Ως γνωστόν, το Ισραήλ, δημιουργήθηκε αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά το γνωστό Ολοκαύτωμα, σε εδάφη της Παλαιστίνης, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
(Το Ολοκαύτωμα βοήθησε το Ισραήλ να κερδίσει την παγκόσμια συμπάθεια για την γενοκτονία αυτή των Γερμανών εναντίον του, αν και το ίδιο στις μέρες μας διαπράττει αντίστοιχα γενοκτονία κατά των Παλαιστίνιων.
Επίσης, το ανάγκασε προκειμένου να επιβιώσει, να γίνει ένα μόνιμα μιλιταριστικό κράτος, οντάς περικυκλωμένο από παντού από πολυπληθέστερα Αραβικά εχθρικά κράτη, όπως και να αναπτύξει και πυρηνικά όπλα).
Η ίδρυση του επιτεύχθηκε με την υποστήριξη των ΗΠΑ (πολιτική, οικονομική και στρατιωτική), αλλά παράλληλα και με την βοήθεια του ισχυρού Ισραηλινού οικονομικού λόμπι της χώρας αυτής.
Για δεκαετίες, η χώρα αυτή θεωρούταν το δυτικό προγεφύρωμα στην Μέση Ανατολή, η μόνη δημοκρατική χώρα που υπήρχε σε αυτή, καθώς και το ισχυρότερο στρατιωτικά κράτος.
Ουσιαστικά, από την ίδρυση του, το κράτος του Ισραήλ, πολέμησε πέντε φορές με τους Άραβες (τα έτη 1948, 1956, 1967, 1973 και 1982), ενώ παράλληλα πραγματοποίησε και αρκετές εισβολές (π.χ. το 1976 και το 2006 στον Λίβανο), ακόμα και αεροπορικούς βομβαρδισμούς χωρών (π.χ. των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράκ το 1981).
Στις μέρες μας, εκμεταλλεύεται την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή, και έχει εμπλακεί στις διαμάχες στην περιοχή, υπονομεύοντας εχθρικά για τους ίδιο καθεστώτα (π.χ. του Άσαντ στην Συρία).
Παράλληλα, σχεδιάζει ακόμα και βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, με την υποστήριξη και συμμαχία πάντα των ΗΠΑ. Την ίδια στιγμή, το ίδιο κατέχει σχεδόν 200 πυρηνικές βόμβες, καθώς και το πυρηνικό μονοπώλιο στην Μέση Ανατολή.
Μέχρι τώρα, το Ισραήλ, έχει διαχειριστεί θαυμάσια κάθε ευκαιρία που του παρουσιάστηκε και κατάφερε να επιτύχει πολλά κέρδη για το ίδιο στην Μέση Ανατολή, προωθώντας μάλιστα και κερδοφόρα για αυτό οικονομικά πλανά (όπως π.χ. ο αγωγός East Med), ειδικά μετά και την ανακάλυψη πλουσίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στην ΑΟΖ του.
Όμως το Ισραήλ, δεν είναι το μόνο κράτος, το οποίο διαδραμάτισε τέτοιο ρόλο. Αντίστοιχο ρόλο, παίζει στην περιοχή του Καυκάσου, το κράτος της Αρμένιας, γνωστό και ως «το Ισραήλ του Καυκάσου».
Η Αρμενία, ως γνωστόν, δημιουργήθηκε αμέσως μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου και την διάλυση της τότε ενωμένης ΕΣΣΔ, το 1991.
(Πιο πριν, κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε προηγηθεί το Αρμενικό Ολοκαύτωμα (αλλιώς γνωστό και ως Αρμενική Γενοκτονία), από τους Τούρκους, με ενάμιση εκατομμύριο θύματα.
Το γεγονός αυτό, βοήθησε την Αρμενία να κερδίσει την παγκόσμια συμπάθεια για την γενοκτονία αυτή των Τούρκων εναντίον του, και πολλές χώρες έχουν προβεί στην αναγνώριση της από τα κοινοβούλια τους.
Επίσης, το γεγονός αυτό, ανάγκασε την Αρμενία, προκειμένου να επιβιώσει, να γίνει ένα μόνιμα μιλιταριστικό κράτος, οντάς περικυκλωμένο από παντού από πολυπληθέστερα εχθρικά κράτη, όπως το Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία).
Η ίδρυση του επιτεύχθηκε με την υποστήριξη της Ρωσίας (πολιτική, οικονομική και στρατιωτική), αλλά παράλληλα και με την βοήθεια του ισχυρού Αρμενικού οικονομικού λόμπι της χώρας αυτής, αλλά και των ΗΠΑ.
Για δεκαετίες, η χώρα αυτή θεωρείται το ρωσικό προγεφύρωμα στον Καύκασο, η μόνη ουσιαστικά δημοκρατική χώρα που υπάρχει σε αυτή, καθώς και το ισχυρότερο στρατιωτικά κράτος.
Ουσιαστικά, από την ίδρυση της, η Αρμενία πολέμησε νικηφόρα με το Αζερμπαϊτζάν, για το Καραμπάχ, κατά τον Πόλεμο του Ναγκόρνο Καραμπάχ ανάμεσα στις δυο αυτές χώρες.
Σε αντίποινα, το Αζερμπαϊτζάν επέβαλλε οικονομικό αποκλεισμό στην Αρμενία, ενώ το 1993 η Τουρκία, επέβαλλε και αυτή αποκλεισμό στην Αρμενία, σε υποστήριξη του Αζερμπαϊτζάν.
Ο Πόλεμος του Καραμπάχ τελείωσε με την κατάπαυση πυρός που επιβλήθηκε το 1994 μετά από προσπάθειες των Ρώσων. Ο πόλεμος θεωρήθηκε επιτυχημένος για τους Αρμένιους του Καραμπάχ που στο τέλος του έλεγχαν το 14% του διεθνώς αναγνωρισμένου εδάφους του Αζερμπαϊτζάν, έκταση που συμπεριλαμβάνει και τον θύλακα του Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Παλαιότερα, η Αρμενία υποστήριζε ενεργά και την ανταρτική Αρμενική οργάνωση ASALA στην Τουρκία, η οποία πολεμούσε για την ανεξαρτησία των αλύτρωτων αρμένικων εδαφών στην Τουρκία (με την βοήθεια της τότε ΕΣΣΔ).
Καθώς μπαίνει στο Εικοστό Πρώτο αιώνα, η Αρμενία έχει καταφέρει να βελτιώσει την θέση της. Οι σχέσεις της με την Ευρώπη, την Μέση Ανατολή και την Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών, έχουν βοηθήσει το εμπόριό της να αναπτυχθεί.
Φυσικό αέριο, πετρέλαιο και άλλες πρώτες ύλες φτάνουν μέσω δυο χωρών, της Γεωργίας και του Ιράν, με τις οποίες η Αρμενία διατηρεί καλές και στενές σχέσεις.
Στις μέρες μας, εκμεταλλεύεται την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή, και έχει εμπλακεί στις διαμάχες στην περιοχή, υπονομεύοντας εχθρικά για τους ίδιο καθεστώτα (π.χ. του Άσαντ στην Συρία).
(Και φυσικά, η Αρμενία, μπορεί να βοηθήσει τους Ρώσους στην «δυσλειτουργία» του ανταγωνιστικού για αυτούς αγωγού TAP, που υποστηρίζεται από τις εχθρικές για την ίδια Τουρκία, Γεωργία και Αζερμπαϊτζάν, με την υποστήριξη της Γερμανίας και των ΗΠΑ).
Τέλος, υπάρχει και μία τρίτη χώρα, που τώρα ετοιμάζεται, και προορίζεται να παίξει τον ρόλο του «δεύτερου Ισραήλ της Μέσης Ανατολής».
Αυτή η χώρα, είναι το Κουρδιστάν, το οποίο ετοιμάζεται να ανακηρύξει την ανεξαρτησία του, με δημοψήφισμα, τον Οκτώβριο του 2017.
(Ως γνωστόν, το Ισραήλ, παράλληλα με την Αρμενική Γενοκτονία, η Τουρκία προέβη και στην Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου, αλλά και των Ασσυροχαλδαίων, με πολλά εκατομμύρια θύματα.
[Αυτές, με το «λαμπρό παράδειγμα» τους, «ενέπνευσαν» τον ηγέτη της Γερμανίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, να πραγματοποιήσει τις δικές του γενοκτονίες στην Ρωσία και αλλού, και το Ολοκαύτωμα, λέγοντας χαρακτηριστικά στους στρατηγούς του, που έφερναν αντιρρήσεις: «Ποιος θυμάται σήμερα την γενοκτονία των Αρμένιων»;]
Αμέσως, μετά από τις γενοκτονίες αυτές, ακολούθησε και η γενοκτονία των Κούρδων, το 1924, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Οι πράξεις αυτές των Τούρκων, βοήθησαν τους Κούρδους να κερδίσουν την παγκόσμια συμπάθεια για την γενοκτονία αυτή των Τούρκων εναντίον τους.
Επίσης, ανάγκασαν τον Κουρδικό λαό, προκειμένου να επιβιώσει, να βρίσκεται μόνιμα σε στρατιωτική εγρήγορση, οντάς περικυκλωμένο ή ζώντας εντός πολυπληθέστερων εχθρικών κρατών, όπως η Τουρκία, το Ιράκ, η Συρία ή το Ιράν).
Η ίδρυση του Κουρδιστάν, φαίνεται πως θα επιτευχθεί με την υποστήριξη, τόσο των ΗΠΑ (πολιτική, οικονομική και στρατιωτική), αλλά και της Ρωσίας.
Η χώρα αυτή θεωρείται, πως θα είναι, μαζί με το Ισραήλ, το νέο δυτικό προγεφύρωμα στην Μέση Ανατολή, και η δεύτερη δημοκρατική χώρα που θα υπάρχει σε αυτή, καθώς και ισχυρό στρατιωτικά κράτος.
Οι Κούρδοι, αναμένεται επίσης να εκμεταλλευτούν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή, υπονομεύοντας εχθρικά για τους ίδιους καθεστώτα (π.χ. τον ISIS).
Παράλληλα, αναμένεται να δημιουργήσουν αγωγούς, οι οποίοι θα ενώνονται με τον Ισραηλινό East Med, ο οποίος θα είναι ανταγωνιστικός και θα αποτρέπει οριστικά την ίδρυση του αγωγού που σχεδίαζαν το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία.
Το ίδιο, θα συμβεί και στον αγωγό, που σχεδίαζε το Ιράν (Ιράν-Ιράκ-Συρίας). Ταυτόχρονα, ο αγωγός αυτός, θα είναι και ανταγωνιστικός και στους ρωσικούς.
Το Κουρδιστάν, αναμένεται να συμμαχήσει με το Ισραήλ, να αποδυναμώσει τους Άραβες και να ελέγχει παράλληλα και τις υδάτινες πηγές του Τίγρη και του Ευφράτη.
Τέλος, θα πρέπει να αναφερθεί, πως τα «τρία αυτά Ισραήλ», σχηματίζουν μια σχεδόν κάθετη νοητή και συνεχόμενη ευθεία, η οποία απομονώνει και αποδυναμώνει τα ισλαμικά κράτη της περιοχής αυτής μεταξύ τους, Αραβικά ή μη.
(Επιπλέον, αποτρέπει να περάσουν μέσω αυτών τρομοκράτες η λαθρομετανάστες, «κόβοντας» έτσι πλήρως, τους τρόπους ισλαμοποίησης της Ευρώπης από τους Άραβες Μονάρχες του Κόλπου, μέσω της συνεχούς «ροής» αυτών στην Ευρώπη, αλλά και των εκβιασμών από πλευράς της Τουρκίας προς την ΕΕ για ανταλλάγματα).
Ποια θα είναι άραγε η συνέχεια για τα «τρία αυτά Ισραήλ»; Θα επιτύχουν τους στόχους τους και την ευημερία των πολίτων τους ή όταν δεν θα τα χρειάζονται πια οι Μεγάλες δυνάμεις θα τα πετάξουν ως στυμμένες λεμονόκουπες στα χεριά των εχθρών τους προς σφαγή;
Άγνωστο, αλλά θα χρειαστεί πολύ προσοχή από την ηγεσία των χωρών αυτών, για το πώς θα διαχειριστούν την κατάσταση στην περιοχή. Και επειδή η κατάσταση αυτή απαιτεί μόνιμη εγρήγορση, δεν θα πρέπει ποτέ να κάνουν κανένα λάθος, αν δεν θέλουν να καταστραφούν.
Και δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να προβούν σε βεβιασμένες «έξυπνες» κινήσεις (π.χ. βομβαρδισμός του Ιράν από το Ισραήλ), γιατί οι «εξυπνάδες» δεν κάνουν πάντα καλό. Αντίθετα, μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και ισχυρές χώρες εναντίον αυτών που τις κάνουν (π.χ. Ρωσία, Κίνα). Και ως γνωστόν, όπως λέει και ο λαός μας: «το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται».
Δημοσίευση σχολίου