Ελλάδα και Τουρκία είναι οι μοναδικές χώρες της Ατλαντικής Συμμαχίας οι οποίες δεν έχουν συνεισφέρει στρατιωτικές δυνάμεις και μέσα στη Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης του ΝΑΤΟ η οποία έχει αποφασιστεί να αναπτυχθεί στη Βουλγαρία, ως ένα προληπτικό μέτρο ασφάλειας εξαιτίας του πολέμου στη Ουκρανία. Διευκρινίζεται δε αρμοδίως, ότι η εν λόγω δύναμη δεν πρόκειται να εμπλακεί με τις ρωσικές δυνάμεις, εάν αυτές δεν επιτεθούν στη Βουλγαρία…
Πρόκειται για ΝΑΤΟϊκή δύναμη 1.000 στελεχών, η οποία ανακοινώθηκε από τον Αμερικανό υπουργό Άμυνας, Λόιντ Όστιν, κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον νέο Βούλγαρο πρωθυπουργό Κιρίλ Πετκόφ. Έναν μήνα πριν, στις 3 Μαρτίου, ο Πετκόφ που θεωρείται φιλοδυτικός, καλούσε σε ενότητα τον βουλγαρικό λαό, μιλώντας στο μνημείο “Shipka”, στην επέτειο της απελευθέρωσης της Βουλγαρίας από τον οθωμανικό ζυγό, το θέρος του 1877.
Αυτό, μαζί με την “ειδική σχέση” Ερντογάν και Πούτιν, εξηγούν τη στάση της Τουρκίας, που δεν έχει κινηθεί να συνεισφέρει στη ΝΑΤΟϊκή δύναμη αντίδρασης. Από την πλευρά του κι ο Πετκόφ έχει να πραγματοποιήσει δύσκολη αποστολή εξιοσορρόπησης. Μπορεί να “γκρινιάζουν” πολλοί για τη φερόμενη ως φιλορωσική διάθεση σε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, το ποσοστό των φιλικά διακείμενων απέναντι στη Ρωσία ξεπερνούσε το 70%, σύμφωνα με σφυγμομέτρηση του Κέντρου Ερευνών PEW το 2019. Ωστόσο, χρειάστηκαν μόλις λίγες ημέρες της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και τα αμυντικά αντανακλαστικά που αφυπνίστηκαν, οδήγησαν το ποσοστό αυτό σε κατακρήμνιση, αφού πλέον ανέρχεται σε λίγο πάνω από 30%.
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Η μαζικά θετική προδιάθεση των Βουλγάρων απέναντι στη Μόσχα, σε μια χώρα που κάποτε αποκαλούνταν ως “16η Δημοκρατία της Σοβιετικής Ένωσης“, δεν συνεπαγόταν απόρριψη του δυτικού τρόπου ζωής ή επιθυμία εγκατάλειψης των δυτικών θεσμών συνεργασίας και ασφάλειας. Το ίδιο ισχύει και σήμερα, καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία ρίχνει βαριά τη σκιά του στη συλλογική βουλγαρική διάθεση. Σε κάθε περίπτωση όμως, φαίνεται ότι πρόκειται για μια χώρα διχασμένη περίπου ισόρροπα, όσον αφορά την οπτική απέναντι στη Ρωσία.
Από την άλλη πλευρά και η Ελλάδα δεν έχει ακόμα λάβει τις αποφάσεις της για την αποστολή στρατιωτικών στελεχών και μέσων στη ΝΑΤΟϊκή δύναμη ταχείας αντίδρασης στη Βουλγαρία. Πηγές αναφέρουν ότι το Μέγαρο Μαξίμου έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται αυτό που και το DP είχε χαρακτηρίσει ως “σφάλμα ύφους” καιουχί ουσίας στην ελληνική στάση απέναντι στη ρωσική εισβολή. Η νέα πραγματικότητα που τείνει να διαμορφωθεί στην Ουκρανία προβληματίζει έντονα…
Μπορεί η Ελλάδα να δήλωσε ότι θα συμμετάσχει στην ανοικοδόμηση της Μαριούπολης, η δήλωση αυτή όμως βρίθει… διπλωματικής αφέλειας. Οι πιθανότητες να παραμείνει η πόλη τμήμα της Ουκρανίας, με τα τρέχοντα δεδομένα είναι κυριολεκτικά μηδενικές. Η ελληνική πλευρά αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει με τον Ελληνισμό της Κριμαίας, είναι δεκαπλάσιο με τη Μαριούπολη όπου υπάρχει Ελληνισμός 100.000 ατόμων.
Στην Κριμαία, οι μόλις 1.500 συμπατριώτες μας είναι αποκομμένοι από τη μητέρα-πατρίδα, καθώς δεν μπορούν να λάβουν βίζες να ταξιδέψουν στην Ελλάδα, αφού συνεργασία με τις ρωσικές αρχές θα συνεπαγόταν “έμμεση αναγνώριση της ρωσικής κατοχής. Ας κάνουμε την προβολή στη νότια Ουκρανία με ιδιαίτερη έμφαση στη Μαριούπολη, ενώ ουδείς γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι με την περιοχή της Οδησσού…
Αυτή είναι η μία διάσταση του ελληνικού προβλήματος. Επί της ουσίας, η στρατιωτική ηγεσία είναι έτοιμη, έχοντας στο τραπέζι δυο-τρεις επιλογές ενίσχυσης του χερσαίου μέρους της ΝΑΤΟϊκής δύναμης ταχεία αντίδρασης στη Βουλγαρία. Ένα σενάριο που έχει αναφερθεί κάνει λόγο για τέσσερα συστήματα ASRAD, με τη διαφορά ότι δεν θα σταλούν αντιαεροπορικά αλλά αντιαρματικά επί οχήματος. Υποψηφιότητες υπάρχουν, όπως επί παραδείγματι ΤΟΜΑ M113 με αντιαρματικούς πυραύλους TOW.
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΥΣΕΑ
Σε κάθε περίπτωση, η συνεισφορά θα είναι εντελώς συμβολική και με τρόπο που δεν θα αποδυναμώνει την άμυνα του ελληνικού χώρου, κάτι που θα μπορούσε θεωρητικά να ισχύει εάν επιλεγόταν η αποστολή κάποιου κύριου οπλικού συστήματος. Ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος βρίσκεται στην πολιτική ηγεσία. Η στρατιωτική οφείλει να είναι έτοιμη με επεξεργασμένες προτάσεις που θα διευκρινίζουν με καθαρότητα τα θετικά και αρνητικά κάθε επιλογής. Η κυβέρνηση θα λάβει την τελική απόφαση.
Για να προχωρήσει αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων και υλικού στη Βουλγαρία όπως, θα πρέπει να υπάρξει απόφαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας (μετονομασία του ΚΥΣΕΑ). Αυτή προς το παρόν δεν υπάρχει, ενώ η καθυστέρηση δεν μπορεί να αποδοθεί σε αδυναμία εξεύρεσης ημερομηνίας λόγω… ανειλημμένων υποχρεώσεων, σε ένα κυβερνητικό όργανο που εγκρίνει ενίοτε με τις υπογραφές των μελών του να συλλέγονται “διά περιφοράς”. Άρα, ο λόγος είναι, κατά πάσα πιθανότητα, πιο ουσιαστικός.
Όσον αφορά στο θέμα του είδους της ελληνικής συνεισφοράς και στο μέτρο που η ΝΑΤΟϊκή Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης έχει χερσαία, ναυτικά και αεροπορικά στοιχεία, η Πολεμική Αεροπορία διαθέτει την επιχειρησιακή ικανότητα και ζηλευτή στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ ετοιμότητα ανταπόκρισης σε κάθε ανάγκη. Το ίδιο ισχύει και για το Πολεμικό Ναυτικό, όμως η ανάγκη διέλευσης των Στενών -που ελέγχονται από την “ιδιότροπη” Τουρκία που κανείς όμως δεν επιθυμεί να “ερεθίσει”- για την ανάπτυξη μονάδων επιφανείας στη Μαύρη θάλασσα περιπλέκει την κατάσταση. Η Συμμαχία όμως έχει ανάγκες ετοιμότητας και στην περιοχή της Μεσογείου, όπου η παρουσία ρωσικών ναυτικών μονάδων είναι ιδιαίτερα αυξημένη.
Πέραν του ότι όλοι εκτιμούν πως οι πιθανότητες να στρέφονταν οι Ρώσοι εναντίον ΝΑΤΟϊκών χωρών είναι αμελητέες, η ελληνική πλευρά διευκρινίζει ξεκάθαρα προς την ηγεσία του ΝΑΤΟ, ότι η θέση της Ελλάδας είναι λεπτή, καθώς το δικό της πρόβλημα εθνικής ασφαλείας που αντιμετωπίζει της επιβάλει συνεχή ετοιμότητα σε ξηρά, θάλασσα και αέρα σε καθημερινή βάση. Στην Αθήνα ωστόσο, κάποιοι επισημαίνουν επιπρόσθετα, ότι θα είχε “ενδιαφέρον” να διαπιστωθούν τα συμμαχικά αντανακλαστικά, εάν ο καλός μας γείτονας με κάποια “λογική του παραλόγου” επέλεγε να κινηθεί σε μια τέτοια συγκυρία…
Στην Κριμαία, οι μόλις 1.500 συμπατριώτες μας είναι αποκομμένοι από τη μητέρα-πατρίδα, καθώς δεν μπορούν να λάβουν βίζες να ταξιδέψουν στην Ελλάδα, αφού συνεργασία με τις ρωσικές αρχές θα συνεπαγόταν “έμμεση αναγνώριση της ρωσικής κατοχής. Ας κάνουμε την προβολή στη νότια Ουκρανία με ιδιαίτερη έμφαση στη Μαριούπολη, ενώ ουδείς γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι με την περιοχή της Οδησσού…
Αυτή είναι η μία διάσταση του ελληνικού προβλήματος. Επί της ουσίας, η στρατιωτική ηγεσία είναι έτοιμη, έχοντας στο τραπέζι δυο-τρεις επιλογές ενίσχυσης του χερσαίου μέρους της ΝΑΤΟϊκής δύναμης ταχεία αντίδρασης στη Βουλγαρία. Ένα σενάριο που έχει αναφερθεί κάνει λόγο για τέσσερα συστήματα ASRAD, με τη διαφορά ότι δεν θα σταλούν αντιαεροπορικά αλλά αντιαρματικά επί οχήματος. Υποψηφιότητες υπάρχουν, όπως επί παραδείγματι ΤΟΜΑ M113 με αντιαρματικούς πυραύλους TOW.
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΥΣΕΑ
Σε κάθε περίπτωση, η συνεισφορά θα είναι εντελώς συμβολική και με τρόπο που δεν θα αποδυναμώνει την άμυνα του ελληνικού χώρου, κάτι που θα μπορούσε θεωρητικά να ισχύει εάν επιλεγόταν η αποστολή κάποιου κύριου οπλικού συστήματος. Ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος βρίσκεται στην πολιτική ηγεσία. Η στρατιωτική οφείλει να είναι έτοιμη με επεξεργασμένες προτάσεις που θα διευκρινίζουν με καθαρότητα τα θετικά και αρνητικά κάθε επιλογής. Η κυβέρνηση θα λάβει την τελική απόφαση.
Για να προχωρήσει αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων και υλικού στη Βουλγαρία όπως, θα πρέπει να υπάρξει απόφαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας (μετονομασία του ΚΥΣΕΑ). Αυτή προς το παρόν δεν υπάρχει, ενώ η καθυστέρηση δεν μπορεί να αποδοθεί σε αδυναμία εξεύρεσης ημερομηνίας λόγω… ανειλημμένων υποχρεώσεων, σε ένα κυβερνητικό όργανο που εγκρίνει ενίοτε με τις υπογραφές των μελών του να συλλέγονται “διά περιφοράς”. Άρα, ο λόγος είναι, κατά πάσα πιθανότητα, πιο ουσιαστικός.
Όσον αφορά στο θέμα του είδους της ελληνικής συνεισφοράς και στο μέτρο που η ΝΑΤΟϊκή Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης έχει χερσαία, ναυτικά και αεροπορικά στοιχεία, η Πολεμική Αεροπορία διαθέτει την επιχειρησιακή ικανότητα και ζηλευτή στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ ετοιμότητα ανταπόκρισης σε κάθε ανάγκη. Το ίδιο ισχύει και για το Πολεμικό Ναυτικό, όμως η ανάγκη διέλευσης των Στενών -που ελέγχονται από την “ιδιότροπη” Τουρκία που κανείς όμως δεν επιθυμεί να “ερεθίσει”- για την ανάπτυξη μονάδων επιφανείας στη Μαύρη θάλασσα περιπλέκει την κατάσταση. Η Συμμαχία όμως έχει ανάγκες ετοιμότητας και στην περιοχή της Μεσογείου, όπου η παρουσία ρωσικών ναυτικών μονάδων είναι ιδιαίτερα αυξημένη.
Πέραν του ότι όλοι εκτιμούν πως οι πιθανότητες να στρέφονταν οι Ρώσοι εναντίον ΝΑΤΟϊκών χωρών είναι αμελητέες, η ελληνική πλευρά διευκρινίζει ξεκάθαρα προς την ηγεσία του ΝΑΤΟ, ότι η θέση της Ελλάδας είναι λεπτή, καθώς το δικό της πρόβλημα εθνικής ασφαλείας που αντιμετωπίζει της επιβάλει συνεχή ετοιμότητα σε ξηρά, θάλασσα και αέρα σε καθημερινή βάση. Στην Αθήνα ωστόσο, κάποιοι επισημαίνουν επιπρόσθετα, ότι θα είχε “ενδιαφέρον” να διαπιστωθούν τα συμμαχικά αντανακλαστικά, εάν ο καλός μας γείτονας με κάποια “λογική του παραλόγου” επέλεγε να κινηθεί σε μια τέτοια συγκυρία…
Δημοσίευση σχολίου