Όταν η Τουρκία βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, τότε αποκαλύπτεται η πραγματική στρατηγική της, η πραγματική επιθυμία της, αφού όταν υπάρχουν «γενικής φύσεως εξελίξεις», τότε αυτό που γίνεται είναι να απειλεί προς κάθε κατεύθυνση και να παριστάνει τον αδιάφορο ανεξαρτήτως με ποιον συναλλάσσεται.
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Αυτό έγινε και τώρα που η Τουρκία του Ερντογάν έχει επιδεινώσει τις σχέσεις της με όλους τους παραδοσιακούς της συμμάχους από το αποκαλούμενο ως «δυτικό στρατόπεδο» από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, δηλαδή τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ενωμένη Ευρώπη.
Ειδικότερα τη δεύτερη τη θεωρεί ασπίδα ασφαλείας απέναντι στη στρατηγική ανασφάλεια που νιώθει, με τις εξελίξεις των τελευταίων ετών να επιβεβαιώνουν όσους το τόνιζαν και δεν έβλεπαν την επιφάνεια της «περιφερειακής υπερδύναμης» Τουρκίας, το επικοινωνιακό «αφήγημα» που προβαλλόταν όχι μόνο από τουρκικής πλευράς, αλλά και από αυτή των αφελών που έβλεπαν στην Τουρκία των πολλαπλών αντιφάσεων, μια χώρα-μοντέλο προς εξαγωγή για τον ισλαμικό κόσμο…
Το «DP» έχει ξεκαθαρίσει ότι η Τουρκία έχει πολλούς λόγους να θεωρεί στρατηγικό στόχο υψίστης προτεραιότητας την όσο το δυνατόν πιο στενή σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, παρ’ όλες τις ασεβείς, κυριολεκτικά, αναφορές του Ερντογάν απέναντι στην Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες, αλλά και επιμέρους ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, κυρίως το Βερολίνο.
Τελευταίο επεισόδιο σε αυτό το «σίριαλ» είναι οι χθεσινές αναφορές του αντιπροέδρου της τουρκικής κυβέρνησης, Μπεκίρ Μποζντάγ, ο οποίος ανέλαβε να αλλάξει δραματικά την υπεροπτική αντιμετώπιση της ΕΕ και τις διακηρύξεις Ερντογάν ότι θα προσανατολίσει τη χώρα του προς την Ευρασιατική Ένωση και το Σύμφωνο Συνεργασίας τη Σαγκάη.
“Calling the bluff”… ή όπως λέμε “το έξυπνο πουλί”
Όπως συμβαίνει το τελευταίο διάστημα, κανείς πλέον δεν «τσιμπάει» από τέτοιες δραματικές αναφορές της τουρκικής ηγεσίας και η εξέλιξη της Ιστορίας τους δικαιώνει. Ο Μποζντάγ δήλωσε ότι η χώρα του είναι έτοιμη και αποφασισμένη να συνεχίσει τις προσπάθειες για να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση παρά τις εντάσεις στις σχέσεις της με τις Βρυξέλλες…
Το στρατηγικό αδιέξοδο της Τουρκίας στο οποίο οδηγήθηκε από την αμετροεπή συμπεριφορά της είναι τεράστιο. Πλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει να μην υποχωρεί απέναντι στους τουρκικούς παραλογισμούς, να μην αποδέχεται τη δριμεία καταδίωξη οποιουδήποτε δεν συμμορφώνεται με τις επιθυμίες της ηγεσίας. Εκεί είναι όμως και ο πυρήνας του προβλήματος.
Η Τουρκία, ή μάλλον για την ακρίβεια η σημερινή τουρκική ηγεσία αδυνατεί να τα κατανοήσει και αυτή είναι η διαφορά του δυτικού κόσμου από όλους τους υπόλοιπους σήμερα. Αυτός είναι και ο λόγος των υποτίθεται καλών σχέσεων της Τουρκίας με τη Ρωσία.
Οι Τούρκοι «οραματίζονται» ένα διεθνές σύστημα όπου κανείς δεν θα ενοχλεί τους ηγέτες στο εσωτερικό της χώρας τους και οι συμφωνίες που θα γίνονται σε επίπεδο κορυφής θα ρυθμίζουν την ισορροπία ανάμεσα στις δυνάμεις. Αυτό δεν επιθυμεί και διακηρύσσει ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν; Τι άλλο εννοεί όταν μιλά για πολυπολικό κόσμο πέραν του συστήματος «ισορροπίας δυνάμεων» (balance of power);
Καμία αντίρρηση, αυτό που αδυνατούν ή δεν τους συμφέρει να αντιληφθούν σε Μόσχα και Άγκυρα, είναι ότι ακόμα και να υλοποιηθεί το όνειρό τους για τον νέο αυτόν πολυπολικό κόσμο, κάτι εξόχως πιθανό, θα πρέπει να αντιληφθούν ότι αυτό θα γίνει με νέους όρους, αυτούς που επιτάσσει ο 21ος αιώνας, διότι ο κόσμος δεν θα γυρίσει πίσω μερικούς αιώνες, όσο και να το επιθυμούν.
Η παγκοσμιοποίηση είναι μια πραγματικότητα, εντός λεπτών πληροφορείται κάθε ενδιαφερόμενος τι συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Η ενόχληση από τις υπερβολές των όποιων καταπιεστικών καθεστώτων σε μια τουλάχιστον πλευρά του κόσμου, δεν πρόκειται να αλλάξει.
Σίγουρα όχι στο επίπεδο των κοινωνιών, οι οποίες με τη σειρά τους θα πιέζουν τις πολιτικές ηγεσίες, προσδιορίζοντας ένα παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο εντός του οποίου θα μπορούν να δραστηριοποιούνται και να λειτουργούν, διαφορετικό από εκείνο περασμένων αιώνων.
Η πολιτική Ερντογάν γυρίζει μπούμερανγκ
Αυτό είναι που κάνει το σύστημα ισορροπίας ισχύος πολύ επικίνδυνο. Διότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει, άρα και ενδεχόμενη απόπειρα εφαρμογής του με όρους-αντιγραφή από το παρελθόν, δεν θα εξισορροπούσε τον κόσμο, αλλά θα τον τίναζε στον αέρα, καθώς οι ηγεσίες, άλλη λιγότερο και άλλη περισσότερο, δεν θα μπορούσαν να ελέγξουν τους λαούς τους όπως γινόταν πιο αποτελεσματικά κάποτε…
Τα ανωτέρω είναι ο εφιάλτης του Ερντογάν που αντιλαμβάνεται πιθανότατα ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και δεν πρόκειται να συμβεί αυτό που θα ονειρεύονταν και δεν θα είναι ποτέ ανεξέλεγκτοι. Εάν το επιχειρήσουν, το τίμημα είναι ότι οι ηγεσίες της Δύσης, ακόμα και να το ήθελαν δεν θα μπορούσαν να επιβάλουν στις κοινωνίες το να μην ασχολείται κανείς με τα εσωτερικά ενός συμμαχικού κράτους.
Άρα, οι «κορώνες» των Τούρκων περί Ευρωπαίων «Ναζί» και άλλων ιδιαιτέρως άκομψων στην καλύτερη περίπτωση χαρακτηρισμών, εξελίχθηκαν σε μπούμερανγκ και αναγκάζουν τους Τούρκους που δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα να κάνουν πίσω άρον-άρον. Αλλιώς οι δηλώσεις του Μποζντάγ θα ήταν πολύ διαφορετικές και θα βρίσκονταν πολύ κοντά σε αυτές του ηγέτη του, δεν θα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες, χωρίς ο Ερντογάν να αντιδρά.
Όλα δείχνουν ότι έχει έρθει η ώρα της κρίσεως. Η στρατηγική των Τούρκων έχει χρεοκοπήσει και όλες οι θεμελιακές παραδοχές επί των οποίων είχε στηθεί – δεν μπορεί κανείς να αντικαταστήσει την Τουρκία – έχουν καταρρεύσει, επειδή οι δρώντες σε αυτό το παίγνιο αποφάσισαν να εκθέσουν την στρατηγική του «δύστροπου» παίκτη, προσγειώνοντάς τον στην πραγματικότητα.
Σε τέτοιες καταστάσεις, εάν υποτεθεί ότι υπάρχει ορθολογισμός από τουρκικής πλευράς, κάποιοι θα έχουν αρχίσει να ανησυχούν για το τι θα συνέβαινε, εάν ΗΠΑ και Ρωσία αποφάσιζαν να συνεργαστούν. Οπότε, είναι πιθανό να προσεύχονται στον Αλλάχ να συνεχίσουν Μόσχα και Ουάσιγκτον να «σκοτώνονται», ίσως μάλιστα να κάνουν και τα πάντα για να τους βοηθήσουν…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου