαξαν τους... δύστυχους Τσάμηδες!»
(Εφημερίδα Το Παρόν, 20/4/2009)
Εδώ ακριβώς εντοπίζεται, κατά τη γνώμη μας, η πιο κρίσιμη πτυχή του όλου θέματος. Το Υπουργείο Παιδείας, όντας ενημερωμένο έγκυρα και έγκαιρα για το περιεχόμενο των πρωτοβουλιών του 132ου, αντί να αξιοποιήσει την εμπειρία του στο επίκαιρο, όσο ποτέ άλλοτε, παιδαγωγικό μέλημα της διαπολιτισμικότητας, διενεργώντας ενδεχομένως μία πρωτόλεια έστω αξιολόγησή του, απέστρεψε την προσοχή του από τα πρώτα καταγεγραμμένα –από τόσους ακαδημαϊκούς φορείς– αποτελέσματά του και αναγνώρισε ως αποκλειστικό υποβολέα των επόμενων βημάτων του, τις «παρενέργειες» που σημειώσαμε προηγουμένως.
Και ποια ήταν αυτά τα «βήματα»; Η απομάκρυνση της κας Στέλλας Πρωτονοταρίου από τη διεύθυνση του 132ου: η δίωξη και η αντικατάστασή της –μετά τις κρίσεις των διευθυντών του 2007– από τον κο Εμμανουήλ Γιουτλάκη, ο οποίος είναι και ο μοναδικός μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη της συναδέλφου του!
Παρά τη σωρεία ψηφισμάτων συμπαράστασης που έχει δεχθεί η κα Στέλλα Πρωτονοταρίου από τη ΔΟΕ, την ΟΛΜΕ, από δεκάδες ανά την επικράτεια Διδασκαλικούς Συλλόγους και Ενώσεις Λειτουργών της Μέσης Εκπαίδευσης, την Πανελλήνια Ένωση Σχολικών Συμβούλων και πλήθους άλλων ακαδημαϊκών και κοινωνικών φορέων (λ.χ. «ο Συνήγορος του Παιδιού»), το ΥΠΕΠΘ πλέει σε άλλου μήκους κύματος.
Όπως σημειώνουν σε σχετική ανακοίνωσή τους οι δάσκαλοι του 132ου: «Πώς είναι δυνατόν σε ένα πολιτισμένο κράτος να ανατίθεται σκόπιμα η διεύθυνση ενός τέτοιου σχολείου σε κάποιο διευθυντή, ο οποίος δημόσια δηλώνει, ότι σκοπός του είναι να σταματήσει αναγκαίες και θετικές κατά κοινή ομολογία παιδαγωγικές πρωτοβουλίες που λειτούργησαν για εννέα χρόνια;»
Δεν είναι να απορεί περαιτέρω κανείς: για το ΥΠΕΠΘ φαίνεται, πως η ικανοποίηση των μορφωτικών αναγκών των μαθητών δεν αποτελεί πρωταρχικό κριτήριο για τη στάση του απέναντι στις πρωτοβουλίες των εκπαιδευτικών. Κι ας έρχεται κάτι τέτοιο σε ριζική αντίθεση με σχετικά ΦΕΚ (Φ. 10/20/Γ1/708) ή και με δημοσιοποιημένες εισηγητικές του εκθέσεις –όπως του Ν. 1566/85.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, ας αναρωτηθεί εκ νέου ο νοήμων πολίτης, που αγανακτεί με την καχυποψία μεγάλου μέρους του εκπαιδευτικού μας δυναμικού έναντι της προοπτικής να αξιολογηθεί το επιστημονικό–διδακτικό του έργο, για τα αληθινά αίτια αυτής της καχυποψίας.
Η δίωξη στο πρόσωπο της δασκάλας κας Στέλλας Πρωτονοταρίου, είναι αρκούντως εύγλωττη για το τι εννοεί το ΥΠΕΠΘ στις μέρες μας «αξιολόγηση εκπαιδευτικού έργου».
Δημοσίευση σχολίου