Γράφει ο Βασίλης Κουμπάκης
Διανύουμε εποχή έντονων αλλαγών παγκοσμίου επιπέδου και πολλά πράγματα δεν θα είναι πια δεδομένα την επόμενη ημέρα όπως τα γνωρίζουμε σήμερα. Οι πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία ενώ φαίνεται να είναι διένεξη μεταξύ αδελφών λαών με κοινή ιστορία, συμπαρασύρουν στη δίνη του πολέμου όλο τον κόσμο, σύμφωνα με το πρόγραμμα που στήθηκε για το πολεμικό παιχνίδι εκ των έξω.
Από τους πρώτους που στείλανε όπλα στην Ουκρανία ήταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τη δικαιολογία ότι τα όπλα είναι ρωσικά Καλάσνικοφ που δεν χρησιμοποιούμε. Το πασίγνωστο από πολλές πολεμικές συγκρούσεις ανά τον κόσμο όπλο, το προτιμούν όχι μόνο για την τιμή του αλλά για τα πλεονεκτήματά του να είναι απροβλημάτιστο (πυροβολεί πάντα όταν θέλεις). Παρόμοια πλεονεκτήματα έχουν και οι πύραυλοι KORNET που έχουμε στον οπλισμό μας , έχουν εξοικειωθεί οι Έλληνες στρατιωτικοί με αυτά και θεωρούνται πολύ αποτελεσματικά.
Φυσιολογικό θα ήταν, λένε πολύ Έλληνες, η Ελλάδα να στείλει ανθρωπιστική βοήθεια, τρόφιμα φάρμακα κλπ, για τον λαό της Ουκρανίας και να μην ρίχνουμε λάδι στην φωτιά του πολέμου με την αποστολή όπλων κατατάσσοντας τη χώρα μας εχθρική στην παραδοσιακά φιλική προς τον ελληνικό λαό Ρωσία. Η απόφαση αποστολής όπλων στην Ουκρανία φαίνεται ότι δεν ήρθε ουρανοκατέβατη ως θεία φώτιση στον πρωθυπουργό μας, μάλλον είναι ψιθυρισμένη από την πέρα του ωκεανού χώρα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ή για την ακρίβεια οι κυβερνήσεις στην Αθήνα που ομιλούν την ελληνική γλώσσα, είναι ο σωστός όρος για τους ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου των Αθηνών, πολλά χρόνια δεν παίρνουν τις αποφάσεις μόνες τους. Συνεργάζονται με άλλους παράγοντες. Κάπως έτσι είχε παρθεί η απόφαση της Αθήνας να ανατραπεί η κυβέρνηση Μακαρίου στην Κύπρο με το πραξικόπημα της 15-6-1974. Επειδή οι ψίθυροι ερχόταν από μακριά, πέρα του ωκεανού, δεν πρέπει να ακούστηκαν οι τελευταίοι, ότι πέντε μέρες αργότερα στις 20-6-1974 θα εισβάλει η Τουρκία στην Κύπρο με δυσάρεστα για τον ελληνισμό αποτελέσματα. Σχεδόν με τον ίδιο τρόπο πάρθηκαν και οι αποφάσεις για την ένταξη μας στα μνημόνια τον Μάιο του 2010, όταν η κυβέρνηση γνώριζε την ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων μεθανίου νότια του Καστελόριζου και επέλεξε ο τότε πρωθυπουργός να ανακοινώσει την ένταξη μας στην φτώχεια, πατώντας πάνω στην τεράστια ορυκτή περιουσία που τώρα βρίσκεται στο Ταμείο με έδρα Λουξεμβούργου. Ακόμα και η δημόσια ομολογία ότι δεν διάβασαν το κείμενο που τους έφεραν, αλλά το υπέγραψαν, δεν ήταν φρένο για να παρθούν βαριές αποφάσεις για τον έλληνα πολίτη και στα επόμενα μνημόνια. Στην περίπτωση της αποστολής ρώσικων όπλων στην Ουκρανία είναι λογικό να ακολουθηθεί η ίδια πρακτική, ακούμε τους ψίθυρους από τη χώρα πέρα του ωκεανού και αποφασίζουμε ‘’δημοκρατικά ως ανεξάρτητη χώρα’’ αυτό που μας είπανε να αποφασίσουμε.
Το ποια θα είναι η αποτελεσματικότητα τον απεσταλμένων στην Ουκρανία όπλων δεν έχει και μεγάλη σημασία. Σε μία χώρα που κατασκεύαζε το μεγαλύτερο αεροσκάφους του κόσμου το Antonov, κατασκευάζει στα εργοστάσια της άρματα μάχης, τα τεράστια φορτηγά KRAZ, τους πυραύλους NEPTUN με τους οποίους χτυπήθηκε το ρωσικό πολεμικό MOSKVA, θεωρεί κάποιος ότι έχει ανάγκη τα δικά μας Καλάσνικοφ; Είναι τα Καλάσνικοφ κάποια σημαντική βοήθεια; Μάλλον όχι. Όμως πίσω από τα Καλάσνικοφ που είναι το καμουφλάζ θα λείψουν από τις ένοπλες δυνάμεις μας τα άλλα όπλα που στάλθηκαν.
Η γειτονική μας χώρα εξ ανατολάς μέλος του ΝΑΤΟ κατασκευάζει πολλά οπλικά συστήματα και όμως δεν στέλνει στην Ουκρανία στρατιωτική βοήθεια, τους τα πουλά και βγάζει και πολλά χρήματα, χωρίς να συμμετέχει στο εμπάργκο κατά της Ρωσίας για να χαρακτηριστεί εχθρική χώρα ενώ ουδέποτε ήταν φιλικές οι σχέσεις Τουρκία και Ρωσία.
Στέλνουν άλλες χώρες όπλα όπως η Τσεχία, τα παλαιά τους σοβιετικά άρματα μάχης, ξεπερασμένης αμυντικής ικανότητας που δεν χρησιμοποιούν διότι η Τσεχία δεν απειλείται από κανένα, στέλνει η Σλοβακία τα S300 διότι τα θεωρεί παλαιάς τεχνολογίας και δεν τα χρειάζεται αφού καμιά φορά δεν ήταν απειλούμενη χώρα, στέλνουμε και εμείς όπλα που καθημερινά απειλούνται τα σύνορα μας. Άλλες χώρες μέλη του ΝΑΤΟ που συνορεύουν με την Ουκρανία προτιμούν την μη εμπλοκή τους στην διένεξη, το αντίθετο κιόλας, ενώ είναι χώρα μέλος του ΝΑΤΟ η Ουγγαρία δεν δέχτηκε να περάσουν από το έδαφος της ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις, κάνανε και συμφωνία με την Ρωσία για αγορά φυσικού αερίου και πετρέλαιο σε χαμηλή τιμή, πήραν και την άδεια παρασκευής του ρώσικου εμβολίου έναντι του COVID-19. O Orban, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας αποδεικνύει έτσι ότι κάθε χώρα εντός του ΝΑΤΟ και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να έχει τη δικιά της εθνική πολιτική προς υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν πρέπει να ενημερώθηκε ότι η Μικρασιατική καταστροφή έγινε μετά την αποστολή ελληνικού στρατού στην Κριμαία το 1919, αναγκάζοντας την Ρωσία να εξοπλίσει τον Κεμάλ ώστε να χάσει ο ελληνισμός τα πατρικά του εδάφη στην Μικρά Ασία και πολύ αίμα. Σήμερα η Ελλάδα πάλι στέλνει εξοπλισμό στην Μαύρη θάλασσα, συγκεκριμένα στην Βουλγαρία το ελληνικό ιπτάμενο ραντάρ EMB-145H AEW&C για να παρακολουθεί κινήσεις του ρωσικού στρατού. Η κυβέρνηση εισάγει την Ελλάδα στο πρόβλημα του πολέμου μεταξύ δύο δημοκρατιών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, Ουκρανία και Ρωσία που ζούσαν 70 χρόνια μαζί χωρίς προβλήματα ενώ οι λαοί τους ουσιαστικά είναι ένας λαός με ιστορία πάνω από 1000 χρόνια συγκατοίκηση. Στην εσωτερική αυτή υπόθεση ενός λαού η χώρα μας παίρνει και θέση σαν να καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται. Μόνο προσευχές μπορεί να κάνουμε μην πάθουμε τα ίδια όπως το 1922 και δεν ξέρω εάν πιάνουν τώρα διότι ‘’Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού’’ λέγανε οι αρχαίοι πρόγονοι μας. Οι φίλοι μας στο ΝΑΤΟ στην κρίσιμη για εμάς στιγμή θα σφυρίζουν αδιάφορα όπως τότε στην Σμύρνη το 1922 και πιθανών να μας χτυπούνε κιόλας όπως τότε που χτυπούσαν τους άμαχους που επιχειρούσανε να σκαρφαλώσουν στα καράβια τους να σωθούν. Μπορεί να βγάλουν και μερικά ψηφίσματα του ΟΗΕ για να κοροϊδεύουν τη διεθνή κοινότητα ότι κάτι κάνουν όπως στην περίπτωση της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Οι φίλοι μας και συνεργάτες στο ΝΑΤΟ ζητάνε τώρα να δώσουμε εμείς τα όπλα μας ρωσικής προέλευσης στην Ουκρανία και να αγοράσουμε τα δικά τους. Ενώ οι άλλοι μέτοχοι του ΝΑΤΟ εξ ανατολάς μας θα συνεχίσουν να πουλάνε τα όπλα παραγωγής τους στην Ουκρανία και να πλουτίζουν. Καλούς φίλους και συνεργάτες έχουμε, με τέτοιους φίλους εχθρούς δεν χρειαζόμαστε.
Φαίνεται όμως ότι υπάρχει και μία πολύ επικίνδυνη χρονική υστέρηση εις βάρους μας. Διότι η παροχή των όπλων στην Ουκρανία θα πρέπει να γίνει τώρα που υποτίθεται ότι οι Ουκρανοί τα έχουν ανάγκη, ενώ για τα όπλα που θα ακριβοπληρώσουμε ακόμα δεν έχουμε υπογράψει σύμβαση και δεν είναι έτοιμα για να τα παραλάβουμε. Πιθανών να μας δώσουν καμία παλιατζούρα για να αδειάζουν τις αποθήκες τους από τα άχρηστα τους ‘’ρίχνοντας στάχτη στα μάτια’’. Αγοράζοντας ένα νέο οπλικό σύστημα δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να το χρησιμοποιήσουμε αμέσως, απαιτείται χρόνος για την παραλαβή του, την εκπαίδευση και εξοικείωση των χρηστών με το οπλικό σύστημα όπως και με κάθε εξοπλισμό. Τέτοιο χρόνο όμως δεν φαίνεται να έχουμε στη διάθεση μας, οι γείτονες ανοιχτά αμφισβητούν πολλά νησιά μας. Θα περιμένουν να παραλάβουμε τα νέα όπλα μας; Την κατάλληλη στιγμή που θα θεωρήσουν ότι έχουν το πάνω χέρι θα δράσουν επιθετικά. Τι θα τους σταματήσει; Η καταδίκη της διεθνής κοινότητας; Τα ψηφίσματα του ΟΗΕ; Η απειλή για κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Άρα το πολλαπλά αιτούμενο αίτημα της γείτονας χώρας εξ’ ανατολάς για αποστρατικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου θα πραγματοποιηθεί με διαφορετικό τρόπο. Θα έχουμε στρατό στα νησιά μας που δεν θα έχει όπλα για την άμυνα τους.
Τις δημόσιες αναγγελίες των πολιτικών μας για την αποστολή οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία ακούει και ο γείτονας και αυτός καταλαβαίνει ότι μειώνεται η αμυντική ικανότητα μας λόγω της μείωσης των διαθέσιμων οπλικών συστημάτων μας. Εκτός από τα εκτός χρήσης Kalashnikov είναι οι αντιαρματικοί πύραυλοι KORNET, αλλά δεν είναι μόνο αυτά, εντάσσονται και άλλα όπλα. Για τα καινούργια όμως αμερικανικά όπλα που μπορεί να παραλάβουμε υπάρχει θέμα εάν θα τα εγκαταστήσουμε στα Δωδεκάνησα αφού οι αμερικανοί έχουν υιοθετήσει την τουρκική άποψη για καθεστώς αποστρατικοποίησης των νησιών και μπορεί να το θέσουν ως όρο.
Ενώ ο γείτονας θα βελτιώνει τη θέση του στρατιωτικά διότι έχει δικιά του παραγωγή όπλων που τροφοδοτεί το στρατό του, δεν στέλνει το στρατιωτικό του εξοπλισμό στην Ουκρανία και οικονομικά βελτιώνει τη θέση της χώρας του από τις πωλήσεις οπλικών συστημάτων.
Εμείς μειώνουμε την αμυντική μας ικανότητα λόγω της μείωσης του διαθέσιμου εξοπλισμού και δυσχεράνουμε τα οικονομικά μας λόγω αγορών που μας επιβάλουν να κάνουμε για την αλλαγή του εξοπλισμού μας.
Αυτό μπορεί να λέγετε εθνική πολιτική; Σε μία εποχή που συμβαίνουν σημαντικές αλλαγές παγκοσμίως και δια των όπλων αυτή είναι πολιτική προάσπιση εθνικών συμφερόντων; Επειδή δεν ξέρω πώς ονομάζεται ανατρέχω στους αρχαίους προγόνους μας. Ο Θουκυδίδης λέει ότι ‘’Προδότης, δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς, αλλά είναι κι εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώση του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει.’’
Φαίνεται καθαρά ότι η πολιτική με τις συμβουλές των παραγόντων της πέρα του ωκεανού χώρα θα μας φέρει σε νέα μικρασιατικού τύπου καταστροφή με τεχνική προετοιμασίας όπως την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Εάν οι κυβερνητικοί παράγοντες δεν το βλέπουν τότε είναι πολιτικά τυφλοί, εάν όμως το βλέπουν τότε επιβεβαιώνουν τον Θουκυδίδη.
Ο ελληνισμός που κάποτε άκμασε σε όλο τον Μεσογειακό χώρο και τον Εύξεινο πόντο, από τον Καύκασο όπου έστειλε τον εξόριστο Προμηθέα, την Ταυρίδα όπου όργωνε ο Ηρακλής με τον μεγάλο ταύρο του, της Συρακούσες που ο Αρχιμήδης πολεμούσε με τις εφευρέσεις του τους Ρωμαίους, την Μασσαλία πατρίδα του Πυθέα που ταξίδευε ως την αρχαία Θούλη, την Αλεξάνδρεια που με τη βιβλιοθήκη της ήταν ο παγκόσμιος φάρος της γνώσεις, συρρικνώθηκε στο νότιο μέρος της χερσονήσου του Αίμου (που στα τουρκικά το λένε Βαλκάνια), αποτέλεσμα προδοτικές ή βλακώδες πολιτικές (επιλέγει ο αναγνώστης τον χαρακτηρισμό που του ταιριάζει). Δεν υπάρχει όμως χώρος για περεταίρω συρρίκνωση.
Δημοσίευση σχολίου