του Θανάση Μανουσάκη*
Μικρασιατική καταστροφή, 92 χρόνια μετά: Οι ψυχές των 1.500.000 Ελλήνων Μικρασιατών ζητούν την δικαίωση τους για τα δεινά τα οποία υπέστησαν από τις τουρκικές κεμαλικές ορδές. Μια γενοκτονία που ασφαλώς δεν αφορά μόνο τους Έλληνες της Μικράς Ασίας, αλλά και ολόκληρο τον ελληνικό χριστιανικό πληθυσμό (Θράκες και Πόντιοι) της Ανατολής, που, μαζί με τους Αρμένιους, υπέφεραν τα πάνδεινα από τις διώξεις του βάρβαρου κεμαλικού καθεστώτος. Σκοπός του άρθρου αυτού δεν είναι να αναλύσει τα ιστορικά γεγονότα των γενοκτονιών, που λίγο πολύ είναι γνωστά, αλλά την προκλητική στάση της Τουρκίας απέναντι στις γενοκτονίες των Ελλήνων της Ανατολής, με την μη-αναγνώριση των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν, σε συνδυασμό με την γενικότερη εξωτερική πολιτική που ακολουθεί έναντι της χώρας μας.
Αυτό γιατί η Τουρκία, παρότι είναι και ιστορικά αποδεδειγμένο μέσα από έρευνες και επιστημονικά ότι έχει διαπράξει τις συγκεκριμένες γενοκτονίες, όχι μόνο αρνείται να τις αναγνωρίσει, αλλά προκαλεί και τους ίδιους ακόμα των συγγενείς των θυμάτων, έχοντας θεσπίσει ακόμα και επίσημες ημέρες εορτασμού της απόβασης του «πατέρα» της «σύγχρονης» «δημοκρατίας» τους, Κεμάλ Ατατούρκ. Ειδικότερα σε ότι αφορά τις διπλωματικές σχέσεις με την χώρα μας, η σημερινή, αλλά και οι προηγούμενες τουρκικές κυβερνήσεις, έχουν φτάσει στο προκλητικό, αλλά πολύ περισσότερο απαράδεκτο γεγονός να διαμαρτύρονται και επίσημα με ανακοίνωση του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, για τις επίσημες εκδηλώσεις εθνικής μνήμης και τιμής, όπως εκείνη για την ημέρα μνήμης και τιμής της Ποντιακής Γενοκτονίας, που πραγματοποιείται κάθε 19η Μαΐου, αλλά και της ημέρας μνήμης και τιμής της γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού στις 14 Σεπτεμβρίου. Ημέρες μνήμης και τιμής που έχουν ψηφιστεί και θεσπιστεί με ομόφωνες αποφάσεις της Βουλής των Ελλήνων από το 1994, όπου έστω και αργά η ελληνική πολιτεία αποφάσισε να τιμήσει την μνήμη των θυμάτων αυτών των αποτρόπαιων αυτών τουρκικών γενοκτονιών.
Όμως αυτή η τουρκική θρασύτητα και προκλητικότητα στο θέμα των γενοκτονιών του ελληνικού πληθυσμού της Ανατολής, συμπεριλαμβανομένου και του κυπριακού προβλήματος, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην υποχωρητικότητα έναντι της Άγκυρας που έδειξαν οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ειδικά των τελευταίων σχεδόν 20 ετών μετά την κρίση στα Ίμια το 1996. Έτσι φτάσαμε σε σημείο ως χώρα το 2001 επί κυβέρνησης Κώστα Σημίτη με υπουργό Εξωτερικών τον Γιώργο Παπανδρέου, και υπουργό Εξωτερικών της τότε τουρκικής κυβέρνησης τον εκλιπόντα Ισμαήλ Τζεμ, να συζητείται θέμα αναθεώρησης των σχολικών βιβλίων Ελλάδας και Τουρκίας, με το σκεπτικό ότι δεν πρέπει να υποδαυλίζεται μίσος και διχόνοια ανάμεσα στους δύο λαούς. Για να μην αναφερθώ σε «κουμπαριές» επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή και την λανθασμένη εμμονή για ένταξη της γείτονας χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς ποτέ η Τουρκία να αναγνωρίσει και να ζητήσει συγνώμη για τις γενοκτονίες των ελληνικών πληθυσμών της Ανατολής, πέρα από τα ήδη γνωστά προβλήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε Αιγαίο, Θράκη και την συνεχιζόμενη εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, από τον Ιούλιο του 1974.
Γι’ αυτό και δεν μου προξένησε καμία εντύπωση το γεγονός ότι ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξέφρασε στον Έλληνα πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, κατά την συνάντηση που είχαν στο περιθώριο της πρόσφατης συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, την «ανησυχία» του για την επιπτώσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις επειδή στο λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στην Βουλή, συμπεριλήφθηκε η αναφορά στην ιστορική μνήμη της γενοκτονίας των Ελλήνων χριστιανών της Ανατολής. Για να απαντήσει, αντιδρώντας χλιαρά η ελληνική πλευρά σε αυτή την τουρκική πρόκληση, πως πρόκειται για πράξη εναρμόνισης με το διεθνές δίκαιο και τις ευρωπαϊκές αποφάσεις και αποτελεί ιστορικού χαρακτήρα παρέμβαση που αφορά την μνήμη των θυμάτων και όχι τις σχέσεις της Ελλάδας με την σημερινή Τουρκία. Όλα τα παραπάνω αναδεικνύουν μια ακόμη πτυχή των προβληματικών ούτως ή άλλως ελληνοτουρκικών σχέσεων, όσο και να προσπαθούν να παρουσιάσουν κάποιοι να παρουσιάσουν μια διαφορετική εικόνα, την προκλητική μη-αναγνώριση των γενοκτονιών των Ελλήνων χριστιανών της Ανατολής.
Γι’ αυτό η ελληνική εξωτερική πολιτική θα πρέπει να αλλάξει ρότα, όσον αφορά τις σχέσεις με την Τουρκία και αυτό, όχι μόνο για την δικαίωση της μνήμης των θυμάτων και της ιστορικής μνήμης των νεότερων γενιών, αλλά και για να δείξει η χώρα μας επιτέλους ένα μήνυμα αποφασιστικότητας απέναντι στην γείτονα χώρα για την προάσπιση των ελληνικών συμφερόντων. Γιατί πέρα από τα ιστορικά γεγονότα, τα γεωπολιτικά δεδομένα το απαιτούν, η ίδια η πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων να υπάρξει αυτή η αλλαγή πλεύσης. Ας ελπίσουμε οι έχοντες την ευθύνη να αναλογιστούν την βαριά ιστορική, και όχι μόνο, ευθύνη και να πράξουν τα δέοντα....
πηγή
Δημοσίευση σχολίου