Σα να την έχει τσιμπήσει… μύγα κάνει η Μόσχα μόλις αμερικανικό πολεμικό σκάφος εισέρχεται στη Μαύρη Θάλασσα. Κάνει σα να την αντιμετωπίζει ως «ρωσική λίμνη». Αυτό είναι κατανοητό αφού στη ρωσική οπτική η απουσία ΝΑΤΟϊκών γενικότερα στόλων κάνει τη Μόσχα να αισθάνεται πιο χαλαρή, πιο ασφαλής.
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Από την άλλη όμως καθένας οφείλει να «ζυγίσει» από τη μία την ανασφάλεια της Ρωσίας – εκτός κι αν σκοπίμως υποδαυλίζει την ανασφάλεια – και από την άλλη το δικαίωμα των υπολοίπων χωρών που βρέχονται από τα νερά της Μαύρης Θάλασσας να έχουν τις δικές τους «παρέες», καθώς το ιστορικό φορτίο του Ψυχρού Πολέμου είναι βαρύτατο και προσφάτως έχει έρθει ξανά στην επιφάνεια.
Με την εξαίρεση της απροσάρμοστης και «ανήθικης» (μάλλον αδόκιμος για τις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις όρος αν και απολύτως εύστοχος για ορισμένους…) Τουρκίας, η οποία πάει με τον οποιονδήποτε αρκεί να θεωρεί ότι εξυπηρετείται το συμφέρον της, αρκεί να μπορέσει να εκβιάσει αυτό που θέλει να πετύχει, πως μπορεί κανείς να αρνηθεί σε Βουλγαρία και Ρουμανία να δεχθούν στα λιμάνια τους οποιονδήποτε;
Τούτων λεχθέντων, εντύπωση δεν έκανε η χθεσινή νευρική αντίδραση του ρωσικού ΥΠΕΞ στην είσοδο του αμερικανικού αντιτορπιλικού κατευθυνομένων βλημάτων, τύπου Arleigh Burke, του USS Porter (DDG 78) στην περιοχή (όδευσε στον βουλγαρικό λιμένα της Βάρνας), μια ανάπτυξη που εντάσσεται στο πλαίσιο της επιχείρησης «Atlantic Resolve». Το πολεμικό πλοίο θα προχωρήσει σε ασκήσεις με συμμαχικές ναυτικές δυνάμεις.
Αξιωματούχος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, δήλωσε ότι η χώρα θα απαντήσει με μέτρα που δεν διευκρίνισε (τίποτα χαμηλές διελεύσεις μαχητικών και άλλες συνήθεις αχρείαστες προκλήσεις), αφού η ανάγνωση της ρωσικής πλευράς, είναι ότι κάθε κίνηση ΝΑΤΟϊκού μέσου στην περιοχή, στόχο έχει να αυξήσει την ένταση, εν όψει της συνόδου κορυφής της Ατλαντικής Συμμαχίας στη Βαρσοβία…
Η Ρωσία αντιδρά και στην τοποθέτηση στοιχείων βαλλιστικής άμυνας στη Ρουμανία, θεωρώντας ότι την απειλούν. Που να είχε αναπτύξει το ΝΑΤΟ στη Ρουμανία το αντίστοιχο του Iskander M που έχει αναπτύξει η Μόσχα στον θύλακα του Καλίνινγκραντ τρομοκρατώντας τις Βαλτικές Δημοκρατίες, την Πολωνία και χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, πρώην μέλη της Σοβιετικής Ένωσης, τις οποίες μπορεί να πλήξει.
Για ποιον ακριβώς λόγο χρειάζεται έγκριση το οποιοδήποτε πλοίο από τη Μόσχα για να ταξιδέψει σε κάποια χώρα της περιοχής; Ζητά μήπως η Μόσχα έγκριση όταν πυρηνικά υποβρύχια να διέρχονται από τα στενά της Μάγχης και μάλιστα όταν ανακοινώνεται ο εντοπισμός τους να απαντά με σκωπτικό χιούμορ με ξεκάθαρη επικοινωνιακή στόχευση;
Οι Ρώσοι βέβαια έχουν λόγους να ανησυχούν, διότι ο αξιωματούχος έκανε λόγο για μια κλιμακούμενη αμερικανική – ΝΑΤΟϊκή πολιτική, με την για πρώτη φορά από το 2003 έλευση αμερικανικών αεροπλανοφόρων στη Μεσόγειο επί παραδείγματι. Σωστό, κι εκεί ρωσική άδεια χρειάζονται οι Αμερικανοί για να πάνε;
Ας τα σκεπτόταν νωρίτερα η Μόσχα αυτά όταν διαφήμιζε π.χ. – με τον γνωστό γελοίο τρόπο και «συγκεκριμένα κανάλια (παρα)πληροφόρησης» στην Ελλάδα – την έλευση του μοναδικού της αεροπλανοφόρου (Admiral Kuznetsov) στην ίδια περιοχή, βγάζοντάς το άρον-άρον από τη ναυπηγική κλίνη και αναβάλλοντας για ένα ακόμα έτος τον εκσυγχρονισμό του, χωρίς ασφαλώς να ζητήσει άδεια από τον οποιονδήποτε. Και δεν χρειαζόταν ασφαλώς.
Μόνη της έπρεπε να «ζυγίσει» τον αντίκτυπο. Μήπως υποτίμησε τη βούληση και τις δυνατότητες αντίδρασης, με τους αναλυτές της να έχουν πέσει θύματα της θεωρίας της «απόσυρσης των ΗΠΑ από το διεθνές προσκήνιο»; Σε τελική ανάλυση ας το έκανε πιο έξυπνα. Μετά από όσα έχουν γίνει, ακόμα ως κλιμάκωση εν όψει της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ τα αντιλαμβάνεται;
Οι Ρώσοι έχουν ακόμα μια τελευταία ευκαιρία να στείλει πιο ορθολογικά μηνύματα στη Δύση, ενισχύοντας μάλιστα και τις μετριοπαθείς φωνές, που ζητούν επιτακτικά την εξεύρεση ενός στρατηγικού modus Vivendi με τη Μόσχα. Η επίδειξη ισχύος δεν έχει νόημα.
Δοκίμασαν να συνεννοηθούν με τους Αμερικανούς για την από κοινού παρουσία των αεροπλανοφόρων; Δοκίμασαν την επιχειρησιακή συνύπαρξη (είμαι μάλλον δύσκολη όσο δεν είναι κοινοί οι στόχοι στη Συρία) ή τη διαπραγμάτευση της αμοιβαίας απόσυρσης και της επιστροφής στο πρότερο τακτικό – επιχειρησιακό status quo ante;
Και κάτι ακόμα. Δεν είμαστε βέβαια σε θέση να γνωρίζουμε αν η «πόρτα» που άφησε ανοιχτή ο Μπανιαμίν Νετανιάχου στη Μόσχα, συζητώντας με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, για τη συμμετοχή ρωσικών εταιριών στην αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της ανατολικής Μεσογείου έχουν τη συναίνεση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η επιτυχής συνύπαρξη με τους Ισραηλινούς στην περιοχή που θα διευκολυνθεί ως αποτέλεσμα της ανάληψης του χαρτοφυλακίου του υπουργού Άμυνας από τον εκ πρώην Σοβιετικής Ένωσης ορμώμενο, Άβιγκντορ Λίμπερμαν, είναι ένα σημαντικό βήμα που δύναται να διευκολύνει τις συνεννοήσεις.
Τα πάντα θα κριθούν στο πεδίο της πολιτικής βούλησης. Εάν επικρατήσει ψυχροπολεμική διάθεση με τη μια πλευρά να κατηγορεί την άλλη (Μόσχα-Ουάσιγκτον) για κινήσεις κλιμάκωσης, στο τέλος θα ανέβει η θερμοκρασία επικίνδυνα και θα επέλθει «εκτροπή». Εάν αντιθέτως δοθούν τα κατάλληλα σήματα, όπως αυτά που περιγράφηκαν, συν τη βούληση ουσιαστικής ενεργοποίησης των μηχανισμών διαλόγου της Ρωσίας με το ΝΑΤΟ, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι η αποκλιμάκωση.
Αρκεί και οι δυο πλευρές να βάλουν «νερό στο κρασί τους» και να εγκαταλείψουν τους μαξιμαλισμούς που αναβιώνουν ψυχολογία και κλίμα Ψυχρού Πολέμου. Αφελής δεν είναι κανένας. Το αέναο «παιχνίδι» του αποκλεισμού της Ρωσίας πάντα θα απασχολεί τη Δύση που φοβάται τη ροπή της Μόσχας για υπερβολική στήριξη των ενεργειών σε όλα τα μέτωπα, στη στρατιωτική ισχύ.
Παρομοίως, η Ρωσία πάντα θα υποπτεύεται παντού συνωμοσίες στρατηγικής περικύκλωσης και θα «διαβάζει» σε κινήσεις προσέγγισης… κινήσεις στρατηγικής παραπλάνησης. Το ζητούμενο είναι η «διαχείριση» των σχέσεων και οι σημειακές παρεμβάσεις ώστε να διατηρείται η ισορροπία.
Παράλληλα όμως με ενέργειες διαπλοκής των συμφερόντων Ανατολής και Δύσης όπου είναι εφικτό, σε μια προσπάθεια εκπαίδευσης γενιών αξιωματούχων στο εφικτό της συνεννόησης και του αμοιβαίου οφέλους. Αυτό θα ενσταλάξει μια νοοτροπία συναλλαγής και θα λειτουργήσει κατευναστικά στα πιο επικίνδυνα μέτωπα, ενθαρρύνοντας αμφοτέρους να αποφεύγουν τους μαξιμαλισμούς.
Αν η κατάσταση είναι επικίνδυνη τώρα, τι θα γίνει π.χ. αν στον Λευκό Οίκο βρεθεί ο Ντόναλντ Τραμπ; Ας μη σπεύσουν να απαντήσουν ότι η προδιάθεση ανάμεσα σε αυτόν και τον Πούτιν είναι πάρα πολύ θετική. Διότι η ψυχοσύνθεση του εν λόγω διδύμου μπορεί να οδηγήσει στο καλύτερο, αλλά και στο χειρότερο. Διότι εάν π.χ. ο Τραμπ αισθανθεί ότι «προδόθηκε», τότε ίσως υπεραντιδράσει, με τους Ρώσους να αισθάνονται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να ακολουθήσουν…
Δεν είναι όμως απαραίτητο να ταυτίζονται οι πρωτοβουλίες με αυτές όταν ήταν «αφεντικό» στο State Department. Υπό προϋποθέσεις, αυτή η αμοιβαία αντιπάθεια, θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και σε ισορροπία…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου