Mehmet Öğütçü
«Δορυφορική εικόνα του νησιού της Κύπρου ως το γιγάντιο αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Μεσογείου. Η ΤΔΒΚ είτε θα εκκαθαριστεί από τις παράνομες δομές, τις εγκληματικές οργανώσεις και τα ψεύτικα πανεπιστήμια και θα γίνει ένα σύγχρονο κράτος, είτε θα παραμείνει η πίσω αυλή της Τουρκίας», γράφει το τουρκικό δημοσίευμα.
Το νησί της Κύπρου, που αιωρείται στη διασταύρωση τριών ηπείρων στην Ανατολική Μεσόγειο, δεν είναι πλέον απλώς μια γεωγραφική οντότητα.
Είναι μια γεωπολιτική σκακιέρα όπου τέμνονται ενεργειακοί διάδρομοι, συζητούνται ισορροπίες ασφαλείας και γίνονται διπλωματικοί ελιγμοί.
Η μεταφορά του «αβύθιστου αεροπλανοφόρου» έπαψε να είναι μια καθαρά στρατιωτική μεταφορά και έχει γίνει μια συγκεκριμένη στρατηγική πραγματικότητα στην περιφερειακή εξίσωση.
Όταν ανακηρύχθηκε η λεγόμενη «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ)» το 1983, (που δεν αναγνωρίστηκε από κανέναν) είχε σκοπό να προσφέρει πολιτική ασφάλεια στον λαό της. Σήμερα, η τουρκοκυπριακή οντότητα βρίσκεται σε μια κρίσιμη διασταύρωση:
• Είτε θα ενισχύσει τους θεσμούς της και θα εδραιωθεί ως ένα σύγχρονο, σεβαστό κράτος,
• είτε θα χαθεί στη δίνη των παράνομων οικονομιών, των ανεξέλεγκτων πρακτικών και της εξωτερικής εξάρτησης και θα ωθηθεί στην άκρη της ιστορίας.
Αυτή η επιλογή δεν είναι ωφέλιμη μόνο για την οικονομία και το κοινωνικό μέλλον των Τουρκοκυπρίων. Είναι επίσης ένα τεστ για την επιρροή, τη διεκδίκηση και το όραμα της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Τι κάνουν οι Έλληνες και τι κάνουν οι Τούρκοι;
Πέρα από την Πράσινη Γραμμή, η Νότια Κύπρος ως Κυπριακή Δημοκρατία έχει ουσιαστικά χρησιμοποιήσει τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να δημιουργήσει ισχυρές στρατηγικές εταιρικές σχέσεις, ιδιαίτερα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, το Ισραήλ και την Ελλάδα.
Έχει επιδείξει τη μαεστρία της στην ενεργειακή διπλωματία, έχει υπογράψει αμυντικές συμφωνίες με χώρες του Κόλπου και έχει επεκτείνει τη διπλωματική της παρουσία στην Αφρική και την Ασία, καθιστώντας την έναν εξέχοντα παίκτη στην εξίσωση ενεργειακής ασφάλειας της Ευρώπης σήμερα.
Η τουρκοκυπριακή κοινότητας ως «κράτος» εξακολουθεί να αναγνωρίζεται μόνο από την Τουρκία.
Ακόμη και τα τουρκικά κράτη στην πλησιέστερη γεωγραφία μας αποφάσισαν να ανοίξουν μια πρεσβεία Κυπριακή Δημοκρατία μετά τη συνάντηση στη Σαμαρκάνδη, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια σύνοδο κορυφής στις αρχές του μήνα και δήλωσαν επίσημα ότι δεν θα αναγνωρίσουν το (υποτιθέμενο) τουρκοκυπριακό κράτος. Είναι απίστευτο. Αυτή η κατάσταση είναι το πιο εντυπωσιακό έγγραφο όχι μόνο της διπλωματικής μας απομόνωσης, αλλά και της απώλειας της επιρροής μας στην περιοχή.
Οι προοπτικές είναι χειρότερες στην Κατεχόμενη Κύπρο
Η κατάσταση στο εσωτερικό του νησιού είναι ακόμη πιο ανησυχητική: ανεξέλεγκτες εισροές ξένων πληθυσμών, πλαστά πανεπιστήμια που χορηγούν πτυχία, δίκτυα ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, ομάδες οργανωμένου εγκλήματος και αυξανόμενες δραστηριότητες συμμοριών κλονίζουν βαθιά τον κοινωνικό ιστό της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Οι επενδύσεις σε ακίνητα του Ισραήλ, της Ρωσίας και του Κόλπου μπορεί να παρέχουν οικονομική ώθηση βραχυπρόθεσμα, αλλά ενέχουν επίσης τον κίνδυνο επικίνδυνης μετατροπής των δημογραφικών ισορροπιών και των πολιτικών δεσμών.
Η θεσμική αρχιτεκτονική απαιτεί επίσης επείγουσα μεταρρύθμιση. Οι διαιρεμένες δικαιοδοσίες στα Κατεχόμενα, μεταξύ του Προέδρου, του Πρωθυπουργού, του Προέδρου του Κοινοβουλίου και του Υπουργού Εξωτερικών εμποδίζουν την αποτελεσματική επιβολή.
Προκειμένου η τουρκοκυπριακή κοινότητα να καταστεί αξιόπιστος παράγοντας στη διεθνή σκηνή, πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή ένα υπόλογο, ανθεκτικό και αποτελεσματικό σύστημα διακυβέρνησης —στο πλαίσιο ενός νέου συντάγματος.
Ο ρόλος του Τούρκου Πρέσβη στη Λευκωσία θα πρέπει επίσης να επαναπροσδιοριστεί: Δεν πρέπει να είναι σκιώδης διαχειριστής, αλλά ένας πραγματικός στρατηγικός εταίρος που ενισχύει την κυριαρχία και την αυτοϋποστήριξη των Τουρκοκυπρίων. Η αρχή της ίσης κυριαρχίας δεν πρέπει να παραμένει μόνο στα λόγια, αλλά θα πρέπει επίσης να προστατεύεται σχολαστικά στην πράξη.
Δεν μπορεί να δοκιμαστεί το μοντέλο της Ταϊβάν;
Στη διεθνή συγκυρία, η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο ενδέχεται να κλονίσει για άλλη μια φορά τις ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο.
Δεν θα ήταν περίεργο για έναν ηγέτη που αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ να κηρύξει την Κυπριακή Δημοκρατία ως «φυλάκιο των Ηνωμένων Πολιτειών».
Η απάντηση της Τουρκίας σε αυτή την εικόνα δεν είναι απλώς πατριωτικές ομιλίες. Θα πρέπει να υπάρχουν πολυδιάστατες, μελλοντικές και μακροπρόθεσμες στρατηγικές.
Η επίσημη αναγνώριση εξακολουθεί να είναι ιδανικό, αλλά δεν θα πρέπει πλέον να είναι ο πρωταρχικός στόχος.
Στον κόσμο σήμερα, αυτό που εκτιμάται δεν είναι μόνο αυτό που αναγνωρίζεται.
Σε αυτό το πλαίσιο, το παράδειγμα της Ταϊβάν μπορεί να μας εμπνεύσει: Αν και οι επίσημοι δεσμοί της είναι περιορισμένοι, έχει αναδειχθεί στην ηγετική θέση στην παγκόσμια παραγωγή τεχνολογίας και έχει γίνει βασικό μέρος των αλυσίδων εφοδιασμού.
Η τουρκοκυπριακή κοινότητα θα πρέπει να ακολουθήσει παρόμοια διαδρομή: εστίαση σε τομείς υψηλής προστιθέμενης αξίας όπως η υψηλή τεχνολογία, η πράσινη ενέργεια, οι χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, ο τουρισμός, η γεωργία και η βιομηχανία.
Θα πρέπει να δημιουργήσει περιοχές φιλικές προς τους επενδυτές, αφορολόγητες, δημιουργώντας ζώνες ελεύθερων συναλλαγών, τεχνολογικές βάσεις και αποθήκες.
Αυτός ο οικονομικός μετασχηματισμός όχι μόνο θα πυροδοτήσει την ανάπτυξη, αλλά θα ενισχύσει επίσης τη διπλωματική μας θέση και θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του λαού μας.
Χρειάζεται ξεκαθάρισμα πρώτα
Ωστόσο, αυτός ο μεγάλος μετασχηματισμός δεν θα είναι πλήρως δυνατός χωρίς την εκκαθάριση δομών ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, παράνομων δικτύων στοιχημάτων , αλυσίδων καζίνο και πλαστών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Αυτά πρέπει να κλείσουν.
Στη θέση του, θα πρέπει να χτιστούν εκπαιδευτικά ιδρύματα παγκόσμιας κλάσης, ένα διαφανές δικαστικό σύστημα και σύγχρονες υποδομές.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να εκπαιδεύονται πολύγλωσσα διπλωματικά στελέχη με καθολική προοπτική. Οι νέοι και οι γυναίκες πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων.
Ως αποτέλεσμα, το Κυπριακό δεν είναι πλέον ένας συνηθισμένος φάκελος εξωτερικής πολιτικής.
Είναι η μοιραία δοκιμασία του περιφερειακού οράματος, των θεσμών και της στρατηγικής βούλησης της Τουρκίας.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε – ούτε το νησί, ούτε τους συμπατριώτες μας, ούτε την προβολή ισχύος που προβάλλουν στην Τουρκία.
Είτε η τουρκοκυπριακή κοινότητα θα κινηθεί στο μέλλον ως ένα σύγχρονο, ανεξάρτητο και ανθεκτικό κράτος, είτε θα παραμείνει περιορισμένη στον ρόλο της «πίσω αυλής» της Τουρκίας στις σελίδες της ιστορίας.
Η επιλογή είναι δική μας: Θα γράψουμε τη δική μας ιστορία… Ή θα παραμείνουμε έξτρα στο σενάριο κάποιου άλλου;
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου