Ο Μέγας Ναπολέων θεωρούσε τον εαυτό του ιδρυτή αυτοκρατοριών. Σήμερα μια τέτοια θεώρηση θα ήταν αρκετή για να οδηγήσει κάποιον σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Και όμως κάποιο βλέπουν τον κόσμο υπό το πρίσμα του 19ου αιώνα, ακόμα. Και είναι ανόητο να πιστεύει κανείς πως μπορεί να τους πείσει να αλλάξουν τη θεώρησή τους και να τους προσεγγίσει διπλωματικά, κάνοντάς τους να δουν την αλήθεια του σύγχρονου κόσμου.
Του Clifford D. May
ΤΙΤΛΟΣ ΑΡΘΡΟΥ: «Napoleon in the Middle East», (Ναπολέων στη Μέση Ανατολή)
ΠΗΓΗ: The Washington Times, 7 Ιανουαρίου 2015
Μια τέτοια ουτοπία είναι πέρα από παράλογη και επικίνδυνη, καθώς, μια απλή μελέτη της ιστορίας αρκεί για να δει κανείς πως, δυστυχώς, ο πόλεμος ήταν ο κανόνας και η ειρήνη η εξαίρεση.
Ο χαλίφης των τζιχαντιστών αλ Μπαγκναντί είναι βέβαιο πως θεωρεί εαυτόν ένα νέο Μέγα Ναπολέοντα. Άλλωστε φέρει τον βαρύ τίτλο του χαλίφη του Ισλαμικού Κράτους, της επίγειας αποτύπωσης, δηλαδή, του ισλαμικού παραδείσου και είναι ταυτόχρονα, όπως και οι μεσαιωνικοί προκάτοχοί του, πνευματικός, στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης των απανταχού «πιστών» σε όλο τον κόσμο.
Η αλ Κάιντα, από την οποία ξεπήδησε το Ισλαμικό Κράτος, έχει παρεμφερείς στόχους. Ο ηγέτης της αλ Ζαουάχρι, πιστεύει πως έχει τη θεϊκή αποστολή να καταστρέψει του «απίστους» και πρώτα από όλα τις ΗΠΑ, ώστε να μπορέσει να εγκαθιδρύσει την παγκόσμια κυριαρχία του Ισλάμ. Το Ιράν, από την πλευρά του, προσβλέπει στην επικράτηση του σιιτικού Ισλάμ.
Μπορούν όλοι αυτοί να συγκριθούν με τον Ναπολέοντα; Όχι. Και αυτό διότι ο Ναπολέων δεν κέρδιζε απλώς μάχες, αλλά μετέφερε τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης, που διαμόρφωσαν τον σύγχρονο κόσμο, την ισονομία, την αξιοκρατία, το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, την ανεκτικότητα έναντι της πίστης του άλλου, τη σύγχρονη εκπαίδευση.
Ο Ναπολέων είχε εκστρατεύσει στη Μέση Ανατολή. Η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν το τελευταίο χαλιφάτο, πριν τους τζιχαντιστές. Οι Οθωμανοί κατέκτησαν την Αίγυπτο το 1517. Όταν όμως ο Ναπολέων αποβιβάστηκε στην Αίγυπτο, το 1798, στη χώρα κυριαρχούσαν οι Μαμελούκοι, απόγονοι μιας κάστας μουσουλμάνων πολεμιστών από τον Καύκασο και όχι μόνο.
Ο Ναπολέων αποβιβαζόμενος στην Αίγυπτο ήθελε να πλήξει τους Βρετανούς, όχι τους Μαμελούκους, ούτε τους Τούρκους. Απέναντι στους Αιγυπτίους συμπεριφέρθηκε καλά, ώστε να μη δώσει καμία αφορμή για το ξέσπασμα ιερού πολέμου εναντίον του. Σεβάστηκε τους ιμάμηδες όπως σεβάστηκε και τους χριστιανούς ιερείς και τους εβραίους ραβίνους.
Ο Ναπολέων σεβάστηκε το Ισλάμ, θεωρώντας το κοράνι ως ένα εγχειρίδιο συμπεριφοράς και πολιτικής. Παρόλα αυτά ο Οθωμανός σουλτάνος και χαλίφης Σελίμ Γ’ κήρυξε τον ιερό πόλεμο κατά των Γάλλων, λέγοντας πως όποιος «πιστός» σκοτώσει Γάλλους είναι «ευλογημένος». Ο ηγεμόνας των Μαμελούκων Μουράτ μπέης ορκίστηκε να κόψει τα κεφάλια των Γάλλων σαν καρπούζια.
Όταν η τουρκική στρατιά συγκεντρώθηκε στη Συρία, στην Αίγυπτο οι «πιστοί» ξεσηκώθηκαν στο μεγάλο τζαμί στο Κάιρο. Ο Ναπολέων όμως δεν δίστασε. Κανονιοβόλησε το τζαμί και διέταξε το πεζικό του να το καταλάβει. Περίπου 2.500 «πιστοί» σκοτώθηκαν τότε, ή εκτελέστηκαν.
Έχοντας καταστείλει την εξέγερση, ο Ναπολέων καταδίωξε τους Μαμελούκους ως τη Γάζα και πολιόρκησε την Γιάφα. Ακολούθησαν οι μάχες στην Άκρα, στο Σαφέντ και στη Ναζαρέτ και τέλος η μεγάλη μάχη στο όρος Θαβώρ, όπου οι δυνάμεις Τούρκων και Μαμελούκων συντρίφθηκαν.
Παρόλα αυτά ο Ναπολέων δεν μπόρεσε να συνεχίσει προς την Κωνσταντινούπολη, τη χριστιανική πρωτεύουσα που κατέλαβαν οι Τούρκοι το 1453, και την οποία σκόπευε να απελευθερώσει, συνεχίζοντας προς την Ινδία. Αργότερα ο Ναπολέων έλεγε : «Θα ιδρύσω μια θρησκεία… θα κρατώ στα χέρια ένα νέο κοράνι, προσαρμοσμένο στις ανάγκες μου».
Ο Τζον Κέρι, είχε κατηγορήσει τη Ρωσία, όταν προσάρτησε την Κριμαία, πως ενεργεί σήμερα με πρακτικές του 19ου αιώνα. Πολλοί όμως στην σημερινή Μέση Ανατολή είναι σε θέση να κατανοήσουν, ακριβώς, τι εννοούσε ο Ναπολέων. Το ερώτημα είναι έχουν οι ΗΠΑ την φαντασία που απαιτείται για να κατανοήσουν και αυτές το νόημα;
Αυτά είναι επικίνδυνες ψευδαισθήσεις. Στο μεγαλύτερο μέρος της Ιστορίας, ο πόλεμος ήταν ο κανόνας, η ειρήνη [ήταν] η εξαίρεση. Επιδιώκοντας τη νίκη και την κατάκτηση, η ίδρυση αυτοκρατοριών, αυτά θεωρούνταν ευγενείς επιδιώξεις.
Δημοσίευση σχολίου