Γρίβας Κώστας
Μπορεί ο πόλεμος στην Ουκρανία να έχει μονοπωλήσει την επικαιρότητα, αλλά είναι χρήσιμο να θυμόμαστε, τώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός πάει να συναντήσει τον Τούρκο πρόεδρο, τί συνέβη πριν δύο χρόνια τέτοιες ημέρες με την υβριδική επίθεση στον Έβρο. Το διακύβευμα εκείνων των ημερών δεν ήταν αν θα περάσουν στην Ελλάδα μερικές δεκάδες χιλιάδες “παράνομοι μετανάστες” για να προστεθούν στους υπάρχοντες. Αυτό ήταν η κορυφή του παγόβουνου.
Στην πραγματικότητα η Ελλάδα είχε δεχθεί επίθεση στον Έβρο από την Τουρκία που αποσκοπούσε να αποδομήσει εν συνόλω την εθνική της υπόσταση. Αν η Ελλάδα δεν είχε καταφέρει να κρατήσει εκτός των εδαφών της τα αφιονισμένα πλήθη που είχαν επιτεθεί στα σύνορά της, με τη βοήθεια του τουρκικού στρατού και αστυνομίας, τότε η ελληνική εθνική κυριαρχία εν συνόλω θα είχε υποστεί συντριπτικό αποδομητικό πλήγμα.
Αν αυτό φαίνεται υπερβολικό σε κάποιους, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι έχει ξαναγίνει στη σύγχρονη ιστορία. Συγκεκριμένα, αυτό που συνέβη στα ελληνοτουρκικά σύνορα μοιάζει επικίνδυνα με την “Πράσινη Πορεία” (Marcha Verde) που οργάνωσε ο βασιλιάς Χασάν Β΄ του Μαρόκου το 1975 έτσι ώστε να κατακτήσει την Ισπανική Σαχάρα. Αναλυτικότερα, ήταν οι τελευταίες μέρες της ισπανικής κυριαρχίας στην αποικία της στη Βόρειο Αφρική. Το απελευθερωτικό μέτωπο Πολισάριο διεξήγαγε αντάρτικο εναντίον των Ισπανών και το πιθανόν ήταν ότι σύντομα θα κέρδιζε την ανεξαρτησία.
Όμως, ο Χασάν Β’ ήθελε να ενσωματώσει την Ισπανική Σαχάρα στην επικράτειά του. Έπρεπε λοιπόν να δράσει. Και έπρεπε να δράσει γρήγορα πριν την αποχώρηση των Ισπανών γιατί τότε θα εμφανιζόταν ότι επιτίθεται σε μια ανεξάρτητη χώρα, ενώ όσο ήταν υπό ισπανική κυριαρχία θα “πουλούσε” επικοινωνιακά ότι απελευθέρωνε μαροκινά εδάφη από την ισπανική αποικιοκρατία. Όμως, ο στρατιωτικός συσχετισμός με την Ισπανία δεν του επέτρεπε συμβατική στρατιωτική ενέργεια. Έτσι, επέλεξε μια ασύμμετρη, θα λέγαμε σήμερα, μέθοδο.
Πηγή: La Voz De GaliciaΣυγκεκριμένα, μάζεψε περίπου 350.000 “αμάχους”, οι οποίοι την 6η Νοεμβρίου του 1975, προήλασαν άοπλοι “ειρηνικά” μέσα στην Ισπανική Σαχάρα, συνοδευόμενοι από περίπου 20.000 στρατιώτες, ανατρέποντας τις ισπανικές στρατιωτικές δυνάμεις που διατάχθηκαν να μην πυροβολήσουν εναντίον των “αμάχων”. Αποτέλεσμα ήταν το Μαρόκο να καταφέρει όντως να επιτύχει τους σκοπούς του και στις λεγόμενες Συμφωνίες της Μαδρίτης της 14ης Νοεμβρίου 1975 να μοιράσει τα εδάφη της Ισπανικής Σαχάρας με την Μαυριτανία.
Επίθεση στον Έβρο
Εν συνεχεία βέβαια, το Μέτωπο Πολισάριο ξεκίνησε έναν επίπονο και σκληρό αντάρτικο αγώνα για να απελευθερώσει τη χώρα από τους δύο επικυριάρχους. Κατάφερε να διώξει τη Μαυριτανία αλλά το Μαρόκο κατέλαβε τα εδάφη που οι Μαυριτανοί εκκένωσαν. Για δεκαετίες, ο πόλεμος μαινόταν και οι Μαροκινοί κατασκεύασαν ένα τεράστιο τείχος μήκους 2000 χλμ για να αποκλείσουν το Πολισάριο. Ακόμη και σήμερα το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας της Δυτικής Σαχάρας δεν έχει επιλυθεί οριστικά.
“Πράσινη Πορεία”, 1975.Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι “άμαχοι” που σε μεγάλους αριθμούς παραβιάζουν τα σύνορα μπόρεσαν και κατέλαβαν μια χώρα στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Την ίδια ακριβώς τακτική φαίνεται πως ακολούθησε προν δύο χρόνια η Τουρκία του Ερντογάν. Κατηύθυνε, δηλαδή, μάζες “αμάχων” μεταναστών, πλαισιωμένες από τις τουρκικές κρατικές δυνάμεις, αποσκοπώντας να αδρανοποιήσει την ελληνική εθνική κυριαρχία στην Θράκη με ό,τι συνέπειες θα είχε αυτό στο μέλλον.
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δέχθηκε εκείνες τις ημέρες μία επίθεση στον Έβρο. Δεν είχαμε “προσφυγική κρίση”, ούτε “διαχείριση μεταναστευτικών ροών” ούτε οτιδήποτε άλλο από αυτά που παπαγαλίζουν διάφοροι. Δεχθήκαμε επίθεση από την Τουρκία, ασύμμετρη και υβριδική, αλλά ολοκληρωτικού χαρακτήρα. Καθαρά και ξάστερα. Και ήμασταν στην τελευταία γραμμή άμυνας. Αν πέφταμε στην παγίδα που έπεσαν οι Ισπανοί τότε θα είχαμε υποστεί βαριά ήττα με επιπτώσεις στην εθνική μας κυριαρχία. Ας μας διδάξει εκείνη η μάχη, επειδή δεν υπάρχουν περιθώρια για υποχωρήσεις, δεν υπάρχουν περιθώρια για λανθασμένες αναγνώσεις της πραγματικότητας, δεν υπάρχουν περιθώρια για ατολμίες.
Δημοσίευση σχολίου