Μια νέα «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» εμφανίζεται στον κόσμο. Είναι η Δύση έτοιμη για μια δεύτερη Ρωσική Επανάσταση;

Οι παραδοσιακές ιδεολογίες της Αριστεράς και της Δεξιάς περιττεύουν καθώς ο νέος τεχνολογικός υλισμός εγκαινιάζει ένα «τσουνάμι» κρίσεων.

Μια νέα «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της στον κόσμο, ένας νέος Νόμος (φράση που δανείστηκε ο Carl Schmitt από τους Έλληνες για να σκιαγραφήσει το εύρος μιας νέας Ευρώπης) που σχετίζεται με την απόκτηση εδαφών και πόρων… σύμφωνα με τον αρθρογράφο του National Interest, Brian Patrick Bolger.
Σε αυτήν τη νέα «Ευρώπη», λέει ο Bolger, τα σύνορα καταρρέουν και οι πολιτισμικές οικονομικές και πολιτικές διαφορές αγγίζουν μια πραγματικά σκοτεινή εποχή, μια νέα νεωτερικότητα.

Η τρέχουσα παγκόσμια υπαρξιακή κρίση δεν είναι δημιούργημα μόνο του «Τσάρου», αλλά ένας ανταγωνισμός για το «grossraum» (οικοδόμηση αυτοκρατορίας) μέσω της διεκδίκησης πόρων και σφαιρών επιρροής.
Ο «Νομός» δεν γράφεται πάνω από χάρτες ή σύνορα.
Είναι μια σφαιρική, ουχί γραμμική, πραγματικότητα, που περιστρέφεται γύρω από διάφορες διαστάσεις, με τον ανταγωνισμό να επεκτείνεται στο διάστημα όσο και στην τεχνολογία.
Οι παραδοσιακές ιδεολογίες της Αριστεράς και της Δεξιάς περιττεύουν καθώς ο νέος τεχνολογικός υλισμός εγκαινιάζει ένα «τσουνάμι» κρίσεων, ενδεδυμένων από μια ελίτ η οποία έχει ως πρωταρχικό σκοπό την πολιτική χειραγώγηση.

Επί του παρόντος, όμως, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης επικεντρώνονται στην υποτιθέμενη ρωσική επιθετικότητα.
Ωστόσο, οι τεκτονικές πλάκες μετατοπίζονται δημιουργώντας μια νέα συμμαχία.
Αυτή η συμμαχία είναι μια Νέα Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που δεν βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης, αλλά σε περιφερειακά τμήματα.
Στους αντίποδες βρίσκεται η συμμαχία ΗΠΑ - Βρετανίας, ο Ατλαντισμός ντυμένος με τα παλαιά ιμάτια του φιλελευθερισμού.
Η προέλευση της συμμαχίας δεν είναι μόνο υλική και προσανατολισμένη στους πόρους, αλλά και πολιτιστική.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι τοποθετημένες, για άλλη μια φορά, στο επίκεντρο της «φιλελεύθερης» τάξης.
Οι αξίες του φιλελευθερισμού είναι ουσιαστικά «εναντίον» του «άλλου» και προϋποθέτουν μια ηθική υπεροχή, η οποία εξάγεται μέσω ιεραποστολικών εγχειρημάτων.

Ο στόχος του Soros…

Δεν είναι περίεργο που ο George Soros είναι μεγάλος θαυμαστής του Ατλαντισμού και πρόθυμος να διαλύσει την κύρια απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες: τον γάμο Molotov-Ribbentrop μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας.
Για τον Soros, μια ισχυρή ευρωπαϊκή δύναμη όπως η Γερμανία μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες στην Ευρώπη.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες στρατηγικά υποστηρίζουν τη Μεγάλη Βρετανία.
Αμερικανοί και Βρετανοί καθοδηγούνται από το δόγμα του Πάλμερστον περί συμφερόντων, με μια εκδικητική διάθεση για τους εχθρούς - εχθροί της Μεγάλης Βρετανίας είναι η Ρωσία και η Γερμανία.
Φυσικά, όλα αυτά είναι ενδεδυμένα με το όμορφο λεξιλόγιο των φιλελεύθερων αξιών.

Επομένως, ουσιαστικός στόχος της real politik είναι η αποδυνάμωση της Γερμανίας όσο και να προκληθεί πυρκαγιά στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης, προκειμένου να καταστραφεί η δυνάμει ρωσο-γερμανική συνεργασία, που θα δημιουργούσε ένα υπερ-ισχυρό grossraum στην Ευρώπη.
Βέβαια, η Γερμανία, κυρίαρχη δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), δεν είναι παρά ένα μεταπολεμικό φιλελεύθερο «ελαφάκι», ουσιαστικά ένα κράτος «πολιτισμού» όπως η Ιταλία.
Η ρωσική απάντηση, από την άλλη, αντανακλά τη δομή των δύο ηγεμονικών μπλοκ: της Ατλαντικής Συμμαχίας των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας και του σινορωσικού grossraum.
Σε αυτό το γεωπολιτικό πλαίσιο, η Ουκρανία παίζει τον ρόλο των τεκτονικών πλακών.
Εξού και σχεδόν παγκοσμίως στα ΜΜΕ των ΗΠΑ και της Βρετανίας ο ρωσοουκρανικός αγώνας περιγράφεται ως μάχη μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας.

Ωστόσο, το 2015 ο Guardian περιέγραψε την Ουκρανία ως «το πιο διεφθαρμένο έθνος στη γη».
Ως είναι ευνόητο, ο πόλεμος, μακριά από το πεδίο της μάχης, ισοδυναμεί με μια μάχη αφηγήσεων, και εδώ η τροφή των κανονιών είναι ο σύγχρονος άνθρωπος που περιορίζεται στην οικονομική σφαίρα.
Εν προκειμένω πρέπει να επισημανθεί, λέει ο Bolger, πως η φιλελεύθερη δημοκρατία πάσχει από μια εσωτερική αδυναμία, μια θεμελιώδη αντίφαση: την έλλειψη ομοιογένειας.
Παρότι η διαφοροποίηση και ο ατομικισμός ωφελούν τους μετέχοντες στις αγορές, ο κόσμος της real politik απαιτεί ομοιογένεια, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ηθική αντίληψη.

Τι απειλεί ιδεολογικά τη Ρωσία…

Ο «καθοδηγούμενος από την αξία» κόσμος της δυτικής «τάξης» βρίσκεται σε αντίθεση με την «παραγωγική τάξη» που εντοπίζεται σε ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ιταλία, η Σουηδία και η Ουγγαρία.
Επίσης, το νεοφιλελεύθερο όνειρο της υποβάθμισης του έθνους-κράτους, που θεωρείται μέρος του λόγου ύπαρξης μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς, γνωρίζει μια σημαντική απειλή από τη Ρωσία.
Φυσικά, η ρωσική πολιτική στην Ουκρανία καλλιεργείται εδώ και καιρό από Ρώσους αναλυτές.
Δεν είναι λοιπόν μια αντίδραση ορισμένων σκληροπυρηνικών στο Κρεμλίνο ή μια ιδέα που ονειρεύτηκε κάποιος τρελός Τσάρος.

Θεωρείται ιερή η άποψη ότι η παγκοσμιοποίηση στη μέχρι τώρα κλίμακα είναι μια στρατηγική καταστροφή για τα ρωσικά συμφέροντα λόγω των επιπτώσεων του οικονομικού και τεχνολογικού μονοπωλίου των ΗΠΑ στον κόσμο.

Κατά συνέπεια, για τη Ρωσία, ο πόλεμος στην Ουκρανία εξυπηρετεί δύο σκοπούς: Ο ένας είναι η εκδίωξη του ΝΑΤΟ από την Ανατολική Ευρώπη και ο δεύτερος είναι η υποκίνηση μιας κρίσης εμπιστοσύνης έναντι της παγκοσμιοποίησης και της οικοδόμησης νέων μπλοκ συνεργασίας στα ανατολικά.
Η Ρωσία, η Κίνα και μια αναγεννημένη Γερμανία θα αντιπροσώπευαν μια υπαρξιακή απειλή για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, που ήδη υποφέρουν εσωτερική ασυμφωνία και κοινωνική κατάρρευση.

Οι ΗΠΑ καταρρέουν - Ρωσική επανάσταση

Οι θεσμοί των ΗΠΑ δεν μπορούν να υπηρετήσουν την ετερογένεια που υπήρχε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σημειώνεται πως, λόγω αυτής της εσωτερικής παραφωνίας, πάντα χρειάζονταν έναν εχθρό, πρώτα τον κομμουνισμό και μετά το Ισλάμ.
Ταυτόχρονα, αυτό επέτρεψε την πραγματοποίηση τεράστιων δαπανών και την ύπαρξη μιας οικονομίας που εν καιρώ πολέμου γινόταν εξαγώγιμο εμπόρευμα.
Η στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία είναι ο παγκόσμιος «φόρος» στο δυτικό σύστημα.
Όπως σημείωνε ο Vladimir Lenin (αν και το απόσπασμα δεν του αποδόθηκε ποτέ), στην καρδιά της δυτικής αποστολής βρίσκεται μια αντίφαση:
«Όταν έρθει η ώρα να κρεμάσουμε τους καπιταλιστές, θα μας πουλήσουν το σχοινί».

Αυτή η αντίφαση έγινε εντονότερη όταν η φιλελεύθερη δημοκρατία προσπάθησε να νομιμοποιήσει το κεφάλαιο μέσω ενός παγκόσμιου φιλελεύθερου συστήματος βασισμένου στην υπεραξία.
Ο λόγος για τον οποίο η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι τόσο σημαντική για τα ρωσικά συμφέροντα είναι ότι έχει τις ρίζες της στην κληρονομιά της ρωσικής επανάστασης:
Στην ουσία, οι σοβιετικές δημοκρατίες δεν ήταν ποτέ μέρος της Σοβιετικής Ένωσης.
Ήταν ένας αναγκαστικός γάμος «έξω» από την ευρωπαϊκή Ρωσία.
Η νομενκλατούρα της Σοβιετικής Ένωσης είχε λίγα κοινά με τους Καζάκους ή τους Τατάρους.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πόλεμος με την Ουκρανία έχει υπαρξιακή χροιά για τον Vladimir Putin και τη Ρωσία.

Θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος.
Παντού ο κόσμος ρέπει προς τη λαϊκή Δεξιά και τον φεντεραλισμό.
Αν και η λαϊκή Δεξιά είναι άκρως δημοκρατική, όπως φαίνεται από την πρόσφατη νίκη του κόμματος των Αδελφών της Ιταλίας, είναι ξένος προς τη φιλελεύθερη τάξη, καθώς αποτελεί απειλή για την εξαγωγή κρατικής χρηματοδότησης μέσω μπλοκ όπως η ΕΕ.
Ομοίως, σε άλλες περιοχές του κόσμου, από τον μετασοβιετικό χώρο μέχρι το Ιράν και τη Μεγάλη Βρετανία, διαπιστώνεται μια εκκολαπτόμενη δημοκρατική παρόρμηση απομάκρυνσης από τον συγκεντρωτισμό.

Οι ελίτ του κόσμου μάχονται μεταξύ τους για πόρους και οικονομική εξύψωση, αλλά αυτός ο αγώνας και η απομάκρυνση από τον συγκεντρωτισμό θα ευνοούσαν τη μετάβαση σε μια βεστφαλική ομοσπονδία, η οποία θα απαρτιζόταν από αυτόνομα, ομοιογενή πολιτισμικά κράτη.
Η Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 είχε να κάνει με τον σεβασμό των συνόρων, τη θρησκευτική ανοχή, τον τερματισμό του Τριακονταετούς Πολέμου και την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Ένα νέο σύστημα βασισμένο σε αυτές τις αρχές θα μπορούσε να αναζωογονήσει την Ευρώπη, καταργώντας τη φιλελεύθερη οικουμενικότητα της ΕΕ.

Στη Βεστφαλία, η παράδοση συγχωνεύτηκε με τον νόμο και τη λογική.
Βιώνουμε τώρα μια παρόμοια συγκυρία.
Από την άλλη, ο φιλελευθερισμός του Διαφωτισμού περιέπεσε, δυστυχώς, στον δογματισμό της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Και όπως ο Ντοστογιέφσκι σωστά είχε διαγνώσει και προειδοποιήσει, «εάν τα έθνη αποτύχουν να ζήσουν με ανώτερες, ιδέες, και απλώς εξυπηρετούν συμφέροντα, θα χαθούν, θα μουδιάσουν, θα φθαρούν, θα πεθάνουν».

πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.