Με προφανή ανακούφιση φαίνεται να δέχεται ο διεθνής παράγοντας τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις εθνικές εκλογές. Ωστόσο, από τα πρώτα δείγματα της ρητορικής που ακολουθεί ο διεθνής παράγοντας, η αισιοδοξία μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε τραγωδία…
Αυτό που δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει εταίροι και «εταίροι» της χώρας μας, είναι ότι οι ψήφοι που έλαβε η Νέα Δημοκρατία δεν είναι απαραιτήτως δικές της, ούτε σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαν να απολεστούν πολύ εύκολα σε περίπτωση που η στήριξη δεν θα είναι αυτή που απαιτείται αυτή την ώρα και συνεχιστούν οι παράλογες απαιτήσεις, ιδίως αυτές που αφορούν τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας που αντιμετωπίζουν πλέον το φάσμα της πείνας.
Εάν όντως ο διεθνής παράγοντας θεωρεί ότι είναι προς το συμφέρον του να παραμείνει η Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης, η επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής της Ελλάδας δεν θα είναι επαρκής προϋπόθεση για να εξαφανιστεί ο κατευνασμός των παθών στην Ελλάδα που οδήγησε σε θεαματική ενίσχυση κάθε είδους «εξτρεμιστικής» φωνής που προέκρινε την «μετωπική» αντιμετώπιση της κατάστασης.
Δεν θέλουμε να αμφισβητήσουμε τη θετική προδιάθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ενισχύσει την προσπάθεια της Ελλάδας, αν και το ίδιο δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε και για την πλευρά της Γερμανίας, η πολιτική της οποίας στη διαχείριση της κρίσης δεν θυμίζει σε τίποτα τον «ηγέτη» ενός μπλοκ κρατών που φιλοδοξεί να διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Οι Γερμανοί θα πρέπει να αντιληφθούν ότι ενέχονται στη στρέβλωση των κανόνων της αγοράς αφού συσσώρευαν πλεονάσματα, δημιουργώντας παράλληλα ελλείμματα στον ευρωπαϊκό νότο, του οποίου τη γεωργία είχαν φροντίσει να καταστρέψουν.
Κατά συνέπεια, η ενωμένη Ευρώπη θα πρέπει να μετεξελιχθεί σε μια εν αναμονή κρατική οντότητα η οποία θα είναι αυτάρκης και θα καλύπτει όλες της τις ανάγκες από την εσωτερική αγορά με τα υψηλότερα δυνατά στάνταρ. Καλές είναι και οι σχέσεις με την περιφέρεια (π.χ. Βόρεια Αφρική), ωστόσο, πρώτα ρυθμίζεις τα του οίκου σου και οι συμφωνίες που συνομολογείς δεν θα πρέπει να αντιβαίνουν στα θεμελιώδη συμφέροντα των κρατών – μελών.
Με απλά λόγια, η προσπάθεια θα πρέπει να κατατείνει στο να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας στην Ελλάδα, αφού μόνον όταν οι πολίτες μπορούν να καλύψουν τουλάχιστον τις βασικές τους ανάγκες θα διαμορφωθούν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν στην αγορά να λειτουργήσει, η κοινωνία να ηρεμήσει σταδιακά και να ασχοληθεί ουσιαστικά με το πώς θα δημιουργηθεί πλούτος που θα ισοσκελίσει αρχικά τον προϋπολογισμό, ενώ σε δεύτερη φάση θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις σταδιακής αποπληρωμής μέρους τους χρέους.
Επίσης, η ιδέα που έχει πέσει στο τραπέζι για έναν ευρωπαϊκό φορέα που θα αναλάβει την εξυπηρέτηση του χρέους των χωρών – μελών άνω του 60% του ΑΕΠ τους με πολύ πιο ευνοϊκούς όρους δανειοδότησης από αυτούς που θα εξασφάλιζαν τα κράτη-μέλη θα πρέπει να προχωρήσει με κάποια παραλλαγή. Εάν αυτό γίνει θα αποτελούσε πραγματικά ένα βήμα προς τα μπρος. Χωρίς να αποτελεί «κούρεμα», η ελάφρυνση των κοινωνιών αλλά και ο ψυχολογικός αντίκτυπος – κεφαλαιώδους σημασίας υπόθεση στις σύγχρονες οικονομίες – θα μπορούσε να αποδειχθεί καθοριστικός παράγοντας για την αντιστροφή των εξελίξεων.
Ταυτόχρονα, καλά θα έκαναν όλες οι χώρες του κόσμου να αρχίσουν να σκέφτονται και το πώς θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε ένα «νέο Μπρετόν Γουντς», καθώς μπορεί αυτή τη στιγμή να μιλάμε για την Ιταλία, την Ισπανία και την Ελλάδα, ποιος μας εξασφαλίζει ότι αύριο δεν θα μιλήσουμε ακόμα και για τη Γερμανία ή τις ΗΠΑ με τα 15 τρισεκατομμύρια δολάρια έλλειμμα;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου