Για τους λάτρεις των στατιστικών στοιχείων το ¨Καφενείο¨ παραθέτει όλα τα στατιστικά στοιχεία για την Ευρωλίγκα από το 1958-2008
Ευρωλίγκα: Η «χρυσή βίβλος» των πρωταθλητών
1958: ΑSK ΡΙΓΑ
1959: ASK ΡΙΓΑ
1960: ASK ΡΙΓΑ
1961: ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ
1962: ΝΤΙΝΑΜΟ ΤΙΦΛΙΔΑΣ
1963: ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ
1964: ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
1965: ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
1966: ΣΙΜΕΝΤΑΛ ΜΙΛΑΝΟ
1967: ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
1968: ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
1969: ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ
1970: ΙΝΙΣ ΒΑΡΕΖΕ....
1971: ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ
1972: ΙΝΙΣ ΒΑΡΕΖΕ
1973: ΙΝΙΣ ΒΑΡΕΖΕ
1974: ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
1975: ΙΝΙΣ ΒΑΡΕΖΕ
1976: ΜΟΜΠΙΛΤΖΙΡΤΖΙ ΒΑΡΕΖΕ
1977: ΜΑΚΑΜΠΙ ΤΕΛ ΑΒΙΒ
1978: ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
1979: ΜΠΟΣΝΑ ΣΑΡΑΓΕΒΟ
1980: ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
1981: ΜΑΚΑΜΠΙ ΤΕΛ ΑΒΙΒ
1982: ΣΚΟΥΙΜΠ ΚΑΝΤΟΥ
1983: ΦΟΡΝΤ ΚΑΝΤΟΥ
1984: ΜΠΑΝΚΟΡΟΜΑ
1985: ΤΣΙΜΠΟΝΑ ΖΑΓΚΡΕΜΠ
1986: ΤΣΙΜΠΟΝΑ ΖΑΓΚΡΕΜΠ
1987: ΤΡΕΪΣΕΡ ΜΙΛΑΝΟ
1988: ΤΡΕΪΣΕΡ ΜΙΛΑΝΟ
1989: ΓΙΟΥΓΚΟΠΛΑΣΤΙΚΑ
1990: ΓΙΟΥΓΚΟΠΛΑΣΤΙΚΑ ΣΠΛΙΤ
1991: ΠΟΠ 84
1992: ΠΑΡΤΙΖΑΝ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙΟΥ
1993: ΛΙΜΟΖ
1994: ΜΠΑΝΤΑΛΟΝΑ
1995: ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
1996: ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ
1997: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
1998: ΚΙΝΤΕΡ ΜΠΟΛΟΝΙΑ
1999: ΖΑΛΓΚΙΡΙΣ ΚΑΟΥΝΑΣ
2000: ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ
2001: ΜΑΚΑΜΠΙ ΤΕΛ ΑΒΙΒ (Σουπρολίγκα)
2002: ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ
2003: ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ
2004: ΜΑΚΑΜΠΙ ΤΕΛ ΑΒΙΒ
2005: ΜΑΚΑΜΠΙ ΤΕΛ ΑΒΙΒ
2006: ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ
2007: ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ
2008: ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ
Ευρωλίγκα: Συμμετοχές ανά χώρα σε final four
21. Ισπανία (Μπαρτσελόνα 10, Ταού 4, Ρεάλ Μαδρίτης 3, Μπανταλόνα 2, Εστουντιάντες 1, Μάλαγα 1)
19. Ελλάδα (Παναθηναϊκός 9, Ολυμπιακός 5, Άρης 3, ΠΑΟΚ 1, ΑΕΚ 1)
15. Ιταλία (Μπενετόν 4, Κίντερ Μπολόνια 3, Σιένα 3, Φορτιτούντο Μπολόνια 2, Μιλάνο 2, Σκαβολίνι 1)
10. Ισραήλ (Μακάμπι Τελ Αβίβ 10)
9. Ρωσία (ΤΣΣΚΑ Μόσχας 9)
4. Γαλλία (Λιμόζ 3, Βιλερμπάν 1)
3. Κροατία (Σπλιτ 3)
3. Σερβία (Παρτιζάν 3)
2. Τουρκία (Εφές Πίλσεν 2)
1. Σλοβενία (Ολίμπια Λιουμπλάνα)
1. Λιθουανία (Ζαλγκίρις Κάουνας)
- Τη σεζόν 2000-01 τελέστηκαν δύο διοργανώσεις, η Ευρωλίγκα και η Σουπρολίγκα.
Η «χρυσή βίβλος» των πολυτιμότερων παικτών (MVP) σε φάιναλ φορ της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης έχει ως εξής:
1988: Μπομπ ΜακΑντού (Φίλιπς Μιλάνο)
1989: Ντίνο Ράτζα (Γιουγκοπλάστικα)
1990: Τόνι Κούκοτς (Γιουγκοπλάστικα)
1991: Τόνι Κούκοτς (Ποπ 84)
1992: Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς (Παρτιζάν)
1993: Τόνι Κούκοτς (Μπενετόν Τρεβίζο)
1994: Ζάρκο Πάσπαλι (ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ)
1995: Αρβιντας Σαμπόνις (Ρεάλ Μαδρίτης)
1996: Ντομινίκ Ουίλκινς (ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ)
1997: Ντέιβιντ Ρίβερς (ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ)
1998: Ζόραν Σάβιτς (Κίντερ Μπολόνια)
1999: Τάιους Έντνι (Ζαλγκίρις Κάουνας)
2000: Ζέλικο Ρέμπρατσα (ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ)
2001: Αριελ ΜακΝτόναλντ (Μακάμπι Τελ Αβίβ) - ΣΟΥΠΡΟΛΙΓΚΑ -
2002: Ντέγιαν Μποντιρόγκα (ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ)
2003: Ντέγιαν Μποντιρόγκα (Μπαρτσελόνα)
2004: Άντονι Πάρκερ (Μακάμπι Τελ Αβίβ)
2005: Σαρούνας Γιασικεβίτσιους (Μακάμπι Τελ Αβίβ)
2006: Θοδωρής Παπαλουκάς (ΤΣΣΚΑ Μόσχας)
2007: Δημήτρης Διαμαντίδης (ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ)
2008: Τράιαν Λάνγκντον (ΤΣΣΚΑ Μόσχας)
Ευρωλίγκα: Οι τίτλοι των προπονητών
Ακολουθούν οι προπονητές με τους περισσότερους τίτλους (1958-2008).
ΤΙΤΛΟΙ - ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ
6: Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς
4: Πέδρο Φερναντίθ, Αλεξάντερ Γκομέλσκι, Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, Ετορε Μεσίνα
3 : Άτσα Νίκολιτς, Πίνι Γκέρσον
2 : Εβγκένι Αλεκσέγιεφ, Βαλέριο Μπιανκίνι, Σάντρο Γκάμπα, Ζέλικο Παβλίτσεβιτς, Λόλο Σάινθ
Παναθηναϊκός, ο κυρίαρχος των τελευταίων ετών Παναθηναϊκός... απλά η ομάδα με τους περισσότερους τίτλους την τελευταία 25ετία στην Ευρώπη. Η ομάδα των ρεκόρ, με τον προπονητή των ρεκόρ και τον αρχηγό των ρεκόρ. Από το 1996, η «πράσινη αυτοκρατορία» των αδελφών Γιαννακόπουλων έχει κατακτήσει 4 τίτλους Ευρωλίγκα (Παρίσι 1996, Θεσσαλονίκη 2000, Μπολόνια 2002 και Αθήνα 2007) σε 8 συμμετοχές σε final four, συμπεριλαμβανομένης της Σουπρολίγκα, το 2001.
Η... απόβαση στο Βερολίνο θα σημάνει την 9η παρουσία σε final four για τον Παναθηναϊκό, αλλά και για τον 35χρονο σήμερα Φραγκίσκο Αλβέρτη, ο οποίος μετρά 23 τίτλους σε Ελλάδα και Ευρώπη σε 19 σεζόν στο «τριφύλλι», ενώ στο πρώτο final four στο Τελ Αβίβ το 1994 ήταν μόλις 20 χρόνων. Στόχος το 5ο τρόπαιο και 5ο αστεράκι στην πράσινη φανέλα, η κατάκτηση δύο τίτλων τα τελευταία 3 χρόνια και τεσσάρων από την αλλαγή του αιώνα και της... χιλιετίας. Ο τεχνικός του Παναθηναϊκού, Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, διαθέτει προσωπική εμπειρία από final four Ευρωλίγκα... 11 φορές και έχει κατακτήσει την πρώτη θέση στα έξι από αυτά (πρώτος στη σχετική λίστα των προπονητών), στα 18 χρόνια καριέρας του, με τα τελευταία 10 να βρίσκεται στην τεχνική ηγεσία των «πράσινων». Πολυνίκης και στην Ελλάδα, με 10 πρωταθλήματα τα τελευταία 11 χρόνια και 29 συνολικά, αλλά και 12 τίτλους στον θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδας στην ιστορία του συλλόγου.
Φέτος, στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό, ξυπνούν για τους φιλάθλους των «πρασίνων» δυσάρεστες μνήμες από τα πρώτα δύο φάιναλ φορ. Στο Τελ Αβίβ το 1994 και στη Σαραγόσα το 1995, ο «αιώνιος» αντίπαλος έκλεισε στον Παναθηναϊκό το δρόμο προς τον τελικό. Και στο Βερολίνο, έστω και 14 χρόνια μετά, ίσως να... έφτασε η στιγμή της εξιλέωσης. Η εκδίκηση, εξάλλου, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.
Ο Ομπράντοβιτς (λες και ήξερε τότε πως θα συνδέσει αργότερα το όνομά του με τον Παναθηναϊκό) ήταν ο προπονητής που στέρησε στον Ολυμπιακό τον τίτλο και τις δύο αυτές χρονιές στον τελικό, πρώτα φτάνοντας στην κορυφή με την Μπανταλόνα (1994 Τελ Αβίβ) και μετά με τη Ρεάλ Μαδρίτης (1995 Σαραγόσα). Οι πρώτες δύο αποτυχημένες προσπάθειες είναι πια σήμερα ψιλά γράμματα.
Αυτό που έμεινε στην ιστορία είναι πως ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης, το 1996 στο Παρίσι με ηγέτες τους Ντομινίκ Ουίλκινς και Παναγιώτη Γιαννάκη, τον προπονητή που θα στέκεται όρθιος στον αντίπαλο πάγκο, την 1η Μαϊου στο «Ο2 World» της γερμανικής πρωτεύουσας. Εκείνο το κόψιμο του Στόγιαν Βράνκοβιτς συζητείται μέχρι σήμερα στον τελικό με την Μπαρτσελόνα (67-66 υπέρ του Παναθηναϊκού). Στη Θεσσαλονίκη, το 2000, ήταν η... παρέα των Ντέγιαν Μποντιρόγκα και Ζέλικο Ρέμπρατσα που έδειξε το δρόμο προς το πρώτο σκαλί με αντίπαλο την Μακάμπι στον τελικό, ενώ έναν χρόνο αργότερα καταγράφηκε η μοναδική ήττα των «πρασίνων» σε τελικό Ευρωλίγκα, από την Μακάμπι, για τη Σουπρολίγκα.
Αξέχαστος ο τελικός της Μπολόνια, απέναντι στην «οικοδέσποινα» Βίρτους με τεχνικό τον νυν προπονητή της ΤΣΣΚΑ, Έτορε Μεσίνα ανήμερα το Πάσχα για την ορθοδοξία, το 2002. Ο Ιμπραϊμ Κουτλουάι και ο άπειρος τότε Λάζαρος Παπαδόπουλος μετέτρεψαν σε προσωπική υπόθεση την 3η κούπα.
Μετά από δύο χρονιές εκτός τελικής φάσης, το 2005 η Μόσχα υποδέχθηκε με όνειρα και φιλοδοξίες τον Παναθηναϊκό, με νέο πρόσωπο τον Δημήτρη Διαμαντίδη, έκτοτε κορυφαίο αμυντικό της Ευρωλίγκα επί πέντε συναπτά έτη, όσα υπάρχει και το συγκεκριμένο βραβείο, αλλά και MVP σε final four. Ο βραχύσωμος πλέι μέικερ της Μακάμπι, Ντέρεκ Σαρπ, έκανε πράγματα και θαύματα στον ημιτελικό, οδήγησε τους Ισραηλινούς στον τελικό με την Ταού και στον τίτλο, και άφησε μόνο το τείχος των δακρύων για τον Παναθηναϊκό.
Το 2007, στην Αθήνα, το φαβορί ήταν ένα, ο Παναθηναϊκός. Μπατίστ, Σισκάουσκας, Τομάσεβιτς και Διαμαντίδης ύψωσαν στον Αττικό ουρανό και μέσα στο ΟΑΚΑ το 4ο ευρωπαϊκό τρόπαιο, έστω κι αν το 93-91 στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ αποτελεί ρεκόρ στην Ευρωλίγκα. Πιο έμπειρος από ποτέ, με έναν βασικό κορμό σταθερό για χρόνια και την προσθήκη σπουδαίων ονομάτων, αυτός ο Παναθηναϊκός είναι ίσως ο πιο πλήρης. Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, πρωταθλητής με Μπαρτσελόνα (2003) και Μακάμπι (2004 και 2005) ονειρεύεται πως θα γίνει ο πρώτος παίκτης στη διοργάνωση που κατακτά το τρόπαιο με τρεις διαφορετικές ομάδες. Ο Βασίλης Σπανούλης έχει τους δικούς του λόγους να δαγκώνει τα χείλη του από πείσμα. Το 2007 είχε επιλέξει το ΝΒΑ και έχασε την ευκαιρία να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης στην Αθήνα. Ο Ντρου Νίκολας είναι ο μόνος παίκτης του Παναθηναϊκού που έχει αναδειχτεί πρώτος σκόρερ της Ευρωλίγκα και τιμήθηκε με το βραβείο «Αλφόνσο Φορντ».
Αν και άπειρος, ο Νίκολα Πέκοβιτς αποτελεί τον πιο βασικό παίκτη στο στιλ παιχνιδιού της ομάδας, ένας νεαρός σέντερ που, αν συνεχίσει έτσι, θ΄ αφήσει εποχή. Μαζί με τον πιο σταθερό, αλλά και θεαματικό παίκτη του Παναθηναϊκού, τον Μάικ Μπατίστ, τον Κώστα Τσαρτσαρή, ο οποίος πάντως φέτος ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς, και τον Αντώνη Φώτση, η «πράσινη» φροντ λάιν δείχνει ικανή να «αναχαιτίσει» όποιον τολμήσει να υψώσει το ανάστημά του στο δρόμο προς τον τίτλο.
Στον δρόμο προς το Βερολίνο η ομάδα παρουσίασε διακυμάνσεις στην απόδοσή της. Η 3η θέση στην πρώτη φάση και οι δύο ήττες από την Μπαρτσελόνα (με διαφορά 24 πόντων, μάλιστα, στο Παλάου Μπλαουγκράνα) ήταν μάθημα για τους παίκτες του Ομπράντοβιτς. Σταθερότητα στη φάση των «16» και πρώτη θέση, αλλά «στραβοπάτημα» στον δεύτερο προημιτελικό με τη Σιένα στο ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός απέδειξε μία ακόμη φορά πόσο σπουδαία ομάδα είναι, όταν με δύο στις δύο νίκες επί ιταλικού εδάφους επανάκτησε το πλεονέκτημα έδρας και σφράγισε με 3-1 στη σειρά το «εισιτήριο» για το Βερολίνο
Ολυμπιακός, δέκα χρόνια μετά το τελευταίο final fourΤην απαρχή μίας νέας «χρυσής» εποχής επιζητά ο Ολυμπιακός στο Βερολίνο, στην επιστροφή του σε final four της Ευρωλίγκα μετά από μία «στείρα» δεκαετία από ευρωπαϊκούς και όχι μόνο (με εξαίρεση το κύπελλο Ελλάδας του 2002) τίτλους.
Η τελευταία φορά που οι «ερυθρόλευκοι» βρέθηκαν σε final four ήταν το 1999 στο Μόναχο, όταν και κατέλαβαν την τρίτη θέση. Οι «ερυθρόλευκοι», δύο χρόνια μετά την κατάκτηση του πρώτου και μοναδικού μέχρι σήμερα ευρωπαϊκού τίτλου τους, ο οποίος συνοδεύτηκε από «triple crown» (πρωτάθλημα και κύπελλο Ελλάδας, Ευρωλίγκα), αποκλείστηκαν για πρώτη φορά σε ημιτελικό και συγκεκριμένα από τη Ζαλγκίρις Κάουνας του Γιόνας Καζλάουσκας, η οποία αγωνιστικά βρισκόταν σε άλλη... διάσταση. Στον «μικρό τελικό» κατάφεραν να κάμψουν την αντίσταση της ιταλικής Τιμσίστεμ Μπολόνια και να καταλάβουν την τρίτη θέση.
Στόχος του Ολυμπιακού δεν είναι άλλος από την απαρχή μίας νέας χρυσής δεκαετίας, όπως ήταν αυτή του ΄90. Σε αυτό το διάστημα οι «ερυθρόλευκοι» βρέθηκαν μεταξύ της ελίτ της Ευρώπης, καθώς, εκτός από τις κατακτήσεις πέντε διαδοχικών πρωταθλημάτων Ελλάδας και δύο κυπέλλων, έδωσαν το «παρών» σε τέσσερα final four Ευρωλίγκα (1994, 1995, 1997, 1999).
Στα πρώτα δύο (1994, 1995) και μετά από δύο εξαντλητικούς ελληνικούς «εμφυλίους» με τον Παναθηναϊκό, οι «ερυθρόλευκοι» δεν πέτυχαν το στόχο τους και «λύγισαν» απέναντι σε Μπανταλόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, με τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς να «μετρά» τις πρώτες επιτυχίες του επί του Ολυμπιακού σε τελικό (1994 προπονητής στην Μπανταλόνα, 1995 προπονητής στη Ρεάλ).
Το πολυπόθητο τρόπαιο ήρθε το 1997 στην «Αιώνια Πόλη», τη Ρώμη. Με «μπροστάρη» τον... αφηνιασμένο Ντέιβιντ Ρίβερς και «οδηγό» τον Ντούσαν Ιβκοβιτς. Οι «ερυθρόλευκοι» στον ημιτελικό ξεπέρασαν το «εμπόδιο» της Ολίμπια Λιουμπλιάνα του Σμάγκο Σάγκαντιν, ενώ στον τελικό δεν δυσκολεύτηκαν απέναντι στην Μπαρτσελόνα του Αϊτο Ρενέσες. Ο πρώτος τίτλος που είχε έρθει εκείνη τη χρονιά ήταν το κύπελλο Ελλάδας, ακολούθησε η Ευρωλίγκα και η χρονιά ολοκληρώθηκε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Φέτος και μετά από 14 χρόνια (τελευταία φορά ήταν το 1995 στη Σαραγόσα) οι «αιώνιοι» συναντώνται και πάλι σε ημιτελικό. Το σύνολο του Παναγιώτη Γιαννάκη, έχοντας την προϊστορία με το μέρος του (2/2 ο Ολυμπιακός σε ημιτελικούς final four επί του Παναθηναϊκού), και το συγκρότημα του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, με τον Σέρβο να μην έχει... απογοητευτεί σε τελικό final four από τον Ολυμπιακό, ανεξαρτήτως ομάδας, στον πάγκο της οποίας βρισκόταν, θα τεθούν και πάλι αντιμέτωπα με την ομάδα του «δράκου» να είναι διψασμένη και αποφασισμένη να επιστρέψει στην κορυφή.
Πάντως, για να συμπεριληφθεί ο Ολυμπιακός και πάλι στις τέσσερις κορυφαίες ομάδες της Ευρωλίγκα έπρεπε να γίνει μία σωστή διαχείριση, η οποία άρχισε από πέρυσι, με την πρόσληψη του Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο της ομάδας. Αυτομάτως το όνομα και μόνο του «δράκου» αποτέλεσε πόλο έλξης για έμπειρους παίκτες, όπως ο πρώην MVP της Ευρωλίγκα και ΜVP final four, Θοδωρής Παπαλουκάς, και ο πέντε φορές κορυφαίος σέντερ της Ευρωλίγκα, Νίκολα Βούισιτς. Ο Παπαλουκάς επέστρεψε στον Ολυμπιακό με δύο τίτλους Ευρωλίγκα και έξι διαδοχικές παρουσίες σε final four με την ΤΣΣΚΑ στις... αποσκευές του, ενώ από δύο μετρά επίσης ο Βούισιτς και ο Γιοτάμ Χαλπερίν. Εκτός του Γιαννάκη, πάντως, ο Ελληνας διεθνής γκαρντ βρήκε γνώριμους παίκτες στον Ολυμπιακό, καθώς στους «ερυθρόλευκους» έγινε και πάλι συμπαίκτης με τους «χρυσούς» στο Ευρωμπάσκετ του 2005 και «ασημένιους» στο Μουντομπάσκετ του 2006 με την Εθνική, Γιάννη Μπουρούση, Σοφοκλή Σχορτσιανίτη και Παναγιώτη Βασιλόπουλο.
Από εκεί και πέρα, ο Ολυμπιακός έκανε την Ευρώπη να... παραμιλά με την απόκτηση του ΝΒΑer, Τζος Τσίλντρες, ενώ ο Γιαννάκης φρόντισε να κρατήσει στην ομάδα τον Λιν Γκριρ, ο οποίος αποτελεί μία αξιόπιστη πηγή σκοραρίσματος. Ακόμη κι όταν τραυματίστηκε ο Τσίλντρες, ο Ολυμπιακός έδειξε την αποφασιστικότητα του, καθώς η αντικατάσταση του ήταν άμεση με έναν παίκτη αναγνωρισμένη αξίας, όπως ο Τζανέρο Πάργκο.
Ο Ολυμπιακός με ένα κράμα έμπειρων παικτών και ανερχόμενων αστέρων (όπως οι Γιώργος Πρίντεζης, Ζόραν Έρτσεγκ, Μίλος Τεόντοσιτς) και με μία δυνατή φροντ λάιν θέλει από αουτσάιντερ, που τον θεωρούν πολλοί, να κερδίσει και πάλι το σεβασμό όλων, κάτι που σε μεγάλο βαθμό έχει πετύχει με τους φετινούς άθλους του, και να κατακτήσει το δεύτερο Ευρωπαϊκό της ιστορίας του.
Οπως και να έχει, πάντως, η δυναμική του Ολυμπιακού και η αξία των παικτών του έχει «λάμψει» εφέτος, ειδικά κατά τη διάρκεια της φάσης των «16», όταν, μετά την αναπάντεχη ήττα στην πρεμιέρα από την Αρμάνι, σημείωσε πέντε διαδοχικές νίκες, με αποκορύφωμα την εκτός έδρας επιτυχία επί της Ταού, και κατέκτησε την πρώτη θέση του ομίλου του και φυσικά το πλεονέκτημα της έδρας. Το σερί έφτασε τις επτά διαδοχικές νίκες, μετά τους πρώτους δύο αγώνες στα πλέι οφ με τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Μάλιστα, στον πρώτο αγώνα με την ισπανική ομάδα ο Παπαλουκάς έδειξε τα... δόντια του και ισοφάρισε το ρεκόρ της Ευρωλίγκα σε ασίστ με 13! Ακολούθησαν καθοριστικές παρεμβάσεις των Βασιλόπουλου, Γκριρ για να γίνει το 2-0, ενώ στον τέταρτο αγώνα στην Ισπανία ο Μπουρούσης έκανε το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του και οδήγησε τον Ολυμπιακό στο final four με 3 νίκες-1 ήττα επί της «βασίλισσας». Αρα, τα όνειρα για κορυφή στο «ερυθρόλευκο στρατόπεδο» είναι δικαιολογημένα...
Δημοσίευση σχολίου