Η παρουσία Αμερικανικών, Ισραηλινών και Γάλλων συμβούλων στην Ερμπίλ έδωσε τόση εμπιστοσύνη στον Μ. Μπαρζανί ώστε αποφάσισε με παρορμητική πράξη να αλλάξει το όνομα της «εκλογικής» επιτροπής στην Ερμπίλ σε «επιτροπή για την ανεξαρτησία» σε μια χειρονομία απόλυτης πρόκλησης ενάντια στη Βαγδάτη, την Άγκυρα, την Τεχεράνη και στη Δαμασκό. Αυτό σημαίνει με σαφήνεια ότι ο Μπαρζανί δεν έχει καμία πρόθεση να γυρίσει πίσω και ότι είναι έτοιμος να προχωρήσει στα άκρα. Αλλά ποιο θα μπορούσε να είναι το επόμενο βήμα που ο Κούρδος ηγέτης, πάντα προτρεμένος από τους "Δυτικούς συμβούλους" του, κινδυνεύει να διασχίσει;
Οι αρχιτέκτονες του σχεδίου κατακερματισμού του Ιράκ φέρονται να σκέφτονται ήδη για ένα διπλό σενάριο, ανάλογα με το περιφερειακό και το διεθνές πλαίσιο.
Αναφερόμενος στον πρακτορείο Fars, ο αναλυτής Hadi Mohamadi γράφει:
«Ένα πρώτο σενάριο, «μινιμαλιστικό» θα λάμβανε υπόψη το εξαιρετικά εύθραυστο οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο ιρακινό Κουρδιστάν: αυτό το σενάριο θα επιδίωκε να «χειραγωγήσει τη κοινή γνώμη, με ανάλογη προπαγάνδα», και προπαντός «να διαχειριστεί τις αντιδράσεις στα ερεθίσματα της ανεξαρτησίας» τόσο σε περιφερειακό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Εκεί βρίσκεται το πραγματικό νόημα του λεγομένου «συνομοσπονδιακού» σχεδίου του κ Μακρόν - ως φερέφωνο της νεο-αποικιοκρατίας των ΗΠΑ – που θα πρότεινε στον Ιρακινό πρωθυπουργό που επισκέπτεται το Παρίσι από τη Πέμπτη. Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο, ο Μπαρζανί θα διαπραγματευτεί τους όρους μιας μεταβατικής περιόδου με τη Βαγδάτη. Οι Κούρδοι θα ανακοινώσουν τότε ότι το «δημοψήφισμα δεν σημαίνει απαραίτητα την απόσχιση και την ανεξαρτησία». Μόλις κατευνάζονται οι φόβοι των Ιρακινών, ο Μπαρζανί & Σια θα έχουν όλο το χρόνο για να «τακτοποιήσουν το καθεστώς της πετρελαϊκής πόλης του Κιρκούκ και να κλείσουν άλλους φιλόδικους φακέλους με το ιρακινό Κράτος.
Διότι, και σε αντίθεση με ό, τι πιστεύουν πολλοί σχολιαστές, «ένα κουρδικό Κράτος» θα μπορούσε να επιβιώσει τέλεια χωρίς το πετρέλαιο του Κιρκούκ. Οι Ισραηλινοί που επιχειρούν εδώ και 20 χρόνια στο ιρακινό Κουρδιστάν το γνωρίζουν: ο Βορράς της πόλης της Σουλεϊμανίγιας είναι γεμάτος με κοιτάσματα φυσικού αερίου, ένα μάννα που θα μπορούσε, σύμφωνα με τους Δυτικούς στρατηγιστές, να είναι απόλυτα επαρκές για τον εφοδιασμό των αυτονομιστών για άνετη ευημερία.
Και εδώ είναι που οι Ρώσοι μπαίνουν στο παιγνίδι.
Οι δυτικοί γίγαντες του αερίου που διαχειρίζονται το πετρέλαιο του Κουρδιστάν για 20 χρόνια και έχουν αποτύχει στα σχέδια τους για το φυσικό αέριο στη Συρία, δεν χάνουν από τα ματιά τους τη Ρωσία για μια στιγμή. Το «κουρδικό» φυσικό αέριο θα μπορούσε, σύμφωνα με αυτούς, να διαταράξει για τα καλά το «παιχνίδι του αέριου» της Μόσχας στην Ευρώπη. Εξάλλου, το πρώτο σενάριο δίνει επίσης ένα ρόλο στην Τουρκία. Ως πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ, και ήδη δεσμευμένη με ισχυρούς δεσμούς με τη φατρία Μπαρζανί, οι Δυτικοί υπολογίζουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να «δαμάσουν τον Ερντογάν». Μόλις γυρίσει η Τουρκία στο σπίτι της, το κουρδικό φυσικό αέριο θα πάει κατευθείαν στην Ευρώπη. Σύμφωνα με αυτό το πρώτο σχήμα, ο Μπαρζανί θα πρέπει να είναι ανοιχτός στο διάλογο: θα διαπραγματευτεί με τη Βαγδάτη τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος ενώ η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα προσφέρουν τη διαμεσολάβηση τους.
Το δεύτερο σενάριο θα ήταν πιο βίαιο και πιο δαπανηρό για τον Μπαρζανί και τους Δυτικούς προστάτες του, επειδή θα επρόκειτο να «γεννηθεί με λαβίδες ένα πρώιμο κουρδικό Κράτος». Αυτή η δυσάρεστη γέννηση θα προκαλέσει έναν κατακλυσμό εχθρικών αντιδράσεων με μεταγενέστερες οικονομικές κυρώσεις, πολιτικές και ακόμη και στρατιωτικές πιέσεις. Κάθε ενέργεια που προορίζεται να φωτίζει τη κουρδική κοινή γνώμη σχετικά με τα πραγματικά διακυβεύματα του αποσχιστικού σχεδίου της Δύσης στο ιρακινό Κουρδιστάν μπορεί και να μειώσει το περιθώριο ελιγμού της φατρίας Μπαρζανί. Επειδή στο ιρακινό Κουρδιστάν, πολλοί απέχουν πολύ από το να μοιράζονται τις ανόητες φιλοδοξίες του Μπαρζανί.
Αλλά φτάνουν αυτά;
Μετά το πραξικόπημα στη Τουρκίας το 2016, ο τουρκικός πραγματισμός που έκανε την Άγκυρα τον άνευ όρων σύμμαχο των διαβολικών σχεδίων της Δύσης, μπάζει νέρα. Επομένως, είναι μάλλον απίθανο ότι η Δύση θα πιέζει τον Μπαρζανί για να παίξει το δεύτερο σενάριο και να κηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία, με συνέπεια να φορτώσει την έχθρα της «συμμορίας των τεσσάρων» (Ιράκ, Ιράν, Συρία, Τουρκία) όπως τους αποκαλεί η ισραηλινή ιστοσελίδα «Ο κανόνας του παιχνιδιού». Ειρήσθω εν παρόδω ότι αυτό το δεύτερο σενάριο θα μπορούσε επίσης να αντιστραφεί εναντίον των σεναριογράφων του, καθώς θα πρόσθεσε στις αντι-ιμπεριαλιστική και αντι-ισραηλινή συμμαχίες που ήδη υπάρχουν στην περιοχή, μια νέα.
Με κάθε λογική, η Δύση θα στρέψει το βλέμμα της προς το πρώτο σενάριο και εκεί είναι όπου η Ρωσία του Πούτιν θα μπορεί να ζυγίσει με όλο το βάρος της, αφού αφορά το ρωσικό μονοπώλιο του αερίου στην Ευρώπη. Ένα μακροπρόθεσμο όραμα τέτοιο ώστε ο Πούτιν να μη μπορεί να παραμείνει αδιάφορος σε έναν τέτοιο κίνδυνο.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου