Σε σχέση με τις κινήσεις του Πούτιν στην Ουκρανία σχεδόν καμία υπηρεσία (πλην της CIA και αυτή μόλις λίγες ημέρες πριν την έναρξη των αιματηρών γεγονότων) και κανείς διεθνολόγος, γεωπολιτικός αναλυτής ή διπλωματικό στέλεχος του Δυτικού κόσμου, δεν είχε την ικανότητα (ή την ελευθερία) να προβλέψει τις εξελίξεις.
Γράφει ο Νίκος ΚαραχάλιοςΤα εκατομμύρια των λέξεων που συνθέτουν το «πουτινικό αφήγημα» της Δυτικής πλευράς του «Νέου Τείχους» από τη στιγμή που το πρώτο Ρωσικό Τ-80 πάτησε σε ουκρανικό έδαφος δεν έχουν καμία «αξία», αφού το πολεμικό σκηνικό τις καθιστά αυτονόητα μέρος της «δικής μας» προπαγάνδας, αλλά δεν έχουν και μεγάλη σημασία (για εμάς που καθόμαστε στο αναπαυτικό σαλόνι μας όχι για τους εμπόλεμους και τα 3 εκατομμύρια των προσφύγων), από ανακρίβειες και αστοχίες αλλά συνθέτουν μία αναξιόπιστη γκάμα ψευδοπληροφοριών που συνίσταται από οφθαλμοφανή fake news. Τα «νέα» λοιπόν είναι τόσο «διάτρητα», όσο οι τοίχοι των πολυκατοικιών της Μαριούπολης μετά από 20 ημέρες πολιορκίας.
Όσο για τις μελλοντικές «προβλέψεις» ας το αφήσουμε καλύτερα… Νοστραδαμικού τύπου προφητείες που διαψεύδονται πριν κλείσει μια εβδομάδα επιχειρήσεων και ξεκινήσει η άλλη… Εγώ αν ήμουν ενσωματωμένος αναλυτής, που μια μέρα πριν την εισβολή διαρρήγνυα τα ιμάτιά μου πως «οι Ρώσοι δεν θα επιτεθούν» και την επομένη ισχυριζόμουν πως «θα τελειώσουν όλα σε μερικές μέρες» θα είχα κάνει χαρακίρι από ντροπή. Και αν ήμουν σταθμός θα τους έκοβα για να μην εισπράττει την τηλεθέαση το Open…
Τί θα είχε λοιπόν αξία;
Μία παράτολμη άσκηση;
Ίσως.
Υπάρχει μια σχετικά νέα μορφή ιστοριογραφίας που κατηγοριοποιείται υπό τον γενικό τίτλο “What if?”, δηλαδή «τί θα γινόταν αν;»
Στην πάντα πρωτοπόρα χώρα μας είναι προσφιλής «καφενειακή μεθοδολογία», χρησιμοποιούμενη κατά κόρον από κάθε λογής «αναλυτάδες» όταν «δεν τους βγαίνουν τα κουκιά», κοινώς όταν δεν πολυστέκουν τα –ούτως ή άλλως- έωλα επιχειρήματά τους και θέλουν να «παρεκτραπεί» η συζήτηση. Η γκάμα τους ευρύτατη:
α) Τί θα γινόταν αν ο Ιωαννίδης δεν είχε «ανατρέψει» τον Παπαδόπουλο;
β) Τί θα γινόταν λοιπόν αν ο Κοσκωτάς είχε αγοράσει και τον Σαραβάκο;
γ) Τί θα γινόταν αν ο Σημίτης δεν μας είχε βάλει απροετοίμαστους στη ΟΝΕ;
κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
Ας σοβαρευτούμε όμως λίγο, γιατί τα πράγματα βαίνουν από το κακό στο χειρότερο και εμείς ακόμη και τη γεωπολιτική κρίση που μας βρήκε στην «διετηρίδα» από το annus horribilis του 1922, την αντιμετωπίζουμε πρωτίστως με επικοινωνισμό (δωρεές για μαιευτήρια ενώ δεν έχουμε να πληρώσουμε τις υπερωρίες στις δικές μας νοσοκόμες και στο Τζάννειο φρακάρεις ακόμη στα ράντζα, αξυρισιά 3 ημερών αλά Μακρόν, και φουτεράκια αλά Ζελένσκι… Ήμαρτον). Και λιγότερο με ρεαλισμό.
Τί κάνουν οι σοβαροί strategists;
α) Δεν φοράνε παρωπίδες. Κοιτάνε καθαρά.
β) Δεν παρασύρονται από συναισθηματισμούς, απλουστευτικά ιδεοληπτικά δίπολα τύπου «οι καλοί Δυτικοί και οι κακοί Ρώσοι» και εχθροπάθειες «οι κακοί κομμουνιστές και οι καλοί καπιταλιστές».
γ) Δεν έχουν αβεβαιότητες. Εξετάζουν όλα τα πιθανά και απίθανα σενάρια. Εδώ λοιπόν το “what if” αποκτά τεράστια αξία και μετατρέπεται σε σοβαρό scenario planning.
Θέτουμε λοιπόν μια σειρά από κομβικές ερωτήσεις που θα έπρεπε να έχουν ήδη αναλυθεί, γιατί αφορούν «εμάς τους Δυτικούς» και όχι τον «απρόβλεπτο», «ψυχοπαθή», «αιμοδιψή», «τρομοκράτη», «εγκληματία πολέμου», Πούτιν (που ως την 23η Φεβρουαρίου οι μισοί ανεβοκατέβαζαν «Μεγάλο Ηγέτη», οι άλλοι μισοί (μαζί και ο δικός μας Πρωθυπουργός) τον λιβάνιζαν μπας και μας βάλει πλάτη σε καμία επένδυση, ενώ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ αγόραζαν από αυτόν και την «Αυτοκρατορία του Κακού» ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΠΛΑ.
ΒΑΣΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
Αύριο ξυπνά ο Βλαδίμηρος στο Κρεμλίνο και διατάζει μονομερή παύση της «επιχείρησής του».
ΚΟΜΒΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
- Θα γυρίσει η Δύση στο Status Quo Ante;
- Θα πάρουμε πίσω τις οικονομικές κυρώσεις –και αν ναι, ποιές- αν η Ρωσία αντέστρεφε την επιθετική της στάση; Οι αποφάσεις για τον Nord-Stream 2 είναι στρατηγικές ή τακτικές;
- Θα συνεχίζουμε να χτίζουμε γέφυρες για στρατηγική απεξάρτησης από ρωσικές πηγές ενέργειας;
- Είναι έτοιμη η Δύση και οι οικονομίες της να πληρώσουν το υψηλότερο κόστος και αν ναι ποιοι θα το επωμιστούν; Οι παντοδύναμες εταιρίες ενέργειας ή οι απροστάτευτοι πολίτες;
- Τί θέλουμε να κάνουμε τελικά με τον Πούτιν. Αν είναι αιμοσταγής δικτάτορας γιατί μέχρι χθες ήταν επίτιμος συνομιλητής μας; Στην Κριμαία το ’14 και στη Γεωργία το ’18 η ρωσική επέμβαση έγινε με νεροπίστολα και αεροβόλα; Αν είναι «εγκληματίας Πολέμου» να συλληφθεί και να δικαστεί στη Χάγη στην πρώτη ευκαιρία (γίνεται; Μάλλον όχι…)
- Να τον «αναμορφώσουμε» “reform” (ωσάν να είναι απείθαρχος ανήλικος) ή να τον «απομακρύνουμε» REMOVE; Αν δεν φύγει μόνος του ο Πούτιν θα πρέπει να τον ανατρέψουν οι SOLOVIKI (οι επιτελείς του, αλά Κρουτσώφ). Ποιός πιστεύει πραγματικά ότι θα αλλάξει το νέο (;) Ρωσικό Δόγμα; Μήπως αποδειχθεί ο διάδοχος χειρότερος; Ρίξτε μια προσεκτική ματιά στα βλέμματα των κ.κ. Λαβρόφ και Σοϊγκού και πιστεύω πως θα αλλάξετε γνώμη…
Αν στην ερώτηση 6 η απάντηση είναι «ΟΧΙ», (που είναι και το πιθανότερο), θα επιδιώξουμε αντί για «αλλαγή προσώπου» να προχωρήσουμε σε αλλαγή καθεστώτος;» “Regime Change”. Και αν ναι πώς; Ποιός θα επωμιστεί το κόστος της σύγκρουσης; Το μέχρι χθες -κατά Μακρόν- κοιμώμενο ΝΑΤΟ, ή ο υπό διαμόρφωση ευρωστρατός;
Αν τα πρόσωπα αλλάζουν και το «καθεστώς» παραμείνει ίδιο, τί θα έχουμε πετύχει; Στη Βουλγαρία η Δύση «ανέτρεψε» μέσα από ένα πρωτοεμφανιζόμενο δίδυμο αποφοίτων του Harvard (σας θυμίζει κάτι;) τον πρώην εκλεκτό της Μπόϊκο Μπορίσωφ και επιχείρησε να τον φυλακίσει κιόλας αμέσως μετά! Ο Βούλγαρος παλαιστής και πρώην Δήμαρχος Σόφιας δεν σας προσομοιάζει με τον Ουκρανό kick boxer και νυν Δήμαρχο Κιέβου Βιτάλι Κλίτσκο;
Δεν είναι και πολύ μακρινή η καθολική –σχεδόν- αποτυχία για regime change στα κράτη της Βορείου Αφρικής την περίοδο Obama για να την έχουμε ξεχάσει. Έφυγαν οι περισσότεροι δικτάτορες-όχι όλοι «ο Σύριος Άσσαντ άντεξε με πύρρειους τρόπους (και ρωσική βοήθεια) και όσοι αντικαταστάθηκαν από άλλους (Αίγυπτος- Σίσι), ή το χάος (Λιβύη) κατέστρεψαν τη θεωρία εκδημοκρατικοποίησης από τα κάτω(;) σε χώρες που ακόμη «επιμένουν» να λειτουργούν με φυλές και κάστες…
Αν οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν τί θα γίνει; Θα πολεμάμε επ’ άπειρον με τη Ρωσία, η οποία θα «καταπίνει» χώρες και χώρους (Μολδαβία, Υπερδνειστερία) κ.ά., ή θα επιχειρήσει να εξάγει ένταση και στα Δυτικά Βαλκάνια (Βοσνία – Κόσσοβο) επειδή δεν ανήκουν στο ΝΑΤΟ;
Θα συνεχίσει η Δύση να υποδέχεται κλεπτοκράτες τύπου Αμπράμοβιτς (Λονδίνο/Chelsea); Το ίδιο θα κάνει και η διψασμένη για επενδύσεις Ελλάδα (Ριμπολόβλεφ/Σκορπιός); Για πόσο πια θα υποκρινόμαστε στο ματωμένο χρήμα; Μήπως οι νεόπλουτοι που ανοίγουν σαμπάνιες στο Scorpio της Μυκόνου, απέκτησαν τα Ρουβλοδόλαρά τους κάνοντας αγαθοεργίες; Θα έχουμε το θάρρος να διενεργήσουμε βαθύ και καθολικό «πόθεν έσχες»; ή θα πουλάμε ομάδες σύμβολα και στρατηγικά λιμάνια αν οι κλεπτοκράτες καταβάλουν το το ορισθέν τίμημα; Δεν είναι τουλάχιστον υποκριτική ή ψοφοδεής υποδοχή μουζίκων ολιγαρχών της KGB ως «μοχλών ανάπτυξης»;
Μάθαμε επιτέλους τη σημασία της άμυνας; Αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα ενός ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ χωρίς joystick εκτός Ευρώπης; Ή θα περιμένουμε να δούμε αν και πότε η αεράμυνά μας θα μπορέσει να «μπλοκάρει» τα Bayraktar γιατί για τους KINZHAL ούτε λόγος…
Θεωρούμε τη Ρωσία «ιμπεριαλιστική δύναμη», ή οι επεκτατικές της βλέψεις είναι «αμυντικού χαρακτήρα», κάτι που δεν αποδέχεται πια ούτε ο Περισσός. Ό,τι βλέπουμε σήμερα είναι Ναπολεοντισμός του Πούτιν και το προηγηθέν Σιδηρούν Παραπέτασμα «αγωνία επιβίωσης» της «Μαμάς» Ρωσίας; Ρωτήστε τους Ούγγρους, τους Τσέχους αλλά και πιο πρόσφατα τους Γεωργιανούς να σας πουν τι έπαθαν όταν τόλμησαν να αυτοδιατεθούν.
Τέλος, για πόσο πια θα κατευθύνουν τη σκέψη μας «δύο μέτρα και δύο σταθμά» και την πράξη μας η ατελείωτη υποκρισία;
Αυτά τα 12+1 ερωτήματα δεν αφορούν μόνο τη Ρωσοουκρανική σύρραξη. Έχουν άμεση εφαρμογή και στην Ελληνοτουρκική κρίση διαρκείας. Ας μην παρασυρόμαστε από το άστοχο ΙΧ ραντεβού Ερντογάν-Μητσοτάκη. Ο δεύτερος σε ένα χρόνο το πολύ παραδίδει. Η επιθετικότητα της Τουρκίας θα παραμείνει με ή χωρίς Ερντογάν.
Ας κοιτάξουμε καλά το χάρτη της περιοχής, ας δούμε την παρούσα περίοδο ως προσομοίωση (simulation) και ας είμαστε επιτέλους λιγότερο «Άριστοι» και περισσότερο ειλικρινείς, ρεαλιστές και προμηθείς.
Δημοσίευση σχολίου