Ο αντίπαλος που έχουμε ως ελληνισμός είναι πολύ πιο επικίνδυνος από τους αντιπάλους που αντιμετώπισε το Ισραήλ πριν από μερικές δεκαετίες. Σε αντίθεση με τη Συρία, την Αίγυπτο και το Ιράκ του 1960-80, η Τουρκία δεν είναι κάποια τριτοκοσμική χώρα, ούτε απομονωμένη διεθνώς. Αντιθέτως, έχει ικανότατη διπλωματία, συγκαταλέγεται στις 20 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, ανήκει στον ισχυρότερο στρατιωτικό συνασπισμό του πλανήτη και είναι σύμμαχος των ΗΠΑ - και δικός μας. Το μείζον πρόβλημα που έχουμε με τους Τούρκους είναι ότι φροντίζουν να ενεργούν πάντα υπό την κάλυψη μιας νομιμοφάνειας. Ποτέ δεν ενεργούν απερίσκεπτα και παρορμητικά, δίχως να έχουν καλλιεργήσει πρώτα νομικά το έδαφος των επεκτατικών διεκδικήσεών τους. Το είδαμε αυτό και στην Κύπρο το 1974 όπου για να επέμβουν στρατιωτικά επικαλέστηκαν τις πρόνοιες των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου και τα δικαιώματα που είχαν ως Εγγυήτρια Δύναμη, και το είδαμε και στα Ίμια το 1996 όπου απέφυγαν να ανοίξουν πυρ εναντίον μας και πέτυχαν να πετάξουν σε εμάς το μπαλάκι της κλιμάκωσης με αποτέλεσμα να ηττηθούμε.
Ο ανατολικός μας γείτονας δεν είναι μπουνταλάς, όπως πολλοί τον θεωρούν. Είναι πονηρός, μεθοδικός, υπομονετικός και πολύ προσεκτικός. Δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με Νάσερ, ούτε με Άσαντ, ούτε με Σαντάμ Χουσεΐν. Στην Τουρκία οι αποφάσεις δεν είναι καπρίτσιο ενός ανθρώπου, αλλά λαμβάνονται από συλλογικά πολιτικοστρατιωτικά όργανα του βαθέως κράτους τα οποία σταθμίζουν πολύ προσεκτικά τις κινήσεις τους. Η Τουρκία δεν θα κάνει καμία επιθετική ενέργεια σε βάρος μας αν πρώτα δεν εξασφαλίσει μία κάποια νομιμοποίηση των αξιώσεών της. Γι' αυτό και βλέπουμε να μας ασκεί ισχυρή πίεση να δεχτούμε να νομιμοποιήσουμε τις διεκδικήσεις της με την υπογραφή μας. Όταν ο Ερντογάν μιλάει για «επικαιροποίηση της Συνθήκης της Λωζάνης» αυτό ακριβώς εννοεί - να του δώσουμε εμείς οι ίδιοι τα νομικά όπλα που χρειάζεται για να μας στραγγαλίσει εθνικά χωρίς να πέσει ούτε τουφεκιά.
Ο ανατολικός μας γείτονας δεν είναι μπουνταλάς, όπως πολλοί τον θεωρούν. Είναι πονηρός, μεθοδικός, υπομονετικός και πολύ προσεκτικός. Δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με Νάσερ, ούτε με Άσαντ, ούτε με Σαντάμ Χουσεΐν. Στην Τουρκία οι αποφάσεις δεν είναι καπρίτσιο ενός ανθρώπου, αλλά λαμβάνονται από συλλογικά πολιτικοστρατιωτικά όργανα του βαθέως κράτους τα οποία σταθμίζουν πολύ προσεκτικά τις κινήσεις τους. Η Τουρκία δεν θα κάνει καμία επιθετική ενέργεια σε βάρος μας αν πρώτα δεν εξασφαλίσει μία κάποια νομιμοποίηση των αξιώσεών της. Γι' αυτό και βλέπουμε να μας ασκεί ισχυρή πίεση να δεχτούμε να νομιμοποιήσουμε τις διεκδικήσεις της με την υπογραφή μας. Όταν ο Ερντογάν μιλάει για «επικαιροποίηση της Συνθήκης της Λωζάνης» αυτό ακριβώς εννοεί - να του δώσουμε εμείς οι ίδιοι τα νομικά όπλα που χρειάζεται για να μας στραγγαλίσει εθνικά χωρίς να πέσει ούτε τουφεκιά.
Οι Τούρκοι δεν αφήνουν να πάει χαμένο ούτε ένα κόμμα των διεθνών συνθηκών που μπορούν να εκμεταλλευτούν, και αποδεικνύεται αυτό στην επιμονή τους για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Πριν κάνουν μία επιθετική κίνηση κατά των νησιών μας, θα έχουν δημιουργήσει ένα νομιμοφανές πλαίσιο διεκδίκησης το οποίο αν δεν πείσει τις τρίτες χώρες, τουλάχιστον θα τις μπερδέψει τόσο ώστε να τις κάνει να τηρήσουν ίσες αποστάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Τότε και μόνο τότε θα εκδηλώσουν οι Τούρκοι την επίθεσή τους εναντίον μας. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να αποβιβαστούν αιφνιδιαστικά σε ένα μεγάλο κατοικημένο νησί μας χωρίς να έχουν δημιουργήσει το κατάλληλο σκηνικό έντασης και χωρίς να έχουν «χτίσει» προηγουμένως μια λογικοφανή νομική θέση απέναντι στη διεθνή κοινότητα με την οποία θα προσποιούνται ότι «τους πνίγει το δίκιο». Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να εκδηλώσουν κάποια επιθετική ενέργεια εναντίον ακατοίκητων νησιών στο Αιγαίο, όπου θα μπορούν να αποφύγουν πολλές από τις νομικές περιπλοκές και να μας φέρουν προ τετελεσμένων.
Υπάρχουν αρκετά πράγματα που με ανησυχούν σχετικά με την εθνική μας ασφάλεια. Με ανησυχεί η ξεκάθαρη έλλειψη πολιτικής βούλησης να υπερασπιστούμε έμπρακτα την εθνική μας κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, και όχι μόνο στα λόγια. Με ανησυχεί η γενικότερη ηθική, οικονομική και πολιτική παρακμή στην οποία βρισκόμαστε, που κάθε άλλο παρά αποτελεί εγγύηση ότι θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα επιτυχώς σε μία μεγάλη εθνική πρόκληση. Με ανησυχεί το ότι ο Μητσοτάκης περιστοιχίζεται από τους ανθρώπους του ΕΛΙΑΜΕΠ οι οποίοι έχουν απόψεις που μόνο με το εθνικό συμφέρον δεν συμβαδίζουν. Με ανησυχεί το ότι δεν έχουμε καλλιεργήσει στο εσωτερικό της χώρας μας την ομοψυχία και την αποφασιστικότητα που χρειάζεται για να αντιμετωπίσουμε έναν ύπουλο και επίμονο εχθρό όπως οι Τούρκοι.
Με ανησυχεί το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να λύσουν τα σοβαρότατα και χρόνια προβλήματα οργάνωσης, δόγματος και νοοτροπίας που έχουν οι ένοπλες δυνάμεις μας. Με ανησυχεί που ακούω έγκριτους κατά τα άλλα γεωπολιτικούς αναλυτές να λένε με περισσή ευκολία ότι «τους Τούρκους τους έχουμε» σε περίπτωση που συμβεί θερμό επεισόδιο (όλες οι στρατιωτικές πανωλεθρίες στην Ιστορία είχαν ως κοινό χαρακτηριστικό την υποτίμηση του αντιπάλου). Με ανησυχεί το ότι η αμυντική μας βιομηχανία πνέει τα λοίσθια και κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται. Με ανησυχεί το ότι έχουμε επιτρέψει στους Τούρκους να μονοπωλούν την τεχνολογία των UAV και να διαθέτουν ένα επιχειρησιακό και τακτικό πλεονέκτημα απέναντί μας που μπορεί να αποδειχθεί πολύ καθοριστικό στην έκβαση μιας μεταξύ μας σύρραξης. Και τέλος με ανησυχεί πολύ το γεγονός ότι η πολιτική ελίτ νοιάζεται πρώτα και κύρια για την πάρτη της και είναι πρόθυμη ακόμη και να προδώσει τη χώρα προκειμένου να παραμείνει γαντζωμένη στην εξουσία (βλέπε επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών).
Δημοσίευση σχολίου