Και θάψαμε τις στάχτες των αγαπητών μας
Φυτρώνουν λειχήνες λευκές.
Αδέρφια κι αδερφές
Προσέξτε μην πέσει ξανά τρίτη Βόμβα.
Με αυτόν το συγκλονιστικό στίχο, τραγουδισμένο με μια μελωδία που χτύπησε σαν «τσουνάμι» συγκίνησης
την κατάμεστη από φοιτητές και φοιτήτριες αίθουσα του κινηματογράφου Ιντεάλ, χαιρέτισε η Ιαπωνική αντιπροσωπεία το δεύτερο πανσπουδαστικό μας Συνέδριο, τον Απρίλιο του 1959.
Πάνω στη σκηνή, το αγόρι, ψηλό και αδύνατο, το κορίτσι πιο κοντό, με γυαλιά μυωπίας και μαύρα μαλλιά. Και τα δυο νέα παιδιά ντυμένα στα λευκά. Υπογράμμιση στα φοβερά λόγια.
Δεν είπαν τη λέξη Χιροσίμα. Oύτε τη λέξη Ναγκασάκι. Δε διερωτήθηκαν (δήθεν), ποιος και γιατί. Δεν εκδήλωσαν οργή ή μίσος. Δεν άφησαν τη θλίψη να θίξει την υπερήφανη αξιοπρέπεια της βαθιάς τους υπόκλισης.
Είπαν μόνο: « εκεί που καταστράφηκε η πόλη και θάψαμε τη στάχτη των αγαπητών μας, φυτρώνουν λειχήνες λευκές». Και τα είπαν όλα!
Με βαθιά τώρα συγκίνηση. Με δέος μπροστά στην υπερβολή μιας τόσο μεγάλης, τόσο απροσμέτρητης και πολλαπλής ματαίωσης. Με ειλικρινή συμμετοχή στο πένθος αυτού του ξεχωριστού λαού, καταθέτω αυτή την ανεξίτηλη, γεμάτη πάντα με σεβασμό και θαυμασμό, ανάμνηση!
Δύναμη, Ιάπωνες φίλοι! Είμαστε κοντά Σας!
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου